SON EN BREUGEL – Rallymaniacs is officieel mediapartner geworden van de TransAnatolia Rally. Het bedrijf uit Son en Breugel heeft een driejarig contract getekend met de organisatie van deze achtdaagse rallyraid in Turkije.   Als mediapartner van de wedstrijd zet Rallymaniacs zich in om potentiële Nederlandse en Vlaamse deelnemers te interesseren in deze gevarieerde rallyraid. Ook volgt het bedrijf de rally op de voet om uitgebreid verslag te doen van de prestaties van de Nederlandse en Vlaamse deelnemers.   “We zijn er heel trots op dat we gevraagd zijn Benelux-agent te worden voor de TransAnatolia Rally. Deze rally is bedoeld voor amateurs en nog niet bijzonder bekend binnen de Benelux, ondanks dat er in elke klasse gestreden wordt”, zegt Roel Engel, eigenaar van Rallymaniacs.   Rallymaniacs informeert en faciliteert fans en deelnemers rondom rallyevenementen wereldwijd. Engel: “Daar past deze samenwerking dan ook goed bij. Door de TransAnatolia Rally toe te voegen als exclusieve partner, bieden we weer iets nieuws aan. Zo blijven we ons ontwikkelen en verbreden we ons aanbod.”   Blij met de samenwerking De organisatie is vanzelfsprekend blij met de samenwerking met Rallymaniacs. “We hebben al veel coureurs uit landen als Italië en Spanje. We voegen graag deelnemers uit Nederland en Vlaanderen eraan toe”, verklaart communicatie-manager Gökhan Basiplikci de samenwerking.     Veelvoudig Dakar-deelnemer Thomas de Bois ontdekte de rally al jaren geleden. Dit jaar staat de motorcoureur in Turkije aan de start voor zijn tiende TransAnatolia Rally. “Ik ben gek van het land, de gastvrijheid, de cultuur en de historie”, verklaart hij zijn vele deelnames.   “Je hebt er zulke mooie routes. De organisatie is top en je krijgt goede roadbooks. Iemand die avontuur zoekt en ambities heeft om verder te komen in de rallywereld, is bij de TransAnatolia aan het goede adres. Dat er al veel Dakar-deelnemers aan hebben meegedaan, zegt iets over de kwaliteit van de rally.”   Transfers Om de voertuigen in Turkije aan de start te krijgen, werkt de organisatie samen met een logistiek bedrijf. Voor een meerprijs zorgt deze partner voor de transfers van Triëst naar Mersin en terug. Dit is inclusief de douaneformaliteiten. Op verzoek kunnen ook andere noodzakelijke transfers (bijvoorbeeld van Nederland of Vlaanderen naar Triest) geregeld worden.   De veertiende editie van de TransAnatolia wordt dit jaar gehouden van 31 augustus tot en met 7 september. De achtdaagse route voert van Mersin naar Van. Volgens Gökhan Basiplikci kunnen deelnemers rekenen op een gevarieerde route van bijna 3000 kilometer. Die voert door bergen, bossen, dorpjes en historische locaties.   “Het is niet alleen een race, het is een spectaculaire reis door de verbazingwekkende geschiedenis, natuur, cultuur en gastvrijheid van Anatolië”, zegt Basiplikci. “Onze deelnemers reageren altijd heel enthousiast op de indrukwekkende en afwisselende natuur.”   Op donderdag 28 maart houdt Rallymaniacs een informatieavond over de TransAnatolia Rally bij RVL Auto’s aan de Bosscheweg 34 in Beek en Donk. Ook twee leden van de organisatie zijn daarbij aanwezig. Iedereen die meer wil weten over deelname en transportmogelijkheden kan zich aanmelden via info@rallymaniacs.nl. De bijeenkomst begint om 20.00 uur.

Hij won in januari de Dakar Classic-klasse en deed dat ook nog eens in de meest prestigieuze H4-categorie. Daarmee was Jaap Bolk de eerste Nederlander ooit die een eindoverwinning claimde bij de Classic-deelnemers. En dat in een unieke bio-ethanol aangedreven Mitsubishi Pajero Evolution Mivec. Dakar-winnaar Nassr Al-Attiyah was er ondersteboven van.   “Ik heb als eerste in de wereld de volledige rally op ethanol gereden; ik wil altijd iets dat een ander niet heeft. En ik heb nog gewonnen ook”, zegt Jaap trots. Dat is dan slechts het meest zichtbare deel van het verhaal. Wat er verborgen zit onder dat begeerde cijfer één, is minstens zo interessant. Of opmerkelijk, zo je wil. Jaap had namelijk met tegenslagen te maken gekregen waarop een ander waarschijnlijk zou zeggen: ‘laat dan maar zitten, die rally’. Zo niet Jaap. Wat was er gebeurd? Twee paar maanden van tevoren moest hij zijn beide monteurs onverwacht vervangen en dus moesten er hals over kop twee nieuwe komen. Jaap: “Zij moesten de auto natuurlijk nog helemaal leren kennen. Ze hebben hem heel goed bekeken en hebben daarna nog onderhoud gepleegd.” Tekstberichtje Alles opgelost dus? Nou, nee. Via een tekstberichtje zegde zijn navigator een week voor de rally af. Jaap was not amused, maar hij was vastbesloten zijn bio-ethanol-avontuur tot een succes te maken. De coureur van het Bolk Dakar Rally Team plaatste een advertentie op Facebook. “Ik kon uit 40 tot 45 navigators kiezen. Net na de kerst heb ik er een paar laten komen.” Zo kroop de jonge Twan Vollebregt in januari op de bijrijdersstoel in de Saoedische woestijn. Deelname aan de reguliere Dakar zat er voor Jaap helaas niet in. “Dat was nooit voor me weggelegd. De Classic was wel betaalbaar. En je hebt dezelfde schik. Ik denk nog wel meer”, zegt hij. Dat de klasse voor historische Dakar-voertuigen ‘gemakkelijker’ zou zijn dan de reguliere rally, berust op een groot misverstand, bezweert de inwoner van Driebruggen. “Deze auto reed in de jaren negentig de Dakar. Dat was toen een nieuwe auto. Nu is hij 27 jaar oud. Maar de Dakar is wel vele malen zwaarder geworden. Dit jaar was de zwaarste ooit. Zeker de duinenpartijen. We hadden ook veel stenen en keien.” Uitdaging En dan was er ook nog de uitdaging van de rally uitrijden met een bio-ethanol-aangedreven krachtbron. Dat is dus gelukt. Wat heet. “We hebben in de afgelopen Dakar vijf overwinningen geboekt. Zo zien wij dat. Want we hebben moeten rijden met nieuwe monteurs, met een nieuwe navigator, we hebben de Dakar uitgereden, we hebben onze klasse gewonnen. En dat hebben we gedaan op bio-ethanol.” Dat van die bio-ethanol was een extra moeilijkheid. Want kon je met een voor ethanol aangepaste auto wel de hele Dakar rijden? Jaap ging de uitdaging graag aan. “We weten allemaal dat de Dakar in 2030 schoon moet zijn. Met ethanol rijd je C02-neutraal. Je moet dan wel de tank, leidingen, keringen, motormanagement en motor aanpassen. We hebben van tevoren weinig kunnen testen, maar ik rijd al jaren met een Audi A1 toerwagen op ethanol en daarmee heb ik nog nooit probleem gehad.” Zijn wonderlijke prestaties kwamen hem tijdens de rally op belangstelling te staan van Nasser Al-Attiyah, met zijn vijf Dakar-zeges toch niet de minste. “Hij was helemaal onder de indruk over onze auto. We hebben er wel drie kwartier over gepraat, ik vermoed dat hij er ook wel oren naar heeft. We hebben nu bewezen dat de Dakar CO2-neutraal gereden kan worden, door iedereen.” Dakar Classic rijden met een huurauto Komend jaar is Jaap er opnieuw bij. Waarschijnlijk met een andere auto. Zijn twee Mitsubishi’s Pajero Evolution Mivec wil hij dan verhuren. “Inclusief monteurs, tickets en service. De rijders komen bij ons in het team en hoeven alleen maar in het vliegtuig te stappen. De rest regelen wij. Ook kunnen ze de eigen sponsors meenemen en op de auto zetten. Het is echt zorgeloos instappen.” Geïnteresseerden kunnen contact opnemen met info@bolkdakarrallyteam.com

In 2025 betreedt Dacia als autofabrikant het World Rally-Raid Championship, waar drie teams onder leiding van ervaren coureurs Sébastien Loeb, Cristina Gutierrez Herrero en Nasser Al-Attiyah strijden om de overwinning in deze prestigieuze rally. De auto waarmee Dacia de uitdaging aangaat, draagt de naam Sandrider. Deze bolide wordt aangedreven door koolstofarme energieoplossingen, zoals synthetische brandstoffen, en biedt zowel hoge prestaties als een lage milieu-impact. Het robuuste ontwerp van de Sandrider omvat een versterkt, lichtgewicht stalen buizen chassis, carrosseriedelen van carbon en 4×4 wielaandrijving met een verbeterde gewichtsverdeling aan de voorzijde. Innovatieve technologieën, veelzijdige aanpassingen en een milieubewust ontwerp maken de Sandrider een serieuze kanshebber in de rally. Dacia’s toewijding aan duurzaam racen komt tot uiting in het gebruik van gerecyclede materialen en efficiënte brandstoftechnologieën. Het team De drie teams, elk onder leiding van ervaren coureurs, gaan vol ambitie de Dakar Rally tegemoet. Cristina Gutierrez Herrero, een leidende vrouwelijke figuur in de off-road rallysport, zal haar talenten inzetten met bijrijder Pablo Moreno Huete. Sébastien Loeb, de meest succesvolle rallycoureur ooit, vormt een team met bijrijder Fabian Lurquin. Nasser Al-Attiyah, een legende van de Dakar, wordt bijgestaan door zijn indrukwekkende palmares, waaronder vijf overwinningen in dit iconische evenement. Samen vormen zij The Dacia Sandriders. 

Een walk in the park kun je geen enkele etappe van de Dakar Rally noemen, maar Stefan Carmans zorgde er vrijdag voor dat ook de laatste etappe van de woestijnrally in Saoedi-Arabië er voor hem één zonder problemen was. Het resultaat van de coureur van CSA Racing: de 48ste plaats in de daguitslag bij de auto’s en de 34steplaats overall. “Ik ben er heel trots op. De voldoening was groot toen ik over de finish kwam. Een beetje emotioneel ook”, bekende de Belg. “Twee weken giert de adrenaline door je lichaam. Die valt dan ineens weg. Het was ook mijn eerste Dakar. En dan heb ik ook nog de tweede plaats bij de rookies. Dat is niet niks. Dat had ik niet durven vermoeden.” Terugblikkend is de Dakar Rally voor Carmans veel beter verlopen dan gedacht. “Het is top geweest. Ik wilde alleen finishen. Als ik de rally op voorhand had moeten uitschrijven, had ik hem niet beter kunnen schrijven als ik hem gereden heb.” Eén lekke band Hij had welgeteld één lekke band. Carmans: “Ik heb geen onnodige risico’s genomen. Het resultaat was ondergeschikt. De snelheid kon hoger. Als ik iets meer risico had genomen, had ik misschien vijf of tien plaatsen hoger kunnen eindigen. Maar dan had ik er ook uit kunnen liggen.” Vandaar ook dat hij de relatief korte etappe van vandaag (328 kilometer) voorzichtig heeft gereden. “Ik had wat last van spanning. Je weet dat de finish dichtbij is. Je wil dan extra voorzichtig rijden. Gelukkig is er niks verkeerd gegaan. We hebben de proef rustig uitgereden. Het is een mooie Dakar geweest.” Grenzen verleggen Hij heeft genoten van een wedstrijd rijden op het hoogste niveau. En dan ook nog in een Dakar die door veel deelnemers één van zwaarste rally’s ooit wordt genoemd. “Dat speelt ook in je hoofd. Dat ik in deze omstandigheden kan blijven presteren geeft een heel goed gevoel. Het gaat om je grenzen proberen te verleggen en je te meten met andere in dezelfde sport. In dit geval is dat dus de rallysport. Dakar uitrijden was een droom.” Hij benadrukte dat het zeker niet alleen zijn prestatie was. “Maar ook die van mijn co-piloot (Arjan van Tiel, red.) en mijn hele team. We hebben van tevoren een mooi team in elkaar gestoken. Het hele team heeft bijgedragen aan dit resultaat. Ik kon op mijn team vertrouwen dat de auto elke dag volledig in orde aan de start stond. Dan kun je de weinig rust die je hebt ook echt benutten.” Alles klopte Achteraf concludeerde hij dat zijn team CSA Racing ‘heel goed was voorbereid’. “Je weet nooit of je planning gaat lopen als je bedacht hebt. Maar alles klopte. Elk mogelijk probleem hadden we op voorhand al besproken. En mijn vrouw heeft me de hele rally gesteund. Ze is gedurende de ganse rally in het bivak geweest.” Vanavond heeft hij in finishlocatie Yanbu een barbecue met de Nederlandse deelnemers. “Daar ben ik wel aan toe. De vermoeidheid begon vat op me te krijgen de laatste dagen.” Zaterdag vliegt hij terug naar België, op weg naar zijn woonplaats Lummen. “Daar zullen we wel een fles champagne opentrekken”, refereerde hij eraan dat in Saoedi-Arabië een alcoholverbod geldt. Of er voor hem een vervolg komt in de zwaarste rally ter wereld? “Laat me er even over nadenken. Het hangt ervan af hoe fel ik besmet ben met het Dakar-virus. Ik ga nu eerst een paar dagen rust nemen. Gelukkig recupereer ik heel snel.”

De relatief korte laatste etappe bracht Maik Willems vrijdag niet van zijn à propos in de 46ste Dakar Rally. In het mulle zand van Saoedi-Arabië stuurde de coureur van het Bation Hotels Dakar Team zijn Toyota Hilux naar de 45ste plaats in de daguitslag bij de auto’s. Dat was goed voor de 29ste plaats in het eindklassement. En daar was de hotelondernemer maar wat blij mee. “Negenentwintigste!”, riep hij naar zijn navigator Robert van Pelt in het bivak in Yanbu toen hij de uitslag hoorde. “Toch leuk dat we bij de eerste dertig zijn geëindigd. Ik denk dat het mijn derde beste resultaat is. Ik ben ook een keer 24ste en 26ste geworden. Tussen die kanonnen van auto’s ben ik best een beetje trots op dit resultaat.” Na vijftien dagen zwoegen in het woestijnzand van Saoedi-Arabië was het nu toch echt uit met de pret. “Perfecto”, zei Willems. “Vandaag was het een rondje rond de kerk. Het was niet heel bijzonder. Prima. Al zag ik toch weer een deelnemer op zijn dak. Sommige mensen nemen die laatste dag toch heel serieus.” Verscheidenheid Terugblikkend kon hij niet anders zeggen dan dat het ‘een geweldige Dakar’ was. “Het was ook een heel mooie Dakar. Met name vanwege de verscheidenheid. Alles hebben we gezien hier: gigantische duinenpartijen, canyons, bergen, bergpassen, stukken trial over de rosten, het Empty Quarter.” “Ik vond de route super. Het was wel hartstikke zwaar. Eén van de zwaardere Dakars die ik heb meegemaakt. Het was ook verrekte lang elke dag. Heel vaak etappes van 400 kilometer-plus en soms tegen de 500 kilometer aan. Lange dagen dus en dan moet je goed geconcentreerd blijven.” Neusje van de zalm En zeker ook vanwege de concurrentie, die een stukje intenser was dan hij had verwacht. “Ik dacht dat ik het neusje van de zalm had met deze auto. Maar er reden er nog zeventig rond die het neusje van de zalm hebben. Het wagenpark is zo gigantisch geëvolueerd. We hebben superspul en dat betekent dat er ontzettend hard gereden wordt. Dat schiet dus niet op, want je eindigt op dezelfde plek als altijd.” Wat hem was opgevallen aan de route was dat het een Dakar was van ‘heel veel stof’. “Nou, dan is het zicht dus slecht. Dat maakt het ook weer heel leuk. Ik vond het ook echt een heel leuke Dakar.” Of het de mooiste was van de tien die hij er intussen heeft gereden? “Dat moet je niet vragen aan iemand die net over de finish is gekomen. Dan is elk jaar de mooiste. Elk jaar is het weer anders.” Gezellig barbecueën Morgenmiddag vliegen Willems en zijn team terug naar huis. “Maar eerst gaan we vanavond gezellig barbecueën in het bivak. Daarna gaan we de zaak rustig inpakken en vannacht slapen we in een hotel. Morgenochtend gaat de auto op de boot en maandag ga ik weer aan het werk. De Dakar moet ook betaald worden.” En volgend jaar is hij er weer bij, beloofde Willems. “Honderd procent zeker. Ik zou het jaar niet willen beginnen zonder een Dakar. Je krijgt hier een super-reset voor de rest van het jaar. Tijdens de Dakar is niks belangrijker dan finishen. Je wereld is dan zo klein dat je bijna iedereen kent.” Dat wordt de komende dagen dus afkicken.  “Ik heb al tegen mijn vrouw gezegd: ‘zet het tentje maar klaar in de tuin’. Dan is de overgang niet zo groot.”

Een hattrick was het doel, maar de elfde etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië draaide uit op een rit vol problemen voor Gert Huzink. De truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team, die etappe negen en tien nog had gewonnen, kwam donderdag na het nodige oponthoud als twintigste over de finish. “Het was een zware proef. Het was echt moeilijk”, zei Huzink in het bivak in Yanbu. Daarmee doelde hij overigens niet eens op zijn rug. Die had hij een dag eerder verdraaid bij een knal in een gat. “Met de rug ging het vandaag redelijk goed, zolang ik maar pijnstillers bleef eten.” Nee, de sores van donderdag waren steeds van technische aard. En die begonnen al vrij vroeg op de lange special van 480 kilometer. Huzink, als eerste gestart, constateerde op enig moment dat de cardan-as van de Renault-truck foetsie was. Alleen nog achterwielaandrijving “Daardoor hadden we alleen nog maar achterwielaandrijving. Waarschijnlijk kwam het door een klap op een dikke kei. Daarbij hebben we waarschijnlijk ook de stuurstang geraakt, want die was krom. Dan gaat het niet meer zo gemakkelijk door het zand. Op een gegeven begon de truck echt met de kont te gooien en moest ik Martin Macik voorbij laten gaan.” Bovendien waren steile klimmen nu ook niet meer goed mogelijk. “We zijn gestopt en hebben geprobeerd de stuurtang recht te krijgen. Je ziet dan al die trucks voorbijkomen. Dan weet je dat je achterin komt te rijden en dat het een zware dag wordt. Je moet dat maar op de koop toenemen.” Meevaller Een meevaller was dat Huzink, zijn navigator Rob Buursen en monteur Martin Roesink de stang weer recht kregen. Zodoende stonden de wielen ook weer recht. “We zijn toch verdergegaan met alleen achterwielaandrijving. Dat was moeilijk. Ik moest echt goed het koppie erbij houden om die lange klimmen aan te gaan. We hebben nog een keer vastgestaan en moesten we ons losgraven. Al met al zijn we veel tijd verloren.” Om precies te zijn drie uur, twaalf minuten en één seconde op winnaar Ales Loprais in zijn Praga V4S DKR.   Huzink: “Op een gegeven moment hebben we gezegd: we moeten aan de finish komen zodat we in de wedstrijd blijven. Het was geen proef meer om iets moois neer te zetten. We hebben nog twee lekke banden gehad en een scheurtje in de dieseltank. Daardoor moesten we de diesel naar de andere tank pompen die nog wel heel was.” Hattrick Uiteindelijk telde maar één ding: “We moeten de finish halen om morgen over het podium te kunnen. We hadden graag die hattrick willen pakken. We zijn er wel voor gaan zitten vanmorgen, maar het zat er niet in. Morgen gaan we naar de finish rijden. We kunnen niet verwachten dat we nog gekke dingen kunnen doen.” Huzink baalde ervan. “Ik ben hier om te winnen. Het einddoel was het podium. Dat moesten we bijstellen naar dagresultaten. Zo werkt het Dakar-spelletje en daar moet je bij neerleggen. We hebben in ieder geval laten zien dat de snelheid goed is.”

De elfde en voorlaatste etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië was er vooral één van frustraties voor SSV-coureur André Thewessen. De coureur van ATS Rally kreeg veel stenen onder de wielen van zijn BRP Can-AM Maverick XRS Turbo, reed banden lek en kreeg te maken met tal van deelnemers die maar niet aan de kant gingen. De twintigste plek was het resultaat. “Het ging niet al te best”, was de reactie van Thewessen. Het chagrijn begon al vóór de start van de 587 kilometer lange etappe van Alula naar Yanbu. “Ik had vanmorgen een discussie met mijn navigator. Hij wou de banden op een druk van 1.3 bar oppompen en ik wilde naar 1.6 bar.” Voorzichtig aan doen Want de ondergrond van het grootste deel van de etappe zou hard zijn, veel stenen. “Die hadden we vooral veel in de eerste tachtig kilometer. Daar heb ik heel voorzichtig aan gedaan. Dat ging goed. Maar na 120 kilometer reden we toch een band kapot. Die hebben we snel verwisseld. Een aantal langzamere rijders kwam ons op dat moment voorbij.” Eenmaal weer aan het rijden konden Thewessen en zijn Oekraïense navigator Dmytro Tsyro die langzamere rijders terug inhalen. Maar dat viel nog niet mee. “Sommigen hebben we wel twintig keer ‘gesentineld’. Ze gingen maar niet aan de kant. Dan rijd je in het stof en ga je snel over stenen heen omdat je ze niet meer kunt zien. Weer een band kapot. We hebben toen de banden alsnog opgepompt naar 1.6 bar. Daarna hebben we zonder problemen gereden.” Nul schade Maar niet te hard, zo luidde het devies, want: morgen nog een dag. Dat werkte. “We hadden nul schade aan de SSV, alleen die bandjes. Morgen gaan we ook maar weer rustig aan doen”, beloofde Thewessen. “We willen hem rustig binnenbrengen.” Dan hoopt hij op een iets aangenamer terrein dan dat van donderdag. “Ik hou totaal niet van stenen. Duinen vind ik geweldig. Die hebben we tussendoor nog wel een paar gehad. Sommige ook met een steil hellinkje en daar kwamen we met 1.6 bar in de banden toch nog mee boven. Dan moet je een goede lijn kiezen en zorgen dat je op het harde zand zit. Dan komt het goed.” Iets meer verwacht Hoewel het er inmiddels alle schijn van heeft dat Thewessen de rally gaat uitrijden – vrijdag wacht een relatief korte etappe van 328 kilometer waarvan 175 kilometer special – had hij wel iets meer verwacht van deze Dakar, bekende hij. “We begonnen goed, maar in de tweede helft is het wat naar beneden gezakt. Het is wat het is. We kijken uit naar het finishpodium van morgen. Het is goed geweest. We beginnen ook wel een beetje moe te worden. Vergeleken met twee jaar geleden (zijn vorige deelname, red.) is het een stuk zwaarder geweest. We zijn maar één dag in het licht binnengekomen en de rest in het donker. Sommigen noemden het de zwaarste Dakar ooit. Het moet ook zwaar zijn. Dit is niet voor niets de zwaarste woestijnrally ter wereld.”

Een zinderende sectie met stofhappen en laaghangende zon zorgde donderdag voor een passend slot van de elfde etappe van de Dakar Rally. Met als resultaat een ‘uitgewoonde’ Maik Willems. Hoe dan ook, de autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team bracht zijn Toyota Hilux keurig als 38ste aan de finish. Geen schade, dus met een goede nacht in de bedstede moet hij vrijdag klaar zijn voor de relatief korte slotetappe. “Ik was vanavond na de finish uitgewoond. Ik moest zo concentreren op het stof. En dat gecombineerd met veel stenen. Als je een halve meter naast het pad zat, kreeg je een klap. Daar moest ik wel even voor oppassen”, blikte Willems terug, die overigens opvallend monter klonk voor iemand die moegestreden was. Oké, het was dan wel zwaar geweest, de 587 kilometer lange etappe van Alula naar Yanbu was nu ook weer niet de zwaarste, zei hij. “Dat was de eerste dag van de 48 uurs-etappe. Vandaag was het wel technisch. We kregen van alles wat, en het was gewoon weer hartstikke lang.” Patent “Daar hebben ze hier patent op de afgelopen weken. We zijn om 9 uur weggereden en om 7 uur waren we pas binnen. Als het niet meezit qua omstandigheden is dat gewoon harstikke pittig. Het was wel een mooie dag. Een ouderwetse Dakar-dag.” Trouwens, dat ‘van alles wat’ duidde Willems met ‘een paar kleine duintjes, wat gravel, maar vooral heel veel stenen’. “En heel, heel veel stof in dat laatste stuk. Ze doen het er kennelijk om.” Dat was niet het enige: “We reden nu naar het westen toe. Aan het eind van de middag hadden we daardoor ook laagstaande zon, dus je zag op een gegeven moment geen moer meer, ook al had ik een zonnebril op.” Bijna stoppen Het zicht was dusdanig slecht dat hij zijn rempedaal soms harder moest intrappen dan wenselijk. “Joh, ik moest soms bijna stoppen. Als in dat stof zonlicht komt, heb je een heel dichte mist. In de laatste twee uur hadden we zo weinig zicht. Al met al was het een hele dag heel intensief sturen.” Met de auto weer terug in het bivak kan hij bijna een vinkje zetten achter de 46ste Dakar Rally. Er is tenslotte nog maar één etappe te gaan. Morgen heeft de 328 kilometer lange route start en finish in Yanbu. Brengt hij die rit tot een goed einde, dan wordt het de achtste keer in tien deelnames dat Willems de woestijnrally uitrijdt. “Nou begin ik er bijna in te geloven. Het moet wel raar lopen als dit niet lukt. Vol goede moed gaan we morgen verder!”

Stefan Carmans was zó dichtbij, maar helaas: met nog maar dertig kilometer te gaan tijdens de elfde etappe van de Dakar Rally reed hij donderdag toch nog lek. Het was zijn eerste lekke band van de woestijnrally in Saoedi-Arabië. Een kleinigheidje voor de coureur CSA Racing, die verder geen problemen kende in de rit van Alula naar Yanbu. Hij kwam als 41ste binnen in het autoklassement.   Er was één troost: Carmans hield het donderdag bij slechts één lekke band. “Er zijn er genoeg die vandaag twee, drie, vier lekke banden hebben gehad. Ik denk dat er niemand is geweest die geen lekke band heeft gehad. We hadden rotsen, stenen. Ik ben helemaal door elkaar geschud.” Dat het een zware rit zou worden, wist Carmans op voorhand. “Vorig jaar zat deze etappe in het begin van de rally. Toen zijn er veel deelnemers uitgevallen. Gewoon omdat het dikke keien en stenen waren. Niet normaal. Het bleef maar komen.” Uitermate pittige special Het was ook een lange etappe. De voorlaatste rit was 587 kilometer lang met een uitermate pittige special van liefst 480 kilometer. Het was de op twee na langste van deze Dakar Rally. “Ik heb het rustig aan gedaan. Ik kon niks winnen, alleen maar verliezen.” Die lekke band was overigens het euvel niet. “Die band wisselen was geen probleem. Na twee, drie minuten waren we weer op weg. Arjan (van Tiel, zijn navigator, red.) en ik zijn op elkaar ingespeeld. We hebben de auto heelhuids binnengebracht. Technisch gezien was er niks aan de hand.” Verrassend goed Nu debutant Carmans ook de voorlaatste etappe er verrassend goed vanaf heeft gebracht, was het uiteraard verleidelijk erop vooruit te lopen dat hij de rally wel zal finishen. Zeker ook omdat de etappe van morgen ‘maar’ 328 kilometer lang is met een special van 175 kilometer.     “Ik begin er stilletjes aan te denken dat het morgen ook zal lukken. Maar op 175 kilometer kan nog veel gebeuren. We gaan dus voorzichtig zijn.” In ieder geval was de voldoening al groot. “De Dakar die ik nu gereden heb, is er een om in een boekske te schrijven. Ik had hem niet beter kunnen verzinnen dan zoals-ie gegaan is. Het is top geweest. We kunnen morgen gaan afronden, hoop ik.” Dan verwacht hij een mengelmoes van terreinen. En daarna? Als hij ook de laatste etappe tot een goed einde brengt? Staat de champagne al klaar soms? “Nee, champagne zal niet aan de orde zijn, hier. Dat zal voor thuis zijn. De cola staat wel klaar. Die staat altijd klaar.”

Ook de 10e etappe kan worden afgevinkt. De prachtige proef verliep niet helemaal vlekkeloos, maar dat mag de pret bij het Rainbow Truck Team niet drukken. Het duurde zo’n 150 kilometer en toen klapte een achterband. Op zich geen probleem, maar het loopvlak van de band was tussen de remvoering geslagen. Het vroeg wat prutswerk om dat er allemaal weer tussen weg te krijgen. Al dit gedoe kostte flink wat tijd. Jammer, want op dat moment reed het team in de top 10. Ook al is finishen het belangrijkste doel, zo voorin meerijden smaakt vanzelfsprekend best lekker.   Eenmaal terug in het ritme kon een constante snelheid worden vastgehouden. Er werd nog wel een stevige klapper gemaakt bij een flinke afstap die niet in het roadbook aangegeven stond. Vrijwel alle deelnemers werden op dit punt verrast. Lichaam en voertuig werd hierdoor onverwacht op de proef gesteld, Gelukkig kwamen Gerrit, Klaas en Tjeerd er, evenals de MAN rallytruck, goed van af.   Tjeerd van Ballegooij is de trouwe navigator van het team en weet Gerrit Zuurmond vaak op juiste wijze door de proeven heen te loodsen. Dit keer gokte hij op het eind van de proef verkeerd. Hierdoor werden drie waypoints gemist. Dat leverde flinke straftijd op. Na afloop van de proef baalde Tjeerd als een stekker. De sport is niet vergevingsgezind. Een fout van de rijder, monteur of navigator heeft meteen gevolgen, Het hoort bij het spel. Ook het balen.   Er is weinig tijd om in de kineurbte blijven hangen, want morgen wacht een volgende zware proef. Het kan wel eens de laatste scherprechter zijn van deze editie. De organisatie heeft aan het begin van de rally al gewaarschuwd voor etappe nummer 11. Het zal naar alle waarschijnlijkheid een slijtageslag worden met groot risico op het kapot rijden van banden.   Er wacht een proef van maar liefst 420 kilometer vol stenenpaden. In grote lijnen is het een kopie van de tweede etappe van de vorige Dakar. Die staat bij menig deelnemer nog in het geheugen gegrift. Sommigen zien het dan ook met enig weerstand tegemoet. Als het Rainbow Truck Team ook die etappe door weet te komen, komt de beloning van de finish halen echt in zicht. Nog even scherp blijven en volhouden.

Ondanks wat zorgen over het differentieel haalde Maik Willems woensdag relatief eenvoudig de finish van de tiende etappe van de Dakar Rally. De coureur van het Bastion Hotels Dakar Team reed wel nog een band aan gort, maar dat was slechts een detail. Uiteindelijk haalde hij met zijn Toyota Hilux als 44ste de finish in het autoklassement.      “We hebben weinig meegemaakt”, zei hij vanuit het bivak in Alula. “De enige zorg was het differentieel, want dat lekte een beetje. We hebben een paar keer gecheckt of er nog voldoende olie in zat. We hadden een keerring die niet helemaal paste van Nissan geleend. Daar komen we morgen ook wel mee door. De onderdelen in de rally beginnen zo langzamerhand op te raken. Verder was het niet zo’n spannende dag.” Die dag bestond uit ‘veel paden’, ’s middags afgewisseld met steenpartijen. “Dan moet je op de rem, anders rijd je je band aan gort.”  Of het aan die steenpartijen had gelegen wist hij niet, feit was wel dat hij op enig moment constateerde dat hij inderdaad een band aan gort had gereden. “Het was de vierde lekke band van deze rally. Vaak zitten de stenen verborgen in het zand. Je ziet ze niet, maar ze zitten er wel.” Banden Lekke banden rijden in de Dakar Rally is bijna onvermijdelijk. Maar het gemiddelde aantal lekke banden is een stuk lager dan een aantal jaar geleden, constateerde Willems. “Ongelooflijk wat die banden kunnen hebben. Elke keer verbaast me dat meer. Vroeger hadden we er één of twee lek per dag en nu gemiddeld een halve per dag. Er zit veel ontwikkeling in en we hebben grotere banden op deze auto. Dat is een geweldig voordeel. Je kunt daarmee steviger over dingen heen rijden. Al schiet je er niks mee op, want iedereen heeft nieuwe auto’s.” Trouwens, ook het niveau van de auto’s is geweldig toegenomen in de afgelopen drie, vier jaar, stelde Willems vast. “Vorig jaar was ik één van de laatste der Mohikanen met een oud type. Het was buffelen en bikkelen om aan de streep te komen. Nu kom ik gewoon weer goed mee. Tuurlijk is dat leuker rijden. Eén keer een geweldig avontuur is leuk, maar niet elke dag alsjeblieft.” Yanbu is nog ver Dat is in zijn geval dan ook zeker niet het geval. Hij is de Dakar Rally tot dusver relatief probleemloos doorgekomen. Maar waar wielrenners zeggen dat ‘Parijs nog ver is’, kon de hotelondernemer zeggen dat Yanbu nog ver is. Daar finisht de rally over twee dagen. En in de tussentijd kan er nog doodleuk van alles misgaan.   Willems: “Morgen is het een belangrijke dag. Het schijnt een zware dag te worden. En een lange dag. In de voorlaatste etappe wordt iedereen nog eens flink afgeknepen. De laatste druppel wordt er nog uitgeperst. Dat is bijna traditie.” Mocht hij ook die rit overleven, dan is de laatste etappe een stuk minder veeleisend. Althans, dat verwacht hij. “Die stelt nooit zoveel voor. Dat is meer een feestetappe. Laat die laatste etappe maar komen. Al mogen we van mij nog wel een week doorrijden. Dat meen ik echt. Het is niet zo dat we hier op apegapen liggen.”

Ja, hij moet nog twee Dakar-dagen trotseren, maar autocoureur Stefan Carmans kon woensdag een brede grijns alvast niet onderdrukken. Hij is één van de weinige deelnemers die nog altijd geen lekke band heeft gereden. We kunnen dus wel stellen dat hij bezig is aan een tamelijk voorspoedige rally in Saoedi-Arabië. De Belg van CSA Racing finishte de tiende etappe als veertigste en staat nu op een respectabele 34ste plaats bij de auto’s. “Vierendertigste in het algemeen klassement, dat had ik nooit durven dromen”, sprak een licht verbouwereerde Carmans woensdag. Want vooraf had de debutant de hoop uitgesproken dat hij aansluiting kon vinden bij de tweede helft van het peloton. Welnu, daarin is hij vooralsnog met vlag en wimpel geslaagd. “Voor mij is Dakar rijden proberen uit de problemen te blijven. Ik hoop dat ik morgen en overmorgen nog het geluk aan mijn zijde heb”, blikte hij vooruit op de laatste twee etappes. En ja, geluk moet je hebben in een zware woestijnrally als de Dakar-rally. Maar wie zo lang zonder averij blijft, kan zijn succes niet alleen ophangen aan geluk. Goesting Daarachter zit vaardigheid verscholen, dat moet wel. En die toonde hij woensdag tijdens de tiende etappe ook weer.  Carmans: “We zijn niet uit de auto geweest en hebben een strak tempo gehouden. Dat we als veertigste zijn gefinisht, daar zijn we heel tevreden over. We hebben weer heel mooie landschappen gezien. Op sommige momenten had ik de goesting om te stoppen om een paar foto’s te nemen. Dat heb ik toch maar niet gedaan.” Ondertussen vreest Carmans dat het nog altijd mis kan gaan deze rally. Zeker met het oog op de etappe van morgen. Dan wacht de laatste echt zware dag van de 46ste editie van ‘le Dakar’. De elfde etappe is 587 kilometer lang en wordt gekenmerkt door een pittige special van 480 kilometer. “Dat wordt nog een zware dag, en dan de finishetappe nog. Daar kan ook nog iets gebeuren. Morgen hebben we heel veel stenen, dus misschien gaat er wel een band aan geloven. We kunnen niks meer winnen, alleen iets verliezen.” Van ondergeschikt belang Daarmee doelde Carmans overigens niet op zijn positie in het klassement bij de auto’s. Dat vindt hij van ondergeschikt belang. “Stel dat we morgen nog twee plaatsen prijs moeten geven, is dat geen probleem.” Want hij moet en zal hem uitrijden, de Dakar Rally. Dat is altijd het plan geweest. Hij had in ieder geval houvast aan zijn streak van relatief probleemloze etappes. “Als de kaarten in de goede richting vallen, gaat alles ook beter”, verklaarde hij. “We zullen zien of we morgen opnieuw uit de problemen kunnen blijven. Het gaat een heel zware dag worden.”  

Dinsdag zei een euforische Gert Huzink dat zijn etappeoverwinning in de Dakar Rally ‘naar meer smaakte’. Een dag later proefde de truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team zowaar opnieuw het zoet van de overwinning. Al ging dat deze keer gepaard met fikse rugpijn. Die had hij opgelopen bij een knal in een gat tijdens de tiende rit. Natuurlijk was hij blij, want een tweede zege op rij maakte zijn moeizame Dakar alsnog kleurrijk. “Het geeft heel veel voldoening dat we als eerste over de finish kwamen”, zei de ondernemer uit Manderveen. “Het was de eerste keer dat we vooraan konden starten. Dan moet het beter kunnen gaan. We konden ook pittig van start. We zaten echt wel bij de snelsten.” Doorzetten De uitslag was daar het sprekende bewijs van. Toch was het klinkende resultaat maar een deel van het verhaal. Daaronder verborgen lag een kroniek van doorzetten, ondanks alles. “We hebben er heel, heel hard voor moeten vechten”, zei Huzink, “met heel veel pijn.” Want na honderdvijftig kilometer knalde zijn Renault-truck pardoes een gat in en dat bleef niet zonder gevolgen. Huzink: “Ik maakte een rare beweging met mijn rug. Ik kreeg heel pijn, moest echt even bij zinnen komen. We zijn wel doorgereden. Ik dacht: naar de finish (van de special, red.) en dan de etappe uitrijden. Maar na dertig kilometer kon ik pijnstillers krijgen van de organisatie. Ik ben weer gaan zitten en na verloop van tijd zakte de pijn wat weg.” Op korte afstand Ondertussen had Huzink er – vanwege de pijn  – vrede mee als Martin Macik hem in zijn Iveco Powerstar voorbij zou komen. De nummer twee van de negende etappe op maandag was net achter hem gestart en denderde op korte afstand achter hem aan.   Huzink: “Maar Martin kwam ons maar niet voorbij. Onze voorsprong was blijkbaar groot genoeg. Toen dacht ik: dan geef ik hem ook niet op.” Met zijn rugprobleem was Huzink er echter allerminst zeker van, dat hem dat ook zou lukken. “Maar hoe dichter we bij de finish kwamen, hoe meer ik de indruk kreeg dat we hem (de overwinning, red.) over de streep konden trekken.” Dokterspost Aldus geschiedde. Ondertussen verging hij nog steeds van de pijn, ondanks de pijnstillers, en was een bezoek aan de Dakar-dokterspost na de etappe noodzakelijk. De uitslag van dat onderzoek is op het moment van publiceren nog ongewis. Huzink zelf deed er niet al te moeilijk over. Hij blikte vol vertrouwen vooruit op de zware voorlaatste etappe van deze rally. Die gaat donderdag over 587 kilometer van Alula naar Yanbu. Onderweg wacht de coureur een special van 480 kilometer. Zijn pijnlijke rug ten spijt is het doel weer het hoogst haalbare. “Morgen gaan we weer voor het maximale, we willen weer winnen!”

Het was gezellig in de partytent van Rainbow Truck Team. Er werd lekker geouwehoerd en het prettig afzeiken van elkaar werd tot kunst verheven. Veel gelach en dus een uitermate ontspannen sfeer. Natuurlijk werd er ook serieus gesproken over de zware etappe van vandaag. Gerrit Zuurmond vertelde dat er eigenlijk niks bijzonders gebeurd was. De truck heeft het goed gedaan, geen waypoints gemist, dus alles goed verlopen. Toch kwam even later de zwaarte van het laatste deel aan bod. Een stuk proef waarbij de deelnemers de indruk kregen dat ze op de maan waren belandt. Grote stenen op een lavaplateau. Geen pretje voor mens en machine. Een soort heen en weer geschut waar niemand blij van wordt.   Tot twee keer toe herhaalde Gerrit dat het nog maar drie dagen is. Enerzijds omdat de finish in zicht komt, anderzijds het besef dat dit Dakar avontuur voorbij vliegt. Er wachten nog pittige proeven in een editie die nu al als zeer zwaar mag worden bestempeld. Niks is vanzelfsprekend in deze sport, dus ondanks vermoeidheid blijft concentratie belangrijk. Morgen en overmorgen worden veel paden met linke scherpe stenen verwacht, oppassen geblazen wat lekke banden betreft. Verkeerd insturen kan allerlei schade veroorzaken.   Zuurmond, Kwakkel en Van Ballegooij willen geen onnodig risico nemen. Het ophalen van die gewenste medaille moet vrijdag een feit zijn. Ook deze etappe kan weer worden afgevinkt. Op naar de volgende.   Na een verbinding van 178 kilometer volgt een proef van 371 kilometer. De deelnemers zullen voor het eerst in dagen geen duinen meer tegenkomen. Wel veel stenenpaden. Na de proef volgt weer een verbinding, maar nu van slechts 65 kilometer terug naar het bivak in Al Ula. In totaal toch weer 614 kilometer. Geen verplaatsing dit keer, dus twee nachtjes op zelfde bivak. Voor de serviceteams is dat wel prettig, De onmisbare krachten in het bivak kunnen wellicht een beetje uitrusten voordat de truck weer onder handen moet worden genomen na de proef. Het is aftellen en scherp blijven.

Weer geen lekke band, weer geen crashes, weer geen pech. Voor autocoureur Stefan Carmans was ook de negende etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië er één van solide doortuffen. Als 41ste haalde hij dinsdag de finish. Langzaamaan komt de finish van de woestijnrally in beeld, maar de Belg van CSA Racing wil vooral niet te vroeg juichen.   Want de etappe van aanstaande donderdag kan nog weleens uitdraaien op een bijltjesdag. “Dat wordt een dag die we moeten zien door te komen”, blikte hij vooruit. “Vorig jaar stond die rit in het begin van de rally op het programma. Daar hebben toen veel auto’s schade gehad. Dat gaat er één zijn om heel voorzichtig te zijn.” Want de rally uitrijden luidt het devies. Vooralsnog is hij daarnaar goed op weg, kunnen we wel stellen. Hij is de hele rally tot dusver verrassend schade- en probleemvrij doorgekomen. “We hebben vandaag ook geen problemen gehad. We hebben niet stilgestaan, zijn niet gestopt. Maar het geluk kan ook snel keren.” Fast tracks Dat valt dan later nog te bezien. De etappe van dinsdag was er in ieder geval weer één om ‘in te lijsten’, vond Carmans. “We hebben een superdag gehad. We hadden veel duinen, redelijk hoog, redelijk vaste. Daarna was het honderd, honderdvijftig kilometer aan een stuk fast tracks. En in de laatste honderd kilometer hadden we zand, rotsen, plateauvlakten. Dat was heel ruw en zwaar voor de auto’s met dikke keien en opstapjes en afstapjes. In dat ruwe terrein gaan er gauw dingen stuk.” Voor de start was hij nog enigszins bezorgd geweest over het te verwachten terrein. “Ik dacht wel: wat gaan we vandaag allemaal voorgeschoteld krijgen? Maar na honderdvijftig kilometer begon het voor ons echt goed te lopen. We zaten goed in de wedstrijd.” Als een zee Hij had zeer genoten van het landschap waar hij en zijn navigator Arjan van Tiel doorheen kwamen. “We hebben vandaag één van de mooiste landschappen van deze rally gezien, met weer mooie duinen zoals in het Empty Quarter. Ik vergelijk duinen altijd met een zee. Die oogt heel rustig, maar kan heel verwoestend zijn. Dat is met duinen net zo. Duinen zijn heel mooi, ogen rustig. Maar als je erdoorheen gaat rijden, kunnen ze je heel snel afstraffen.” Oh trouwens, er was toch nog wel iets gebeurd vandaag, bekende Carmans. “In de laatste kilometers hadden we nog een heel klein probleempje aan de auto. Daarom heb ik vanavond nog een paar proefkilometers moeten maken. Alles is in orde.”

Met de 42ste plaats rondde Maik Willems dinsdag weer een solide Dakar-etappe af. De autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team moest daarvoor wel eerst uit een donker Saoedisch gat getakeld worden. Gelukkig kreeg hij tijdens de negende etappe van Hail naar Alula zijn barmhartigheid van twee dagen eerder terugbetaald. Hij kreeg hulp van het team dat hij eerder uit de penarie had geholpen.     “We kwamen langs een gevaarlijk stuk bij een waypoint. Er was daar een greppel van een paar meter diep. Wij vinden het waypoint en kijken waar we heen moesten en ik duik zo een gat in”, blikte Willems terug op het toch wel huiveringwekkende akkefietje. Vriendelijkheid “Alleen de achterwielen staken er nog bovenuit. We hadden waarschijnlijk uren moeten graven om daar uit te komen. Godzijdank betaalde onze vriendelijkheid van eerder deze week zich terug. We hebben toen een Ford van het fabrieksteam overeind gezet. En wie komt daar langs, na vijf of tien minuten? Jawel hoor, een auto van Ford. Die zag het oranje van onze auto, kwam als een speer naar ons toe en heeft ons eruit getrokken. We hadden uiteindelijk alleen wat bodyschade. Wat carbon en lampen waren kapot. We hebben niet zo gek veel verloren en een heel mooie dag gehad.” Dat is Willems dan ook vooral bijgebleven, dat het ‘weer een schitterende etappe’ was. “Ook weer een etappe met twee kanten. Vanmorgen zouden we zogenaamd zandpaden krijgen. Het waren gigantische heuvels die je af en op moest. Het was echt knuppelen om erop te komen. Dat waren dingen van 150, 200 meter hoog. Belachelijk steile afdalingen en heel steile klimmen. En dan tweehonderd kilometer lang. Het was echt flink peren, urenlang. Dat was een lekker opwarmertje.” Heel grote steenplaten Na de neutralisatie veranderde het landschap drastisch. Willems: “Ontzettend veel stenen, enorme joekels, en ook heel grote steenplaten. Het leek wel een natuurstenen vloer, alleen dan heel slecht gelegd, met allemaal hobbels, dingen en toestanden. We moesten geweldig uitkienen waar we heen moesten. Af en toe zie je een stukje zand ertussen met een bandenspoor erin: nou ja, dat zal het spoor dan wel zijn.” En zo eindigde een avontuurlijke etappe met het bekende eind goed al goed voor Willems. In het klassement staat hij op een keurige dertigste plaats. Een paar plaatsen omhoog, is nog mogelijk. De hotelondernemer gaat zich er niet mee bezig houden. “We zien vrijdag wel waar we zijn geëindigd. Wat de anderen doen zien we ’s avonds wel. Als je gaat stressen ga je gespannen rijden en gaan er dingen verkeerd. We rijden gewoon ons eigen tempo.”

Na een uitermate penibele situatie in de achtste etappe van de Dakar Rally, haalde André Thewessen dinsdag betrekkelijk incidentloos de finish van de negende etappe. De coureur van ATS Rally bewees daarmee dat hij maandag het juiste had gedaan om niet op te geven. Zijn navigator Dmytro Tsyro en hij doen nu nog altijd mee in het SSV-klassement. Dinsdag kwam hij als zestiende over de finish.   “Ik geef niet op zonder slag of stoot. Als het dan echt niet kan, hebben we alles eraan gedaan”, refereerde Thewessen aan alle problemen tijdens de achtste etappe van de dag ervoor. Toen werd een kapotte versnellingsbak in de Can Maverick XRS Turbo vlak voor de start het duo bijna fataal. “Dmytro zei gisteren tegen me dat het over was. Maar ik wilde per se door. Achteraf was hij blij dat we dat gedaan hebben.” ‘Lang niet slecht’ Zodoende kwam hij dinsdag op een respectabele positie over de finish. “De zestiende plaats als je helemaal achteraan start, dat vind ik lang niet slecht.” En dan te bedenken dat de omstandigheden tijdens de 639 kilometer lange etappe van Hail naar Alula bepaald niet gemakkelijk waren geweest, oordeelde hij. “Het was vandaag weer een heftige dag hoor. We hebben wel veel stof gehad. Je zit achter vrachtwagens en servicetrucks. Al gaan de servicetrucks natuurlijk snel aan de kant. We hebben ze op een gegeven moment kunnen inhalen en daarna zijn we de duinen ingereden. Dat waren flinke steile hellingen.” Ploeteren We hebben daarbij vaak gekozen om een minder steile helling te pakken en daardoor om te rijden en dat pakte goed uit. Ik heb veel mensen op de steile hellingen zien ploeteren. Zo hebben we nog een man of zeven acht ingehaald. Daarna kregen we heel stenige stukken. Wat een parcours. Het is niet te geloven waar wij hebben moeten rijden.” “Op het eind moesten we tegen de zon in rijden en konden we weinig zien. Daardoor zijn we nog verkeerd gereden en hebben we even moeten zoeken. Maar al met al hebben we een nette tijd gereden. Het ging heel goed. We zijn in de schemer gefinisht. We mogen dus niet klagen.” Nog drie dagen te gaan. Morgen wacht hem in de tiende etappe weer een route met veel stenen, wist Thewessen. “Maar ik ben het nu meer gewend. Dus dat moet wel goed komen. Wel nog even voorzichtig aan doen want we willen wél finishen!”

Gert Huzink beloofde maandag na afloop van de achtste etappe van de Dakar Rally dat hij de volgende dag om de overwinning wilde strijden. Die belofte heeft hij ingelost. De truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team denderde dinsdag tijdens de negende etappe het snelst van Hail naar Alula.   “Het was een mooie overwinning. Hij is zwaarbevochten. Dat zijn de mooiste”, zei een dolblije Huzink dinsdagmiddag. “Dit is voor het hele team belangrijk. En voor MKR Technology, dat de truck gebouwd heeft. Het is een bevestiging dat ze een uitstekende truck gebouwd hebben. En dat wij snel zijn.” Een tot dusver moeilijke en zware Dakar ging de afgelopen dagen niet altijd zoals Huzink het had gewild. Hij moest na de zesde etappe zijn klassementsambities loslaten en zich op etappezeges richten. Dat hij nu dan die zo gewenste overwinning heeft, maakt veel goed erkende hij. “Het was een belangrijk moment voor iedereen. Iedereen bij de finish wachtte ons op, de sponsoren ook. Een mooi moment om even mee te pakken.”    Hevige strijd Hij ging meteen hard van start. Met Martin Macik en ook Ales Loprais vocht hij lang een hevige strijd uit. “We hebben een paar risico’s genomen met waypoints en dat ging op een gegeven moment mis. Moesten we terug om hem op te halen. Dat kostte een minuut. Bij de neutralisatie waren we nog tweede, een minuut achter Martin. Daarna hebben we gezegd: het is alles of niets.” Vanaf dat moment hebben Huzink, zijn navigator Rob Buursen en monteur Martin Roesink ‘maximaal gepusht’. “Dat was niet gemakkelijk, want Martin ging ook hard. Uiteindelijk zijn we op hem ingelopen. Zo nu en dan zaten we in het stof van Martin. Dat was in een gebied met veel keien. Dan moet je opletten dat je je wielen er niet af rijdt. Want dan was alles voor niks geweest. We hebben echt gepusht wat we konden. Je moet alles geven als je wil winnen en dat hebben gedaan.” Mogelijkheden Voorafgaand aan de etappe had Huzink al zijn ambitie uitgesproken voor een ritoverwinning te gaan. Omdat hij dinsdagochtend als zesde mocht starten, zag hij mogelijkheden. Terecht, zo bleek wel. “Omdat de route nog niet kapotgereden is als je voorin start”, legde hij uit. “Je hoeft ook niet zoveel achterblijvers voorbij. We hebben daardoor redelijk weinig in het stof gereden. Alleen dus wat in het stof van Martin in de laatste kilometers. Hij reed een kleine minuut voor ons.” Vorig jaar won hij de derde etappe, dit jaar wint Huzink dus opnieuw. Het maakte de proef nog mooier dan-ie al was, verzekerde de ondernemer. “We hadden inderdaad beloofd dat we een dagoverwinning zouden pakken. Dat is nu gelukt. Dit smaakt naar meer….”

Met hangen en wurgen heeft André Thewessen maandag de achtste etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië alsnog tot een goed einde gebracht. Een kapotte versnellingsbak vlak voor de start zorgde voor vier uur oponthoud. Om 23.00 uur ’s avonds finishte de SSV-coureur van ATS Rally dan eindelijk de 678 kilometer lange rit van Al Duwadimi naar Hail.    “We reden 125 kilometer naar de start toe. Vijftien kilometer voor de start hebben we een nieuw riempje gemonteerd. Dat ging prima. Instappen, helmpjes op. We drukten op het gas en de SSV liep niet meer”, verwoordde Thewessen de consternatie aan het begin van de dag. Geblokkeerd “De gearbox was geblokkeerd. Wij aan het schakelen. Wij merkten dat als we hem in de achteruit zetten dat-ie dan alleen nog maar in de lage gearing ging. Dus grote problemen. We hebben de gearbox nagekeken en ik heb meteen de snelle service gebeld. Uiteindelijk heeft die ons naar de start gesleept. We zijn in low gearing over de start gereden bij onze starttijd. Dat haalden we nog net.” Het probleem van de versnellingsbak was op dat moment nog niet opgelost en de tijd liep inmiddels. “De snelle service heeft ons daarna voorzien van een nieuwe gearbox. Al met al heeft het vier uur vertraging opgeleverd. Dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Zeker ook niet omdat we zo goed stonden qua klassering.” Kapotte aandrijfas Hoe het ook zij, uiteindelijk reed de BRP Can-AM Maverick XRS Turbo weer. “We hadden geen stof, maar in de duinen hebben we nog een aandrijfas kapot gehad. Konden we die weer eronderuit halen. Die hadden we al eronderuit gehaald om de bak te verwisselen.” Toen ook dat euvel verholpen was, konden Thewessen en zijn navigator Dmytro Tsyro zonder verdere problemen hun proef afmaken, al bleek de organisatie uiteindelijk wel nog een obstakel. “We hebben het duinenpakket afgemaakt. Daarna hadden we een verbinding van 175 kilometer. Toen moesten we het laatste deel starten, maar was er een discussie of we nog wel konden starten. Na aandringen zijn we dan toch kunnen starten en hebben we het hele parcours afgereden. We waren om 23.00 uur binnen. Alle waypoints binnen, geen strafpunten en binnen de tijd binnen.” En dus kan hij dinsdag de negende etappe toch als klassementsrijder rijden. “We zitten nog in de race. Hopelijk gaat het goed komen!”

De achtste etappe van 458 kilometer lang begon met mooie duinen. Niet zo moeilijk, maar wel stijl en hoog. Daarna kwamen er steeds meer snelle paden en stukken honkebonken voor gevorderden. Zo langzamerhand zullen het de laatste zandduinen zijn die op het programma staan. Vanaf nu meer stenenpaden en waarschijnlijk stukken waar je met volle snelheid overheen kan knallen.   Vandaag ging het weer super. Er was even een moment waarop de truck dreigde weg te zakken en kantelen, maar die ellende bleef het team gelukkig bespaard. Met een gebroken veerblad kunnen we voor het eerst een kwaaltje opnoemen van de robuuste truck. Natuurlijk was er eerder wat plastische chirurgie nodig, maar het is fantastisch hoe de rallytruck zich tot nu toe weet te houden.   Klaas Kwakkel, Tjeerd van Ballegooij en Gerrit Zuurmond zijn super blij dat er geen roze startnummer op destruct is gekomen. Die nummers zijn voor deelnemers die overgeheveld zijn naar de experience klasse. De klasse waar je geen medaille, maar spek en bonen kan winnen. Gelukkig zitten ze, na al het vage organisatorisch gedoe in de 48 uurs etappe, nog steeds in de reguliere race.   Morgen wachten een proef van 436 kilometer. We keren zo langzamerhand weer terug naar Yanbu, maar het blijven uitdagende rallydagen. Rainbow Truck Team blijft het dag bij dag te bekijken. Finishen is het grote doel.

Motorcoureur Carles Falcón is meer dan een week na zijn crash in de Dakar Rally in Saudi-Arabië overleden. Dat maakte zijn team maandag bekend. De 45-jarige Spanjaard lag in een kunstmatige coma sinds hij naar het ziekenhuis werd gevlogen met ernstige verwondingen als gevolg van een val tijdens de tweede etappe op 7 januari. “Carles heeft ons verlaten. Het medische team heeft bevestigd dat de neurologische schade veroorzaakt door de hartstilstand op het moment van het ongeluk onomkeerbaar is”, zei het TwinTrail Racing team in een verklaring op Instagram. “Carles was een goedlachs persoon, altijd actief, die gepassioneerd genoot van alles wat hij deed, vooral van motorrijden. Hij is overleden tijdens het beoefenen van zijn droom: racen in de Dakar.” De organisatie van de race heeft haar medeleven betuigd aan zijn familie en vrienden. “Met groot verdriet hebben we van zijn familie vernomen dat de Spaanse coureur Carles Falcón is overleden”, zei ze in een verklaring.