Het was gezellig in de partytent van Rainbow Truck Team. Er werd lekker geouwehoerd en het prettig afzeiken van elkaar werd tot kunst verheven. Veel gelach en dus een uitermate ontspannen sfeer. Natuurlijk werd er ook serieus gesproken over de zware etappe van vandaag. Gerrit Zuurmond vertelde dat er eigenlijk niks bijzonders gebeurd was. De truck heeft het goed gedaan, geen waypoints gemist, dus alles goed verlopen. Toch kwam even later de zwaarte van het laatste deel aan bod. Een stuk proef waarbij de deelnemers de indruk kregen dat ze op de maan waren belandt. Grote stenen op een lavaplateau. Geen pretje voor mens en machine. Een soort heen en weer geschut waar niemand blij van wordt.   Tot twee keer toe herhaalde Gerrit dat het nog maar drie dagen is. Enerzijds omdat de finish in zicht komt, anderzijds het besef dat dit Dakar avontuur voorbij vliegt. Er wachten nog pittige proeven in een editie die nu al als zeer zwaar mag worden bestempeld. Niks is vanzelfsprekend in deze sport, dus ondanks vermoeidheid blijft concentratie belangrijk. Morgen en overmorgen worden veel paden met linke scherpe stenen verwacht, oppassen geblazen wat lekke banden betreft. Verkeerd insturen kan allerlei schade veroorzaken.   Zuurmond, Kwakkel en Van Ballegooij willen geen onnodig risico nemen. Het ophalen van die gewenste medaille moet vrijdag een feit zijn. Ook deze etappe kan weer worden afgevinkt. Op naar de volgende.   Na een verbinding van 178 kilometer volgt een proef van 371 kilometer. De deelnemers zullen voor het eerst in dagen geen duinen meer tegenkomen. Wel veel stenenpaden. Na de proef volgt weer een verbinding, maar nu van slechts 65 kilometer terug naar het bivak in Al Ula. In totaal toch weer 614 kilometer. Geen verplaatsing dit keer, dus twee nachtjes op zelfde bivak. Voor de serviceteams is dat wel prettig, De onmisbare krachten in het bivak kunnen wellicht een beetje uitrusten voordat de truck weer onder handen moet worden genomen na de proef. Het is aftellen en scherp blijven.

Weer geen lekke band, weer geen crashes, weer geen pech. Voor autocoureur Stefan Carmans was ook de negende etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië er één van solide doortuffen. Als 41ste haalde hij dinsdag de finish. Langzaamaan komt de finish van de woestijnrally in beeld, maar de Belg van CSA Racing wil vooral niet te vroeg juichen.   Want de etappe van aanstaande donderdag kan nog weleens uitdraaien op een bijltjesdag. “Dat wordt een dag die we moeten zien door te komen”, blikte hij vooruit. “Vorig jaar stond die rit in het begin van de rally op het programma. Daar hebben toen veel auto’s schade gehad. Dat gaat er één zijn om heel voorzichtig te zijn.” Want de rally uitrijden luidt het devies. Vooralsnog is hij daarnaar goed op weg, kunnen we wel stellen. Hij is de hele rally tot dusver verrassend schade- en probleemvrij doorgekomen. “We hebben vandaag ook geen problemen gehad. We hebben niet stilgestaan, zijn niet gestopt. Maar het geluk kan ook snel keren.” Fast tracks Dat valt dan later nog te bezien. De etappe van dinsdag was er in ieder geval weer één om ‘in te lijsten’, vond Carmans. “We hebben een superdag gehad. We hadden veel duinen, redelijk hoog, redelijk vaste. Daarna was het honderd, honderdvijftig kilometer aan een stuk fast tracks. En in de laatste honderd kilometer hadden we zand, rotsen, plateauvlakten. Dat was heel ruw en zwaar voor de auto’s met dikke keien en opstapjes en afstapjes. In dat ruwe terrein gaan er gauw dingen stuk.” Voor de start was hij nog enigszins bezorgd geweest over het te verwachten terrein. “Ik dacht wel: wat gaan we vandaag allemaal voorgeschoteld krijgen? Maar na honderdvijftig kilometer begon het voor ons echt goed te lopen. We zaten goed in de wedstrijd.” Als een zee Hij had zeer genoten van het landschap waar hij en zijn navigator Arjan van Tiel doorheen kwamen. “We hebben vandaag één van de mooiste landschappen van deze rally gezien, met weer mooie duinen zoals in het Empty Quarter. Ik vergelijk duinen altijd met een zee. Die oogt heel rustig, maar kan heel verwoestend zijn. Dat is met duinen net zo. Duinen zijn heel mooi, ogen rustig. Maar als je erdoorheen gaat rijden, kunnen ze je heel snel afstraffen.” Oh trouwens, er was toch nog wel iets gebeurd vandaag, bekende Carmans. “In de laatste kilometers hadden we nog een heel klein probleempje aan de auto. Daarom heb ik vanavond nog een paar proefkilometers moeten maken. Alles is in orde.”

Met de 42ste plaats rondde Maik Willems dinsdag weer een solide Dakar-etappe af. De autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team moest daarvoor wel eerst uit een donker Saoedisch gat getakeld worden. Gelukkig kreeg hij tijdens de negende etappe van Hail naar Alula zijn barmhartigheid van twee dagen eerder terugbetaald. Hij kreeg hulp van het team dat hij eerder uit de penarie had geholpen.     “We kwamen langs een gevaarlijk stuk bij een waypoint. Er was daar een greppel van een paar meter diep. Wij vinden het waypoint en kijken waar we heen moesten en ik duik zo een gat in”, blikte Willems terug op het toch wel huiveringwekkende akkefietje. Vriendelijkheid “Alleen de achterwielen staken er nog bovenuit. We hadden waarschijnlijk uren moeten graven om daar uit te komen. Godzijdank betaalde onze vriendelijkheid van eerder deze week zich terug. We hebben toen een Ford van het fabrieksteam overeind gezet. En wie komt daar langs, na vijf of tien minuten? Jawel hoor, een auto van Ford. Die zag het oranje van onze auto, kwam als een speer naar ons toe en heeft ons eruit getrokken. We hadden uiteindelijk alleen wat bodyschade. Wat carbon en lampen waren kapot. We hebben niet zo gek veel verloren en een heel mooie dag gehad.” Dat is Willems dan ook vooral bijgebleven, dat het ‘weer een schitterende etappe’ was. “Ook weer een etappe met twee kanten. Vanmorgen zouden we zogenaamd zandpaden krijgen. Het waren gigantische heuvels die je af en op moest. Het was echt knuppelen om erop te komen. Dat waren dingen van 150, 200 meter hoog. Belachelijk steile afdalingen en heel steile klimmen. En dan tweehonderd kilometer lang. Het was echt flink peren, urenlang. Dat was een lekker opwarmertje.” Heel grote steenplaten Na de neutralisatie veranderde het landschap drastisch. Willems: “Ontzettend veel stenen, enorme joekels, en ook heel grote steenplaten. Het leek wel een natuurstenen vloer, alleen dan heel slecht gelegd, met allemaal hobbels, dingen en toestanden. We moesten geweldig uitkienen waar we heen moesten. Af en toe zie je een stukje zand ertussen met een bandenspoor erin: nou ja, dat zal het spoor dan wel zijn.” En zo eindigde een avontuurlijke etappe met het bekende eind goed al goed voor Willems. In het klassement staat hij op een keurige dertigste plaats. Een paar plaatsen omhoog, is nog mogelijk. De hotelondernemer gaat zich er niet mee bezig houden. “We zien vrijdag wel waar we zijn geëindigd. Wat de anderen doen zien we ’s avonds wel. Als je gaat stressen ga je gespannen rijden en gaan er dingen verkeerd. We rijden gewoon ons eigen tempo.”

Na een uitermate penibele situatie in de achtste etappe van de Dakar Rally, haalde André Thewessen dinsdag betrekkelijk incidentloos de finish van de negende etappe. De coureur van ATS Rally bewees daarmee dat hij maandag het juiste had gedaan om niet op te geven. Zijn navigator Dmytro Tsyro en hij doen nu nog altijd mee in het SSV-klassement. Dinsdag kwam hij als zestiende over de finish.   “Ik geef niet op zonder slag of stoot. Als het dan echt niet kan, hebben we alles eraan gedaan”, refereerde Thewessen aan alle problemen tijdens de achtste etappe van de dag ervoor. Toen werd een kapotte versnellingsbak in de Can Maverick XRS Turbo vlak voor de start het duo bijna fataal. “Dmytro zei gisteren tegen me dat het over was. Maar ik wilde per se door. Achteraf was hij blij dat we dat gedaan hebben.” ‘Lang niet slecht’ Zodoende kwam hij dinsdag op een respectabele positie over de finish. “De zestiende plaats als je helemaal achteraan start, dat vind ik lang niet slecht.” En dan te bedenken dat de omstandigheden tijdens de 639 kilometer lange etappe van Hail naar Alula bepaald niet gemakkelijk waren geweest, oordeelde hij. “Het was vandaag weer een heftige dag hoor. We hebben wel veel stof gehad. Je zit achter vrachtwagens en servicetrucks. Al gaan de servicetrucks natuurlijk snel aan de kant. We hebben ze op een gegeven moment kunnen inhalen en daarna zijn we de duinen ingereden. Dat waren flinke steile hellingen.” Ploeteren We hebben daarbij vaak gekozen om een minder steile helling te pakken en daardoor om te rijden en dat pakte goed uit. Ik heb veel mensen op de steile hellingen zien ploeteren. Zo hebben we nog een man of zeven acht ingehaald. Daarna kregen we heel stenige stukken. Wat een parcours. Het is niet te geloven waar wij hebben moeten rijden.” “Op het eind moesten we tegen de zon in rijden en konden we weinig zien. Daardoor zijn we nog verkeerd gereden en hebben we even moeten zoeken. Maar al met al hebben we een nette tijd gereden. Het ging heel goed. We zijn in de schemer gefinisht. We mogen dus niet klagen.” Nog drie dagen te gaan. Morgen wacht hem in de tiende etappe weer een route met veel stenen, wist Thewessen. “Maar ik ben het nu meer gewend. Dus dat moet wel goed komen. Wel nog even voorzichtig aan doen want we willen wél finishen!”

Gert Huzink beloofde maandag na afloop van de achtste etappe van de Dakar Rally dat hij de volgende dag om de overwinning wilde strijden. Die belofte heeft hij ingelost. De truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team denderde dinsdag tijdens de negende etappe het snelst van Hail naar Alula.   “Het was een mooie overwinning. Hij is zwaarbevochten. Dat zijn de mooiste”, zei een dolblije Huzink dinsdagmiddag. “Dit is voor het hele team belangrijk. En voor MKR Technology, dat de truck gebouwd heeft. Het is een bevestiging dat ze een uitstekende truck gebouwd hebben. En dat wij snel zijn.” Een tot dusver moeilijke en zware Dakar ging de afgelopen dagen niet altijd zoals Huzink het had gewild. Hij moest na de zesde etappe zijn klassementsambities loslaten en zich op etappezeges richten. Dat hij nu dan die zo gewenste overwinning heeft, maakt veel goed erkende hij. “Het was een belangrijk moment voor iedereen. Iedereen bij de finish wachtte ons op, de sponsoren ook. Een mooi moment om even mee te pakken.”    Hevige strijd Hij ging meteen hard van start. Met Martin Macik en ook Ales Loprais vocht hij lang een hevige strijd uit. “We hebben een paar risico’s genomen met waypoints en dat ging op een gegeven moment mis. Moesten we terug om hem op te halen. Dat kostte een minuut. Bij de neutralisatie waren we nog tweede, een minuut achter Martin. Daarna hebben we gezegd: het is alles of niets.” Vanaf dat moment hebben Huzink, zijn navigator Rob Buursen en monteur Martin Roesink ‘maximaal gepusht’. “Dat was niet gemakkelijk, want Martin ging ook hard. Uiteindelijk zijn we op hem ingelopen. Zo nu en dan zaten we in het stof van Martin. Dat was in een gebied met veel keien. Dan moet je opletten dat je je wielen er niet af rijdt. Want dan was alles voor niks geweest. We hebben echt gepusht wat we konden. Je moet alles geven als je wil winnen en dat hebben gedaan.” Mogelijkheden Voorafgaand aan de etappe had Huzink al zijn ambitie uitgesproken voor een ritoverwinning te gaan. Omdat hij dinsdagochtend als zesde mocht starten, zag hij mogelijkheden. Terecht, zo bleek wel. “Omdat de route nog niet kapotgereden is als je voorin start”, legde hij uit. “Je hoeft ook niet zoveel achterblijvers voorbij. We hebben daardoor redelijk weinig in het stof gereden. Alleen dus wat in het stof van Martin in de laatste kilometers. Hij reed een kleine minuut voor ons.” Vorig jaar won hij de derde etappe, dit jaar wint Huzink dus opnieuw. Het maakte de proef nog mooier dan-ie al was, verzekerde de ondernemer. “We hadden inderdaad beloofd dat we een dagoverwinning zouden pakken. Dat is nu gelukt. Dit smaakt naar meer….”

Met hangen en wurgen heeft André Thewessen maandag de achtste etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië alsnog tot een goed einde gebracht. Een kapotte versnellingsbak vlak voor de start zorgde voor vier uur oponthoud. Om 23.00 uur ’s avonds finishte de SSV-coureur van ATS Rally dan eindelijk de 678 kilometer lange rit van Al Duwadimi naar Hail.    “We reden 125 kilometer naar de start toe. Vijftien kilometer voor de start hebben we een nieuw riempje gemonteerd. Dat ging prima. Instappen, helmpjes op. We drukten op het gas en de SSV liep niet meer”, verwoordde Thewessen de consternatie aan het begin van de dag. Geblokkeerd “De gearbox was geblokkeerd. Wij aan het schakelen. Wij merkten dat als we hem in de achteruit zetten dat-ie dan alleen nog maar in de lage gearing ging. Dus grote problemen. We hebben de gearbox nagekeken en ik heb meteen de snelle service gebeld. Uiteindelijk heeft die ons naar de start gesleept. We zijn in low gearing over de start gereden bij onze starttijd. Dat haalden we nog net.” Het probleem van de versnellingsbak was op dat moment nog niet opgelost en de tijd liep inmiddels. “De snelle service heeft ons daarna voorzien van een nieuwe gearbox. Al met al heeft het vier uur vertraging opgeleverd. Dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Zeker ook niet omdat we zo goed stonden qua klassering.” Kapotte aandrijfas Hoe het ook zij, uiteindelijk reed de BRP Can-AM Maverick XRS Turbo weer. “We hadden geen stof, maar in de duinen hebben we nog een aandrijfas kapot gehad. Konden we die weer eronderuit halen. Die hadden we al eronderuit gehaald om de bak te verwisselen.” Toen ook dat euvel verholpen was, konden Thewessen en zijn navigator Dmytro Tsyro zonder verdere problemen hun proef afmaken, al bleek de organisatie uiteindelijk wel nog een obstakel. “We hebben het duinenpakket afgemaakt. Daarna hadden we een verbinding van 175 kilometer. Toen moesten we het laatste deel starten, maar was er een discussie of we nog wel konden starten. Na aandringen zijn we dan toch kunnen starten en hebben we het hele parcours afgereden. We waren om 23.00 uur binnen. Alle waypoints binnen, geen strafpunten en binnen de tijd binnen.” En dus kan hij dinsdag de negende etappe toch als klassementsrijder rijden. “We zitten nog in de race. Hopelijk gaat het goed komen!”

De achtste etappe van 458 kilometer lang begon met mooie duinen. Niet zo moeilijk, maar wel stijl en hoog. Daarna kwamen er steeds meer snelle paden en stukken honkebonken voor gevorderden. Zo langzamerhand zullen het de laatste zandduinen zijn die op het programma staan. Vanaf nu meer stenenpaden en waarschijnlijk stukken waar je met volle snelheid overheen kan knallen.   Vandaag ging het weer super. Er was even een moment waarop de truck dreigde weg te zakken en kantelen, maar die ellende bleef het team gelukkig bespaard. Met een gebroken veerblad kunnen we voor het eerst een kwaaltje opnoemen van de robuuste truck. Natuurlijk was er eerder wat plastische chirurgie nodig, maar het is fantastisch hoe de rallytruck zich tot nu toe weet te houden.   Klaas Kwakkel, Tjeerd van Ballegooij en Gerrit Zuurmond zijn super blij dat er geen roze startnummer op destruct is gekomen. Die nummers zijn voor deelnemers die overgeheveld zijn naar de experience klasse. De klasse waar je geen medaille, maar spek en bonen kan winnen. Gelukkig zitten ze, na al het vage organisatorisch gedoe in de 48 uurs etappe, nog steeds in de reguliere race.   Morgen wachten een proef van 436 kilometer. We keren zo langzamerhand weer terug naar Yanbu, maar het blijven uitdagende rallydagen. Rainbow Truck Team blijft het dag bij dag te bekijken. Finishen is het grote doel.

Motorcoureur Carles Falcón is meer dan een week na zijn crash in de Dakar Rally in Saudi-Arabië overleden. Dat maakte zijn team maandag bekend. De 45-jarige Spanjaard lag in een kunstmatige coma sinds hij naar het ziekenhuis werd gevlogen met ernstige verwondingen als gevolg van een val tijdens de tweede etappe op 7 januari. “Carles heeft ons verlaten. Het medische team heeft bevestigd dat de neurologische schade veroorzaakt door de hartstilstand op het moment van het ongeluk onomkeerbaar is”, zei het TwinTrail Racing team in een verklaring op Instagram. “Carles was een goedlachs persoon, altijd actief, die gepassioneerd genoot van alles wat hij deed, vooral van motorrijden. Hij is overleden tijdens het beoefenen van zijn droom: racen in de Dakar.” De organisatie van de race heeft haar medeleven betuigd aan zijn familie en vrienden. “Met groot verdriet hebben we van zijn familie vernomen dat de Spaanse coureur Carles Falcón is overleden”, zei ze in een verklaring.

Die ene week opleiding in de huizenhoge duinen van Namibië bleek achteraf een uitstekende keuze, erkende Stefan Carmans maandag na de pittige achtste etappe in de Dakar Rally. De autocoureur van CSA Racing kwam in het Saoedische Hail als 52ste binnen na duinen van honderden meters hoog te hebben getrotseerd.   “Het is een toffe dag geweest”, sprak hij opgewekt. “We hebben voor het eerst deze rally de zandplaten moeten gebruiken omdat we op een duin vast zaten. Maar daar waren we snel weer uit. Het heeft ons maar vijf minuten gekost. We waren nog bij daglicht binnen.” Heuveltjes Hoewel het een etappe was die qua landschap uit verschillende delen bestond, was het 170 kilometer lange duinenstuk aan het begin van de special het meest uitdagende, vond Dakar-debutant Carmans. “Ik heb ook in Marokko gereden, maar de Marokkaanse duinen zijn totaal anders dan hier. Daar zijn het maar heuveltjes. Hier zijn ze zo hoog als een flatgebouw. Driehonderd, vierhonderd meter hoog.” Niettemin haalde hij maandag zonder grote problemen de finish van de achtste etappe. Tot dusver gaat het ogenschijnlijk allemaal van een leien dakje voor Carmans. Maar hij bekende in het bivak dat hij wat blij was dat hij in Namibië een opleiding van een week had gevolgd om door een ontzagwekkend duinenterrein te kunnen rijden. Duinen aanvallen “De duinen die ik in Namibië heb gezien zijn vergelijkbaar met de duinen die ik vandaag heb gezien. “In Namibië hebben mensen die veel ervaring hadden met die duinen me geleerd hoe je ze moet aanvallen. Die opleiding heb ik daar gedaan om niet onbezonnen aan de Dakar te beginnen. Als ik die opleiding niet had gedaan, was ik uit de wedstrijd geweest.” Na het lange duinenstuk was er een verbindingsrit en daarna was het landschap ‘totaal verschillend’, had Carmans ervaren. “In het begin waren het heel snelle pistes waar we 150, 160 konden rijden. Op het eind hadden we veel rotsen, keien, gaten, bulten. Ongelijk terrein. In de laatste 15 kilometer hadden we redelijk frustrerend veel rotsen. Dat ruwe terrein vind ik maar niks. Je wordt voortdurend door elkaar gerammeld. De auto krijgt klappen en die krijg je op je lichaam.” Pijn in de rug Veel had hij er niet aan overgehouden. “Alleen af en toe een beetje pijn in de rug. Maar op een gegeven moment pas je je rijstijl aan het terrein aan.” Zo had hij de etappe dus tot een goed einde gebracht. “Gelukkig geen problemen net de auto. Met de navigatie maakten we af en toe een klein foutje, maar dat zal iedereen wel gehad hebben. En nog altijd geen lekke banden.” Zodoende concludeerde Carmans dat hij ‘niet mag klagen op dit moment’. “Ik hoor van andere deelnemers die vaker Dakar hebben gereden dat deze wordt genoteerd als één van de zwaarste Dakars.” Carmans nam het ter kennisgeving aan. Als debutant kon hij immers niet vergelijken. “Ik heb een goede auto en ik heb rij-ervaring. Meer heb ik niet. Ik moest het ermee doen, en daarmee is het weer gelukt.”

Een listige etappe met een positieve uitkomst voor Maik Willems. De coureur van het Bastion Hotels Dakar Team eindigde de achtste etappe van de Dakar Rally maandag als 42ste bij de auto’s. Hij concludeerde tevreden dat hij een probleemloze rit in de Saoedische natuur achter de rug had.   “De etappe bestond uit twee delen. Het eerste stuk was feitelijk een duinenetappe van 160, 170 kilometer lang en het tweede deel stenen en keien”, blikte Willems terug op de 678 kilometer lange rit van Al Duwadimi naar Hail. Moeilijke en makkelijke duinen “We hadden moeilijke en makkelijke duinen met een aantal heel steile ertussen, waar heel veel mensen terug moesten voor een tweede of derde poging. En dan waren er ook nog duinen waar je boven een plateau had richting de volgende duin. Het barstte ervan daar. Maar we zijn ze allemaal goed doorgekomen.” Om ook deze achtste etappe zonder akkefietjes door te komen had hij het rustig aan gedaan, zei de hotelondernemer. Hij had er ondanks (of misschien wel dankzij?) de zware fysieke inspanning van genoten. “Het was een bijzonder landschap met heel ronde duinen. En af en toe een bijzonder steile afdaling van 100 tot wel 200 meter. Dan mag je de remmen niet aanraken want anders ga je over de kop. De afgelopen week hadden we veel meer van die hoekige dingen.” Twee uitersten Willems vond het mooi dat hij in zijn Toyota Hilux op dezelfde dag twee uitersten kreeg gepresenteerd. “Van de duinen gingen we binnen een paar kilometer naar de stenen. Je kon het landschap zien veranderen. Dus daar was het banden sparen. Maar de auto heeft zich perfect gehouden. We hadden geen lekke banden. Die Toyota is een perfect ding.” Zodoende kon hij monter concluderen dat zijn tiende Dakar Rally vooralsnog uitermate voorspoedig blijft verlopen. Willems is nog nooit echt in de problemen gekomen. “Het gaat ook goed. Maar de auto kan het morgen begeven. Daarin moet je realistisch zijn. We hebben nog een kwart te gaan. De etappes zijn op dit moment echt erg lang, zoals het vijf jaar geleden voor het laatst was.” Ook dinsdag wacht hem een lange etappe. Die beslaat 639 kilometer waarvan 417 kilometer special. De rally-karavaan zet dan koers naar Alula, waar de wedstrijd op 5 januari is gestart. “Ja, we kunnen aan de bak, morgen!”

Het was een lange dag voor de heren in de MAN rallytruck. In totaal moest er in ieder geval 874 kilometer worden afgelegd. Het laatste stuk werd afgewerkt met invallende duisternis. Dat maakte het navigeren lastig en er moest daardoor een aantal keer een stuk teruggereden worden. Al met al zal er dus zeker 900 kilometer gereden zijn.   De uitgezette route was afwisselend met flink wat stuiterpaden, dirt-tracks en ook wat mooie duinen. De truck geeft geen krimp en volgens Gerrit Zuurmond kan de MAN meer aan dan hijzelf. Vooral het gestuiter was zwaar voor het menselijk lichaam.   Mooiste nieuws van de dag was de beslissing van de organisatie om het Rainbow Truck Team “gewoon” te laten rijden in het normale klassement. Een fijne opsteker, want nu zitten de heren Zuurmond, Kwakkel en Van Ballegooij op koers voor de felbegeerde Dakar medaille. Teams die verder moeten in de experience klasse kunnen zo’n medaille op hun buik schrijven. Er wachten nog veel zware kilometers, maar deze etappe kon weer worden afgevinkt. Op naar de volgende.

De langste etappe van deze Dakar Rally (873 kilometer) begon zondag goed voor Gert Huzink en eindigde minder. Maar in het Saoedische bivak in Al Duwadimi kon de truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team toch met een lach op het gelaat de bedstede opzoeken. Hoe dat zat? Wel, later op de avond kreeg hij van organisator ASO te horen dat ze hem samen met acht andere teams weer in het officiële wedstrijdklassement had opgenomen. Ondanks het missen van tal van waypoints tijdens de zesde etappe, de monsterrit over twee dagen die door het fabelachtige Empty Quarter voerde. Tevredenheid “Officieel doen we weer mee”, kon de coureur tot zijn tevredenheid melden. Waarom precies? “Dat weet ik niet.” Hij had er geen uitleg bij gekregen. Deerde hem ook niet. De boodschap was een prettige meevaller. Al wist hij ook wel dat het eindklassement geen doel meer is door de grote achterstand die hij met name tijdens de zesde achterstand had opgelopen.   De zevende etappe van zondag hielp wat dat betreft ook niet, ondanks de prettige mededeling van de organisatie. “Het begon met een rotsige proef, echt veel stenen. Veel stof ook. Maar we zaten er in het begin goed bij qua tijd”, blikte Huzink terug. “Na verloop van tijd verloren we wat doordat we brandstofproblemen hadden. Een leiding was geknikt en hadden we geen vermogen meer. Het duurde een uur voordat we dat hadden opgelost.” Pikkedonker Het gevolg was dat hij in het pikkedonker door de duinen moest. “Het was niet gemakkelijk, het waren zware duinen. We hebben nog een paar vrachtwagens die vaststonden geholpen en een paar auto’s losgetrokken.” Ook zijn eigen Renault-truck bleef niet gevrijwaard van averij. “Op een gegeven moment brak een reactiestang af, dus moesten we rustig rijden, anders liepen we kans op een gebroken vooras. Er moest dus even een tandje af.” En dan was er nog het navigeren met het licht van de truck als enige ondersteuning. “Het was heel lastig navigeren in het donker en er was ook heel veel stof. We hebben een paar keer hetzelfde paadje opnieuw moeten beginnen. Het was geen gelukkige dag voor ons. Uiteindelijk hebben we te veel tijd verloren door die akkefietjes.” Groot nadeel Een groot nadeel daarvan is dat Huzink morgen achterin moet starten. “Dat wordt weer hard werken. Ik had vanmorgen veel trucks ingehaald, maar als je zelf problemen krijgt lever je alles weer in.” Wie weet kan hij maandag tijdens de achtste etappe zelf uit de problemen blijven. Wie weet ligt er dan een mooie daguitslag in het verschiet…

Ook de langste etappe van de 46ste Dakar Rally overleefde Stefan Carmans zonder noemenswaardige problemen. Toch was het woord ‘overleven’ passend om de omstandigheden van de zevende etappe in de Saoedische woestijn te duiden. De autocoureur van CSA Racing noemde het de zwaarste rit tot dusver. “Die special was niet de makkelijkste”, sprak hij ietwat eufemistisch over de maar liefst 873 kilometer lange etappe van de Saoedische hoofdstad Riyad naar Al Duwadimi. “We hebben serieus moeten rijden. We hebben een paar navigatiefouten gemaakt veel tijd verloren, en nog in het donker gereden. We hebben geen goede dag gehad.” Euforisch gevoel Tegelijkertijd kon hij tevreden concluderen dat hij ook tijdens de zevende etappe geen problemen heeft gehad met zijn Red-Lined REVO+. Al maakte dat niet alles goed, bekende hij. “Na het Empty Quarter had ik op de rustdag euforisch gevoel: we zijn halfweg en het Emtpy Quarter overleefd. Maar op een dag als vandaag is dat heel snel vergeten. De Dakar stopt niet, die gaat verder. De ritten worden niet minder. De organisatie zal ons nog zware etappes voorschotelen.” En daar hoorde de zevende etappe dus zeker bij. Maar liefst 485 kilometers aan special met ‘zeker zeventig, tachtig kilometer duinen’, zo wist Carmans. “Ik dacht op een gegeven moment: ik ben terug in het Empty Quarter, want we zaten zo lang in de duinen. Dan gaat het tempo omlaag. Daardoor hebben we uiteindelijk tachtig kilometer in het donker moeten rijden.” Uitdaging op zich Dat was een uitdaging op zich, zo werd al snel duidelijk. “Daardoor kwamen we in de knoei met de navigatie. We zijn de etappe toch nog goed doorgeraakt, maar het was een zware dag. Voor mij was dit de zwaarste dag van allemaal. Ik ben blij dat ik binnen ben. Verder denk ik er niet zo over na. Morgenvroeg mogen we op tijd vertrekken. We zijn over de helft, nog vijf dagen. We zijn nu aan het aftellen.”

Zwaar was-ie zeker, en ontiegelijk lang, maar André Thewessen kende een uitstekende zevende etappe van de 46ste Dakar Rally. De SSV-coureur van ATS Rally kwam zondag fysiek ‘kapot’ aan de finish en noteerde en passant een keurige dertiende tijd in zijn klasse. En dan te bedenken dat hij nog tien minuten verloor door een oponthoud waar vermoedelijk zeer weinig Dakaristen mee te hebben hebben gehad.   Om dat laatste maar meteen te duiden: Thewessen verloor die tijd omdat hij, jawel, zijn bril niet kon vinden. “Ik rijd overdag altijd met een zonnebril, maar toen het donker werd, wilde ik mijn gewone bril opzetten. Ik kon hem niet vinden”, legde hij uit. “Ik heb de auto stilgezet en de bril gezocht. Uiteindelijk bleek-ie onder mijn stoel te liggen. Morgen stop ik hem in een mapje in de deur. Dat gaat me niet meer gebeuren.” Eenmaal weer scherpziend was het weer volgas voorwaarts. En hoe. “We hebben ongeveer honderd kilometer in het donker gereden. Ik rijd in het donker niet veel minder dan overdag. Ik kon best goed knallen. We hebben nog vier man ingehaald. Dat was op zich wel leuk. Op het laatste moment hadden we een sectie die ik me kon herinneren van twee jaar geleden.” Enorm lange etappe Behalve door een bril die zoek was, werden Thewessen en zijn navigator Dmytro Tsyro zondag ook uitgedaagd door een enorm lange etappe van 873 kilometer, waarvan 483 special. “De eerste 250 kilometer hebben we over de weg moeten rijden tot aan de start. Die heeft Dmytro gereden. Zo kon ik fris beginnen aan de proef. Al met al ging het goed. Ook in de duinen.” Tsyro, navigator van beroep, was voor de verandering zelfs scheutig met complimenten. “Hij zei: good job, you’re driving much better than before. Daar ben ik wel blij mee. Hij wilde dat ik supervoorzichtig reed en dat heb ik gedaan. We kwamen nog langs een brandende SSV. We hoorden dat mensen dachten dat de onze in brand stond, maar die staat hier volledig intact in het bivak.” Andere moeilijkheid Thewessen kwam onderweg wel een andere moeilijkheid tegen. “We moesten achter de trucks starten. Dat geeft altijd problemen. Toen we er eenmaal voorbij waren, maakten we een navigatiefout en zaten de vrachtwagens weer voor ons”, constateerde hij tot zijn volmaakte droefenis. Dat resulteerde er uiteindelijk in dat ze een deel van de special in het donker moesten afleggen en de toestand met zijn bril een dingetje werd. “We zaten toen in de duinen.” Al met al was het een zware dag, erkende hij. “Ik ben kapot. Het was heel intensief. Ik heb nu echt slaap nodig voor morgen.” Voordat hij zijn bed opzocht, wilde hij graag zijn monteurs nog een groot compliment maken. Ze hebben topwerk geleverd. Dat hele ding is uit elkaar geweest. Ik ben dan altijd bang dat er iets niet goed teruggezet wordt, maar het is allemaal top gegaan.”

Maik Willems is met overtuiging de tweede week van de Dakar Rally in gedenderd. De autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team kwam zondag tijdens de zevende etappe van de fameuze woestijnrally als 46ste over de finish na een 873 kilometer lange rit, de langste van deze Dakar. En dat zonder ook maar enige problemen met zijn Toyota Hilux. “Het was een mooie Dakardag. De etappe was veel afwisselend. Alles zat erin, duinen, stenen, zand, rotsen”, zei Willems tevreden. “We hebben het redelijk gedaan. Het laatste halfuurtje hebben we in het donker gereden, maar het was geen moeilijke route.”   Eerder op de dag was die dat zeker wel geweest. “De navigatie was extreem moeilijk vandaag omdat er heel veel paden waren waaruit je kon kiezen. Dat vereiste de nodige aandacht.” En dan was er nog het ‘momentje’ met een andere deelnemer. Greppel “Een SSV voor ons donderde in een greppel midden in het racepad. Mensen sprongen voor onze auto en riepen: opzij, opzij, opzij! Wij boven op de rem, maar we konden redelijk snel weer verder. Daarna hebben we nog een Ford-fabrieksauto overeind getrokken, want die lag op zijn kop.” En zo hadden Willems en zijn navigator Robert van Pelt een enerverende start van de tweede week van de 46ste Dakar Rally. Die begon meteen een fikse opgave, want met 873 kilometer was het niet alleen de langste etappe, de 483 kilometer aan special was bovendien een uitputtingsslag. “Maar het ging wel”, zei Willems, die genoeg vertrouwen had opgedaan voor de resterende vijf dagen. “In de tweede week gaan we altijd beter rijden. Het is hier geweldig, het begint erop te lijken.” Krassen op het bodywork Wat zijn vertrouwen sterkte, is dat hij de etappe doorkwam zonder ook maar enige technische problemen. “Nee, geen bijzondere dingen. Alleen wat krassen op het bodywork. De mannen zijn nu druk bezig met de auto. Maar er zijn geen grote dingen aan.” De tactiek voor de komende dagen blijft dezelfde. “Gewoon rustig doorrijden, dan komt het goed.” Willems kan het weten, hij deed al negen keer eerder mee aan de Dakar. “Het gaat me nu gemakkelijker af.  Ik heb nu natuurlijk veel meer ervaring dan in het begin. Ik heb veel dingen al tig keer meegemaakt. Dan weet je nu wel hoe je erop moet reageren, wat je moet doen.” Zoals bij het dwingen van een steile duinpan. “Je weet dat als je in de duinen komt je rustig moet toeren. Je wordt daar een stuk beheerster in. Dat is het voordeel van ervaring.” Inmiddels staat Willems op een respectabele dertigste plek in het algemeen klassement bij de auto’s. “Dat ik nu dertigste sta, verbaast me niet echt. We zijn al een keer 24stegeworden in het eindklassement (in 2018, red.). Maar laten we maar eens kijken hoe we er over een weekje voorstaan!”

‘Idioot zwaar’ noemde Maik Willems de marathonetappe over twee dagen in het mythische Empty Quarter van Saoedi-Arabië. Zijn inspanningen in de Dakar Rally werden beloond met de 31ste plaats bij de auto’s, én met landschappen die ‘zo uit een documentaire van National Geographic’ leken te komen. Dat vertelde de coureur van het Bastion Hotels Dakar Team tijdens de rustdag in het bivak in Riyad. “Feitelijk ging het perfect. Het was een superrit”, blikte hij terug op de monsteretappe die was verdeeld over de donderdag en vrijdag. “De eerste dag was ontzettend pittig met ontzettend veel duinen. We zijn heel steil naar boven en weer naar beneden gereden, afgewisseld met rare plateaus. Daardoor moest je verder omhoog terwijl je vaart miste als je daar aankwam. Het was heel erg moeilijk.” Verraderlijke aangelegenheid Een duin in een rallyauto bedwingen is nu eenmaal een verraderlijke aangelegenheid, wist de ervaren Willems, die aan zijn tiende Dakar bezig is. “Een duin bestaat uit zand. Je moet vaart maken om erbovenop te komen. Bijna boven weet je niet wat er na de knik komt. Dus moet je er altijd vanuit gaan dat-ie stijl naar beneden gaat. Je moet dan in een splitsecond beslissen wat je moet doen. Het is geweldig balanceren.” Dat deed hij blijkbaar goed, want hij kende hoegenaamd geen problemen. Althans, op één akkefietje na. Willems: “Na vijftig, zestig kilometer kwamen we op de neus terecht. Het was een iets steilere duin dan ik verwacht had. Alle lampen waren aan gort.” Geen verlichting Dat lijkt niet onoverkomelijk, maar dat was het voor Willems en zijn navigator Robert van Pelt bijna wel geworden. Dat zit zo: “Je had tijdens de eerste dag vier bivakken waar je kon stoppen. Wij waren om 14.30 uur bij het eerste bivak. En we hadden dus geen verlichting. Als we in het donker kwamen te rijden zouden we het haasje zijn.” Toch waagde het duo erop, en het zette koers naar het tweede bivak. “Vijf minuten voordat het pikdonker was, waren we daar. Er hing daar een heel ouderwetse Dakar-sfeer. Het was wat oncomfortabel slapen, maar dat is maar een detail. We zijn vroeg naar bed gegaan en hebben genoten van een schitterende sterrenhemel.” Stervensmoeilijk De volgende dag kon hij om 6.45 uur starten en hij kwam om 12.30 uur al over de finish. “De eerste dag was stervensmoeilijk. Er is zo veel ellende geweest voor veel deelnemers. Maar we zijn op de 31ste plaats gefinisht. Daarmee waren we tevreden. En toen mochten we als toetje nog 850 kilometer naar Riyad rijden. Daar kwamen we aan om 0.30 uur.” “De etappe was idioot zwaar. Ik denk wel één van de zwaarste ooit. Al heb ik het in Peru nog weleens zwaarder meegemaakt. Maar dit was pittig, op het randje. Ik heb méér dan genoten. Het was een prachtige route. Technisch was-ie heel moeilijk. Maar qua omgeving was het alsof we door een film van National Geographic kwamen.” Even rustig aan Zaterdag kon hij het voor de verandering een dagje rustig aan doen. “De rustdag van vandaag is wel lekker. De monteurs zijn natuurlijk wel druk bezig. Het bodywork wordt gefikst en verder is er het normale technische onderhoud. Dan is-ie voor morgenochtend weer klaar.” Voor Willems persoonlijk hoefde een rustdag niet zo. “Ik rijd liever door. Dit breekt een beetje je ritme. Maar het is natuurlijk goed om de auto een keer helemaal goed na te lopen. Dan kunnen we goed de tweede week in.” Die begint zondag met de zevende etappe. Dan wacht een rit van 873 kilometer waarvan 483 kilometer special. “Het wordt een zware dag. Van de andere kant, veel kilometers moeten rijden zegt niet alles. Het gaat erom in welk tempo je die kunt rijden. Gelukkig mogen we relatief vroeg starten omdat we goed geëindigd zijn.” Hij keek er al naar uit, zo genoot hij tot dusver van deze Dakar.  “We zijn bofkonten.”

Feitelijk heet dit een rustdag te zijn, maar in de praktijk is het alsnog een erg drukke dag. Overal wordt hard gewerkt om de voertuigen weer in optima forma te krijgen. Zo ook bij Rainbow Truck Team. De MAN rallytruck heeft behoorlijk te lijden gehad en de monteurs hebben dus een serieuze klus te klaren.   Over tien jaar zal nog gesproken worden over die allereerste 48 uurs etappe die zo slopend was voor mens en machine. Ook de teamleden van Rainbow Truck Team zullen tegen die tijd met een “Weet je nog?” herinneringen gaan ophalen aan de mega hoge, steile duinen die met moeite konden worden bedwongen. Of aan de nacht in een mini bivak zonder enige luxe, het afzien en rijden met geknepen billen, omgevallen trucks, kapotte buggy’s, de twijfel, het bikkelen en de opluchting toen het afgelopen was.   Gisteren werden Gerrit, Tjeerd en Klaas met hun truck uit de wedstrijd gehaald. Nu blijkt dat de official dat helemaal niet had moeten of mogen doen. Frans is best een ingewikkelde taal, maar als de Fransen elkaar al niet snappen, dan ontstaat er veel ruis op de lijn. Voorlopig lijkt het er op dat het team verder moet in de Experience klasse. Een soort spek en bonen situatie. Daar zal nog protest over komen.   Op deze “rustdag” kan alles van de afgelopen week en met name de laatste dagen een beetje bezinken. Ondertussen zijn sponsoren en familieleden overgekomen uit Nederland om een kijkje te nemen in het bivak en de smaak van dit unieke avontuur te proeven. Er is dus nog steeds drukte, maar anders dan op een rallydag. Even geen waypoints zoeken voor de mannen in de wedstrijdtruck. Geen gas geven en tijden checken. Even niet in de raceoverall, geen helm op, maar bijkletsen en bijkomen.   Morgen duiken alle deelnemers de tweede en laatste week in van een nu al legendarische Dakar rally. Er wachten nog zes etappes voor de finishstreep getrokken zal zijn in de havenstad Yanbu. Genoeg uitdagingen in het verschiet, al lijkt het zwaarste nu wel achter de rug. Juist daarin schuilt gevaar. Het Dakar spel is er één van dagelijks scherp de proef ingaan en die concentratie kan niet verslappen.   Gerrit Zuurmond wil het restant van de rally geen enkel risico nemen en zorgen dat hij en z’n team veilig de finish bereiken. Nog even afwachten of dat dus in de wedstrijd is of in de experience. Wordt vervolgd.

Ook al verloopt de Dakar Rally voor Stefan Carmans vooralsnog zeer voorspoedig, de rustdag was zeer welkom, bekende hij zaterdag. Zeker na de voorafgaande marathonetappe in het Empty Quarter van Saoedi-Arabië die twee dagen in beslag nam. De Belg van CSA Racing verwacht zondag fris te beginnen aan de zevende etappe. “Vandaag hebben we een heel groot onderhoud van bepaalde delen van de auto. De mechaniekers zijn volle bak bezig om de auto fris aan de start te krijgen”, zei hij vanuit het bivak in Riyadh. “Onderdelen waarover enigszins twijfel is, vervangen we. Dat is preventief werken ook al was er niks aan de auto.” Geen averij Die laatste opmerking is tekenend voor zijn eerste Dakar Rally. Nul lekke banden, geen crashes, kapotte onderdelen of andere averij. Zwaar is het wel, natuurlijk. Maar Carmans is er tot dusver in geslaagd om elke etappe ongeschonden te finishen. “Dat is natuurlijk heel plezant. Ik krijg heel veel reacties, vind het top om dit te mogen doen. Maar dat is ook omdat het allemaal goed gaat. Als het morgen misgaat en we de hele dag in de shit hebben gezeten en om 00.00 uur binnenkom, denk ik er heel anders over.” Pluk de dag Hij was blij dat hij de zaterdag een dagje kon ‘chillen’. “En niet te veel in onze kop steken zodat we morgen fris aan de start staan. Ik denk dat ik vanochtend tot zeker 9.30 uur heb geslapen. Ik pluk de dag vandaag. Even wat meer tijd in onszelf steken. Het is een welkome rustdag. Dat zal voor iedereen wel zo zijn.” “Als ik de verhalen lees, zie ik dat heel veel mensen zeggen dat de marathonetappe heel zwaar was. Ik kan het niet vergelijken omdat het mijn eerste Dakar is. Voor ons is het ook heel zwaar geweest, maar we hebben dus geen problemen gehad. En omdat het einde steeds goed is, we halen de finish zonder echte problemen, worden de zware momenten waar je in zat gerelativeerd.” Zware ritten Voor Carmans is het zijn eerste Dakar. Hoewel hij veel kleinere rally’s heeft gereden is de grootste rallyraid-wedstrijd ter wereld wel even iets anders, heeft hij gemerkt. Verrassend was dat natuurlijk niet. “Ik kon het me zo ongeveer wel voorstellen. Ik ging Dakar rijden, wist dat we elke dag heel zware ritten zouden krijgen. Dat strookt wel met wat ik gezien had.” Ook al heeft hij met zijn navigator Arjan van Tiel tot dusver vele mooie momenten gedeeld in de Red-Lined REVO+, kan hij nog niet zeggen of hij volgend jaar opnieuw meedoet. “Daar ga ik nog geen uitspraken over doen. Dit is een rally op wereldniveau. Het is dus niet zo’n familiaire rally als de kleinere wedstrijden die ik heb gereden. Dat maakt het anders, maar kan ook niet anders omdat het een wereldrally is. Ik ga hem eerst proberen uit te rijden.” Zevende etappe Om te beginnen zondag, als de zevende etappe op het programma staat. Die is maar liefst 873 kilometer lang en kent een special van 483 kilometer. “We gaan weer rustig verder, we gaan geen gekke dingen doen en dan zien hoever we komen.”

Nu de Dakar Rally halverwege is en de coureurs kunnen uitblazen tijdens de rustdag in Riyad in Saoedi-Arabië, had André Thewessen alle tijd om terug te blikken op de afgelopen dagen. Enerverend waren ze, en zwaar, oordeelde de coureur van ATS Rally, die stiekem graag nog als beste Nederlander in de SSV-klasse finisht.     “Deze rally is veel zwaarder dan die we twee jaar geleden hebben gehad. Dat zit hem vooral in de marathonetappe van de afgelopen twee dagen”, zei hij. Ook is de samenwerking met zijn professionele navigator Dmytro Tsyro weleens pittig bekende hij. “Ik moet van hem een andere rijstijl aanleren. Dan maak je ook sneller fouten. Maar ja, ik heb er mee te dealen.” Risico’s Dat brengt wel uitdagingen met zich mee. “Als je op een manier rijdt die je niet gewend bent, neem je risico’s, ook al is het beter om het zo te doen. Mijn natuurlijke manier van rijden gaat door die nieuwe rijstijl soms slechter. Maar er zijn dingen waarin hij me opgekrikt heeft. En ik leer heel veel van hem. Ik zie ook dingen die fout gaan waarvoor hij meteen een oplossing heeft.” Daarnaast is de rally tot dusver ook op technisch vlak een eye-opener geweest voor de Limburger. Zeker in het legendarische Empty Quarter waar het donderdag en vrijdag flink ploeteren was. “We zijn erachter gekomen dat we voortaan beter beadlock-velgen kunnen gebruiken. Dan zit één kant van de band aan de velg geschroefd met bouten in plaats van dat-ie erop is geperst. Dan kan ie niet doorslippen en kan-ie er zeker niet af.” ‘Gestruggeld’ Want tijdens de Dakar hebben Thewessen en Tsyro ‘wel wat gestruggeld’, zei hij eufemistisch. “Zeven keer hebben we een lekke band gehad. We hebben wel vaker in de duinen gereden, met beat grip-velgen. Daar zitten weerhaken in zodat de band er minder snel af gaat. Maar die moeten droog, zonder vet gemonteerd worden. Volgens mij is dat gisteren fout gedaan, want als-ie droog wordt gemonteerd zit-ie veel beter vast.” Nu het rustdag is, kunnen Thewessen en Tsyro eindelijk even ontspannen. Daar waren ze wel aan toe, bekende de ondernemer. “Op die 48 chrono hebben we zoveel meegemaakt en zoveel moeten oplossen, dat vraagt veel van je. Vanavond zijn we met alle Nederlandse rijders en co-rijders uitgenodigd op de Nederlandse ambassade in Riyad.” Goede monteurs Thewessen en Tsyro kunnen het dan wat rustig aan doen, het tegenovergestelde is waar voor de monteurs van ATS Rally. De BRP Can-Am Maverick XRS Turbo krijgt voor de zevende etappe van zondag een nieuwe versnellingsbak, een nieuwe turbo, nieuwe aandrijfassen en zo nog wat onderdelen. “Allemaal gepland”, verzekerde de coureur. “We hebben goede monteurs, zijn capabel en secuur. Ik ben heel blij met ze.” Want hij wil de Dakar eerst en vooral uitrijden. De auto moet zondag dus tiptop in orde zijn voor het tweede deel van de woestijnrally. Te beginnen met de zevende etappe van Riyad naar Al Duwadimi. De rit is maar liefst 873 kilometer lang met een proef van 483 kilometer. Thewessen: “We gaan geen heel grote risico’s nemen en we gaan ons best doen. Door de problemen in het Empty Quarter zijn we in het klassement wat weggezakt. We staan nu achttiende en we komen van twaalf af. Ik heb het heel leuk gevonden om de eerste drie, vier dagen de beste Nederlander te zijn. Het zou echt leuk zijn om beste Nederlander te worden. We zitten nu één plek achter Van Ham Racing. We gaan het zien of we ervoor kunnen komen, maar dat is niet ons eerste doel. We moeten doorzetten en finishen.”  

André Thewessen overleefde donderdag en vrijdag een akkefietje op de proef en mechanische malheur tijdens de zesde etappe van de Dakar Rally. De coureur van ATS Rally finishte als 25ste in de SSV-klasse en kan na de rustdag van zaterdag een dag later ‘gewoon’ weer van start. De emoties liepen af en toe hoog op tijdens de eerste Dakar-etappe ooit die over twee dagen werd verreden. Die dagen waren heel zwaar en zeer incidentrijk: mechanische pech, navigatiefouten, lekke banden. Er waren niet veel coureurs die de twee dagen over 758 kilometer (waarvan 549 kilometer special) zonder averij doorkwamen.   Crashes En ja, crashes, die waren er ook. Daar kon Thewessen over meepraten. Hij had zelf een aanrijding gehad met landgenoot Sander Derikx. En één ding wilde hij graag uit de wereld helpen. De crash was niet aan hem te wijten, was hij stellig. Het akkefietje zat hem hoog. “Hij zei dat ik hem bewust aanreed, maar hij week op eens af van zijn koers. En reed ons aan. Dat kan mijn navigator (Dmyro Tsyro, red.) bevestigen”, zei Thewessen die er links achter een lekke band aan overhield. “Laat één ding duidelijk zijn: Derikx heeft mij aangereden door plotseling van koers te veranderen. Hij raakte ons op het linker achterwiel, dus het was totaal niet onze schuld. Hij was boos op mij op het marathonbivak, maar ik moet boos zijn op hem. Zijn navigator kwam nog verhaal halen, maar zijzelf waren juist schuldig.” Technische malheur Behalve die crash moest hij ook nog het nodige technische malheur zien te overwinnen. Want donderdag reed hij een stabilisatiestang krom. “Daardoor hebben we veertig minuten gesleuteld. Vandaag hebben we dan nog een bandenprobleem gehad en is de 12 volt-compressor stukgegaan”, somde hij op. “We hebben benzine afgetapt van de SSV en met een aansteker hebben we de banden weer op de velg geploft. Maar dan heb je ook nog perslucht nodig. De Groot heeft onze band opgepompt zodat we weer door konden. En vandaag hadden we door alle akkefietjes ook nog een kapotte aandrijfriem.” Hoe dan ook, hij haalde de finish, hij kan verder. Zaterdag is het rustdag. Precies op het juiste moment.

Nee, gemakkelijk had Gert Huzink het bepaald niet tijdens de twee dagen durende zesde etappe van de Dakar Rally. De truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team, liep onderweg de nodige averij op, maar slaagde er desondanks in vrijdag de finish te halen. Een goed eindklassement is inmiddels helaas uit zicht geraakt, maar de immer ambitieuze Huzink hoopt de komende dagen toch nog wat moois te kunnen laten zien. “Dat waren twee fatsoenlijke dagen Dakar”, zei Huzink ietwat eufemistisch over de etappe van in totaal 758 kilometer en 549 special. “Na drie kilometer lagen we al op de zijkant omdat m’n maatje Pascal (de Baar, red.) niet opschoot en ik daardoor een stomme fout maakte. Na de boel een beetje gefatsoeneerd te hebben, konden we vier, vijf uur later de weg vervolgen.” Niet opgeven Hoewel die averij betekende dat hij een topklassering in het eindklassement uit zijn hoofd kon zetten, gaf de snelle ondernemer uit Manderveen niet op. Huzink: “Op zich liep het nog wel redelijk, al was het zicht bagger door de kapotte voorruit die we hadden opgelopen. Verderop stond Pascal toen met aandrijfproblemen en die hebben we uit een duinpan getrokken zodat ze de truck konden repareren.” Daarna daagden Huzink samen met navigator Rob Buursen en monteur Martin Roesink de duinen weer uit, zoals hij het noemde. “Het werd op een gegeven moment donker. Daarna hebben we vijf uur lang in het donker door de duinen gesurft en wel vijf oei-momenten gehad waar we op twee wielen stonden te dansen. Maar het ging allemaal goed. Uiteindelijk zijn we om 23.00 uur het bivakje binnengereden. Nadat we kort voor de finish Wouter de Graaf met Lex nog een helpende hand hadden geboden.” Frisse moed Vrijdagochtend ging Huzink weer met frisse moed van start. Maar wel met een gehavende Renault-truck, haastte hij zich erbij te zeggen. En die toonde stukje bij beetje meer mankementjes. “Door een slechtwerkende stuurpomp zijn we weer niet op tijd kunnen afdraaien en daar lagen we weer. We kregen hulp van Anja van Loon en haar dames, dat zijn drie heldinnen!” Hij vervolgde: “Later hebben we William de Groot weer rechtop gezet en toen moesten we een alternatieve route vinden omdat we ook problemen kregen met de aandrijving. Daardoor hebben we wel een waypoint gemist, maar uiteindelijk zijn we over de finish gekomen. Dit waren de twee zwaarste etappes die ik ooit heb gereden maar ook de mooiste!”

Het is een ongekende sloperij geworden. De 48h stage heeft een waar slagveld aangericht en menig voertuig is afgeschreven. De verschillen die gemaakt zijn doen denken aan vervlogen gewaande tijden, toen Le Dakar nog verreden werd op het Afrikaanse continent. Geen minutenspel, maar uren. Boss Machinery Team De Rooy ging, kwam, zag, maar overwon niet. Op een kleine drie uur achterstand rolde Janus van Kasteren zijn Iveco Powerstar over de finish, boog het hoofd en deed zijn verhaal: “Voor mij zijn dit de twee zwaarste Dakar dagen die ik meegemaakt heb. Gisteren vol diesel weg, meteen de zwaarste duinen. Dan moet die truck zo trekken, voordat je dat hele gewicht, meer dan 10 ton, op die hoge duinen hebt… Het is echt een gevecht geweest! Eigenlijk ging die dag wel prima. Ja, je moet een paar keer terug over en duin enzo, maar ja. Twee lekke banden gehad, dus twee keer moeten wisselen en twee keer tien minuten. In het zand zakt ook die krik weg. We stonden voor de overnachting bij bivak B. We dachten dat we te weinig diesel hadden, want er was een dieselpunt waar we konden vullen geskipt. We mochten alleen nog maar bij D tanken. Stress om de banden en stress om de diesel. Toch hebben we het gered met de banden en de diesel, bij bivak D konden we gelukkig tanken. Er zat nog maar een liter of 25 in! Net voor bivak D een stomme fout. Dat was niet nodig geweest, maar daar ging ik op zijn kant. Gewoon heel lullig, ik stond bijna stil en hij ging op zijn kant. Ik heb daar drie uren verloren in het klassement, dus dat is om zeep. Tuurlijk zeggen de mensen “alles kan nog gebeuren in de tweede week”, maar drie uren is wel veel. Macik heeft een super job gedaan. Die truck is wat lichter, die heeft het echt wel makkelijker in de duinen. Ik denk dat als je deze twee stages wint, verdien je het om te winnen!”  Op de rustdag zal de Dakar karavaan nog lang napraten over de afgelopen twee dagen. Janus van Kasteren, Marcel Snijders en Darek Rodewald zullen de wonden moeten likken en kijken wat er deze rally nog  te halen valt. Met een achterstand van 02:37:53 uur op leider Martin Macik, vallen de winnaars van Dakar 2023 nu met een vierde plaats net buiten het podium. Na de rustdag zijn er nog voldoende kansen om het podium aan te vallen. De titel prolongeren lijkt onmogelijk, maar wie weet wat deze krankzinnig zware Dakar nog meer in petto heeft.

Voor Roger Grouwels en zijn navigator Ronald van Nederpelt is de 46ste Dakar Rally definitief voorbij. Het duo van Team RaceArt/QFF viel donderdag uit tijdens de eerste dag van de twee durende zesde etappe in Saoedi-Arabië. Een vastgelopen motor bleek het einde van hun avontuur. Het team had nog de hoop dat het buiten het klassement verder kon om te testen, maar nu blijkt dat de organisatie van de Can-Am Maverick X3 pas maandag uit de duinen van het Empty Quarter kan halen. “Aramco gaat de moeilijke gevallen uit de duinen weghalen. Die er nu uit slepen was veel te gevaarlijk. Onze auto staat zo goed als bovenaan een duin geparkeerd en moet naar beneden getrokken worden met alle gevaren van dien”, legde Grouwels vanuit Riyad uit. Veel te grote afstand “Onze auto wordt op z’n vroegst maandag geborgen. Dat betekent dat wij de auto moeten gaan halen op een veel te grote afstand. Die zou dan pas woensdag of donderdag terug in het kamp kunnen komen. Het heeft dan geen zin meer om de motor te moeten vervangen. Nog in actie komen is dus uitgesloten.” Voor een vervolg van de rally – buiten het klassement – had de auto vrijdag al teruggebracht moeten worden, wist Grouwels. “Dan zouden we zaterdag de motor kunnen vervangen. We gaan nu dus eerder naar huis. Het heeft voor ons weinig zin om in het kamp te zitten duimendraaien en kijken hoe anderen finishen, om een volledige week als gast te moeten rondlopen.” Zaterdag is hij weer thuis. “We zijn net vanuit het bivak getransporteerd naar een militair vliegveld. “Vanavond (vrijdag, red.) om 23.30 uur vliegen we naar Doha en dan naar Düsseldorf.” Dakar 2025 Grouwels, gepokt en gemazeld in de racerij, was inmiddels al over de grootste teleurstelling heengestapt, zei hij. “In 25 jaar racen komen je van alles tegen. Helaas is het zo. We zaten lekker in een groepje met de zoon van Nikki Lauda. Eigenlijk ging het voor de wind. Nu gaan we ons maar opmaken voor de volgende uitdaging. Misschien in Marokko. En we gaan ons voorbereiden op Dakar 2025. De kans dat we daar meedoen is reëel.”