De zware zesde etappe van de  Morocco Desert Challenge (MDC) was er één van vreugde en verdriet. Vreugde was er bij Mitchel van den Brink die donderdag voor de derde dag op rij won in de SSV-klasse. Zijn voornaamste concurrent, Erik van Loon viel daarentegen uit. De rit door de duinen bij Merzouga bleek fataal voor zijn T3.    Van Loon en zijn navigator Sébastien Delaunay vonden hun waterloo dankzij een ‘bump’ die niet in het roadbook stond aangegeven. De Can-Am Maverick X3 begon na die bump te rollen. Daardoor was de auto krom. Het goede nieuws was dat Van Loon en Delaunay ongedeerd bleven.   “Het liep eigenlijk heel erg goed”, zei Van Loon. “De auto voelde echt top. We hadden Mitchel al snel ingehaald en wilden behouden richting de finish. In het roadbook stond ‘bumpy zonder gevaar’. Die pakken we de hele week al voluit zonder problemen. Het bleek een afstap en een opstap met een extra bump die de achterkant omhoog gooide. Even leek het erop dat we het zouden redden, maar toen hapte de neus in de grond en zijn we zijwaarts gerold. De hele auto is krom, dus de rally zit er helaas op.”   Zijn vrouw Anja bracht er een stuk beter vanaf. Zij werd met haar SSV vijfde in het dagklassement.   Topdrieplaats Bij de trucks was er een topdrieplaats voor Giso Verschoor. Hij stuurde zijn Renault Truck voortvarend naar de derde plaats, achter ritwinnaar Claudio Bellina die in de heftige Marokkaanse duinen zijn tweede etappezege op rij scoorde. De Belg Igor Bouwens werd net als woensdag tweede.    Bij de auto’s was Maik Willems de beste Nederlander. Hij eindigde donderdag als zesde, achter etappewinnaar Mathieu Serradori die met vijf overwinningen uit zes keihard op de eindzege afkoerst.    Bij de motoren was Pol Tarrés goed voor zijn vierde etappezege van deze MDC. De Portugees leidt dan ook soeverein het klassement in deze categorie. Betrand Gavard, winnaar van de vierde etappe, werd donderdag tweede.   Vrijdag wacht de zevende etappe, de langste van deze MDC. Hij is in totaal 450 kilometer lang met een special van 161 kilometer. De coureurs kunnen zich opmaken voor  een gevarieerde rit die uit twee delen bestaat. Zo bevat het parcours duinen, zandpaden, rotspaden, grind, en in deel twee het Plateau du Rekkam. 

Mitchel van den Brink heeft woensdag ook de vijfde etappe van de Morocco Desert Challenge (MDC) gewonnen. De jonge Nederlander komt met zijn SSV uit in de T4-klasse, maar na een mindere dag voor Erik van Loon (T3, tweede achter Van den Brink) voert hij het algemeen klassement bij de SSV’s aan.   Ook Anja van Loon was ‘gewoon’ weer van de partij. Zij werd keurig zesde in de rit van Tazzarine richting de befaamde duinen in Merzouga. Een dag eerder had ze tijdens de vierde etappe te maken gekregen met duinenziekte en uitdrogingsverschijnselen. “Het ging weer super”, zei ze. “De zesde tijd vandaag, maar vooral weer helemaal fit. We hadden twee lekke banden en hebben even moeten zoeken in een rio, maar verder hebben we niks meegemaakt. Gisteren was natuurlijk wel even schrikken, maar ik ben goed geholpen en daardoor ben ik er al snel weer bovenop. Ik voel me goed.” Prooi Bij de trucks was de etappewinst een prooi voor Dakar-veteraan Italiaan Claudio Bellina. Gisteren nog tweede, slaagde hij er deze keer wel in de proef als snelste af te leggen. Hij bleef Egbert Wingens twee minuten en 37 seconden voor. “Jammer. Het had de eerste plek moeten zijn”, zei Wingens. “Maar het ging vandaag goed. Anders staan we geen twee minuten achter hem. We hebben lekker gereden, hard gereden.” De omstandigheden waren dan ook stukken beter, zei hij. “We hadden geen zandstormen zoals gisteren. Daar zijn we toen een uur op verloren en daardoor moesten we vandaag bijna achterin starten. In het begin hebben we regelmatig stof gehad. En het was goed opletten in de duinen met andere rijders inhalen, maar dat ging goed.” Dakar-waardig Al met al was Wingens goed te spreken over de race door de Marokkaanse Sahara. “Ik vind het een mooie rally. De duinen en de paden die je hier moet rijden zijn stevig. Ze zijn zeker Dakar-waardig. De snelheid en de moeilijkheid van de etappes komen aardig in de buurt.” De Brabander staat nu op de derde plaats in het truck-klassement, op 13.36 minuten van landgenoot Eimbert Timmermans. Die hoopt hij vanzelfsprekend nog te grazen te nemen, de komende dagen. “We gaan ons best doen. Eimbert ook. Dus dat komt helemaal goed.” De derde plek bij de trucks was voor Igor Bouwens, goed voor de winst in de eerste vier etappes. Die derde plek was nog knap trouwens, want de Belg kreeg dinsdagavond namelijk ná de etappe te kampen met een voedselvergiftiging. Een dag later wist hij de schade evenwel te beperken tot een kleine zeven minuten. Vier van de vijf etappes gewonnen Bij de auto’s ging Mathieu Serradori er weer eens vandoor met de dagzege. De Fransman won tot dusver al vier van de vijf etappes. Zijn landgenoot Simon Vitse werd tweede, na zijn winst op dinsdag. Beste Nederlander was Mike van Eikeren. Hij werd zesde en staat op een uitstekende tweede plaats in het klassement bij de auto’s. Bij de motoren was er een nipte dagzege voor de Fransman Amaury Baratin. Hij was Valentin Sertilhanges twintig seconden net te snel af. Donderdag staat de rallykaravaan een proef van 205 kilometer te wachten met start en finish in Merzouga. Weliswaar relatief weinig kilometers, maar héél veel duinen.

Mitchel van den Brink heeft uitstekende zaken gedaan in de Morocco Desert Challenge (MDC). De Nederlandse coureur won dinsdag de vierde etappe in de SSV-klasse en blijft tweede in het algemeen klassement. Dat is knap, want Van den Brink was met zijn navigator Bart van Heun voor de tweede dag op rij ook de prototypes (T3) te snel af in de Sahara. “We zijn hartstikke blij met het resultaat”, was de logische reactie van de Nederlander na de rit van Tissint – Tazzarine. “We staan aan de leiding van het klassement T4 en we proberen ons ook te meten met de T3’s, zoals die van Erik van Loon en nog een aantal anderen.” “Die kunnen tien kilometer per uur harder, maar in de technische stukken hebben we vandaag een mooie slag kunnen slaan.” Zestig kilometer rechtdoor Toch had het niet veel gescheeld of hij had de zege moeten laten aan Van Loon, die uiteindelijk op 24 seconden tweede werd, maar ruim voor nummer drie Gert Huzink eindigde. “We hadden een stuk dat zestig kilometer rechtdoor was en met snelle stukken. Daar reed hij veel van zijn achterstand op ons dicht. De stage had niet tien kilometer langer moeten duren.” Goed, zover kwam het dus niet. Bovendien, zo schetste Van den Brink, komen er nu etappes met meer zand aan. “Hopelijk kunnen we daar de schade beperken omdat de T3’s daar normaal gesproken minder van hun snelheid kunnen profiteren.” “In de duinen zijn we sterk. Maar hopen we dat we daar nog een slag kunnen slaan.” Al wilde hij zich zeker niet rijk rekenen. “Een T3 blijft een prototype met meer vermogen.” Ziek Voor Erik van Loon was het klassement in Marokko dinsdag even iets minder belangrijk als normaal, want zijn vrouw Anja, tot en met maandag bezig aan een uitstekende MDC, werd ziek in de duinen en moest de proef verlaten. Zij bezocht ter controle de medische staf. “Anja werd niet goed in de duinen, waarschijnlijk iets van wagen- of duinenziekte”, aldus Van Loon. “Dat is heel vervelend. Toen de helikopter bij haar kwam, was ze ook uitgedroogd. Daarom hebben ze haar meegenomen ter controle.” “Ik heb haar net gesproken en het gaat naar omstandigheden goed. Hopelijk voelt ze zich snel weer wat beter.” Andere winnaar bij de auto’s Bij de auto’s moest Fransman Mathieu Serradori voor het eerst de etappezege aan een ander laten. Deze keer was zijn landgenoot Simon Vitse hem te snel af. Beste Nederlander was Mike van Eikeren, die derde werd. Bij het voornamelijk Nederlands-Belgische onderonsje bij de trucks ging Igor Bouwens in zijn Iveco onverdroten voort met winnen. De Belg scoorde zijn vierde etappezege op rij. De Italiaan Claudio Bellina eindigde net als maandag tweede. De derde plek was deze keer voor Giso Verschoor in zijn Renault.   Bij de motoren viel eens andere winnaar te melden dan de dominante Portugees Pol Tarrés, die de eerste drie etappes won. Deze keer ging de ritzege naar Betrand Gavard op zijn Husqvarna. Tarrés hield de schade beperkt en finishte als tweede. Woensdag staat de vijfde etappe op het programma. Die voert van Tazzarine naar Merzouga en kent een special van 261 kilometer.

Mitchel van den Brink heeft maandag de derde etappe van de Morocco Desert Challenge (MDC) op zijn naam geschreven in de SSV-klasse. De Nederlander was in zijn Can-Am Maverick X3 zelfs de T3’s te snel af. Zo werd Erik van Loon tweede op zeventien seconden. Met Anja van Loon op de derde plek was het een volledig oranje gekleurd podium.  Wat de zege van Van den Brink extra cachet gaf was het feit dat hij in zijn T4 maximaal 125 kilometer per uur mag rijden, terwijl de maximumsnelheid van een T3 is beperkt tot 135 kilometer per uur.  “Het was een lange etappe met veel stenen. We hebben op negentig procent van onze capaciteit gereden omdat we de buggy wilden sparen”, aldus Van den Brink.  “Deze aanpak heeft goed uitgepakt, aangezien veel concurrenten te kampen hadden met technische problemen. Bart (van Heun, red.) heeft opnieuw uitstekend werk geleverd, ondanks dat dit pas zijn derde etappe is waarin hij navigeert.” Bij de motoren maakte Pol Tarrés er drie op een rij van. De Portugees kwam op zijn Yamaha 16.52 minuten eerder binnen dan nummer twee Amaury Baratin. In het klassement heeft hij nu een voorsprong van 1 uur en 23 seconden op diezelfde Baratin. Ook bij de auto’s zagen we voor de derde dag op rij dezelfde winnaar. De Fransman Mathieu Serradori was te snel voor de Belg Vincent Thijs, in de tweede etappe nog derde, en Mike van Eikeren, die met Marcel Snijders in de bijrijdersstoel derde werd. Ook bij de trucks begint zich de dominantie van één rijder af te tekenen. De Belg Igor Bouwens was in zijn Iveco voor de derde dag op rij de snelste. Deze keer werd Claudio Bellina uit Italië tweede, voor Egbert Wingens, die derde werd. De Nederlander staat ook derde in het klassement op iets meer dan zes minuten van zijn landgenoot Eimbert Timmermans.  “Het was vandaag feche feche, stof stof”, blikte Wingens terug. “De eerste anderhalf uur hebben we echt te veel in het stof gezeten. Het is wat dat betreft echt een Marokkaanse dag geweest. Het was ook heel veel stuiteren. We hebben echt afgezien.”  “We hadden gehoopt bij Bellina in de buurt te zitten, maar na een halfuur hadden we al een klapband. Verder doet de truck het goed. Ik kan niet anders zeggen. We gaan ons best doen om minimaal nog een plek te stijgen in het klassement.” Dinsdag wacht de vierde etappe van de MDC. Dan staat een rit van Tissint naar Tazzarine op het programma. Volgens de organisatie bevat deze etappe, met een special van 272 kilometer, een mooie mix van snelle tracks en enkele off-road secties en veel parallelle sporen.

Erik van Loon blijft aan de verwachtingen voldoen in de Morocco Desert Challenge (MDC). De Nederlander won zondag namelijk ook de tweede etappe in de SSV-klasse. Mitchel van den Brink zat hem op de hielen en werd op een kleine minuut achterstand tweede. Bij de trucks was de  Belg Igor Bouwens opnieuw de snelste. Egbert Wingens werd tweede, voor nummer drie Eimbert Timmermans. De nummers één en twee bij de auto’s waren opnieuw Mathieu Serradori en Simon Vitse. De Belg Vincent Thijs werd derde. Bij de motoren was Pol Tarrés opnieuw de beste. De tweede etappe van de MDC voerde van het strand van Plage Blanche naar Tadachacht/Assa en bevatte een proef van 363 kilometer. Het was de eerste serieuze krachtmeting van deze editie van de MDC na de slechts 85 kilometer lange proloog van zaterdag. Erik van Loon toonde opnieuw de potentie van zijn Can-Am Maverick X3. Al had Van Loons team de limiter wat veiliger afgesteld met het oog op de rest van de rally. “Daardoor reden we maar 132 kilometer per uur. Als je dan met z’n drieën tegelijk start, dan kan dat een nadeel zijn. Maar dat viel mee doordat er wat probleempjes waren bij de concurrentie, dus we waren als eerste van het strand af”, aldus Van Loon die zijn vrouw Anja knap als vijfde bij de SSV’s zag finishen. “Daarna wilden we met marge rijden en dat ging gewoon goed. Op een snel stuk raakten we een steen en reden we lek, daar hebben we 12 minuten verloren omdat het gat waar de jack in moet, dicht zat. Na de neutralisatie moesten we 7,5 minuut goed maken op Van den Brink en die hadden we na 70 kilometer al te pakken. Uiteindelijk zijn we bijna 4 minuten sneller aan de finish. South Racing heeft in 3 weken tijd echt een ongelofelijk goede auto gebouwd!” De strijd bij de vrachtwagens is vooral een Nederlands-Belgisch onderonsje, waarbij de Belg Igor Bouwens voorlopig de regie voert. Achter hem loste Wingens van het DDW Rallyteam zondag Timmermans af op de tweede plaats. En dat deed hem uiteraard deugd. “Strak gereden en rustig aan naar voren vandaag”, postte het DDW op zijn Facebookpagina. In het auto- en buggy-klassement vinden we de nummer drie van gisteren, Ronald van Loon, terug op de veertiende plek. Beste Nederlander was Mike van Eikeren op de vijfde plaats. Maandag wacht de derde etappe van de Morocco Desert Challenge. Die voert van Tadachacht/Assa naar Tissint met een special van 361 kilometer. 

Ronald van Loon heeft een uitstekende eerste dag in de Morocco Desert Challenge (MDC) achter de rug. De Nederlander van Oase Motorsport eindigde zaterdag de proloog van Agadir naar Plage Blanche als derde bij de auto’s en eerste in de T1-klasse “Het ging super. Vanaf de start reden veel deelnemers verkeerd, maar wij niet, gelukkig”, deed een opgetogen Van Loon zijn verhaal. “Van tevoren hadden we al bepaald dat we vanaf het eerste moment een full pull zouden doen voor een goede startpositie voor morgen. Maar zo goed had ik het niet verwacht. Ik ben er heel blij mee.” Goede startpositie Met die goede startpositie is het dus bepaald goed gekomen voor Van Loon en zijn navigator Erik Lemmen. Met een proef van 85 kilometer was de lengte te overzien, zoals dat gaat bij een proloog. Van Loon had ervan genoten. “Het was een supermooie proef. Er zat alles in. Op het begin hadden we een kleine stukje duinen, daarna mooie zandpaden, maar ook een paar ‘twisty trackjes’. Ik vind het knap dat de organisatie deze route gevonden heeft. Ik heb hier al zes keer meegedaan en zo gevarieerd heb ik het nog nooit gezien. En dat in een proef van maar 85 kilometer.” En dan dus ook nog een topresultaat. Want dat is wat telt, uiteindelijk. Besefte ook Van Loon, die meedoet in een Red-Lined VK. “Voor ons is dit een droomstart in de T1. Dit is de best mogelijke plek. Wij hebben kleine wielen en de eerste twee bij de auto’s hebben grote wielen, dus beter was voor ons niet haalbaar.” Perspectief Het perspectief is vooralsnog dus ronduit uitstekend. Maar, zoals dat gaat in de wereld van de rally raids, was – wat dat perspectief betreft – enige voorzichtigheid geboden. “Het is pas de eerste dag van de acht, dus ben ik natuurlijk voorzichtig over wat deze rally voor ons mogelijk is. We proberen hem constant te rijden en dan komt het vast wel goed.” Om even later, als fanatiek sportman, er toch een ferme ambitie tegenaan te gooien. “De T1 wil ik gewoon winnen en de etappes constant in de top vijf rijden bij de auto’s.” Wat de zondag betreft verwachtte Van Loon dat hij een stuk harder kon dan de buggy’s. “Als het een beetje normale proef is, mogen we een stuk harder”, zei hij over de rit van Plage Blanche naar Tadachacht/Assa die voorzien is van een 363 kilometer lange proef. “Op een echte buggyproef kan het zomaar anders zijn. We bekijken het van dag tot dag en dan zien we het wel. We hebben een goed begin gemaakt!”

Erik van Loon heeft voor Nederlands succes gezorgd tijdens de proloog van de Morocco Desert Challenge (MDC). De rit, die voerde van Agadir naar Plage Blanche, kende een 85 kilometer lange proef waarmee de coureur uit Eersel wel raad wist. Hij pakte de dagzege in de SSV-klasse. Bij de trucks was Timmermans goed voor de tweede plaats achter winnaar Igor Bouwens uit België. Fransman Mathieu Serradori won het klassement bij de auto’s. Bij de motoren was Pol Tarrés, de nummer drie in de eindstand van vorig jaar, de beste. Oranje podium  Het SSV-podium in de proloog was volledig oranje gekleurd, aangezien Gert Huzink beslag legde op de tweede plaats en Mitchel van den Brink derde werd, overigens samen goed voor vijf etappezeges bij de trucks in de afgelopen Dakar Rally. “Het was een mooi proefje met van alles wat”, zei Van Loon die in een nieuwe Can-Am Maverick X3 de MDC rijdt. “De navigatie was moeilijk, we hebben een paar keer moeten zoeken. Daarmee hebben we niet veel tijd verloren. Zo’n 11 kilometer voor de finish hadden we een lekke band, die liep van de velg, maar hebben we de finish mee kunnen halen. De auto is hagelnieuw, maar deed het prima. Als je dan ook nog de snelste tijd neerzet dan kun je alleen maar blij zijn.” Ook de vrouw van winnaar Van Loon, Anja deed het in deze drukbezette klasse niet onverdienstelijk. Zij werd met haar navigator Wouter de Graaff achtste. Bij de auto’s flankeerde Ronald van Loon (T1) naast winnaar Serradori op het podium. De Brabander was goed voor de derde plaats in het Marokkaanse zand. Rik van den Brink en Maik Willems hadden in deze categorie ook een goede dag. Zij werden respectievelijk vierde en vijfde. De tweede etappe start zondag op het strand van Plage Blanche voor de rit naar Tadachacht/Assa. Met een proef van 363 kilometer zullen de onderlinge verhoudingen voorzichtig duidelijk gaan worden.

De Morocco Desert Challenge (MDC) gaat zaterdag van start en als het aan de organisatie ligt, is de editie van dit jaar een stuk veiliger. Vanwege het overlijden van Laurent Lichtleuchter en Bram van der Wouden vorig jaar, heeft ze de veiligheidsregels aangescherpt voor de roemruchte offroad-rally door de Sahara.   Zo moet elke deelnemer nu een harttest hebben ondergaan. Ook is een airbagvest dragen verplicht en krijgen deelnemers tijdens de race te maken met medische controles. Verder is er een snelheidslimiet van 135 kilometer per uur voor de SSV’s, om het risico op een nieuwe crash, zoals die van Lichtleuchter vorig jaar, te verkleinen.   De technische en administratieve controle is sinds donderdag in volle gang. In totaal hebben 155 teams zich ingeschreven voor zes categorieën, waarvan 53 SSV’s, 44 auto’s, 35 motoren en 9 trucks. De overige 14 doen mee aan niet competitieve raid-klassen.   De rally wordt verreden over acht etappes van in totaal 3000 kilometer. De start is op vrijdag 11 april in Agadir en de finish is op vrijdag 20 april in Ain Ben Mathar.   Net zoals in de voorgaande jaren kan de MDC weer rekenen op een groot aantal Nederlandse en Belgische deelnemers. Bij de SSV’s zien we bijvoorbeeld weer veel bekende namen.   Zo bestuurt Dakar-trucker Gert Huzink een Can-Am Maverick X3. Hij werd vorig jaar tweede achter collega-Dakar-trucker Mitchel van den Brink. De titelverdediger – dit jaar derde bij de trucks in de Dakar Rally – doet ook dit jaar weer mee in een SSV.   Erik van Loon is ook van de partij, net zoals zijn vrouw Anja. Dat belooft in deze categorie weer een mooie knokpartij.   Bij de auto’s staat de winnaar van vorig jaar, Mathieu Serradori, aan het vertrek met een potente Century CR7. Ook de runner-up van 2023, Simon Vitse is erbij. Hij bestuurt een Optimus. Wat de Nederlanders betreft, vinden we in deze categorie onder anderen ook Ronald van Loon, Mike van Eikeren en Dakar-veteraan Maik Willems. Namens de Belgen zijn onder meer Vincent Thijs en Erwin Imschoot van de partij.   Kijken we naar de vrachtwagens, dan zien we dat het een voornamelijk Nederlands-Belgisch onderonsje wordt. Van de negen equipes staan er maar liefst vijf Nederlandse en drie Belgische aan het vertrek, zoals RR Belgica met Steve Ingels achter het stuur van zijn MAN TGA 480. Eén van de andere deelnemers is good old Eimbert Timmermans. Winnaar van vorig jaar Vick Versteijnen is er dit jaar niet bij.   Bij de motoren doen dit jaar geen Nederlanders en Belgische deelnemers mee. Ook de winnaar van vorig jaar, Lorenzo Santolino en de nummer twee Rui Goncalves zijn er niet bij. Pol Tarrés, derde in 2023, geldt op zijn Yamaha XTZ690 nu als één van de grootste kanshebbers op de zege. De volledige deelnemerslijst bekijk je hier!

BEEK EN DONK  – De organisatie was donderdag speciaal naar Nederland gevlogen om de TransAnatolia Rally te promoten onder geïnteresseerden in Nederland en Vlaanderen. Diezelfde avond deed zij bij RVL Auto’s in Beek en Donk haar verhaal en slaagde er prompt in enkele belangstellenden te interesseren voor de budgetvriendelijke rallyraid in Turkije. Een man of dertig had zich in Beek en Donk verzameld om zich te laten informeren over deze relatief onbekende wedstrijd, die dit jaar toch al zijn veertiende editie beleeft. “Er is interesse”, constateerde communicatie-manager Gökhan Basiplikci tevreden. “We moeten ergens beginnen. Dit is de eerste stap en we zijn blij dat we hier vandaag zijn. Dit zal een positieve impact hebben. Hopelijk kunnen we dit jaar rekenen op een paar deelnemers uit Nederland.” SSV-klasse De organisatie heeft vooral haar zinnen gezet op deelnemers in de SSV-klasse. Basiplikci: “In voorgaande jaren hebben we al Nederlandse motorcoureurs gehad en quad-rijders. Het zou mooi zijn als we dit jaar ook SSV-rijders uit Nederland kunnen verwelkomen. We hebben grote mogelijkheden en daarnaast uitstekende veiligheidsvoorzieningen en een uitstekende technische ondersteuning.” Behalve tweevoudig Dakar-winnaar Gerard de Rooy was ook Dakar-deelnemer Ronald van Loon één van de belangstellenden. Hij hoorde het verhaal van de organisatie tevreden aan. “Ik was verrassend enthousiast aan het einde van de presentatie”, zei hij. “Het unieke aan deze rally is dat die een keer wat anders is dan wat we gewend zijn. We kennen landen als Marokko, Tunesië en Saudi-Arabië. Turkije is een land waar we voor de rallysport normaal niet over nadenken. Maar als ik dit hoor en zie, is het een heel mooi land om een keer te gaan kijken en te gaan rallyrijden.” Mooie routes De TransAnatolia Rally wordt gehouden van 31 augustus tot en met 7 september. Voor Van Loon is dit jaar nog meedoen wat te kort dag vanwege zijn deelname aan de Dakar, gaf hij aan. Maar in de toekomst wil hij graag erbij zijn. “Dit is terug naar het oude ultieme rallyrijden dat puur draait om mooie routes.” Een mooie bijkomstigheid is dat het transport goed geregeld is vanuit Venlo, constateerde hij. “En kostentechnisch is het één van de interessantste rally’s die toch wel serieus is. Ik denk dat het een goede rally is voor Nederlanders omdat er weinig alternatieven zijn. En op onbekend terrein. Dat maakt het extra interessant.”

SON EN BREUGEL – Rallymaniacs is officieel mediapartner geworden van de TransAnatolia Rally. Het bedrijf uit Son en Breugel heeft een driejarig contract getekend met de organisatie van deze achtdaagse rallyraid in Turkije.   Als mediapartner van de wedstrijd zet Rallymaniacs zich in om potentiële Nederlandse en Vlaamse deelnemers te interesseren in deze gevarieerde rallyraid. Ook volgt het bedrijf de rally op de voet om uitgebreid verslag te doen van de prestaties van de Nederlandse en Vlaamse deelnemers.   “We zijn er heel trots op dat we gevraagd zijn Benelux-agent te worden voor de TransAnatolia Rally. Deze rally is bedoeld voor amateurs en nog niet bijzonder bekend binnen de Benelux, ondanks dat er in elke klasse gestreden wordt”, zegt Roel Engel, eigenaar van Rallymaniacs.   Rallymaniacs informeert en faciliteert fans en deelnemers rondom rallyevenementen wereldwijd. Engel: “Daar past deze samenwerking dan ook goed bij. Door de TransAnatolia Rally toe te voegen als exclusieve partner, bieden we weer iets nieuws aan. Zo blijven we ons ontwikkelen en verbreden we ons aanbod.”   Blij met de samenwerking De organisatie is vanzelfsprekend blij met de samenwerking met Rallymaniacs. “We hebben al veel coureurs uit landen als Italië en Spanje. We voegen graag deelnemers uit Nederland en Vlaanderen eraan toe”, verklaart communicatie-manager Gökhan Basiplikci de samenwerking.     Veelvoudig Dakar-deelnemer Thomas de Bois ontdekte de rally al jaren geleden. Dit jaar staat de motorcoureur in Turkije aan de start voor zijn tiende TransAnatolia Rally. “Ik ben gek van het land, de gastvrijheid, de cultuur en de historie”, verklaart hij zijn vele deelnames.   “Je hebt er zulke mooie routes. De organisatie is top en je krijgt goede roadbooks. Iemand die avontuur zoekt en ambities heeft om verder te komen in de rallywereld, is bij de TransAnatolia aan het goede adres. Dat er al veel Dakar-deelnemers aan hebben meegedaan, zegt iets over de kwaliteit van de rally.”   Transfers Om de voertuigen in Turkije aan de start te krijgen, werkt de organisatie samen met een logistiek bedrijf. Voor een meerprijs zorgt deze partner voor de transfers van Triëst naar Mersin en terug. Dit is inclusief de douaneformaliteiten. Op verzoek kunnen ook andere noodzakelijke transfers (bijvoorbeeld van Nederland of Vlaanderen naar Triest) geregeld worden.   De veertiende editie van de TransAnatolia wordt dit jaar gehouden van 31 augustus tot en met 7 september. De achtdaagse route voert van Mersin naar Van. Volgens Gökhan Basiplikci kunnen deelnemers rekenen op een gevarieerde route van bijna 3000 kilometer. Die voert door bergen, bossen, dorpjes en historische locaties.   “Het is niet alleen een race, het is een spectaculaire reis door de verbazingwekkende geschiedenis, natuur, cultuur en gastvrijheid van Anatolië”, zegt Basiplikci. “Onze deelnemers reageren altijd heel enthousiast op de indrukwekkende en afwisselende natuur.”   Op donderdag 28 maart houdt Rallymaniacs een informatieavond over de TransAnatolia Rally bij RVL Auto’s aan de Bosscheweg 34 in Beek en Donk. Ook twee leden van de organisatie zijn daarbij aanwezig. Iedereen die meer wil weten over deelname en transportmogelijkheden kan zich aanmelden via info@rallymaniacs.nl. De bijeenkomst begint om 20.00 uur.

Hij won in januari de Dakar Classic-klasse en deed dat ook nog eens in de meest prestigieuze H4-categorie. Daarmee was Jaap Bolk de eerste Nederlander ooit die een eindoverwinning claimde bij de Classic-deelnemers. En dat in een unieke bio-ethanol aangedreven Mitsubishi Pajero Evolution Mivec. Dakar-winnaar Nassr Al-Attiyah was er ondersteboven van.   “Ik heb als eerste in de wereld de volledige rally op ethanol gereden; ik wil altijd iets dat een ander niet heeft. En ik heb nog gewonnen ook”, zegt Jaap trots. Dat is dan slechts het meest zichtbare deel van het verhaal. Wat er verborgen zit onder dat begeerde cijfer één, is minstens zo interessant. Of opmerkelijk, zo je wil. Jaap had namelijk met tegenslagen te maken gekregen waarop een ander waarschijnlijk zou zeggen: ‘laat dan maar zitten, die rally’. Zo niet Jaap. Wat was er gebeurd? Twee paar maanden van tevoren moest hij zijn beide monteurs onverwacht vervangen en dus moesten er hals over kop twee nieuwe komen. Jaap: “Zij moesten de auto natuurlijk nog helemaal leren kennen. Ze hebben hem heel goed bekeken en hebben daarna nog onderhoud gepleegd.” Tekstberichtje Alles opgelost dus? Nou, nee. Via een tekstberichtje zegde zijn navigator een week voor de rally af. Jaap was not amused, maar hij was vastbesloten zijn bio-ethanol-avontuur tot een succes te maken. De coureur van het Bolk Dakar Rally Team plaatste een advertentie op Facebook. “Ik kon uit 40 tot 45 navigators kiezen. Net na de kerst heb ik er een paar laten komen.” Zo kroop de jonge Twan Vollebregt in januari op de bijrijdersstoel in de Saoedische woestijn. Deelname aan de reguliere Dakar zat er voor Jaap helaas niet in. “Dat was nooit voor me weggelegd. De Classic was wel betaalbaar. En je hebt dezelfde schik. Ik denk nog wel meer”, zegt hij. Dat de klasse voor historische Dakar-voertuigen ‘gemakkelijker’ zou zijn dan de reguliere rally, berust op een groot misverstand, bezweert de inwoner van Driebruggen. “Deze auto reed in de jaren negentig de Dakar. Dat was toen een nieuwe auto. Nu is hij 27 jaar oud. Maar de Dakar is wel vele malen zwaarder geworden. Dit jaar was de zwaarste ooit. Zeker de duinenpartijen. We hadden ook veel stenen en keien.” Uitdaging En dan was er ook nog de uitdaging van de rally uitrijden met een bio-ethanol-aangedreven krachtbron. Dat is dus gelukt. Wat heet. “We hebben in de afgelopen Dakar vijf overwinningen geboekt. Zo zien wij dat. Want we hebben moeten rijden met nieuwe monteurs, met een nieuwe navigator, we hebben de Dakar uitgereden, we hebben onze klasse gewonnen. En dat hebben we gedaan op bio-ethanol.” Dat van die bio-ethanol was een extra moeilijkheid. Want kon je met een voor ethanol aangepaste auto wel de hele Dakar rijden? Jaap ging de uitdaging graag aan. “We weten allemaal dat de Dakar in 2030 schoon moet zijn. Met ethanol rijd je C02-neutraal. Je moet dan wel de tank, leidingen, keringen, motormanagement en motor aanpassen. We hebben van tevoren weinig kunnen testen, maar ik rijd al jaren met een Audi A1 toerwagen op ethanol en daarmee heb ik nog nooit probleem gehad.” Zijn wonderlijke prestaties kwamen hem tijdens de rally op belangstelling te staan van Nasser Al-Attiyah, met zijn vijf Dakar-zeges toch niet de minste. “Hij was helemaal onder de indruk over onze auto. We hebben er wel drie kwartier over gepraat, ik vermoed dat hij er ook wel oren naar heeft. We hebben nu bewezen dat de Dakar CO2-neutraal gereden kan worden, door iedereen.” Dakar Classic rijden met een huurauto Komend jaar is Jaap er opnieuw bij. Waarschijnlijk met een andere auto. Zijn twee Mitsubishi’s Pajero Evolution Mivec wil hij dan verhuren. “Inclusief monteurs, tickets en service. De rijders komen bij ons in het team en hoeven alleen maar in het vliegtuig te stappen. De rest regelen wij. Ook kunnen ze de eigen sponsors meenemen en op de auto zetten. Het is echt zorgeloos instappen.” Geïnteresseerden kunnen contact opnemen met info@bolkdakarrallyteam.com

In 2025 betreedt Dacia als autofabrikant het World Rally-Raid Championship, waar drie teams onder leiding van ervaren coureurs Sébastien Loeb, Cristina Gutierrez Herrero en Nasser Al-Attiyah strijden om de overwinning in deze prestigieuze rally. De auto waarmee Dacia de uitdaging aangaat, draagt de naam Sandrider. Deze bolide wordt aangedreven door koolstofarme energieoplossingen, zoals synthetische brandstoffen, en biedt zowel hoge prestaties als een lage milieu-impact. Het robuuste ontwerp van de Sandrider omvat een versterkt, lichtgewicht stalen buizen chassis, carrosseriedelen van carbon en 4×4 wielaandrijving met een verbeterde gewichtsverdeling aan de voorzijde. Innovatieve technologieën, veelzijdige aanpassingen en een milieubewust ontwerp maken de Sandrider een serieuze kanshebber in de rally. Dacia’s toewijding aan duurzaam racen komt tot uiting in het gebruik van gerecyclede materialen en efficiënte brandstoftechnologieën. Het team De drie teams, elk onder leiding van ervaren coureurs, gaan vol ambitie de Dakar Rally tegemoet. Cristina Gutierrez Herrero, een leidende vrouwelijke figuur in de off-road rallysport, zal haar talenten inzetten met bijrijder Pablo Moreno Huete. Sébastien Loeb, de meest succesvolle rallycoureur ooit, vormt een team met bijrijder Fabian Lurquin. Nasser Al-Attiyah, een legende van de Dakar, wordt bijgestaan door zijn indrukwekkende palmares, waaronder vijf overwinningen in dit iconische evenement. Samen vormen zij The Dacia Sandriders. 

Een walk in the park kun je geen enkele etappe van de Dakar Rally noemen, maar Stefan Carmans zorgde er vrijdag voor dat ook de laatste etappe van de woestijnrally in Saoedi-Arabië er voor hem één zonder problemen was. Het resultaat van de coureur van CSA Racing: de 48ste plaats in de daguitslag bij de auto’s en de 34steplaats overall. “Ik ben er heel trots op. De voldoening was groot toen ik over de finish kwam. Een beetje emotioneel ook”, bekende de Belg. “Twee weken giert de adrenaline door je lichaam. Die valt dan ineens weg. Het was ook mijn eerste Dakar. En dan heb ik ook nog de tweede plaats bij de rookies. Dat is niet niks. Dat had ik niet durven vermoeden.” Terugblikkend is de Dakar Rally voor Carmans veel beter verlopen dan gedacht. “Het is top geweest. Ik wilde alleen finishen. Als ik de rally op voorhand had moeten uitschrijven, had ik hem niet beter kunnen schrijven als ik hem gereden heb.” Eén lekke band Hij had welgeteld één lekke band. Carmans: “Ik heb geen onnodige risico’s genomen. Het resultaat was ondergeschikt. De snelheid kon hoger. Als ik iets meer risico had genomen, had ik misschien vijf of tien plaatsen hoger kunnen eindigen. Maar dan had ik er ook uit kunnen liggen.” Vandaar ook dat hij de relatief korte etappe van vandaag (328 kilometer) voorzichtig heeft gereden. “Ik had wat last van spanning. Je weet dat de finish dichtbij is. Je wil dan extra voorzichtig rijden. Gelukkig is er niks verkeerd gegaan. We hebben de proef rustig uitgereden. Het is een mooie Dakar geweest.” Grenzen verleggen Hij heeft genoten van een wedstrijd rijden op het hoogste niveau. En dan ook nog in een Dakar die door veel deelnemers één van zwaarste rally’s ooit wordt genoemd. “Dat speelt ook in je hoofd. Dat ik in deze omstandigheden kan blijven presteren geeft een heel goed gevoel. Het gaat om je grenzen proberen te verleggen en je te meten met andere in dezelfde sport. In dit geval is dat dus de rallysport. Dakar uitrijden was een droom.” Hij benadrukte dat het zeker niet alleen zijn prestatie was. “Maar ook die van mijn co-piloot (Arjan van Tiel, red.) en mijn hele team. We hebben van tevoren een mooi team in elkaar gestoken. Het hele team heeft bijgedragen aan dit resultaat. Ik kon op mijn team vertrouwen dat de auto elke dag volledig in orde aan de start stond. Dan kun je de weinig rust die je hebt ook echt benutten.” Alles klopte Achteraf concludeerde hij dat zijn team CSA Racing ‘heel goed was voorbereid’. “Je weet nooit of je planning gaat lopen als je bedacht hebt. Maar alles klopte. Elk mogelijk probleem hadden we op voorhand al besproken. En mijn vrouw heeft me de hele rally gesteund. Ze is gedurende de ganse rally in het bivak geweest.” Vanavond heeft hij in finishlocatie Yanbu een barbecue met de Nederlandse deelnemers. “Daar ben ik wel aan toe. De vermoeidheid begon vat op me te krijgen de laatste dagen.” Zaterdag vliegt hij terug naar België, op weg naar zijn woonplaats Lummen. “Daar zullen we wel een fles champagne opentrekken”, refereerde hij eraan dat in Saoedi-Arabië een alcoholverbod geldt. Of er voor hem een vervolg komt in de zwaarste rally ter wereld? “Laat me er even over nadenken. Het hangt ervan af hoe fel ik besmet ben met het Dakar-virus. Ik ga nu eerst een paar dagen rust nemen. Gelukkig recupereer ik heel snel.”

De relatief korte laatste etappe bracht Maik Willems vrijdag niet van zijn à propos in de 46ste Dakar Rally. In het mulle zand van Saoedi-Arabië stuurde de coureur van het Bation Hotels Dakar Team zijn Toyota Hilux naar de 45ste plaats in de daguitslag bij de auto’s. Dat was goed voor de 29ste plaats in het eindklassement. En daar was de hotelondernemer maar wat blij mee. “Negenentwintigste!”, riep hij naar zijn navigator Robert van Pelt in het bivak in Yanbu toen hij de uitslag hoorde. “Toch leuk dat we bij de eerste dertig zijn geëindigd. Ik denk dat het mijn derde beste resultaat is. Ik ben ook een keer 24ste en 26ste geworden. Tussen die kanonnen van auto’s ben ik best een beetje trots op dit resultaat.” Na vijftien dagen zwoegen in het woestijnzand van Saoedi-Arabië was het nu toch echt uit met de pret. “Perfecto”, zei Willems. “Vandaag was het een rondje rond de kerk. Het was niet heel bijzonder. Prima. Al zag ik toch weer een deelnemer op zijn dak. Sommige mensen nemen die laatste dag toch heel serieus.” Verscheidenheid Terugblikkend kon hij niet anders zeggen dan dat het ‘een geweldige Dakar’ was. “Het was ook een heel mooie Dakar. Met name vanwege de verscheidenheid. Alles hebben we gezien hier: gigantische duinenpartijen, canyons, bergen, bergpassen, stukken trial over de rosten, het Empty Quarter.” “Ik vond de route super. Het was wel hartstikke zwaar. Eén van de zwaardere Dakars die ik heb meegemaakt. Het was ook verrekte lang elke dag. Heel vaak etappes van 400 kilometer-plus en soms tegen de 500 kilometer aan. Lange dagen dus en dan moet je goed geconcentreerd blijven.” Neusje van de zalm En zeker ook vanwege de concurrentie, die een stukje intenser was dan hij had verwacht. “Ik dacht dat ik het neusje van de zalm had met deze auto. Maar er reden er nog zeventig rond die het neusje van de zalm hebben. Het wagenpark is zo gigantisch geëvolueerd. We hebben superspul en dat betekent dat er ontzettend hard gereden wordt. Dat schiet dus niet op, want je eindigt op dezelfde plek als altijd.” Wat hem was opgevallen aan de route was dat het een Dakar was van ‘heel veel stof’. “Nou, dan is het zicht dus slecht. Dat maakt het ook weer heel leuk. Ik vond het ook echt een heel leuke Dakar.” Of het de mooiste was van de tien die hij er intussen heeft gereden? “Dat moet je niet vragen aan iemand die net over de finish is gekomen. Dan is elk jaar de mooiste. Elk jaar is het weer anders.” Gezellig barbecueën Morgenmiddag vliegen Willems en zijn team terug naar huis. “Maar eerst gaan we vanavond gezellig barbecueën in het bivak. Daarna gaan we de zaak rustig inpakken en vannacht slapen we in een hotel. Morgenochtend gaat de auto op de boot en maandag ga ik weer aan het werk. De Dakar moet ook betaald worden.” En volgend jaar is hij er weer bij, beloofde Willems. “Honderd procent zeker. Ik zou het jaar niet willen beginnen zonder een Dakar. Je krijgt hier een super-reset voor de rest van het jaar. Tijdens de Dakar is niks belangrijker dan finishen. Je wereld is dan zo klein dat je bijna iedereen kent.” Dat wordt de komende dagen dus afkicken.  “Ik heb al tegen mijn vrouw gezegd: ‘zet het tentje maar klaar in de tuin’. Dan is de overgang niet zo groot.”

Een hattrick was het doel, maar de elfde etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië draaide uit op een rit vol problemen voor Gert Huzink. De truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team, die etappe negen en tien nog had gewonnen, kwam donderdag na het nodige oponthoud als twintigste over de finish. “Het was een zware proef. Het was echt moeilijk”, zei Huzink in het bivak in Yanbu. Daarmee doelde hij overigens niet eens op zijn rug. Die had hij een dag eerder verdraaid bij een knal in een gat. “Met de rug ging het vandaag redelijk goed, zolang ik maar pijnstillers bleef eten.” Nee, de sores van donderdag waren steeds van technische aard. En die begonnen al vrij vroeg op de lange special van 480 kilometer. Huzink, als eerste gestart, constateerde op enig moment dat de cardan-as van de Renault-truck foetsie was. Alleen nog achterwielaandrijving “Daardoor hadden we alleen nog maar achterwielaandrijving. Waarschijnlijk kwam het door een klap op een dikke kei. Daarbij hebben we waarschijnlijk ook de stuurstang geraakt, want die was krom. Dan gaat het niet meer zo gemakkelijk door het zand. Op een gegeven begon de truck echt met de kont te gooien en moest ik Martin Macik voorbij laten gaan.” Bovendien waren steile klimmen nu ook niet meer goed mogelijk. “We zijn gestopt en hebben geprobeerd de stuurtang recht te krijgen. Je ziet dan al die trucks voorbijkomen. Dan weet je dat je achterin komt te rijden en dat het een zware dag wordt. Je moet dat maar op de koop toenemen.” Meevaller Een meevaller was dat Huzink, zijn navigator Rob Buursen en monteur Martin Roesink de stang weer recht kregen. Zodoende stonden de wielen ook weer recht. “We zijn toch verdergegaan met alleen achterwielaandrijving. Dat was moeilijk. Ik moest echt goed het koppie erbij houden om die lange klimmen aan te gaan. We hebben nog een keer vastgestaan en moesten we ons losgraven. Al met al zijn we veel tijd verloren.” Om precies te zijn drie uur, twaalf minuten en één seconde op winnaar Ales Loprais in zijn Praga V4S DKR.   Huzink: “Op een gegeven moment hebben we gezegd: we moeten aan de finish komen zodat we in de wedstrijd blijven. Het was geen proef meer om iets moois neer te zetten. We hebben nog twee lekke banden gehad en een scheurtje in de dieseltank. Daardoor moesten we de diesel naar de andere tank pompen die nog wel heel was.” Hattrick Uiteindelijk telde maar één ding: “We moeten de finish halen om morgen over het podium te kunnen. We hadden graag die hattrick willen pakken. We zijn er wel voor gaan zitten vanmorgen, maar het zat er niet in. Morgen gaan we naar de finish rijden. We kunnen niet verwachten dat we nog gekke dingen kunnen doen.” Huzink baalde ervan. “Ik ben hier om te winnen. Het einddoel was het podium. Dat moesten we bijstellen naar dagresultaten. Zo werkt het Dakar-spelletje en daar moet je bij neerleggen. We hebben in ieder geval laten zien dat de snelheid goed is.”

De elfde en voorlaatste etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië was er vooral één van frustraties voor SSV-coureur André Thewessen. De coureur van ATS Rally kreeg veel stenen onder de wielen van zijn BRP Can-AM Maverick XRS Turbo, reed banden lek en kreeg te maken met tal van deelnemers die maar niet aan de kant gingen. De twintigste plek was het resultaat. “Het ging niet al te best”, was de reactie van Thewessen. Het chagrijn begon al vóór de start van de 587 kilometer lange etappe van Alula naar Yanbu. “Ik had vanmorgen een discussie met mijn navigator. Hij wou de banden op een druk van 1.3 bar oppompen en ik wilde naar 1.6 bar.” Voorzichtig aan doen Want de ondergrond van het grootste deel van de etappe zou hard zijn, veel stenen. “Die hadden we vooral veel in de eerste tachtig kilometer. Daar heb ik heel voorzichtig aan gedaan. Dat ging goed. Maar na 120 kilometer reden we toch een band kapot. Die hebben we snel verwisseld. Een aantal langzamere rijders kwam ons op dat moment voorbij.” Eenmaal weer aan het rijden konden Thewessen en zijn Oekraïense navigator Dmytro Tsyro die langzamere rijders terug inhalen. Maar dat viel nog niet mee. “Sommigen hebben we wel twintig keer ‘gesentineld’. Ze gingen maar niet aan de kant. Dan rijd je in het stof en ga je snel over stenen heen omdat je ze niet meer kunt zien. Weer een band kapot. We hebben toen de banden alsnog opgepompt naar 1.6 bar. Daarna hebben we zonder problemen gereden.” Nul schade Maar niet te hard, zo luidde het devies, want: morgen nog een dag. Dat werkte. “We hadden nul schade aan de SSV, alleen die bandjes. Morgen gaan we ook maar weer rustig aan doen”, beloofde Thewessen. “We willen hem rustig binnenbrengen.” Dan hoopt hij op een iets aangenamer terrein dan dat van donderdag. “Ik hou totaal niet van stenen. Duinen vind ik geweldig. Die hebben we tussendoor nog wel een paar gehad. Sommige ook met een steil hellinkje en daar kwamen we met 1.6 bar in de banden toch nog mee boven. Dan moet je een goede lijn kiezen en zorgen dat je op het harde zand zit. Dan komt het goed.” Iets meer verwacht Hoewel het er inmiddels alle schijn van heeft dat Thewessen de rally gaat uitrijden – vrijdag wacht een relatief korte etappe van 328 kilometer waarvan 175 kilometer special – had hij wel iets meer verwacht van deze Dakar, bekende hij. “We begonnen goed, maar in de tweede helft is het wat naar beneden gezakt. Het is wat het is. We kijken uit naar het finishpodium van morgen. Het is goed geweest. We beginnen ook wel een beetje moe te worden. Vergeleken met twee jaar geleden (zijn vorige deelname, red.) is het een stuk zwaarder geweest. We zijn maar één dag in het licht binnengekomen en de rest in het donker. Sommigen noemden het de zwaarste Dakar ooit. Het moet ook zwaar zijn. Dit is niet voor niets de zwaarste woestijnrally ter wereld.”

Een zinderende sectie met stofhappen en laaghangende zon zorgde donderdag voor een passend slot van de elfde etappe van de Dakar Rally. Met als resultaat een ‘uitgewoonde’ Maik Willems. Hoe dan ook, de autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team bracht zijn Toyota Hilux keurig als 38ste aan de finish. Geen schade, dus met een goede nacht in de bedstede moet hij vrijdag klaar zijn voor de relatief korte slotetappe. “Ik was vanavond na de finish uitgewoond. Ik moest zo concentreren op het stof. En dat gecombineerd met veel stenen. Als je een halve meter naast het pad zat, kreeg je een klap. Daar moest ik wel even voor oppassen”, blikte Willems terug, die overigens opvallend monter klonk voor iemand die moegestreden was. Oké, het was dan wel zwaar geweest, de 587 kilometer lange etappe van Alula naar Yanbu was nu ook weer niet de zwaarste, zei hij. “Dat was de eerste dag van de 48 uurs-etappe. Vandaag was het wel technisch. We kregen van alles wat, en het was gewoon weer hartstikke lang.” Patent “Daar hebben ze hier patent op de afgelopen weken. We zijn om 9 uur weggereden en om 7 uur waren we pas binnen. Als het niet meezit qua omstandigheden is dat gewoon harstikke pittig. Het was wel een mooie dag. Een ouderwetse Dakar-dag.” Trouwens, dat ‘van alles wat’ duidde Willems met ‘een paar kleine duintjes, wat gravel, maar vooral heel veel stenen’. “En heel, heel veel stof in dat laatste stuk. Ze doen het er kennelijk om.” Dat was niet het enige: “We reden nu naar het westen toe. Aan het eind van de middag hadden we daardoor ook laagstaande zon, dus je zag op een gegeven moment geen moer meer, ook al had ik een zonnebril op.” Bijna stoppen Het zicht was dusdanig slecht dat hij zijn rempedaal soms harder moest intrappen dan wenselijk. “Joh, ik moest soms bijna stoppen. Als in dat stof zonlicht komt, heb je een heel dichte mist. In de laatste twee uur hadden we zo weinig zicht. Al met al was het een hele dag heel intensief sturen.” Met de auto weer terug in het bivak kan hij bijna een vinkje zetten achter de 46ste Dakar Rally. Er is tenslotte nog maar één etappe te gaan. Morgen heeft de 328 kilometer lange route start en finish in Yanbu. Brengt hij die rit tot een goed einde, dan wordt het de achtste keer in tien deelnames dat Willems de woestijnrally uitrijdt. “Nou begin ik er bijna in te geloven. Het moet wel raar lopen als dit niet lukt. Vol goede moed gaan we morgen verder!”

Stefan Carmans was zó dichtbij, maar helaas: met nog maar dertig kilometer te gaan tijdens de elfde etappe van de Dakar Rally reed hij donderdag toch nog lek. Het was zijn eerste lekke band van de woestijnrally in Saoedi-Arabië. Een kleinigheidje voor de coureur CSA Racing, die verder geen problemen kende in de rit van Alula naar Yanbu. Hij kwam als 41ste binnen in het autoklassement.   Er was één troost: Carmans hield het donderdag bij slechts één lekke band. “Er zijn er genoeg die vandaag twee, drie, vier lekke banden hebben gehad. Ik denk dat er niemand is geweest die geen lekke band heeft gehad. We hadden rotsen, stenen. Ik ben helemaal door elkaar geschud.” Dat het een zware rit zou worden, wist Carmans op voorhand. “Vorig jaar zat deze etappe in het begin van de rally. Toen zijn er veel deelnemers uitgevallen. Gewoon omdat het dikke keien en stenen waren. Niet normaal. Het bleef maar komen.” Uitermate pittige special Het was ook een lange etappe. De voorlaatste rit was 587 kilometer lang met een uitermate pittige special van liefst 480 kilometer. Het was de op twee na langste van deze Dakar Rally. “Ik heb het rustig aan gedaan. Ik kon niks winnen, alleen maar verliezen.” Die lekke band was overigens het euvel niet. “Die band wisselen was geen probleem. Na twee, drie minuten waren we weer op weg. Arjan (van Tiel, zijn navigator, red.) en ik zijn op elkaar ingespeeld. We hebben de auto heelhuids binnengebracht. Technisch gezien was er niks aan de hand.” Verrassend goed Nu debutant Carmans ook de voorlaatste etappe er verrassend goed vanaf heeft gebracht, was het uiteraard verleidelijk erop vooruit te lopen dat hij de rally wel zal finishen. Zeker ook omdat de etappe van morgen ‘maar’ 328 kilometer lang is met een special van 175 kilometer.     “Ik begin er stilletjes aan te denken dat het morgen ook zal lukken. Maar op 175 kilometer kan nog veel gebeuren. We gaan dus voorzichtig zijn.” In ieder geval was de voldoening al groot. “De Dakar die ik nu gereden heb, is er een om in een boekske te schrijven. Ik had hem niet beter kunnen verzinnen dan zoals-ie gegaan is. Het is top geweest. We kunnen morgen gaan afronden, hoop ik.” Dan verwacht hij een mengelmoes van terreinen. En daarna? Als hij ook de laatste etappe tot een goed einde brengt? Staat de champagne al klaar soms? “Nee, champagne zal niet aan de orde zijn, hier. Dat zal voor thuis zijn. De cola staat wel klaar. Die staat altijd klaar.”

Ook de 10e etappe kan worden afgevinkt. De prachtige proef verliep niet helemaal vlekkeloos, maar dat mag de pret bij het Rainbow Truck Team niet drukken. Het duurde zo’n 150 kilometer en toen klapte een achterband. Op zich geen probleem, maar het loopvlak van de band was tussen de remvoering geslagen. Het vroeg wat prutswerk om dat er allemaal weer tussen weg te krijgen. Al dit gedoe kostte flink wat tijd. Jammer, want op dat moment reed het team in de top 10. Ook al is finishen het belangrijkste doel, zo voorin meerijden smaakt vanzelfsprekend best lekker.   Eenmaal terug in het ritme kon een constante snelheid worden vastgehouden. Er werd nog wel een stevige klapper gemaakt bij een flinke afstap die niet in het roadbook aangegeven stond. Vrijwel alle deelnemers werden op dit punt verrast. Lichaam en voertuig werd hierdoor onverwacht op de proef gesteld, Gelukkig kwamen Gerrit, Klaas en Tjeerd er, evenals de MAN rallytruck, goed van af.   Tjeerd van Ballegooij is de trouwe navigator van het team en weet Gerrit Zuurmond vaak op juiste wijze door de proeven heen te loodsen. Dit keer gokte hij op het eind van de proef verkeerd. Hierdoor werden drie waypoints gemist. Dat leverde flinke straftijd op. Na afloop van de proef baalde Tjeerd als een stekker. De sport is niet vergevingsgezind. Een fout van de rijder, monteur of navigator heeft meteen gevolgen, Het hoort bij het spel. Ook het balen.   Er is weinig tijd om in de kineurbte blijven hangen, want morgen wacht een volgende zware proef. Het kan wel eens de laatste scherprechter zijn van deze editie. De organisatie heeft aan het begin van de rally al gewaarschuwd voor etappe nummer 11. Het zal naar alle waarschijnlijkheid een slijtageslag worden met groot risico op het kapot rijden van banden.   Er wacht een proef van maar liefst 420 kilometer vol stenenpaden. In grote lijnen is het een kopie van de tweede etappe van de vorige Dakar. Die staat bij menig deelnemer nog in het geheugen gegrift. Sommigen zien het dan ook met enig weerstand tegemoet. Als het Rainbow Truck Team ook die etappe door weet te komen, komt de beloning van de finish halen echt in zicht. Nog even scherp blijven en volhouden.

Ondanks wat zorgen over het differentieel haalde Maik Willems woensdag relatief eenvoudig de finish van de tiende etappe van de Dakar Rally. De coureur van het Bastion Hotels Dakar Team reed wel nog een band aan gort, maar dat was slechts een detail. Uiteindelijk haalde hij met zijn Toyota Hilux als 44ste de finish in het autoklassement.      “We hebben weinig meegemaakt”, zei hij vanuit het bivak in Alula. “De enige zorg was het differentieel, want dat lekte een beetje. We hebben een paar keer gecheckt of er nog voldoende olie in zat. We hadden een keerring die niet helemaal paste van Nissan geleend. Daar komen we morgen ook wel mee door. De onderdelen in de rally beginnen zo langzamerhand op te raken. Verder was het niet zo’n spannende dag.” Die dag bestond uit ‘veel paden’, ’s middags afgewisseld met steenpartijen. “Dan moet je op de rem, anders rijd je je band aan gort.”  Of het aan die steenpartijen had gelegen wist hij niet, feit was wel dat hij op enig moment constateerde dat hij inderdaad een band aan gort had gereden. “Het was de vierde lekke band van deze rally. Vaak zitten de stenen verborgen in het zand. Je ziet ze niet, maar ze zitten er wel.” Banden Lekke banden rijden in de Dakar Rally is bijna onvermijdelijk. Maar het gemiddelde aantal lekke banden is een stuk lager dan een aantal jaar geleden, constateerde Willems. “Ongelooflijk wat die banden kunnen hebben. Elke keer verbaast me dat meer. Vroeger hadden we er één of twee lek per dag en nu gemiddeld een halve per dag. Er zit veel ontwikkeling in en we hebben grotere banden op deze auto. Dat is een geweldig voordeel. Je kunt daarmee steviger over dingen heen rijden. Al schiet je er niks mee op, want iedereen heeft nieuwe auto’s.” Trouwens, ook het niveau van de auto’s is geweldig toegenomen in de afgelopen drie, vier jaar, stelde Willems vast. “Vorig jaar was ik één van de laatste der Mohikanen met een oud type. Het was buffelen en bikkelen om aan de streep te komen. Nu kom ik gewoon weer goed mee. Tuurlijk is dat leuker rijden. Eén keer een geweldig avontuur is leuk, maar niet elke dag alsjeblieft.” Yanbu is nog ver Dat is in zijn geval dan ook zeker niet het geval. Hij is de Dakar Rally tot dusver relatief probleemloos doorgekomen. Maar waar wielrenners zeggen dat ‘Parijs nog ver is’, kon de hotelondernemer zeggen dat Yanbu nog ver is. Daar finisht de rally over twee dagen. En in de tussentijd kan er nog doodleuk van alles misgaan.   Willems: “Morgen is het een belangrijke dag. Het schijnt een zware dag te worden. En een lange dag. In de voorlaatste etappe wordt iedereen nog eens flink afgeknepen. De laatste druppel wordt er nog uitgeperst. Dat is bijna traditie.” Mocht hij ook die rit overleven, dan is de laatste etappe een stuk minder veeleisend. Althans, dat verwacht hij. “Die stelt nooit zoveel voor. Dat is meer een feestetappe. Laat die laatste etappe maar komen. Al mogen we van mij nog wel een week doorrijden. Dat meen ik echt. Het is niet zo dat we hier op apegapen liggen.”

Ja, hij moet nog twee Dakar-dagen trotseren, maar autocoureur Stefan Carmans kon woensdag een brede grijns alvast niet onderdrukken. Hij is één van de weinige deelnemers die nog altijd geen lekke band heeft gereden. We kunnen dus wel stellen dat hij bezig is aan een tamelijk voorspoedige rally in Saoedi-Arabië. De Belg van CSA Racing finishte de tiende etappe als veertigste en staat nu op een respectabele 34ste plaats bij de auto’s. “Vierendertigste in het algemeen klassement, dat had ik nooit durven dromen”, sprak een licht verbouwereerde Carmans woensdag. Want vooraf had de debutant de hoop uitgesproken dat hij aansluiting kon vinden bij de tweede helft van het peloton. Welnu, daarin is hij vooralsnog met vlag en wimpel geslaagd. “Voor mij is Dakar rijden proberen uit de problemen te blijven. Ik hoop dat ik morgen en overmorgen nog het geluk aan mijn zijde heb”, blikte hij vooruit op de laatste twee etappes. En ja, geluk moet je hebben in een zware woestijnrally als de Dakar-rally. Maar wie zo lang zonder averij blijft, kan zijn succes niet alleen ophangen aan geluk. Goesting Daarachter zit vaardigheid verscholen, dat moet wel. En die toonde hij woensdag tijdens de tiende etappe ook weer.  Carmans: “We zijn niet uit de auto geweest en hebben een strak tempo gehouden. Dat we als veertigste zijn gefinisht, daar zijn we heel tevreden over. We hebben weer heel mooie landschappen gezien. Op sommige momenten had ik de goesting om te stoppen om een paar foto’s te nemen. Dat heb ik toch maar niet gedaan.” Ondertussen vreest Carmans dat het nog altijd mis kan gaan deze rally. Zeker met het oog op de etappe van morgen. Dan wacht de laatste echt zware dag van de 46ste editie van ‘le Dakar’. De elfde etappe is 587 kilometer lang en wordt gekenmerkt door een pittige special van 480 kilometer. “Dat wordt nog een zware dag, en dan de finishetappe nog. Daar kan ook nog iets gebeuren. Morgen hebben we heel veel stenen, dus misschien gaat er wel een band aan geloven. We kunnen niks meer winnen, alleen iets verliezen.” Van ondergeschikt belang Daarmee doelde Carmans overigens niet op zijn positie in het klassement bij de auto’s. Dat vindt hij van ondergeschikt belang. “Stel dat we morgen nog twee plaatsen prijs moeten geven, is dat geen probleem.” Want hij moet en zal hem uitrijden, de Dakar Rally. Dat is altijd het plan geweest. Hij had in ieder geval houvast aan zijn streak van relatief probleemloze etappes. “Als de kaarten in de goede richting vallen, gaat alles ook beter”, verklaarde hij. “We zullen zien of we morgen opnieuw uit de problemen kunnen blijven. Het gaat een heel zware dag worden.”  

Dinsdag zei een euforische Gert Huzink dat zijn etappeoverwinning in de Dakar Rally ‘naar meer smaakte’. Een dag later proefde de truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team zowaar opnieuw het zoet van de overwinning. Al ging dat deze keer gepaard met fikse rugpijn. Die had hij opgelopen bij een knal in een gat tijdens de tiende rit. Natuurlijk was hij blij, want een tweede zege op rij maakte zijn moeizame Dakar alsnog kleurrijk. “Het geeft heel veel voldoening dat we als eerste over de finish kwamen”, zei de ondernemer uit Manderveen. “Het was de eerste keer dat we vooraan konden starten. Dan moet het beter kunnen gaan. We konden ook pittig van start. We zaten echt wel bij de snelsten.” Doorzetten De uitslag was daar het sprekende bewijs van. Toch was het klinkende resultaat maar een deel van het verhaal. Daaronder verborgen lag een kroniek van doorzetten, ondanks alles. “We hebben er heel, heel hard voor moeten vechten”, zei Huzink, “met heel veel pijn.” Want na honderdvijftig kilometer knalde zijn Renault-truck pardoes een gat in en dat bleef niet zonder gevolgen. Huzink: “Ik maakte een rare beweging met mijn rug. Ik kreeg heel pijn, moest echt even bij zinnen komen. We zijn wel doorgereden. Ik dacht: naar de finish (van de special, red.) en dan de etappe uitrijden. Maar na dertig kilometer kon ik pijnstillers krijgen van de organisatie. Ik ben weer gaan zitten en na verloop van tijd zakte de pijn wat weg.” Op korte afstand Ondertussen had Huzink er – vanwege de pijn  – vrede mee als Martin Macik hem in zijn Iveco Powerstar voorbij zou komen. De nummer twee van de negende etappe op maandag was net achter hem gestart en denderde op korte afstand achter hem aan.   Huzink: “Maar Martin kwam ons maar niet voorbij. Onze voorsprong was blijkbaar groot genoeg. Toen dacht ik: dan geef ik hem ook niet op.” Met zijn rugprobleem was Huzink er echter allerminst zeker van, dat hem dat ook zou lukken. “Maar hoe dichter we bij de finish kwamen, hoe meer ik de indruk kreeg dat we hem (de overwinning, red.) over de streep konden trekken.” Dokterspost Aldus geschiedde. Ondertussen verging hij nog steeds van de pijn, ondanks de pijnstillers, en was een bezoek aan de Dakar-dokterspost na de etappe noodzakelijk. De uitslag van dat onderzoek is op het moment van publiceren nog ongewis. Huzink zelf deed er niet al te moeilijk over. Hij blikte vol vertrouwen vooruit op de zware voorlaatste etappe van deze rally. Die gaat donderdag over 587 kilometer van Alula naar Yanbu. Onderweg wacht de coureur een special van 480 kilometer. Zijn pijnlijke rug ten spijt is het doel weer het hoogst haalbare. “Morgen gaan we weer voor het maximale, we willen weer winnen!”