Internationaal

De 14e editie van TransAnatolia vond plaats in het prachtige landschap van Anatolië, waar cultuur, geschiedenis en natuur met elkaar verbonden zijn. De rally begon op 31 augustus, met 97 deelnemers, in Mersin en eindigde 7 september in Van. De deelnemers uit 27 verschillende landen reisde naar Turkije voor de 2.200 km lange TransAnatolia rally.  Tijdens de startceremonie sprak algemeen coördinator Burak Büyükpınar zijn enthousiasme uit voor het 14e jaar van de race: “Mersin heeft de race geweldig gehost, allereerst willen we alle betrokken instanties bedanken. Als TransAnatolia proberen we zoveel mogelijk steden te bezoeken die nog nooit motorsporten hebben georganiseerd, en dit jaar brengen we de stad Van voor het eerst samen met motorsporten. Tegelijkertijd blijven we onze deelnemers in contact brengen met het oude landschap van Anatolië tijdens ons gehele racetraject.” Sportief directeur Orhan Çelen zei: “TransAnatolia is veel meer dan een raceorganisatie, het is een belangrijke organisatie die de historische en culturele rijkdom van het land samenbrengt met de deelnemers en belangrijke bijdragen levert aan de sporteconomie. We werken met al onze kracht om meer plaats te krijgen in de internationale motorsportwereld en om ons land aan de wereld voor te stellen.” In TransAnatolia strijden motoren, 4×4 auto’s, SSV’s, quads en trucks in twee afzonderlijke categorieën: rally en raid. In de rally strijden de deelnemers tegen de tijd, terwijl in de raid-categorie de deelnemers winnen met precisie op het parcours. Op de 2.200 km lange TransAnatolia-routes, die door 15 provinciale grenzen liepen, vochten de deelnemers dit jaar fel onder uitdagende weers- en wegomstandigheden. Teams van Yamaha, Sherco en Ducati, enkele van de belangrijkste fabrieksteams in de motorsportwereld, namen deel aan de TransAnatolia, die pionierde in Rally Raid-wedstrijden in Turkije en de training van nieuwe racers in deze tak ondersteunde. Bij de motoren werd de Spanjaard Lorenzo Sanchez Santolino van het Sherco-team eerste met 18 uur 47 minuten en 58 seconden, de Italiaan Allessandro Botturi van het Yamaha-team werd tweede met 18 uur 49 minuten en 62 seconden, en de Italiaan Matteo Drusiani van het Yamaha-team eindigde als derde met 19 uur 28 minuten en 11 seconden. In de SSV-categorie werd het team van Paul Severin en Delphine Delfino uit Groot-Brittannië en Frankrijk eerste met 20 uur 28 minuten en 14 seconden, het Franse duo Jean Luc Ceccaldi en Remi Boulanger eindigde als tweede met 22 uur 10 minuten en 23 seconden, en het Japans-Franse duo Shinsuke Umeda-Paul Durame eindigde als derde met 22 uur 23 minuten en 46 seconden. De auto-categorie werd gewonnen door het Roemeense duo Marian Andreev en Marius Pop in een Dacia Duster met 27 uur 16 minuten en 29 seconden, Ahmet Bağce en Uğur Tepe uit Turkije met een Mitsubishi L 200 werden tweede met 37 uur en 36 minuten, en het duo Alican Eriç en Ergün Örentel uit Turkije met een Suzuki Grand Vitara eindigde de race als derde met 67 uur 3 minuten en 21 seconden. Het Italiaanse duo Marino Mutti en Andrea Mazzoleni, dat meedeed met een Mercedes Unimog in de Truck-categorie, voltooide de race in 32 uur 49 minuten en 47 seconden. De winnaar van de TransAnatolia Raid-categorie, die met navigatie werd verreden, was het duo Deniz Sönmez en Barış Sönmez uit Turkije met een Ford Ranger. 

In 2011 deed hij mee aan de TransAnatolia Rally en won prompt de 4×4-klasse. Het leverde hem ook nog eens een mooi bedrag voor twee goede doelen op. Rally-ondernemer John de Heijde blikt terug op een bijzondere ervaring in Turkije. “We zijn langs afgronden van driehonderd meter diep gekomen.”   “Het was een heel mooie rally met veel geweldige vergezichten en landschappen”, zegt John, die tegelijkertijd aangeeft dat het een heel ander soort rally is dan de Dakar of de Morocco Desert Challenge. “Je rijdt niet door woestijnzand. We hebben geen enkele duin gezien. We hebben ons ook nergens hoeven uitgraven.” Maar, waarschuwt hij, dat wil niet zeggen dat het de rally gemakkelijk is. “Je moet een echte ‘stenenauto’ hebben. Iedere vijftig meter ligt er wel een steen waar je vanaf moet blijven. We moesten dus goed opletten waar we reden. Nog meer dan op een zandpad. Het is anders rijden.” Voorbereiding “De wedstrijd was toen ook meer rallyrijden dan rallyraid rijden, want we reden op wegen die gebruikt worden door locals. Qua voorbereiding moet je dus anders naar de auto kijken dan wanneer je weet dat je met veertig graden over een duin moet rijden.” Hij was aangenaam verrast dat de rally anders was hij gewend was. “In Marokko bijvoorbeeld heb je af en toe wel gravelpaden. Hier hadden we veel te maken met meer natuurlijke barrières. Zo hebben we een waterdoorwading gehad. Daar zijn veel mensen op gestrand, want je kon er niet omheen. We zijn ook langs afgronden van driehonderd meter diep gekomen. Daarom moest je je routeboek en je zicht goed gebruiken. Het was een bijzondere ervaring.” Een relatie van John stelde destijds voor de TransAnatolia Rally te gaan rijden. Het idee was om geld op te halen voor twee goede doelen in zijn toenmalige woonplaats Son en Breugel. “We deden met twee auto’s mee en reden voor het Bijna Thuis Huis en SWZ Zonhove in Son. We haalden 14.500 euro op.” Standaard-auto John, die in het dagelijks leven rally’s organiseert en voor klanten classic motorsportauto’s onderhoudt, deed mee met een standaard-auto, een Toyota Landcruiser die was gebouwd volgens de veiligheidsnormen. Hij won nog ook. Zijn team was blijkbaar het beste bestand tegen de soms bijzondere en onverwachte uitdagingen. Eenmaal de etappe goed doorgekomen ervoer de tweevoudig Dakar-deelnemer dat de zaken in het bivak altijd goed geregeld waren. “Die was altijd op een goede locaties. Niet in een modderstroom of ergens achteraf. We hadden ook een goede bivaktent voor de briefings. En ook de rustdag halverwege was goed geregeld. We kregen een ballonvaart boven Cappadocië. En als je wilde kon je in een hotel overnachten. ’s Avonds zaten we met z’n allen in het zwembad.” Gevraagd naar andere opvallende verschillen tussen de TransAnatolia Rally en de grotere rallyraid-wedstrijden, komt John met een bijzonder antwoord. “Omdat we in de buurt zaten van Antalya konden we na de rally uitrusten in een resort. Aansluitend aan de rally konden we er nog een vakantie aankoppelen in Antalya. Dat heb je in rallyraids niet zo snel. Nu konden we ook nog even de toerist uithangen.”

Voor motorrijder Thomas de Bois is zijn deelname aan de TransAnatolia Rally een ‘no brainer’. Het rallyavontuur in Turkije is met geen enkele andere rallyraid te vergelijken, weet hij uit ervaring. “Het is een heel vrolijke wedstrijd.” Ja, hij weet het heus wel, Turkije is niet het eerste land waar je als liefhebber aan denkt voor rallyraids. “Maar Turkije is eigenlijk een rallyland bij uitstek. Het heeft alles, behalve zandduinen”, zegt hij. “De natuur, de ruimte… Het is er werkelijk adembenemend mooi, met waanzinnige bossen vlaktes, bergen. Tot aan skipistes toe. Alles zit erin. De variatie is enorm en dat geldt ook voor de gastvrijheid.” Op 31 augustus staat De Bois voor de ‘tiende of elfde keer’ aan de start. “Ik weet het niet meer precies. Ik ben de tel kwijt.” Wat hij wel precies weet, is hoezeer hij elk jaar opnieuw geniet van de rally. “Ik verbaas me elke keer weer over de vele soorten lichtinval in de bergen. Dan kijk je naar beneden, naar de valleien, en dan is het alsof je elke keer door een andere lens kijkt. Niet te beschrijven.” Steeds veel afwisseling Daarnaast roemt De Bois de variatie van de etappes. “In de Dakar heb je duinendagen, graveldagen. In de TransAnatolia Rally heb je steeds veel afwisseling. De organisatie combineert de diversiteit van het landschap ongelooflijk goed. En je kunt er uren rijden zonder dat je iemand tegenkomt. Je bent gewoon in een compleet andere wereld. Het is altijd een belevenis.” Zelf doet hij dit jaar weer mee op 450cc KTM. Maar als je het hem vraagt zijn het vooral de SSV’s die uitermate geschikt zijn voor deze vanuit Europa uitstekend bereikbare rally. “Ze zijn heel wendbaar en kunt er heel goed mee door de bergen en de bossen van deze rally. Misschien dat ik volgend zelf in een SSV ga meedoen.” Welk voertuig je ook kiest, volgens De Bois kunnen deelnemers rekenen op een professionele organisatie. Hij roemt vooral het roadbook. “Oud-fabrieksrijder Jordi Arcarons maakt die. De kwaliteit ervan is vergelijkbaar met de Dakar. En op iedere kruising staat politie en overal zijn er medici.” Historische plaatsen Wat De Bois ook bijzonder vindt aan de TransAnatolia Rally is dat die vele historische plaatsen aandoet. “Je komt op plaatsen die gecreëerd zijn door de Romeinen. Je ziet dingen uit de tijd van het Ottomaanse rijk. Daarnaast is de opbouw van de rally mooi. Dan weer heb je een bivak, dan weer slaap je in een hotel. Bergen in, bergen uit.” Het doet hem terugdenken aan een bijzonder moment tijdens één van zijn deelnames. “Ik stond ergens stil omdat ik een probleem had met het roadbook. Ik was aan het pielen om hem weer aan de praat te krijgen, komt er man een pad af gelopen met appels. Hij gaf me een appel vroeg me of ik met hem thee wilde drinken.” Zo ver kwam het niet, hij was tenslotte bezig aan een wedstrijd. Maar: “Je voelt aan alles dat mensen trots zijn op hun land en de historie.” Geen spijt De Bois zou het Nederlanders rallyraid-rijders gunnen de TransAnatolia een keer te ervaren. Want de laatste jaren is hij één van de weinig Nederlanders. Wie meedoet, zal er geen spijt van krijgen, verzekert hij. “Ik heb twaalf Dakar Rally’s gereden. Ik weet wat spannend is. De TransAnatolia Rally is dat ook. Het is ook een heel volwassen rally, vergelijkbaar met de Morocco Desert Challenge, alleen met een kleiner deelnemersveld. Het heeft componenten van de grote rally’s met heel lange proeven. Maar uiteindelijk doe ik altijd mee omdat ik van de sport wil gewoon genieten en dat doe ik nergens zoveel als in de TransAnatolia Rally.” De TransAnatolia Rally duurt dit jaar van 31 augustus tot en met 7 september. De start vindt plaats in de Zuid-Turkse stad Mersin en finisht acht dagen later in het uiterste oosten van Turkije, in de stad Van. Ben je geïnteresseerd in deelname en wil je meer informatie? Neem contact op met Rallymaniacs!

Met de eindzege in de SSV-klasse kon Mitchel van den Brink zaterdag voldaan terugkijken op de Morocco Desert Challenge. De 22-jarige coureur van QFF Racing imponeerde door in zijn T4 Can-Am met vier etappezeges aan de haal te gaan en de snellere T3’s (prototypes) te verslaan in het algemeen klassement. “Ik ben zeer tevreden”, was de logische reactie Van den Brink. “We wilden natuurlijk onze klasse winnen. Voor het algemeen klassement bij de SSV’s hadden we geen verwachtingen omdat we niet wisten wat de rest zou doen. Mooi dat het zo is gelopen. We hebben heel constant gereden, qua snelheid, en weinig fouten gemaakt.” Hij had genoten van de competitie. Die bood ‘mooie concurrentie’, zoals de jonge rallycoureur het noemde. De deelnemers waren namelijk goed aan elkaar gewaagd. Maar ook de etappes zelf boden – uiteraard – de nodige uitdaging. “We hebben serieuze duinen gehad. Daar hebben we onze slag geslagen, daar zijn we sterk geweest.” Lagere topsnelheid Dat hadden ze nodig ook, want Van den Brink en  zijn navigator Bart van Heun hadden met hun T4-auto een lagere topsnelheid dan de concurrentie in een T3. “Dat maakte zeker wel veel uit. In de eerste etappe met de start in Plage Blanche hadden we aan het eind van het strand al een minuut achterstand. Verder hebben we twee lekke banden en een motorstoring gehad. Gelukkig hebben we die tijd kunnen goed maken.” Resulterend in de eindzege bij de SSV’s dus. Dat was trouwens vooral een mooie ‘bijvangst’, concludeerde Van den Brink monter. Het feit dat hij een uitstekende samenwerking had ervaren met Van Heun was nog belangrijker. “Het was de eerste keer dat we samen een cross country-wedstrijd hebben gereden. Hij heeft het top gedaan. We hebben scherp gereden. Als je maar blijft rollen, dan gaat het goed.” Toekomst Dat de samenwerking zo goed is bevallen, is een belangrijke indicatie voor de toekomst. Want het is de bedoeling dat Van Heun op termijn de Dakar Rally met Van den Brink gaat rijden. “Daarvoor zijn we hem aan het opleiden. Volgend jaar gaan we de Dakar nog een keer met ‘Moi’ (Moises Torrallardona, red.) rijden. Als Bart daarna op hetzelfde niveau zit, kan hij het stoeltje overnemen. Moi wordt ook ouder”, wist Van den Brink. Dat zou moeten lukken, denk je. Moi leidt Van Heun nota bene mede op. Al was de MDC nog geen Dakar Rally. Van den Brink: “Qua uitdaging niet, maar de rally was wel lang en mooi. We hebben het zeker naar onze zin gehad.” Gesprekken Wat zijn volgende rally wordt, wist Van den Brink niet. “Dat is afhankelijk van gesprekken met sponsoren. Maar we gaan nog wel nog een paar rally’s rijden dit jaar.” Hoewel de MDC erop zit, blijft Van den Brink nog twee weken langer in Marokko. “Voor de Rally Experience, die ik zelf organiseer. Ik heb veel Nederlandse klanten. Ik kan ze hier heel mooi begeleiden en klaarmaken voor de rallysport.”

Mitchel van den Brink heeft zaterdag de Morocco Desert Challenge gewonnen (MDC) in de SSV-klasse. De Nederlander van QFF Racing won in zijn T4 Can-Am het algemeen klassement en was daarmee zelfs de T3-prototypes te snel af. De jonge coureur pakte de titel mede dankzij vier etappezeges. Met een voorsprong van ruim 1 uur en 43 minuten pakte Van den Brink een overtuigende eindzege op zijn landgenoot Gert Huzink, die tweede werd. Daarmee was de strijd in de SSV-klasse een onderonsje geworden voor de twee teamgenoten, in de afgelopen Dakar Rally samen nog goed voor drie etappezeges in het truck-klassement. De achtste etappe was een korte aangelegenheid die de karavaan over een razendsnelle proef van 113 kilometer voerde van Borj Bel Frissate naar Ain Ben Mathar. Van den Brink finishte als tweede achter de Spanjaard Fernando Alvarez, die na een straf van een minuut maar 23 seconden overhield op Van den Brink. Roger Grouwels werd derde. Heel constant “Ik ben zeer tevreden”, was de logische reactie Van den Brink. “We wilden natuurlijk onze klasse winnen. Voor het algemeen klassement bij de SSV’S hadden we geen verwachtingen omdat we niet wisten wat de rest zou doen. Mooi dat het zo is gelopen. We hebben heel constant gereden, qua snelheid, en weinig fouten gemaakt.” Bij de auto’s ging de eindzege zoals verwacht naar Mathieu Serradori. De Fransman domineerde de rally, won ook de laatste etappe en bracht zijn totaal aantal etappezeges op een indrukwekkend aantal van zeven. Alleen de vierde stage won hij niet. Die overwinning moest hij laten aan zijn landgenoot Simon Vitse. Sterke MDC Mike van Eikeren werd knap tweede tijdens de laatste etappe. De Nederlander reed samen met zijn navigator Marcel Snijders sowieso een sterke MDC. Hij eindigde zaterdag als vierde in het eindklassement op iets van vier minuten van de nummer drie Christian Femont uit Frankrijk. Ook Ronald van Loon had een uitstekende MDC achter de rug, zijn laatste met de T1. Hij won zijn categorie (kleine wielen) en werd derde bij de auto’s (exclusief de buggy’s). “Van tevoren wisten we dat met onze auto de T1-categorie winnen het hoogst haalbare zou zijn”, zei hij. “In Marokko ben je met mijn kleine wielen in het nadeel. De auto’s met grote banden kunnen bijvoorbeeld harder over de stenen en rijden minder snel lek. We waren ook de enige in de top tien met een starre achteras.” Daarnaast kreeg hij zo af en toe met kleine en grotere akkefietjes te maken. Van Loon: “We hebben een keer een dynamo moeten vervangen, mijn navigator (Erik Lemmen, red.) is uitgedroogd geweest. We zijn daarom gestopt zodat hij kon bijkomen. Dat helpt allemaal niet, maar we zijn superblij met het resultaat. Alleen Serradori en Maik Willems zijn voor ons geëindigd.” Titelaspiraties In het truckklassement ging de eindzege naar Igor Bouwens. De Belg voorzag de overwinning van een gouden randje door in zijn Iveco ook de achtste etappe te winnen. Daarmee bracht hij zijn totaal op vijf ritzeges. Een voedselvergiftiging halverwege de rally bleek voor hem gelukkig dus niet fataal voor zijn titelaspiraties. De Italiaan Claudio Bellina werd tweede en de derde plek was voor Giso Verschoor.  Bij de motoren ging de eindzege zoals verwacht naar Pol Tarrés. Met zijn zege in de laatste etappe bracht de Portugees zijn totaal aantal ritzeges op zes. Hij had op zijn Yamaha ruim twee uur en 21 minuten minder nodig gehad dan nummer twee Amaury Baratin (KTM).

In de afgelopen Dakar Rally nog tweevoudig etappewinnaar bij de trucks, heeft Gert Huzink tijdens de Morocco Desert Challenge (MDC) laten zien ook in een SSV flink te kunnen huishouden. De Nederlander pakte vrijdag tijdens de zevende etappe de dagzege en gaf zijn wedstrijd zo extra cachet. Mitchel van den Brink werd tweede op 2.37 minuten en behield de leiding in het SSV-klassement. De zevende etappe voerde van Merzouga naar Borj Bel Frissate en was met zijn 450 kilometer (161 km special) de langste van deze rally. De coureurs kregen tijdens deze gevarieerde rit  – die uit twee delen bestond – duinen, zandpaden, rotspaden, grind, en (in deel twee), het fameuze Plateau du Rekkam. Beste Nederlander Waar Huzink als beste Nederlander bij de SSV’s dus met de dagzege aan de haal ging, was Mike van Eikeren de beste Nederlander bij de auto’s. Samen met zijn ervaren navigator Marcel Snijders denderde hij naar de vierde plaats. De ritzege ging  – uiteraard, zou je haast willen zeggen  – naar Mathieu Serradori. De Fransman won deze MDC alleen de vijfde etappe niet. Hij kan de eindzege dus zowat aanraken. Ook in het truck-klassement waren er vrijdag weinig verrassingen in de Marokkaanse Sahara. De Italiaan Claudio Bellina greep zijn derde etappezege op rij. Toch zal de eindzege normaal gesproken aan zijn neus voorbijgaan, want Igor Bouwens leidt met nog één dag te gaan nog altijd. Dijk van een basis De Belg legde een dijk van een basis voor het klassement door de eerste vier etappes te winnen. Giso Verschoor staat derde in de stand en is daarmee de beste Nederlander. Hij werd zowel vrijdag als donderdag derde in het dagklassement. Bij de motoren is de eindzege in zicht voor Pol Tarrés. De Portugees pakte vrijdag zijn vijfde etappezege tot dusver en heeft met alleen de rit van zaterdag nog te gaan een voorsprong van een kleine 2,5 uur op nummer twee Amaury Baratin uit Frankrijk.   De slotetappe van zaterdag voert van Borj Bel Frissate naar Ain Ben Mathar. De laatste dag kent traditioneel een korte proef. Deze keer is die 113 kilometer lang. Door de pampa’s van Noord-Marokko lijkt voluitgaan het devies.

De zware zesde etappe van de  Morocco Desert Challenge (MDC) was er één van vreugde en verdriet. Vreugde was er bij Mitchel van den Brink die donderdag voor de derde dag op rij won in de SSV-klasse. Zijn voornaamste concurrent, Erik van Loon viel daarentegen uit. De rit door de duinen bij Merzouga bleek fataal voor zijn T3.    Van Loon en zijn navigator Sébastien Delaunay vonden hun waterloo dankzij een ‘bump’ die niet in het roadbook stond aangegeven. De Can-Am Maverick X3 begon na die bump te rollen. Daardoor was de auto krom. Het goede nieuws was dat Van Loon en Delaunay ongedeerd bleven.   “Het liep eigenlijk heel erg goed”, zei Van Loon. “De auto voelde echt top. We hadden Mitchel al snel ingehaald en wilden behouden richting de finish. In het roadbook stond ‘bumpy zonder gevaar’. Die pakken we de hele week al voluit zonder problemen. Het bleek een afstap en een opstap met een extra bump die de achterkant omhoog gooide. Even leek het erop dat we het zouden redden, maar toen hapte de neus in de grond en zijn we zijwaarts gerold. De hele auto is krom, dus de rally zit er helaas op.”   Zijn vrouw Anja bracht er een stuk beter vanaf. Zij werd met haar SSV vijfde in het dagklassement.   Topdrieplaats Bij de trucks was er een topdrieplaats voor Giso Verschoor. Hij stuurde zijn Renault Truck voortvarend naar de derde plaats, achter ritwinnaar Claudio Bellina die in de heftige Marokkaanse duinen zijn tweede etappezege op rij scoorde. De Belg Igor Bouwens werd net als woensdag tweede.    Bij de auto’s was Maik Willems de beste Nederlander. Hij eindigde donderdag als zesde, achter etappewinnaar Mathieu Serradori die met vijf overwinningen uit zes keihard op de eindzege afkoerst.    Bij de motoren was Pol Tarrés goed voor zijn vierde etappezege van deze MDC. De Portugees leidt dan ook soeverein het klassement in deze categorie. Betrand Gavard, winnaar van de vierde etappe, werd donderdag tweede.   Vrijdag wacht de zevende etappe, de langste van deze MDC. Hij is in totaal 450 kilometer lang met een special van 161 kilometer. De coureurs kunnen zich opmaken voor  een gevarieerde rit die uit twee delen bestaat. Zo bevat het parcours duinen, zandpaden, rotspaden, grind, en in deel twee het Plateau du Rekkam. 

Mitchel van den Brink heeft woensdag ook de vijfde etappe van de Morocco Desert Challenge (MDC) gewonnen. De jonge Nederlander komt met zijn SSV uit in de T4-klasse, maar na een mindere dag voor Erik van Loon (T3, tweede achter Van den Brink) voert hij het algemeen klassement bij de SSV’s aan.   Ook Anja van Loon was ‘gewoon’ weer van de partij. Zij werd keurig zesde in de rit van Tazzarine richting de befaamde duinen in Merzouga. Een dag eerder had ze tijdens de vierde etappe te maken gekregen met duinenziekte en uitdrogingsverschijnselen. “Het ging weer super”, zei ze. “De zesde tijd vandaag, maar vooral weer helemaal fit. We hadden twee lekke banden en hebben even moeten zoeken in een rio, maar verder hebben we niks meegemaakt. Gisteren was natuurlijk wel even schrikken, maar ik ben goed geholpen en daardoor ben ik er al snel weer bovenop. Ik voel me goed.” Prooi Bij de trucks was de etappewinst een prooi voor Dakar-veteraan Italiaan Claudio Bellina. Gisteren nog tweede, slaagde hij er deze keer wel in de proef als snelste af te leggen. Hij bleef Egbert Wingens twee minuten en 37 seconden voor. “Jammer. Het had de eerste plek moeten zijn”, zei Wingens. “Maar het ging vandaag goed. Anders staan we geen twee minuten achter hem. We hebben lekker gereden, hard gereden.” De omstandigheden waren dan ook stukken beter, zei hij. “We hadden geen zandstormen zoals gisteren. Daar zijn we toen een uur op verloren en daardoor moesten we vandaag bijna achterin starten. In het begin hebben we regelmatig stof gehad. En het was goed opletten in de duinen met andere rijders inhalen, maar dat ging goed.” Dakar-waardig Al met al was Wingens goed te spreken over de race door de Marokkaanse Sahara. “Ik vind het een mooie rally. De duinen en de paden die je hier moet rijden zijn stevig. Ze zijn zeker Dakar-waardig. De snelheid en de moeilijkheid van de etappes komen aardig in de buurt.” De Brabander staat nu op de derde plaats in het truck-klassement, op 13.36 minuten van landgenoot Eimbert Timmermans. Die hoopt hij vanzelfsprekend nog te grazen te nemen, de komende dagen. “We gaan ons best doen. Eimbert ook. Dus dat komt helemaal goed.” De derde plek bij de trucks was voor Igor Bouwens, goed voor de winst in de eerste vier etappes. Die derde plek was nog knap trouwens, want de Belg kreeg dinsdagavond namelijk ná de etappe te kampen met een voedselvergiftiging. Een dag later wist hij de schade evenwel te beperken tot een kleine zeven minuten. Vier van de vijf etappes gewonnen Bij de auto’s ging Mathieu Serradori er weer eens vandoor met de dagzege. De Fransman won tot dusver al vier van de vijf etappes. Zijn landgenoot Simon Vitse werd tweede, na zijn winst op dinsdag. Beste Nederlander was Mike van Eikeren. Hij werd zesde en staat op een uitstekende tweede plaats in het klassement bij de auto’s. Bij de motoren was er een nipte dagzege voor de Fransman Amaury Baratin. Hij was Valentin Sertilhanges twintig seconden net te snel af. Donderdag staat de rallykaravaan een proef van 205 kilometer te wachten met start en finish in Merzouga. Weliswaar relatief weinig kilometers, maar héél veel duinen.

Mitchel van den Brink heeft uitstekende zaken gedaan in de Morocco Desert Challenge (MDC). De Nederlandse coureur won dinsdag de vierde etappe in de SSV-klasse en blijft tweede in het algemeen klassement. Dat is knap, want Van den Brink was met zijn navigator Bart van Heun voor de tweede dag op rij ook de prototypes (T3) te snel af in de Sahara. “We zijn hartstikke blij met het resultaat”, was de logische reactie van de Nederlander na de rit van Tissint – Tazzarine. “We staan aan de leiding van het klassement T4 en we proberen ons ook te meten met de T3’s, zoals die van Erik van Loon en nog een aantal anderen.” “Die kunnen tien kilometer per uur harder, maar in de technische stukken hebben we vandaag een mooie slag kunnen slaan.” Zestig kilometer rechtdoor Toch had het niet veel gescheeld of hij had de zege moeten laten aan Van Loon, die uiteindelijk op 24 seconden tweede werd, maar ruim voor nummer drie Gert Huzink eindigde. “We hadden een stuk dat zestig kilometer rechtdoor was en met snelle stukken. Daar reed hij veel van zijn achterstand op ons dicht. De stage had niet tien kilometer langer moeten duren.” Goed, zover kwam het dus niet. Bovendien, zo schetste Van den Brink, komen er nu etappes met meer zand aan. “Hopelijk kunnen we daar de schade beperken omdat de T3’s daar normaal gesproken minder van hun snelheid kunnen profiteren.” “In de duinen zijn we sterk. Maar hopen we dat we daar nog een slag kunnen slaan.” Al wilde hij zich zeker niet rijk rekenen. “Een T3 blijft een prototype met meer vermogen.” Ziek Voor Erik van Loon was het klassement in Marokko dinsdag even iets minder belangrijk als normaal, want zijn vrouw Anja, tot en met maandag bezig aan een uitstekende MDC, werd ziek in de duinen en moest de proef verlaten. Zij bezocht ter controle de medische staf. “Anja werd niet goed in de duinen, waarschijnlijk iets van wagen- of duinenziekte”, aldus Van Loon. “Dat is heel vervelend. Toen de helikopter bij haar kwam, was ze ook uitgedroogd. Daarom hebben ze haar meegenomen ter controle.” “Ik heb haar net gesproken en het gaat naar omstandigheden goed. Hopelijk voelt ze zich snel weer wat beter.” Andere winnaar bij de auto’s Bij de auto’s moest Fransman Mathieu Serradori voor het eerst de etappezege aan een ander laten. Deze keer was zijn landgenoot Simon Vitse hem te snel af. Beste Nederlander was Mike van Eikeren, die derde werd. Bij het voornamelijk Nederlands-Belgische onderonsje bij de trucks ging Igor Bouwens in zijn Iveco onverdroten voort met winnen. De Belg scoorde zijn vierde etappezege op rij. De Italiaan Claudio Bellina eindigde net als maandag tweede. De derde plek was deze keer voor Giso Verschoor in zijn Renault.   Bij de motoren viel eens andere winnaar te melden dan de dominante Portugees Pol Tarrés, die de eerste drie etappes won. Deze keer ging de ritzege naar Betrand Gavard op zijn Husqvarna. Tarrés hield de schade beperkt en finishte als tweede. Woensdag staat de vijfde etappe op het programma. Die voert van Tazzarine naar Merzouga en kent een special van 261 kilometer.

Mitchel van den Brink heeft maandag de derde etappe van de Morocco Desert Challenge (MDC) op zijn naam geschreven in de SSV-klasse. De Nederlander was in zijn Can-Am Maverick X3 zelfs de T3’s te snel af. Zo werd Erik van Loon tweede op zeventien seconden. Met Anja van Loon op de derde plek was het een volledig oranje gekleurd podium.  Wat de zege van Van den Brink extra cachet gaf was het feit dat hij in zijn T4 maximaal 125 kilometer per uur mag rijden, terwijl de maximumsnelheid van een T3 is beperkt tot 135 kilometer per uur.  “Het was een lange etappe met veel stenen. We hebben op negentig procent van onze capaciteit gereden omdat we de buggy wilden sparen”, aldus Van den Brink.  “Deze aanpak heeft goed uitgepakt, aangezien veel concurrenten te kampen hadden met technische problemen. Bart (van Heun, red.) heeft opnieuw uitstekend werk geleverd, ondanks dat dit pas zijn derde etappe is waarin hij navigeert.” Bij de motoren maakte Pol Tarrés er drie op een rij van. De Portugees kwam op zijn Yamaha 16.52 minuten eerder binnen dan nummer twee Amaury Baratin. In het klassement heeft hij nu een voorsprong van 1 uur en 23 seconden op diezelfde Baratin. Ook bij de auto’s zagen we voor de derde dag op rij dezelfde winnaar. De Fransman Mathieu Serradori was te snel voor de Belg Vincent Thijs, in de tweede etappe nog derde, en Mike van Eikeren, die met Marcel Snijders in de bijrijdersstoel derde werd. Ook bij de trucks begint zich de dominantie van één rijder af te tekenen. De Belg Igor Bouwens was in zijn Iveco voor de derde dag op rij de snelste. Deze keer werd Claudio Bellina uit Italië tweede, voor Egbert Wingens, die derde werd. De Nederlander staat ook derde in het klassement op iets meer dan zes minuten van zijn landgenoot Eimbert Timmermans.  “Het was vandaag feche feche, stof stof”, blikte Wingens terug. “De eerste anderhalf uur hebben we echt te veel in het stof gezeten. Het is wat dat betreft echt een Marokkaanse dag geweest. Het was ook heel veel stuiteren. We hebben echt afgezien.”  “We hadden gehoopt bij Bellina in de buurt te zitten, maar na een halfuur hadden we al een klapband. Verder doet de truck het goed. Ik kan niet anders zeggen. We gaan ons best doen om minimaal nog een plek te stijgen in het klassement.” Dinsdag wacht de vierde etappe van de MDC. Dan staat een rit van Tissint naar Tazzarine op het programma. Volgens de organisatie bevat deze etappe, met een special van 272 kilometer, een mooie mix van snelle tracks en enkele off-road secties en veel parallelle sporen.

Erik van Loon blijft aan de verwachtingen voldoen in de Morocco Desert Challenge (MDC). De Nederlander won zondag namelijk ook de tweede etappe in de SSV-klasse. Mitchel van den Brink zat hem op de hielen en werd op een kleine minuut achterstand tweede. Bij de trucks was de  Belg Igor Bouwens opnieuw de snelste. Egbert Wingens werd tweede, voor nummer drie Eimbert Timmermans. De nummers één en twee bij de auto’s waren opnieuw Mathieu Serradori en Simon Vitse. De Belg Vincent Thijs werd derde. Bij de motoren was Pol Tarrés opnieuw de beste. De tweede etappe van de MDC voerde van het strand van Plage Blanche naar Tadachacht/Assa en bevatte een proef van 363 kilometer. Het was de eerste serieuze krachtmeting van deze editie van de MDC na de slechts 85 kilometer lange proloog van zaterdag. Erik van Loon toonde opnieuw de potentie van zijn Can-Am Maverick X3. Al had Van Loons team de limiter wat veiliger afgesteld met het oog op de rest van de rally. “Daardoor reden we maar 132 kilometer per uur. Als je dan met z’n drieën tegelijk start, dan kan dat een nadeel zijn. Maar dat viel mee doordat er wat probleempjes waren bij de concurrentie, dus we waren als eerste van het strand af”, aldus Van Loon die zijn vrouw Anja knap als vijfde bij de SSV’s zag finishen. “Daarna wilden we met marge rijden en dat ging gewoon goed. Op een snel stuk raakten we een steen en reden we lek, daar hebben we 12 minuten verloren omdat het gat waar de jack in moet, dicht zat. Na de neutralisatie moesten we 7,5 minuut goed maken op Van den Brink en die hadden we na 70 kilometer al te pakken. Uiteindelijk zijn we bijna 4 minuten sneller aan de finish. South Racing heeft in 3 weken tijd echt een ongelofelijk goede auto gebouwd!” De strijd bij de vrachtwagens is vooral een Nederlands-Belgisch onderonsje, waarbij de Belg Igor Bouwens voorlopig de regie voert. Achter hem loste Wingens van het DDW Rallyteam zondag Timmermans af op de tweede plaats. En dat deed hem uiteraard deugd. “Strak gereden en rustig aan naar voren vandaag”, postte het DDW op zijn Facebookpagina. In het auto- en buggy-klassement vinden we de nummer drie van gisteren, Ronald van Loon, terug op de veertiende plek. Beste Nederlander was Mike van Eikeren op de vijfde plaats. Maandag wacht de derde etappe van de Morocco Desert Challenge. Die voert van Tadachacht/Assa naar Tissint met een special van 361 kilometer. 

Ronald van Loon heeft een uitstekende eerste dag in de Morocco Desert Challenge (MDC) achter de rug. De Nederlander van Oase Motorsport eindigde zaterdag de proloog van Agadir naar Plage Blanche als derde bij de auto’s en eerste in de T1-klasse “Het ging super. Vanaf de start reden veel deelnemers verkeerd, maar wij niet, gelukkig”, deed een opgetogen Van Loon zijn verhaal. “Van tevoren hadden we al bepaald dat we vanaf het eerste moment een full pull zouden doen voor een goede startpositie voor morgen. Maar zo goed had ik het niet verwacht. Ik ben er heel blij mee.” Goede startpositie Met die goede startpositie is het dus bepaald goed gekomen voor Van Loon en zijn navigator Erik Lemmen. Met een proef van 85 kilometer was de lengte te overzien, zoals dat gaat bij een proloog. Van Loon had ervan genoten. “Het was een supermooie proef. Er zat alles in. Op het begin hadden we een kleine stukje duinen, daarna mooie zandpaden, maar ook een paar ‘twisty trackjes’. Ik vind het knap dat de organisatie deze route gevonden heeft. Ik heb hier al zes keer meegedaan en zo gevarieerd heb ik het nog nooit gezien. En dat in een proef van maar 85 kilometer.” En dan dus ook nog een topresultaat. Want dat is wat telt, uiteindelijk. Besefte ook Van Loon, die meedoet in een Red-Lined VK. “Voor ons is dit een droomstart in de T1. Dit is de best mogelijke plek. Wij hebben kleine wielen en de eerste twee bij de auto’s hebben grote wielen, dus beter was voor ons niet haalbaar.” Perspectief Het perspectief is vooralsnog dus ronduit uitstekend. Maar, zoals dat gaat in de wereld van de rally raids, was – wat dat perspectief betreft – enige voorzichtigheid geboden. “Het is pas de eerste dag van de acht, dus ben ik natuurlijk voorzichtig over wat deze rally voor ons mogelijk is. We proberen hem constant te rijden en dan komt het vast wel goed.” Om even later, als fanatiek sportman, er toch een ferme ambitie tegenaan te gooien. “De T1 wil ik gewoon winnen en de etappes constant in de top vijf rijden bij de auto’s.” Wat de zondag betreft verwachtte Van Loon dat hij een stuk harder kon dan de buggy’s. “Als het een beetje normale proef is, mogen we een stuk harder”, zei hij over de rit van Plage Blanche naar Tadachacht/Assa die voorzien is van een 363 kilometer lange proef. “Op een echte buggyproef kan het zomaar anders zijn. We bekijken het van dag tot dag en dan zien we het wel. We hebben een goed begin gemaakt!”

Erik van Loon heeft voor Nederlands succes gezorgd tijdens de proloog van de Morocco Desert Challenge (MDC). De rit, die voerde van Agadir naar Plage Blanche, kende een 85 kilometer lange proef waarmee de coureur uit Eersel wel raad wist. Hij pakte de dagzege in de SSV-klasse. Bij de trucks was Timmermans goed voor de tweede plaats achter winnaar Igor Bouwens uit België. Fransman Mathieu Serradori won het klassement bij de auto’s. Bij de motoren was Pol Tarrés, de nummer drie in de eindstand van vorig jaar, de beste. Oranje podium  Het SSV-podium in de proloog was volledig oranje gekleurd, aangezien Gert Huzink beslag legde op de tweede plaats en Mitchel van den Brink derde werd, overigens samen goed voor vijf etappezeges bij de trucks in de afgelopen Dakar Rally. “Het was een mooi proefje met van alles wat”, zei Van Loon die in een nieuwe Can-Am Maverick X3 de MDC rijdt. “De navigatie was moeilijk, we hebben een paar keer moeten zoeken. Daarmee hebben we niet veel tijd verloren. Zo’n 11 kilometer voor de finish hadden we een lekke band, die liep van de velg, maar hebben we de finish mee kunnen halen. De auto is hagelnieuw, maar deed het prima. Als je dan ook nog de snelste tijd neerzet dan kun je alleen maar blij zijn.” Ook de vrouw van winnaar Van Loon, Anja deed het in deze drukbezette klasse niet onverdienstelijk. Zij werd met haar navigator Wouter de Graaff achtste. Bij de auto’s flankeerde Ronald van Loon (T1) naast winnaar Serradori op het podium. De Brabander was goed voor de derde plaats in het Marokkaanse zand. Rik van den Brink en Maik Willems hadden in deze categorie ook een goede dag. Zij werden respectievelijk vierde en vijfde. De tweede etappe start zondag op het strand van Plage Blanche voor de rit naar Tadachacht/Assa. Met een proef van 363 kilometer zullen de onderlinge verhoudingen voorzichtig duidelijk gaan worden.

De Morocco Desert Challenge (MDC) gaat zaterdag van start en als het aan de organisatie ligt, is de editie van dit jaar een stuk veiliger. Vanwege het overlijden van Laurent Lichtleuchter en Bram van der Wouden vorig jaar, heeft ze de veiligheidsregels aangescherpt voor de roemruchte offroad-rally door de Sahara.   Zo moet elke deelnemer nu een harttest hebben ondergaan. Ook is een airbagvest dragen verplicht en krijgen deelnemers tijdens de race te maken met medische controles. Verder is er een snelheidslimiet van 135 kilometer per uur voor de SSV’s, om het risico op een nieuwe crash, zoals die van Lichtleuchter vorig jaar, te verkleinen.   De technische en administratieve controle is sinds donderdag in volle gang. In totaal hebben 155 teams zich ingeschreven voor zes categorieën, waarvan 53 SSV’s, 44 auto’s, 35 motoren en 9 trucks. De overige 14 doen mee aan niet competitieve raid-klassen.   De rally wordt verreden over acht etappes van in totaal 3000 kilometer. De start is op vrijdag 11 april in Agadir en de finish is op vrijdag 20 april in Ain Ben Mathar.   Net zoals in de voorgaande jaren kan de MDC weer rekenen op een groot aantal Nederlandse en Belgische deelnemers. Bij de SSV’s zien we bijvoorbeeld weer veel bekende namen.   Zo bestuurt Dakar-trucker Gert Huzink een Can-Am Maverick X3. Hij werd vorig jaar tweede achter collega-Dakar-trucker Mitchel van den Brink. De titelverdediger – dit jaar derde bij de trucks in de Dakar Rally – doet ook dit jaar weer mee in een SSV.   Erik van Loon is ook van de partij, net zoals zijn vrouw Anja. Dat belooft in deze categorie weer een mooie knokpartij.   Bij de auto’s staat de winnaar van vorig jaar, Mathieu Serradori, aan het vertrek met een potente Century CR7. Ook de runner-up van 2023, Simon Vitse is erbij. Hij bestuurt een Optimus. Wat de Nederlanders betreft, vinden we in deze categorie onder anderen ook Ronald van Loon, Mike van Eikeren en Dakar-veteraan Maik Willems. Namens de Belgen zijn onder meer Vincent Thijs en Erwin Imschoot van de partij.   Kijken we naar de vrachtwagens, dan zien we dat het een voornamelijk Nederlands-Belgisch onderonsje wordt. Van de negen equipes staan er maar liefst vijf Nederlandse en drie Belgische aan het vertrek, zoals RR Belgica met Steve Ingels achter het stuur van zijn MAN TGA 480. Eén van de andere deelnemers is good old Eimbert Timmermans. Winnaar van vorig jaar Vick Versteijnen is er dit jaar niet bij.   Bij de motoren doen dit jaar geen Nederlanders en Belgische deelnemers mee. Ook de winnaar van vorig jaar, Lorenzo Santolino en de nummer twee Rui Goncalves zijn er niet bij. Pol Tarrés, derde in 2023, geldt op zijn Yamaha XTZ690 nu als één van de grootste kanshebbers op de zege. De volledige deelnemerslijst bekijk je hier!

BEEK EN DONK  – De organisatie was donderdag speciaal naar Nederland gevlogen om de TransAnatolia Rally te promoten onder geïnteresseerden in Nederland en Vlaanderen. Diezelfde avond deed zij bij RVL Auto’s in Beek en Donk haar verhaal en slaagde er prompt in enkele belangstellenden te interesseren voor de budgetvriendelijke rallyraid in Turkije. Een man of dertig had zich in Beek en Donk verzameld om zich te laten informeren over deze relatief onbekende wedstrijd, die dit jaar toch al zijn veertiende editie beleeft. “Er is interesse”, constateerde communicatie-manager Gökhan Basiplikci tevreden. “We moeten ergens beginnen. Dit is de eerste stap en we zijn blij dat we hier vandaag zijn. Dit zal een positieve impact hebben. Hopelijk kunnen we dit jaar rekenen op een paar deelnemers uit Nederland.” SSV-klasse De organisatie heeft vooral haar zinnen gezet op deelnemers in de SSV-klasse. Basiplikci: “In voorgaande jaren hebben we al Nederlandse motorcoureurs gehad en quad-rijders. Het zou mooi zijn als we dit jaar ook SSV-rijders uit Nederland kunnen verwelkomen. We hebben grote mogelijkheden en daarnaast uitstekende veiligheidsvoorzieningen en een uitstekende technische ondersteuning.” Behalve tweevoudig Dakar-winnaar Gerard de Rooy was ook Dakar-deelnemer Ronald van Loon één van de belangstellenden. Hij hoorde het verhaal van de organisatie tevreden aan. “Ik was verrassend enthousiast aan het einde van de presentatie”, zei hij. “Het unieke aan deze rally is dat die een keer wat anders is dan wat we gewend zijn. We kennen landen als Marokko, Tunesië en Saudi-Arabië. Turkije is een land waar we voor de rallysport normaal niet over nadenken. Maar als ik dit hoor en zie, is het een heel mooi land om een keer te gaan kijken en te gaan rallyrijden.” Mooie routes De TransAnatolia Rally wordt gehouden van 31 augustus tot en met 7 september. Voor Van Loon is dit jaar nog meedoen wat te kort dag vanwege zijn deelname aan de Dakar, gaf hij aan. Maar in de toekomst wil hij graag erbij zijn. “Dit is terug naar het oude ultieme rallyrijden dat puur draait om mooie routes.” Een mooie bijkomstigheid is dat het transport goed geregeld is vanuit Venlo, constateerde hij. “En kostentechnisch is het één van de interessantste rally’s die toch wel serieus is. Ik denk dat het een goede rally is voor Nederlanders omdat er weinig alternatieven zijn. En op onbekend terrein. Dat maakt het extra interessant.”

SON EN BREUGEL – Rallymaniacs is officieel mediapartner geworden van de TransAnatolia Rally. Het bedrijf uit Son en Breugel heeft een driejarig contract getekend met de organisatie van deze achtdaagse rallyraid in Turkije.   Als mediapartner van de wedstrijd zet Rallymaniacs zich in om potentiële Nederlandse en Vlaamse deelnemers te interesseren in deze gevarieerde rallyraid. Ook volgt het bedrijf de rally op de voet om uitgebreid verslag te doen van de prestaties van de Nederlandse en Vlaamse deelnemers.   “We zijn er heel trots op dat we gevraagd zijn Benelux-agent te worden voor de TransAnatolia Rally. Deze rally is bedoeld voor amateurs en nog niet bijzonder bekend binnen de Benelux, ondanks dat er in elke klasse gestreden wordt”, zegt Roel Engel, eigenaar van Rallymaniacs.   Rallymaniacs informeert en faciliteert fans en deelnemers rondom rallyevenementen wereldwijd. Engel: “Daar past deze samenwerking dan ook goed bij. Door de TransAnatolia Rally toe te voegen als exclusieve partner, bieden we weer iets nieuws aan. Zo blijven we ons ontwikkelen en verbreden we ons aanbod.”   Blij met de samenwerking De organisatie is vanzelfsprekend blij met de samenwerking met Rallymaniacs. “We hebben al veel coureurs uit landen als Italië en Spanje. We voegen graag deelnemers uit Nederland en Vlaanderen eraan toe”, verklaart communicatie-manager Gökhan Basiplikci de samenwerking.     Veelvoudig Dakar-deelnemer Thomas de Bois ontdekte de rally al jaren geleden. Dit jaar staat de motorcoureur in Turkije aan de start voor zijn tiende TransAnatolia Rally. “Ik ben gek van het land, de gastvrijheid, de cultuur en de historie”, verklaart hij zijn vele deelnames.   “Je hebt er zulke mooie routes. De organisatie is top en je krijgt goede roadbooks. Iemand die avontuur zoekt en ambities heeft om verder te komen in de rallywereld, is bij de TransAnatolia aan het goede adres. Dat er al veel Dakar-deelnemers aan hebben meegedaan, zegt iets over de kwaliteit van de rally.”   Transfers Om de voertuigen in Turkije aan de start te krijgen, werkt de organisatie samen met een logistiek bedrijf. Voor een meerprijs zorgt deze partner voor de transfers van Triëst naar Mersin en terug. Dit is inclusief de douaneformaliteiten. Op verzoek kunnen ook andere noodzakelijke transfers (bijvoorbeeld van Nederland of Vlaanderen naar Triest) geregeld worden.   De veertiende editie van de TransAnatolia wordt dit jaar gehouden van 31 augustus tot en met 7 september. De achtdaagse route voert van Mersin naar Van. Volgens Gökhan Basiplikci kunnen deelnemers rekenen op een gevarieerde route van bijna 3000 kilometer. Die voert door bergen, bossen, dorpjes en historische locaties.   “Het is niet alleen een race, het is een spectaculaire reis door de verbazingwekkende geschiedenis, natuur, cultuur en gastvrijheid van Anatolië”, zegt Basiplikci. “Onze deelnemers reageren altijd heel enthousiast op de indrukwekkende en afwisselende natuur.”   Op donderdag 28 maart houdt Rallymaniacs een informatieavond over de TransAnatolia Rally bij RVL Auto’s aan de Bosscheweg 34 in Beek en Donk. Ook twee leden van de organisatie zijn daarbij aanwezig. Iedereen die meer wil weten over deelname en transportmogelijkheden kan zich aanmelden via info@rallymaniacs.nl. De bijeenkomst begint om 20.00 uur.

In 2025 betreedt Dacia als autofabrikant het World Rally-Raid Championship, waar drie teams onder leiding van ervaren coureurs Sébastien Loeb, Cristina Gutierrez Herrero en Nasser Al-Attiyah strijden om de overwinning in deze prestigieuze rally. De auto waarmee Dacia de uitdaging aangaat, draagt de naam Sandrider. Deze bolide wordt aangedreven door koolstofarme energieoplossingen, zoals synthetische brandstoffen, en biedt zowel hoge prestaties als een lage milieu-impact. Het robuuste ontwerp van de Sandrider omvat een versterkt, lichtgewicht stalen buizen chassis, carrosseriedelen van carbon en 4×4 wielaandrijving met een verbeterde gewichtsverdeling aan de voorzijde. Innovatieve technologieën, veelzijdige aanpassingen en een milieubewust ontwerp maken de Sandrider een serieuze kanshebber in de rally. Dacia’s toewijding aan duurzaam racen komt tot uiting in het gebruik van gerecyclede materialen en efficiënte brandstoftechnologieën. Het team De drie teams, elk onder leiding van ervaren coureurs, gaan vol ambitie de Dakar Rally tegemoet. Cristina Gutierrez Herrero, een leidende vrouwelijke figuur in de off-road rallysport, zal haar talenten inzetten met bijrijder Pablo Moreno Huete. Sébastien Loeb, de meest succesvolle rallycoureur ooit, vormt een team met bijrijder Fabian Lurquin. Nasser Al-Attiyah, een legende van de Dakar, wordt bijgestaan door zijn indrukwekkende palmares, waaronder vijf overwinningen in dit iconische evenement. Samen vormen zij The Dacia Sandriders. 

In de Dakar rally is alles groot. Zo ook het bivak. Het is een combinatie van grote witte tenten waarin noodzakelijke voorzieningen gehuisvest zijn, netjes opgestelde service trucks rondom rallyvoertuigen, campers en veel veelal dezelfde kleine tentjes in rijtjes of clusters. De grootste tent is enorm en gereserveerd als eetzaal. Een centrale plek waar de inwendige mens 24/7 kan worden voorzien van vocht en voedsel. Sommige teams hebben eigen catering mee, maar het is ook zonder vrijwel onmogelijk te bezwijken van honger en dorst. De kleinste tenten zijn gereserveerd voor de armzaligen die zich geen camper of slaaptruck kunnen veroorloven. Met uitzondering van de enkelen die zich uit principe niet willen onderdompelen in luxe en juist gaan voor het primitieve en daarmee zoeken naar de oer-Dakar ervaring. De pers heeft een eigen tent ter beschikking waar plekjes worden opgeëist door er zo snel mogelijk je spullen te deponeren. Een beetje “badlakens leggen” voor gevorderden, als u begrijpt wat ik bedoel. Zo heeft iedere tentvesting in het bivakdorp een eigen functie en dynamiek. Dwars door het tijdelijke dorp genaamd bivak loopt een breed pad waarover continu voertuigen af- en aanrijden. Daar zie je de meest mooie en bijzondere rallyvoertuigen voorbijkomen. Van de meest moderne, vers ontwikkelde en geconstrueerde voertuigen tot klassiekers uit de Dakar Classic. Opvallend is ook dat er zo nu en dan een elektrisch voertuig voorbij komt. Wat dat betreft zie je langs dat middenpad heden, verleden en toekomst voorbijkomen. Om te grote stofvorming tegen te gaan rijden er trucks met watertanks rond die de belangrijkste paden nathouden. Mooi te zien dat dit gebeurt met oude trucks die je op onze wegen niet of nauwelijks nog tegenkomt. Stuk voor stuk museale voertuigen die hier nog volop in bedrijf zijn. Het bivak is eigenlijk een groot mierennest waar continu activiteit is. Mensen van allerlei nationaliteiten en pluimage lopen kriskras door elkaar met allemaal hun eigen taak. Erg indrukwekkend. Ondanks verschil in nationaliteit en pluimage zijn er in de basis zaken die iedereen hier tot een gelijke maakt. Naast eten en drinken is dat het wegbrengen van de restproductie. Er is gelukkig geen gebrek aan toiletwagens die continu worden schoongehouden. Het is meteen een oefening in fysieke navigatie en behendigheid om soepeltjes je plek op de pot te vinden. De deur gaat lastig open omdat een prullenbak blokkerend werkt. Zo ligt in het bivak sanitair letterlijk de uitdaging om de hoek. Ok, we spoelen dit onderwerp even door. Het is geen nieuws dat, in de vaart der volkeren, het virus van de commercie vat heeft gekregen op de Dakar rally. Zo primitief en toegankelijk de rally ooit was, is het allang niet meer. De mediawaarde vanuit het sportevenement is enorm en daarmee ook de naam en het logo. Duur betaalde TV- en sponsorcontracten, stevige inschrijfgelden en natuurlijk ook een uitgebreid assortiment aan merchandise; het hoort allemaal bij de moderne versie van wat ooit Parijs-Dakar heette. Op het centrale “plein” vind je een heuse officiële Dakar shop en ter voorkoming van verveling is er een gamehal. Wie zich verveelt weet ik niet, wij in ieder geval niet. Het geheel is met hekken afgeschermd en het is lastig, zo niet onmogelijk om zonder accreditatie het bivak op te komen. Net buiten het bivak staan overigens een twintigtal helikopters en een mobiel tankstation. Het bivak is zo groot en vol activiteit dat je bijna vergeet het prachtige omliggende landschap te aanschouwen. Bijna….

Terwijl in het bivak in Saudi-Arabië de spanning voor de start steeds verder opbouwt is vandaag in zijn thuisland Frankrijk Dakar-legende René Metge overleden. Hij wist de rally in 1981, 1984 en 1986 te winnen, waarna hij in 1987 onderdeel van de organisatie was. Zijn prijzenkast staat nog veel voller, zo heeft hij de 24 uur van Le Mans voor bestelbusjes gewonnen, maar ook de Porsche 944 cup. Hij was meervoudig deelnemer van de 24 uur van Le Mans en heeft bij diverse rally’s in de organisatie gezeten, het laatst voor de Africa Eco Race. Metge is 82 jaar oud geworden. Wij wensen een ieder die hem lief had veel sterkte toe!

Twee maanden na de finish van de Morocco Desert Challenge heeft de organisatie de eerste details naar buiten gebracht voor de editie van 2024. Die vindt plaats van 11 tot en met 20 april in Marokko en de organisatie heeft een “epische” route gepland. De rally start bij de Atlantische Oceaan, in Agadir, en finisht bij de Middellandse Zee, in Saidia. Een aantal edities deed de MDC al een soortgelijke route, waarin alles wat Marokko te bieden heeft qua cross country wordt aangedaan. De route omvat zo’n 3.000 kilometer in 8 dagen met daarin veel nieuwe tracks die de rally nog niet eerder heeft geraakt. De route omvat veel afwisseling: snelle pistes, technische stukken, weidse Afrikaanse vlaktes, duinen, veel duinen, zoutmeren, rivierbeddingen en ook enkele karakteristieke en legendarische Dakar-tracks. In tegenstelling tot de eerste edities, waar 0 verbindingskilometers waren, zijn dat er nu wel een aantal. Deze worden echter tot het minimum beperkt. De organisatie heeft rekening gehouden met een belangrijke Islamitische periode, de Ramadan. Deze eindigt op 8 april. Op 11 april vinden dan de eerste keuringen plaats in Agadir, hier trekt de organisatie 2 dagen voor uit. Op 13 april start de rally met een proloog, 80 kilometer ten zuiden van Agadir, aansluitend rijdt de rally door naar Guelmin, waar het eerste bivak is. Daarna volgen 7 uitdagende etappes tot de finish in Saidia. In september komt de organisatie met meer details over de route. Daarnaast werkt de organisatie hard om de veiligheid te vergroten door, onder andere, de inschrijving te beperken tot 200 startende voertuigen, vroeger te starten, meer servicetijd, snellere sweeper-service op de proef, maar ook een verplichte cardiotest, verplicht airbag vest voor motoren en quads, beperking van de maximumsnelheid bij de SSV’s en medische check bij een brandstofstop voor motoren.

Afgelopen week kondigde Jean Louis Schlesser, de organisator van de Africa Eco Race, aan dat er op 13 juli een presentatie is over de Africa Eco Race. De presentatie is op donderdag 13 juli bij QFF in Eersel. Om 20:00 uur begint de presentatie, maar men is vanaf 18:30 uur welkom. De Africa Eco Race start op 30 december 2023 in Monaco en finisht op 14 januari bij het Lac Rose in Dakar, Senegal. Deze unieke wedstrijd gaat door de Sahara via Marokko, Mauritanië en Senegal. Schlesser laat in de uitnodiging weten dat de Nederlandse deelnemers een speciale plaats hebben in de rally vanwege de trouwe deelnames sinds de oprichting in 2009. Wilt u bij de presentatie zijn op 13 juli? Meld u dan aan via contact@africarace.com.

Na de Morocco Desert Challenge van vorige week kwamen er vanuit diverse hoeken vragen. Binnen de rallywereld zelf, maar ook daarbuiten bij bijvoorbeeld NOS en RTL. Twee sterfgevallen in twee dagen is verschrikkelijk en heftig. Wat doen organisaties nu om een rally veilig te maken voor deelnemers, maar ook voor de rest van het bivak? Wat gaat er mis? Buiten alles wat een organisatie doet om alles veilig te laten verlopen, gaat er ook wel eens wat mis. Het is een snelheidssport waarbij een ongeluk fataal kan aflopen. Het behoort tot de risico’s van de sport, hoe bruut dat ook klinkt, en deelnemers accepteren dit risico. Te hoge snelheden Het voelt tegenstrijdig, maar het kan zijn dat de snelheid te hoog ligt. De eerste Dakar Rally in Saoedi-Arabië, in 2020, is daar een goed voorbeeld van. Er waren veel uitgestrekte plateau’s waar vaak op het snelheidslimiet gereden werd. Een gat of hobbel kan dan heel link zijn, zeker als deze niet als een gevaar in het roadbook staat. Dat zorgde tijdens die Dakar Rally voor een crash van motorrijder Paolo Gonçalves, waarbij hij overleed. Motorrijders vormen sowieso een groter risico bij een valpartij. Zij zijn veel kwetsbaarder dan voertuigen met een rolkooi, maar ook daar kan de snelheid zorgen voor zware crashes. Tijdens de Morocco Desert Challenge van 2018 reed Tomas Ourednicek in een auto op topsnelheid over het strand en werd plots gelanceerd. Ook hier stond een gat of hobbel niet duidelijk in het roadbook waardoor hij hier niet voor afremde. Het resulteerde in een crash met heel veel schade, maar gelukkig geen letsel. Slechte roadbooks Het maken van een roadbook is erg moeilijk. De Dakar Rally begint met de route via (digitale) kaarten, daarna gaat een verkenningsteam kijken naar de spots die zijn gevonden en vanuit daar worden er stages uitgetekend. Het verkenningsteam gaat deze vervolgens rijden en de notes daarbij maken, zij doen dit op lage snelheid. Doorgaans zijn de roadbookmakers ervaringsdeskundigen en kunnen ze vrij goed inschatten hoe een situatie gaat zijn. Echter, zij zijn ook gewone mensen en maken wel eens een foutje of schatten iets verkeerd in. Tijdens rally’s zijn het dan ook vaak de navigatoren die klagen over de kwaliteit van de roadbooks. Zij hebben een bepaalde verwachting over hoe situaties worden getekend. Soms kan het zo zijn dat de organisatie bewust moeilijkheden inbouwt om daar het verschil te maken, dan is het een uitdaging. Wanneer een gevaar te laag, of hoog, wordt ingeschat door de makers dan heeft dat direct effect op de rest van de rally. Voorafgaand aan de start van de proef rijdt de organisatie de route nog een keer, om te kijken of er verschillen zijn en het roadbook aangepast moet worden. Zo kunnen er nieuwe sporen zijn, of juist verdwenen. Het maken van een roadbook is dus echt lastig, maar een slecht roadbook kan zorgen voor crashes of het gebrek aan vertrouwen bij de rijders en navigatoren. Het weer en de tijd van het jaar Tijdens de Morocco Desert Challenge dit jaar was het extreem heet. Dat had twee oorzaken: het was zomer in Marokko en de temperaturen lagen gewoon hoger dan verwacht. Zo ook tijdens de Dakar Rally’s in Zuid-Amerika, bijvoorbeeld in 2016. De eerste week was het extreem nat door El Niño, de tweede week extreem heet. Soms is daarop te anticiperen, maar niet altijd. Zo kreeg de organisatie van MDC veel commentaar dit jaar, al op de derde dag waren er deelnemers met hitteproblemen, maar alleen de laatste drie proeven werden ingekort. Voor een organisator is het heel vervelend om je proef in te korten, want je wilt iets laten zien en de deelnemers iets laten ervaren. Wellicht hadden ze dit eerder moeten doen, maar soms gebeurt dat ook te snel, volgens deelnemers. Wanneer het te snel gebeurd dan klagen deelnemers dat een rally niet zwaar genoeg is, als het te laat gebeurd dan brengt de organisatie de deelnemers in gevaar. Maar de mening van deelnemers is wel heel erg belangrijk om bepaalde keuzes te maken. Er zit dus ook een hoop politiek in de sport. De deelnemers, maar zeker ook teambazen, kennen de sterktes en zwaktes van henzelf en het materiaal en zullen ook op basis daarvan bepaalde kritiek leveren. Maar, wat gaat er dan allemaal goed? Zo lijkt het bijna alsof de organisaties weinig goed doen en er altijd kritiek is, maar dat valt wel mee. Heel veel zaken zijn er gewoon goed geregeld: medische teams, helikopters, eten, drinken en nog veel meer. Het zijn de extremen die zorgen voor de uitdagingen en problemen. Lunchpakketjes, eten en drinken Voor iedere deelnemer en andere mensen in het bivak zijn er altijd water en eten beschikbaar. Ook bij stops in de proef is er altijd iets om te drinken. Wanneer het heel warm is dan wordt er meer water uitgedeeld of soms zelfs verplicht om meer water mee te nemen. Eten en drinken nemen ze dus zeer serieus. Tijdens bijvoorbeeld de Dakar Rally of de Africa Eco Race zijn er ook lunchpakketjes voor iedereen, met daarin een stuk fruit, drinken en wat hartige en voedzame snacks. Voor deelnemers zijn deze er ook vaak in andere rally’s, voor bijvoorbeeld de pers niet altijd en die zouden dat graag meer zien. Is het dan altijd lekker? Nee, maar dat is het thuis ook niet. Ze proberen ook regelmatig de cultuur te adopteren in het eten, maar ook genoeg voedzame items op het menu te zetten. Mocht het nu echt niet lekker zijn, meestal is er wel ergens een team dat eigen catering mee heeft of zelfs de barbecue aansteekt. Medische teams De artsen in de rally zijn gewoon goed. Ze weten echt waar ze het over hebben en kunnen snel en accuraat handelen, wanneer dat nodig is. Zowel de artsen in de helikopters als in het bivak. Zij kunnen ter plekke moeilijke diagnoses stellen en nauwkeurige zorg verlenen, daarnaast hebben organisaties goed contact met ziekenhuizen in de regio van de rally. Ook de medici in de rally worden steeds strenger, net als in andere sporten. Bij de Dakar Rally wordt na een val altijd de rijder goed onderzocht en in de ogen gekeken. Kijkt hij of zij niet goed uit de ogen, dan moet diegene wachten of opgeven. Zij willen dus zo min mogelijk risico nemen met een deelnemer en dat is goed. Daarnaast waarschuwen ze ook pro-actief, wanneer er een virus in het bivak rondgaat of het kouder wordt of juist warmer, ze adviseren iedereen in het bivak. De topteams hebben soms ook eigen artsen en fysio’s mee. Dit puur voor de zekerheid dat deze beschikbaar is wanneer zij willen en soms zijn zij ook in het voortraject van de rally al betrokken bij de teams. Ze kennen de mensen en hun lichaam en hebben eventuele behandelplannen al voorbereid. Systemen aan boord Iedere rally wordt steeds moderner. In het WK wordt gereden met een elektronisch roadbook, een tablet met daarop de notes. Deze kunnen, indien nodig, realtime worden bijgewerkt. Maar er zijn ook allerlei sensoren en veiligheidssystemen, zo wordt automatisch de wedstrijdleiding gebeld bij een zware crash, wanneer er niet snel genoeg wordt gereageerd is de helikopter al onderweg. Tijdens proeven zijn er altijd snelheidsverschillen, de snelste auto rijdt sneller dan een langzame motor. Alle voertuigen hebben systemen aan boord waardoor de snelle auto weet dat er een trage motor voor rijdt en de motor weet dat er een snelle auto achter zit. Ook bij problemen wordt er een signaal gegeven dat iemand stil staat, dat gaat bijna altijd goed. Conclusie: eigenlijk is de sport heel veilig Eigenlijk is de sport heel veilig, maar… het is motorsport, de extremen worden opgezocht en er zijn mensen bij betrokken. Aan iedere sport kleven risico’s, een voetballer kan zijn been breken, een paardrijder kan vallen, ga zo maar door. De rallysport brengt gevaren met zich mee en die horen er ook bij. Organisaties doen er alles aan om zoveel mogelijk veilig te laten verlopen, soms reageren zij te laat of acteren ze te snel. Ze kunnen het niet altijd voor iedereen goed doen. Of alle rally’s op de kalender op het goede moment staan, daar gaan wij onze vingers niet aan branden. Op Dakar in januari in Bolivia was veel commentaar, want dan is het regenseizoen. Een rally in Marokko in de zomer, dat kan goed gaan, maar als het daar warm is dan is het meteen extreem heet. Zelfs de Russische Baja in de sneeuw is weleens op gravel verreden doordat er bijna geen sneeuw meer lag. De natuurelementen zorgen voor uitdaging, zolang deze maar verdraagzaam zijn voor mens en machine.

Met de winnaar in de SSV- en truckcategorie was er succes voor de Nederlanders tijdens de Morocco Desert Challenge. Bij de motoren ging de winst naar Lorenzo Santolino op de Sherco, Martin en Mitchel van den Brink wonnen in de Can-Am de SSV-klasse, met de Century waren Mathieu Serradori en Loic Minaudier het snelste van de auto’s en Vick Versteijnen, Teun van Dal en Andre van der Sande waren in de Iveco de snelste truck. De hoofdrol in de MDC van 2023 was de hitte. Tijdens deze editie was het extreem warm, waarbij de temperatuur veelal boven de 50 graden lag. De laatste drie proeven werden daarom ook ingekort door de organisatie. Tijdens de rally waren er twee sterfgevallen, Laurent Lichtleuchter kwam om het leven bij een harde crash en Bram van der Wouden bezweek door de hitte. Vanwege het overlijden van Van der Wouden in de vijfde etappe, werd de zesde etappe gecanceld voor de motoren. Motoren: Sherco-feestje Alle proeven werden gewonnen door een Sherco, of die van Santolino of die van Rui Gonçalves. Mede door een penalty van 11 minuten voor Gonçalves won Santolino de rally. Het verschil tussen de beide Sherco’s was 5:49 aan de finish. Pol Tarres werd derde op ruim 1,5 uur achterstand. De enige gestarte Nederlander was Van der Wouden. Tijdens de 5e etappe overleed hij aan de gevolgen van oververhitting en uitdroging. Ondanks dat de medische staf snel ter plaatse was, nadat een collega hem had gevonden, mocht hulp niet meer baten. SSV’s: Spannend duel tussen Van den Brink en Huzink Voor de gelegenheid maakten zowel Martin van den Brink als Gert Huzink de overstap naar een Can-Am. Het was de gehele rally spannend tussen hen beide, maar uiteindelijk trekt Van den Brink aan het langste eind. Een foutje van Huzink op de laatste etappe kostte hem teveel tijd. Het verschil aan de finish was slechts 2 minuten en 15 seconden. Rudy Roquesalane werd derde. Tijdens de vierde etappe vond er een zwaar ongeval plaats waarbij Lichtleuchter om het leven kwam. Auto’s: Frans onderonsje De eerste zes auto’s in het klassement kwamen uit Frankrijk. Waarbij de rally spannend begon tussen de top drie: Serradori, Simon Vitse en Jerome Pelichet. Serradori, in de Century, wist de aanvallen af te slaan en een gat te creëren naar zijn landgenoten in de MD buggy’s. Hij is ruim 44 minuten sneller dan Vitse aan de finish. De best geklasseerde Nederlanders waren Rients Hofstra en Evert Boersma in de Red-Lined. Trucks: Versteijnen profiteert van problemen bij Van Kasteren Janus van Kasteren begon uitstekend aan de rally, maar moest opgeven met technische problemen. Daardoor kon Versteijnen doorschuiven naar de leiding en deze gaf hij niet meer af. Igor Bouwens werd tweede op bijna 2 uur achterstand en Karoly Fazekas sloot de top drie af. De debutant Anja van Loon reed een sterke rally met verschillende top drie tijden, maar werd geplaagd door wat pech. Foto’s: Rallycool / Alessio Corradini

Tijdens de vijfde etappe van de Morocco Desert Challenge slaat het noodlot opnieuw toe. De 48-jarige motorrijder Bram van der Wouden bezweek door de hitte en uitputting. Nadat andere deelnemers hem zagen liggen bij zijn motor kwam medische assistentie, maar deze kwam te laat. Van der Wouden is het tweede sterfgeval van deze rally nadat gisteren Laurent Lichtleuchter om het leven kwam. Van der Wouden reed deze Morocco Desert Challenge voor het eerst in de Malle Moto klasse. In 2022 deed hij dat ook tijdens zijn eerste Dakar Rally, waarin hij moest opgeven na een val. Van der Wouden was bezig met de voorbereiding op Dakar 2023. Dit deed hij op zijn zelf gebouwde Sherco, een van zijn grote passies. Naast de Dakar en de MDC heeft Van der Wouden al diverse rally raids gereden. Waaronder de Heroes Legend, Breslau Rally en de Africa Eco Race. Rallymaniacs wenst de familie van Bram heel veel sterkte toe. Foto: Tim Buitenhuis