Een zinderende sectie met stofhappen en laaghangende zon zorgde donderdag voor een passend slot van de elfde etappe van de Dakar Rally. Met als resultaat een ‘uitgewoonde’ Maik Willems. Hoe dan ook, de autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team bracht zijn Toyota Hilux keurig als 38ste aan de finish. Geen schade, dus met een goede nacht in de bedstede moet hij vrijdag klaar zijn voor de relatief korte slotetappe. “Ik was vanavond na de finish uitgewoond. Ik moest zo concentreren op het stof. En dat gecombineerd met veel stenen. Als je een halve meter naast het pad zat, kreeg je een klap. Daar moest ik wel even voor oppassen”, blikte Willems terug, die overigens opvallend monter klonk voor iemand die moegestreden was. Oké, het was dan wel zwaar geweest, de 587 kilometer lange etappe van Alula naar Yanbu was nu ook weer niet de zwaarste, zei hij. “Dat was de eerste dag van de 48 uurs-etappe. Vandaag was het wel technisch. We kregen van alles wat, en het was gewoon weer hartstikke lang.” Patent “Daar hebben ze hier patent op de afgelopen weken. We zijn om 9 uur weggereden en om 7 uur waren we pas binnen. Als het niet meezit qua omstandigheden is dat gewoon harstikke pittig. Het was wel een mooie dag. Een ouderwetse Dakar-dag.” Trouwens, dat ‘van alles wat’ duidde Willems met ‘een paar kleine duintjes, wat gravel, maar vooral heel veel stenen’. “En heel, heel veel stof in dat laatste stuk. Ze doen het er kennelijk om.” Dat was niet het enige: “We reden nu naar het westen toe. Aan het eind van de middag hadden we daardoor ook laagstaande zon, dus je zag op een gegeven moment geen moer meer, ook al had ik een zonnebril op.” Bijna stoppen Het zicht was dusdanig slecht dat hij zijn rempedaal soms harder moest intrappen dan wenselijk. “Joh, ik moest soms bijna stoppen. Als in dat stof zonlicht komt, heb je een heel dichte mist. In de laatste twee uur hadden we zo weinig zicht. Al met al was het een hele dag heel intensief sturen.” Met de auto weer terug in het bivak kan hij bijna een vinkje zetten achter de 46ste Dakar Rally. Er is tenslotte nog maar één etappe te gaan. Morgen heeft de 328 kilometer lange route start en finish in Yanbu. Brengt hij die rit tot een goed einde, dan wordt het de achtste keer in tien deelnames dat Willems de woestijnrally uitrijdt. “Nou begin ik er bijna in te geloven. Het moet wel raar lopen als dit niet lukt. Vol goede moed gaan we morgen verder!”

Stefan Carmans was zó dichtbij, maar helaas: met nog maar dertig kilometer te gaan tijdens de elfde etappe van de Dakar Rally reed hij donderdag toch nog lek. Het was zijn eerste lekke band van de woestijnrally in Saoedi-Arabië. Een kleinigheidje voor de coureur CSA Racing, die verder geen problemen kende in de rit van Alula naar Yanbu. Hij kwam als 41ste binnen in het autoklassement.   Er was één troost: Carmans hield het donderdag bij slechts één lekke band. “Er zijn er genoeg die vandaag twee, drie, vier lekke banden hebben gehad. Ik denk dat er niemand is geweest die geen lekke band heeft gehad. We hadden rotsen, stenen. Ik ben helemaal door elkaar geschud.” Dat het een zware rit zou worden, wist Carmans op voorhand. “Vorig jaar zat deze etappe in het begin van de rally. Toen zijn er veel deelnemers uitgevallen. Gewoon omdat het dikke keien en stenen waren. Niet normaal. Het bleef maar komen.” Uitermate pittige special Het was ook een lange etappe. De voorlaatste rit was 587 kilometer lang met een uitermate pittige special van liefst 480 kilometer. Het was de op twee na langste van deze Dakar Rally. “Ik heb het rustig aan gedaan. Ik kon niks winnen, alleen maar verliezen.” Die lekke band was overigens het euvel niet. “Die band wisselen was geen probleem. Na twee, drie minuten waren we weer op weg. Arjan (van Tiel, zijn navigator, red.) en ik zijn op elkaar ingespeeld. We hebben de auto heelhuids binnengebracht. Technisch gezien was er niks aan de hand.” Verrassend goed Nu debutant Carmans ook de voorlaatste etappe er verrassend goed vanaf heeft gebracht, was het uiteraard verleidelijk erop vooruit te lopen dat hij de rally wel zal finishen. Zeker ook omdat de etappe van morgen ‘maar’ 328 kilometer lang is met een special van 175 kilometer.     “Ik begin er stilletjes aan te denken dat het morgen ook zal lukken. Maar op 175 kilometer kan nog veel gebeuren. We gaan dus voorzichtig zijn.” In ieder geval was de voldoening al groot. “De Dakar die ik nu gereden heb, is er een om in een boekske te schrijven. Ik had hem niet beter kunnen verzinnen dan zoals-ie gegaan is. Het is top geweest. We kunnen morgen gaan afronden, hoop ik.” Dan verwacht hij een mengelmoes van terreinen. En daarna? Als hij ook de laatste etappe tot een goed einde brengt? Staat de champagne al klaar soms? “Nee, champagne zal niet aan de orde zijn, hier. Dat zal voor thuis zijn. De cola staat wel klaar. Die staat altijd klaar.”

Ook de 10e etappe kan worden afgevinkt. De prachtige proef verliep niet helemaal vlekkeloos, maar dat mag de pret bij het Rainbow Truck Team niet drukken. Het duurde zo’n 150 kilometer en toen klapte een achterband. Op zich geen probleem, maar het loopvlak van de band was tussen de remvoering geslagen. Het vroeg wat prutswerk om dat er allemaal weer tussen weg te krijgen. Al dit gedoe kostte flink wat tijd. Jammer, want op dat moment reed het team in de top 10. Ook al is finishen het belangrijkste doel, zo voorin meerijden smaakt vanzelfsprekend best lekker.   Eenmaal terug in het ritme kon een constante snelheid worden vastgehouden. Er werd nog wel een stevige klapper gemaakt bij een flinke afstap die niet in het roadbook aangegeven stond. Vrijwel alle deelnemers werden op dit punt verrast. Lichaam en voertuig werd hierdoor onverwacht op de proef gesteld, Gelukkig kwamen Gerrit, Klaas en Tjeerd er, evenals de MAN rallytruck, goed van af.   Tjeerd van Ballegooij is de trouwe navigator van het team en weet Gerrit Zuurmond vaak op juiste wijze door de proeven heen te loodsen. Dit keer gokte hij op het eind van de proef verkeerd. Hierdoor werden drie waypoints gemist. Dat leverde flinke straftijd op. Na afloop van de proef baalde Tjeerd als een stekker. De sport is niet vergevingsgezind. Een fout van de rijder, monteur of navigator heeft meteen gevolgen, Het hoort bij het spel. Ook het balen.   Er is weinig tijd om in de kineurbte blijven hangen, want morgen wacht een volgende zware proef. Het kan wel eens de laatste scherprechter zijn van deze editie. De organisatie heeft aan het begin van de rally al gewaarschuwd voor etappe nummer 11. Het zal naar alle waarschijnlijkheid een slijtageslag worden met groot risico op het kapot rijden van banden.   Er wacht een proef van maar liefst 420 kilometer vol stenenpaden. In grote lijnen is het een kopie van de tweede etappe van de vorige Dakar. Die staat bij menig deelnemer nog in het geheugen gegrift. Sommigen zien het dan ook met enig weerstand tegemoet. Als het Rainbow Truck Team ook die etappe door weet te komen, komt de beloning van de finish halen echt in zicht. Nog even scherp blijven en volhouden.

Ondanks wat zorgen over het differentieel haalde Maik Willems woensdag relatief eenvoudig de finish van de tiende etappe van de Dakar Rally. De coureur van het Bastion Hotels Dakar Team reed wel nog een band aan gort, maar dat was slechts een detail. Uiteindelijk haalde hij met zijn Toyota Hilux als 44ste de finish in het autoklassement.      “We hebben weinig meegemaakt”, zei hij vanuit het bivak in Alula. “De enige zorg was het differentieel, want dat lekte een beetje. We hebben een paar keer gecheckt of er nog voldoende olie in zat. We hadden een keerring die niet helemaal paste van Nissan geleend. Daar komen we morgen ook wel mee door. De onderdelen in de rally beginnen zo langzamerhand op te raken. Verder was het niet zo’n spannende dag.” Die dag bestond uit ‘veel paden’, ’s middags afgewisseld met steenpartijen. “Dan moet je op de rem, anders rijd je je band aan gort.”  Of het aan die steenpartijen had gelegen wist hij niet, feit was wel dat hij op enig moment constateerde dat hij inderdaad een band aan gort had gereden. “Het was de vierde lekke band van deze rally. Vaak zitten de stenen verborgen in het zand. Je ziet ze niet, maar ze zitten er wel.” Banden Lekke banden rijden in de Dakar Rally is bijna onvermijdelijk. Maar het gemiddelde aantal lekke banden is een stuk lager dan een aantal jaar geleden, constateerde Willems. “Ongelooflijk wat die banden kunnen hebben. Elke keer verbaast me dat meer. Vroeger hadden we er één of twee lek per dag en nu gemiddeld een halve per dag. Er zit veel ontwikkeling in en we hebben grotere banden op deze auto. Dat is een geweldig voordeel. Je kunt daarmee steviger over dingen heen rijden. Al schiet je er niks mee op, want iedereen heeft nieuwe auto’s.” Trouwens, ook het niveau van de auto’s is geweldig toegenomen in de afgelopen drie, vier jaar, stelde Willems vast. “Vorig jaar was ik één van de laatste der Mohikanen met een oud type. Het was buffelen en bikkelen om aan de streep te komen. Nu kom ik gewoon weer goed mee. Tuurlijk is dat leuker rijden. Eén keer een geweldig avontuur is leuk, maar niet elke dag alsjeblieft.” Yanbu is nog ver Dat is in zijn geval dan ook zeker niet het geval. Hij is de Dakar Rally tot dusver relatief probleemloos doorgekomen. Maar waar wielrenners zeggen dat ‘Parijs nog ver is’, kon de hotelondernemer zeggen dat Yanbu nog ver is. Daar finisht de rally over twee dagen. En in de tussentijd kan er nog doodleuk van alles misgaan.   Willems: “Morgen is het een belangrijke dag. Het schijnt een zware dag te worden. En een lange dag. In de voorlaatste etappe wordt iedereen nog eens flink afgeknepen. De laatste druppel wordt er nog uitgeperst. Dat is bijna traditie.” Mocht hij ook die rit overleven, dan is de laatste etappe een stuk minder veeleisend. Althans, dat verwacht hij. “Die stelt nooit zoveel voor. Dat is meer een feestetappe. Laat die laatste etappe maar komen. Al mogen we van mij nog wel een week doorrijden. Dat meen ik echt. Het is niet zo dat we hier op apegapen liggen.”

Ja, hij moet nog twee Dakar-dagen trotseren, maar autocoureur Stefan Carmans kon woensdag een brede grijns alvast niet onderdrukken. Hij is één van de weinige deelnemers die nog altijd geen lekke band heeft gereden. We kunnen dus wel stellen dat hij bezig is aan een tamelijk voorspoedige rally in Saoedi-Arabië. De Belg van CSA Racing finishte de tiende etappe als veertigste en staat nu op een respectabele 34ste plaats bij de auto’s. “Vierendertigste in het algemeen klassement, dat had ik nooit durven dromen”, sprak een licht verbouwereerde Carmans woensdag. Want vooraf had de debutant de hoop uitgesproken dat hij aansluiting kon vinden bij de tweede helft van het peloton. Welnu, daarin is hij vooralsnog met vlag en wimpel geslaagd. “Voor mij is Dakar rijden proberen uit de problemen te blijven. Ik hoop dat ik morgen en overmorgen nog het geluk aan mijn zijde heb”, blikte hij vooruit op de laatste twee etappes. En ja, geluk moet je hebben in een zware woestijnrally als de Dakar-rally. Maar wie zo lang zonder averij blijft, kan zijn succes niet alleen ophangen aan geluk. Goesting Daarachter zit vaardigheid verscholen, dat moet wel. En die toonde hij woensdag tijdens de tiende etappe ook weer.  Carmans: “We zijn niet uit de auto geweest en hebben een strak tempo gehouden. Dat we als veertigste zijn gefinisht, daar zijn we heel tevreden over. We hebben weer heel mooie landschappen gezien. Op sommige momenten had ik de goesting om te stoppen om een paar foto’s te nemen. Dat heb ik toch maar niet gedaan.” Ondertussen vreest Carmans dat het nog altijd mis kan gaan deze rally. Zeker met het oog op de etappe van morgen. Dan wacht de laatste echt zware dag van de 46ste editie van ‘le Dakar’. De elfde etappe is 587 kilometer lang en wordt gekenmerkt door een pittige special van 480 kilometer. “Dat wordt nog een zware dag, en dan de finishetappe nog. Daar kan ook nog iets gebeuren. Morgen hebben we heel veel stenen, dus misschien gaat er wel een band aan geloven. We kunnen niks meer winnen, alleen iets verliezen.” Van ondergeschikt belang Daarmee doelde Carmans overigens niet op zijn positie in het klassement bij de auto’s. Dat vindt hij van ondergeschikt belang. “Stel dat we morgen nog twee plaatsen prijs moeten geven, is dat geen probleem.” Want hij moet en zal hem uitrijden, de Dakar Rally. Dat is altijd het plan geweest. Hij had in ieder geval houvast aan zijn streak van relatief probleemloze etappes. “Als de kaarten in de goede richting vallen, gaat alles ook beter”, verklaarde hij. “We zullen zien of we morgen opnieuw uit de problemen kunnen blijven. Het gaat een heel zware dag worden.”  

Dinsdag zei een euforische Gert Huzink dat zijn etappeoverwinning in de Dakar Rally ‘naar meer smaakte’. Een dag later proefde de truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team zowaar opnieuw het zoet van de overwinning. Al ging dat deze keer gepaard met fikse rugpijn. Die had hij opgelopen bij een knal in een gat tijdens de tiende rit. Natuurlijk was hij blij, want een tweede zege op rij maakte zijn moeizame Dakar alsnog kleurrijk. “Het geeft heel veel voldoening dat we als eerste over de finish kwamen”, zei de ondernemer uit Manderveen. “Het was de eerste keer dat we vooraan konden starten. Dan moet het beter kunnen gaan. We konden ook pittig van start. We zaten echt wel bij de snelsten.” Doorzetten De uitslag was daar het sprekende bewijs van. Toch was het klinkende resultaat maar een deel van het verhaal. Daaronder verborgen lag een kroniek van doorzetten, ondanks alles. “We hebben er heel, heel hard voor moeten vechten”, zei Huzink, “met heel veel pijn.” Want na honderdvijftig kilometer knalde zijn Renault-truck pardoes een gat in en dat bleef niet zonder gevolgen. Huzink: “Ik maakte een rare beweging met mijn rug. Ik kreeg heel pijn, moest echt even bij zinnen komen. We zijn wel doorgereden. Ik dacht: naar de finish (van de special, red.) en dan de etappe uitrijden. Maar na dertig kilometer kon ik pijnstillers krijgen van de organisatie. Ik ben weer gaan zitten en na verloop van tijd zakte de pijn wat weg.” Op korte afstand Ondertussen had Huzink er – vanwege de pijn  – vrede mee als Martin Macik hem in zijn Iveco Powerstar voorbij zou komen. De nummer twee van de negende etappe op maandag was net achter hem gestart en denderde op korte afstand achter hem aan.   Huzink: “Maar Martin kwam ons maar niet voorbij. Onze voorsprong was blijkbaar groot genoeg. Toen dacht ik: dan geef ik hem ook niet op.” Met zijn rugprobleem was Huzink er echter allerminst zeker van, dat hem dat ook zou lukken. “Maar hoe dichter we bij de finish kwamen, hoe meer ik de indruk kreeg dat we hem (de overwinning, red.) over de streep konden trekken.” Dokterspost Aldus geschiedde. Ondertussen verging hij nog steeds van de pijn, ondanks de pijnstillers, en was een bezoek aan de Dakar-dokterspost na de etappe noodzakelijk. De uitslag van dat onderzoek is op het moment van publiceren nog ongewis. Huzink zelf deed er niet al te moeilijk over. Hij blikte vol vertrouwen vooruit op de zware voorlaatste etappe van deze rally. Die gaat donderdag over 587 kilometer van Alula naar Yanbu. Onderweg wacht de coureur een special van 480 kilometer. Zijn pijnlijke rug ten spijt is het doel weer het hoogst haalbare. “Morgen gaan we weer voor het maximale, we willen weer winnen!”

Het was gezellig in de partytent van Rainbow Truck Team. Er werd lekker geouwehoerd en het prettig afzeiken van elkaar werd tot kunst verheven. Veel gelach en dus een uitermate ontspannen sfeer. Natuurlijk werd er ook serieus gesproken over de zware etappe van vandaag. Gerrit Zuurmond vertelde dat er eigenlijk niks bijzonders gebeurd was. De truck heeft het goed gedaan, geen waypoints gemist, dus alles goed verlopen. Toch kwam even later de zwaarte van het laatste deel aan bod. Een stuk proef waarbij de deelnemers de indruk kregen dat ze op de maan waren belandt. Grote stenen op een lavaplateau. Geen pretje voor mens en machine. Een soort heen en weer geschut waar niemand blij van wordt.   Tot twee keer toe herhaalde Gerrit dat het nog maar drie dagen is. Enerzijds omdat de finish in zicht komt, anderzijds het besef dat dit Dakar avontuur voorbij vliegt. Er wachten nog pittige proeven in een editie die nu al als zeer zwaar mag worden bestempeld. Niks is vanzelfsprekend in deze sport, dus ondanks vermoeidheid blijft concentratie belangrijk. Morgen en overmorgen worden veel paden met linke scherpe stenen verwacht, oppassen geblazen wat lekke banden betreft. Verkeerd insturen kan allerlei schade veroorzaken.   Zuurmond, Kwakkel en Van Ballegooij willen geen onnodig risico nemen. Het ophalen van die gewenste medaille moet vrijdag een feit zijn. Ook deze etappe kan weer worden afgevinkt. Op naar de volgende.   Na een verbinding van 178 kilometer volgt een proef van 371 kilometer. De deelnemers zullen voor het eerst in dagen geen duinen meer tegenkomen. Wel veel stenenpaden. Na de proef volgt weer een verbinding, maar nu van slechts 65 kilometer terug naar het bivak in Al Ula. In totaal toch weer 614 kilometer. Geen verplaatsing dit keer, dus twee nachtjes op zelfde bivak. Voor de serviceteams is dat wel prettig, De onmisbare krachten in het bivak kunnen wellicht een beetje uitrusten voordat de truck weer onder handen moet worden genomen na de proef. Het is aftellen en scherp blijven.

Weer geen lekke band, weer geen crashes, weer geen pech. Voor autocoureur Stefan Carmans was ook de negende etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië er één van solide doortuffen. Als 41ste haalde hij dinsdag de finish. Langzaamaan komt de finish van de woestijnrally in beeld, maar de Belg van CSA Racing wil vooral niet te vroeg juichen.   Want de etappe van aanstaande donderdag kan nog weleens uitdraaien op een bijltjesdag. “Dat wordt een dag die we moeten zien door te komen”, blikte hij vooruit. “Vorig jaar stond die rit in het begin van de rally op het programma. Daar hebben toen veel auto’s schade gehad. Dat gaat er één zijn om heel voorzichtig te zijn.” Want de rally uitrijden luidt het devies. Vooralsnog is hij daarnaar goed op weg, kunnen we wel stellen. Hij is de hele rally tot dusver verrassend schade- en probleemvrij doorgekomen. “We hebben vandaag ook geen problemen gehad. We hebben niet stilgestaan, zijn niet gestopt. Maar het geluk kan ook snel keren.” Fast tracks Dat valt dan later nog te bezien. De etappe van dinsdag was er in ieder geval weer één om ‘in te lijsten’, vond Carmans. “We hebben een superdag gehad. We hadden veel duinen, redelijk hoog, redelijk vaste. Daarna was het honderd, honderdvijftig kilometer aan een stuk fast tracks. En in de laatste honderd kilometer hadden we zand, rotsen, plateauvlakten. Dat was heel ruw en zwaar voor de auto’s met dikke keien en opstapjes en afstapjes. In dat ruwe terrein gaan er gauw dingen stuk.” Voor de start was hij nog enigszins bezorgd geweest over het te verwachten terrein. “Ik dacht wel: wat gaan we vandaag allemaal voorgeschoteld krijgen? Maar na honderdvijftig kilometer begon het voor ons echt goed te lopen. We zaten goed in de wedstrijd.” Als een zee Hij had zeer genoten van het landschap waar hij en zijn navigator Arjan van Tiel doorheen kwamen. “We hebben vandaag één van de mooiste landschappen van deze rally gezien, met weer mooie duinen zoals in het Empty Quarter. Ik vergelijk duinen altijd met een zee. Die oogt heel rustig, maar kan heel verwoestend zijn. Dat is met duinen net zo. Duinen zijn heel mooi, ogen rustig. Maar als je erdoorheen gaat rijden, kunnen ze je heel snel afstraffen.” Oh trouwens, er was toch nog wel iets gebeurd vandaag, bekende Carmans. “In de laatste kilometers hadden we nog een heel klein probleempje aan de auto. Daarom heb ik vanavond nog een paar proefkilometers moeten maken. Alles is in orde.”

Met de 42ste plaats rondde Maik Willems dinsdag weer een solide Dakar-etappe af. De autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team moest daarvoor wel eerst uit een donker Saoedisch gat getakeld worden. Gelukkig kreeg hij tijdens de negende etappe van Hail naar Alula zijn barmhartigheid van twee dagen eerder terugbetaald. Hij kreeg hulp van het team dat hij eerder uit de penarie had geholpen.     “We kwamen langs een gevaarlijk stuk bij een waypoint. Er was daar een greppel van een paar meter diep. Wij vinden het waypoint en kijken waar we heen moesten en ik duik zo een gat in”, blikte Willems terug op het toch wel huiveringwekkende akkefietje. Vriendelijkheid “Alleen de achterwielen staken er nog bovenuit. We hadden waarschijnlijk uren moeten graven om daar uit te komen. Godzijdank betaalde onze vriendelijkheid van eerder deze week zich terug. We hebben toen een Ford van het fabrieksteam overeind gezet. En wie komt daar langs, na vijf of tien minuten? Jawel hoor, een auto van Ford. Die zag het oranje van onze auto, kwam als een speer naar ons toe en heeft ons eruit getrokken. We hadden uiteindelijk alleen wat bodyschade. Wat carbon en lampen waren kapot. We hebben niet zo gek veel verloren en een heel mooie dag gehad.” Dat is Willems dan ook vooral bijgebleven, dat het ‘weer een schitterende etappe’ was. “Ook weer een etappe met twee kanten. Vanmorgen zouden we zogenaamd zandpaden krijgen. Het waren gigantische heuvels die je af en op moest. Het was echt knuppelen om erop te komen. Dat waren dingen van 150, 200 meter hoog. Belachelijk steile afdalingen en heel steile klimmen. En dan tweehonderd kilometer lang. Het was echt flink peren, urenlang. Dat was een lekker opwarmertje.” Heel grote steenplaten Na de neutralisatie veranderde het landschap drastisch. Willems: “Ontzettend veel stenen, enorme joekels, en ook heel grote steenplaten. Het leek wel een natuurstenen vloer, alleen dan heel slecht gelegd, met allemaal hobbels, dingen en toestanden. We moesten geweldig uitkienen waar we heen moesten. Af en toe zie je een stukje zand ertussen met een bandenspoor erin: nou ja, dat zal het spoor dan wel zijn.” En zo eindigde een avontuurlijke etappe met het bekende eind goed al goed voor Willems. In het klassement staat hij op een keurige dertigste plaats. Een paar plaatsen omhoog, is nog mogelijk. De hotelondernemer gaat zich er niet mee bezig houden. “We zien vrijdag wel waar we zijn geëindigd. Wat de anderen doen zien we ’s avonds wel. Als je gaat stressen ga je gespannen rijden en gaan er dingen verkeerd. We rijden gewoon ons eigen tempo.”

Na een uitermate penibele situatie in de achtste etappe van de Dakar Rally, haalde André Thewessen dinsdag betrekkelijk incidentloos de finish van de negende etappe. De coureur van ATS Rally bewees daarmee dat hij maandag het juiste had gedaan om niet op te geven. Zijn navigator Dmytro Tsyro en hij doen nu nog altijd mee in het SSV-klassement. Dinsdag kwam hij als zestiende over de finish.   “Ik geef niet op zonder slag of stoot. Als het dan echt niet kan, hebben we alles eraan gedaan”, refereerde Thewessen aan alle problemen tijdens de achtste etappe van de dag ervoor. Toen werd een kapotte versnellingsbak in de Can Maverick XRS Turbo vlak voor de start het duo bijna fataal. “Dmytro zei gisteren tegen me dat het over was. Maar ik wilde per se door. Achteraf was hij blij dat we dat gedaan hebben.” ‘Lang niet slecht’ Zodoende kwam hij dinsdag op een respectabele positie over de finish. “De zestiende plaats als je helemaal achteraan start, dat vind ik lang niet slecht.” En dan te bedenken dat de omstandigheden tijdens de 639 kilometer lange etappe van Hail naar Alula bepaald niet gemakkelijk waren geweest, oordeelde hij. “Het was vandaag weer een heftige dag hoor. We hebben wel veel stof gehad. Je zit achter vrachtwagens en servicetrucks. Al gaan de servicetrucks natuurlijk snel aan de kant. We hebben ze op een gegeven moment kunnen inhalen en daarna zijn we de duinen ingereden. Dat waren flinke steile hellingen.” Ploeteren We hebben daarbij vaak gekozen om een minder steile helling te pakken en daardoor om te rijden en dat pakte goed uit. Ik heb veel mensen op de steile hellingen zien ploeteren. Zo hebben we nog een man of zeven acht ingehaald. Daarna kregen we heel stenige stukken. Wat een parcours. Het is niet te geloven waar wij hebben moeten rijden.” “Op het eind moesten we tegen de zon in rijden en konden we weinig zien. Daardoor zijn we nog verkeerd gereden en hebben we even moeten zoeken. Maar al met al hebben we een nette tijd gereden. Het ging heel goed. We zijn in de schemer gefinisht. We mogen dus niet klagen.” Nog drie dagen te gaan. Morgen wacht hem in de tiende etappe weer een route met veel stenen, wist Thewessen. “Maar ik ben het nu meer gewend. Dus dat moet wel goed komen. Wel nog even voorzichtig aan doen want we willen wél finishen!”

Gert Huzink beloofde maandag na afloop van de achtste etappe van de Dakar Rally dat hij de volgende dag om de overwinning wilde strijden. Die belofte heeft hij ingelost. De truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team denderde dinsdag tijdens de negende etappe het snelst van Hail naar Alula.   “Het was een mooie overwinning. Hij is zwaarbevochten. Dat zijn de mooiste”, zei een dolblije Huzink dinsdagmiddag. “Dit is voor het hele team belangrijk. En voor MKR Technology, dat de truck gebouwd heeft. Het is een bevestiging dat ze een uitstekende truck gebouwd hebben. En dat wij snel zijn.” Een tot dusver moeilijke en zware Dakar ging de afgelopen dagen niet altijd zoals Huzink het had gewild. Hij moest na de zesde etappe zijn klassementsambities loslaten en zich op etappezeges richten. Dat hij nu dan die zo gewenste overwinning heeft, maakt veel goed erkende hij. “Het was een belangrijk moment voor iedereen. Iedereen bij de finish wachtte ons op, de sponsoren ook. Een mooi moment om even mee te pakken.”    Hevige strijd Hij ging meteen hard van start. Met Martin Macik en ook Ales Loprais vocht hij lang een hevige strijd uit. “We hebben een paar risico’s genomen met waypoints en dat ging op een gegeven moment mis. Moesten we terug om hem op te halen. Dat kostte een minuut. Bij de neutralisatie waren we nog tweede, een minuut achter Martin. Daarna hebben we gezegd: het is alles of niets.” Vanaf dat moment hebben Huzink, zijn navigator Rob Buursen en monteur Martin Roesink ‘maximaal gepusht’. “Dat was niet gemakkelijk, want Martin ging ook hard. Uiteindelijk zijn we op hem ingelopen. Zo nu en dan zaten we in het stof van Martin. Dat was in een gebied met veel keien. Dan moet je opletten dat je je wielen er niet af rijdt. Want dan was alles voor niks geweest. We hebben echt gepusht wat we konden. Je moet alles geven als je wil winnen en dat hebben gedaan.” Mogelijkheden Voorafgaand aan de etappe had Huzink al zijn ambitie uitgesproken voor een ritoverwinning te gaan. Omdat hij dinsdagochtend als zesde mocht starten, zag hij mogelijkheden. Terecht, zo bleek wel. “Omdat de route nog niet kapotgereden is als je voorin start”, legde hij uit. “Je hoeft ook niet zoveel achterblijvers voorbij. We hebben daardoor redelijk weinig in het stof gereden. Alleen dus wat in het stof van Martin in de laatste kilometers. Hij reed een kleine minuut voor ons.” Vorig jaar won hij de derde etappe, dit jaar wint Huzink dus opnieuw. Het maakte de proef nog mooier dan-ie al was, verzekerde de ondernemer. “We hadden inderdaad beloofd dat we een dagoverwinning zouden pakken. Dat is nu gelukt. Dit smaakt naar meer….”

Met hangen en wurgen heeft André Thewessen maandag de achtste etappe van de Dakar Rally in Saoedi-Arabië alsnog tot een goed einde gebracht. Een kapotte versnellingsbak vlak voor de start zorgde voor vier uur oponthoud. Om 23.00 uur ’s avonds finishte de SSV-coureur van ATS Rally dan eindelijk de 678 kilometer lange rit van Al Duwadimi naar Hail.    “We reden 125 kilometer naar de start toe. Vijftien kilometer voor de start hebben we een nieuw riempje gemonteerd. Dat ging prima. Instappen, helmpjes op. We drukten op het gas en de SSV liep niet meer”, verwoordde Thewessen de consternatie aan het begin van de dag. Geblokkeerd “De gearbox was geblokkeerd. Wij aan het schakelen. Wij merkten dat als we hem in de achteruit zetten dat-ie dan alleen nog maar in de lage gearing ging. Dus grote problemen. We hebben de gearbox nagekeken en ik heb meteen de snelle service gebeld. Uiteindelijk heeft die ons naar de start gesleept. We zijn in low gearing over de start gereden bij onze starttijd. Dat haalden we nog net.” Het probleem van de versnellingsbak was op dat moment nog niet opgelost en de tijd liep inmiddels. “De snelle service heeft ons daarna voorzien van een nieuwe gearbox. Al met al heeft het vier uur vertraging opgeleverd. Dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Zeker ook niet omdat we zo goed stonden qua klassering.” Kapotte aandrijfas Hoe het ook zij, uiteindelijk reed de BRP Can-AM Maverick XRS Turbo weer. “We hadden geen stof, maar in de duinen hebben we nog een aandrijfas kapot gehad. Konden we die weer eronderuit halen. Die hadden we al eronderuit gehaald om de bak te verwisselen.” Toen ook dat euvel verholpen was, konden Thewessen en zijn navigator Dmytro Tsyro zonder verdere problemen hun proef afmaken, al bleek de organisatie uiteindelijk wel nog een obstakel. “We hebben het duinenpakket afgemaakt. Daarna hadden we een verbinding van 175 kilometer. Toen moesten we het laatste deel starten, maar was er een discussie of we nog wel konden starten. Na aandringen zijn we dan toch kunnen starten en hebben we het hele parcours afgereden. We waren om 23.00 uur binnen. Alle waypoints binnen, geen strafpunten en binnen de tijd binnen.” En dus kan hij dinsdag de negende etappe toch als klassementsrijder rijden. “We zitten nog in de race. Hopelijk gaat het goed komen!”

De achtste etappe van 458 kilometer lang begon met mooie duinen. Niet zo moeilijk, maar wel stijl en hoog. Daarna kwamen er steeds meer snelle paden en stukken honkebonken voor gevorderden. Zo langzamerhand zullen het de laatste zandduinen zijn die op het programma staan. Vanaf nu meer stenenpaden en waarschijnlijk stukken waar je met volle snelheid overheen kan knallen.   Vandaag ging het weer super. Er was even een moment waarop de truck dreigde weg te zakken en kantelen, maar die ellende bleef het team gelukkig bespaard. Met een gebroken veerblad kunnen we voor het eerst een kwaaltje opnoemen van de robuuste truck. Natuurlijk was er eerder wat plastische chirurgie nodig, maar het is fantastisch hoe de rallytruck zich tot nu toe weet te houden.   Klaas Kwakkel, Tjeerd van Ballegooij en Gerrit Zuurmond zijn super blij dat er geen roze startnummer op destruct is gekomen. Die nummers zijn voor deelnemers die overgeheveld zijn naar de experience klasse. De klasse waar je geen medaille, maar spek en bonen kan winnen. Gelukkig zitten ze, na al het vage organisatorisch gedoe in de 48 uurs etappe, nog steeds in de reguliere race.   Morgen wachten een proef van 436 kilometer. We keren zo langzamerhand weer terug naar Yanbu, maar het blijven uitdagende rallydagen. Rainbow Truck Team blijft het dag bij dag te bekijken. Finishen is het grote doel.

Motorcoureur Carles Falcón is meer dan een week na zijn crash in de Dakar Rally in Saudi-Arabië overleden. Dat maakte zijn team maandag bekend. De 45-jarige Spanjaard lag in een kunstmatige coma sinds hij naar het ziekenhuis werd gevlogen met ernstige verwondingen als gevolg van een val tijdens de tweede etappe op 7 januari. “Carles heeft ons verlaten. Het medische team heeft bevestigd dat de neurologische schade veroorzaakt door de hartstilstand op het moment van het ongeluk onomkeerbaar is”, zei het TwinTrail Racing team in een verklaring op Instagram. “Carles was een goedlachs persoon, altijd actief, die gepassioneerd genoot van alles wat hij deed, vooral van motorrijden. Hij is overleden tijdens het beoefenen van zijn droom: racen in de Dakar.” De organisatie van de race heeft haar medeleven betuigd aan zijn familie en vrienden. “Met groot verdriet hebben we van zijn familie vernomen dat de Spaanse coureur Carles Falcón is overleden”, zei ze in een verklaring.

Die ene week opleiding in de huizenhoge duinen van Namibië bleek achteraf een uitstekende keuze, erkende Stefan Carmans maandag na de pittige achtste etappe in de Dakar Rally. De autocoureur van CSA Racing kwam in het Saoedische Hail als 52ste binnen na duinen van honderden meters hoog te hebben getrotseerd.   “Het is een toffe dag geweest”, sprak hij opgewekt. “We hebben voor het eerst deze rally de zandplaten moeten gebruiken omdat we op een duin vast zaten. Maar daar waren we snel weer uit. Het heeft ons maar vijf minuten gekost. We waren nog bij daglicht binnen.” Heuveltjes Hoewel het een etappe was die qua landschap uit verschillende delen bestond, was het 170 kilometer lange duinenstuk aan het begin van de special het meest uitdagende, vond Dakar-debutant Carmans. “Ik heb ook in Marokko gereden, maar de Marokkaanse duinen zijn totaal anders dan hier. Daar zijn het maar heuveltjes. Hier zijn ze zo hoog als een flatgebouw. Driehonderd, vierhonderd meter hoog.” Niettemin haalde hij maandag zonder grote problemen de finish van de achtste etappe. Tot dusver gaat het ogenschijnlijk allemaal van een leien dakje voor Carmans. Maar hij bekende in het bivak dat hij wat blij was dat hij in Namibië een opleiding van een week had gevolgd om door een ontzagwekkend duinenterrein te kunnen rijden. Duinen aanvallen “De duinen die ik in Namibië heb gezien zijn vergelijkbaar met de duinen die ik vandaag heb gezien. “In Namibië hebben mensen die veel ervaring hadden met die duinen me geleerd hoe je ze moet aanvallen. Die opleiding heb ik daar gedaan om niet onbezonnen aan de Dakar te beginnen. Als ik die opleiding niet had gedaan, was ik uit de wedstrijd geweest.” Na het lange duinenstuk was er een verbindingsrit en daarna was het landschap ‘totaal verschillend’, had Carmans ervaren. “In het begin waren het heel snelle pistes waar we 150, 160 konden rijden. Op het eind hadden we veel rotsen, keien, gaten, bulten. Ongelijk terrein. In de laatste 15 kilometer hadden we redelijk frustrerend veel rotsen. Dat ruwe terrein vind ik maar niks. Je wordt voortdurend door elkaar gerammeld. De auto krijgt klappen en die krijg je op je lichaam.” Pijn in de rug Veel had hij er niet aan overgehouden. “Alleen af en toe een beetje pijn in de rug. Maar op een gegeven moment pas je je rijstijl aan het terrein aan.” Zo had hij de etappe dus tot een goed einde gebracht. “Gelukkig geen problemen net de auto. Met de navigatie maakten we af en toe een klein foutje, maar dat zal iedereen wel gehad hebben. En nog altijd geen lekke banden.” Zodoende concludeerde Carmans dat hij ‘niet mag klagen op dit moment’. “Ik hoor van andere deelnemers die vaker Dakar hebben gereden dat deze wordt genoteerd als één van de zwaarste Dakars.” Carmans nam het ter kennisgeving aan. Als debutant kon hij immers niet vergelijken. “Ik heb een goede auto en ik heb rij-ervaring. Meer heb ik niet. Ik moest het ermee doen, en daarmee is het weer gelukt.”

Een listige etappe met een positieve uitkomst voor Maik Willems. De coureur van het Bastion Hotels Dakar Team eindigde de achtste etappe van de Dakar Rally maandag als 42ste bij de auto’s. Hij concludeerde tevreden dat hij een probleemloze rit in de Saoedische natuur achter de rug had.   “De etappe bestond uit twee delen. Het eerste stuk was feitelijk een duinenetappe van 160, 170 kilometer lang en het tweede deel stenen en keien”, blikte Willems terug op de 678 kilometer lange rit van Al Duwadimi naar Hail. Moeilijke en makkelijke duinen “We hadden moeilijke en makkelijke duinen met een aantal heel steile ertussen, waar heel veel mensen terug moesten voor een tweede of derde poging. En dan waren er ook nog duinen waar je boven een plateau had richting de volgende duin. Het barstte ervan daar. Maar we zijn ze allemaal goed doorgekomen.” Om ook deze achtste etappe zonder akkefietjes door te komen had hij het rustig aan gedaan, zei de hotelondernemer. Hij had er ondanks (of misschien wel dankzij?) de zware fysieke inspanning van genoten. “Het was een bijzonder landschap met heel ronde duinen. En af en toe een bijzonder steile afdaling van 100 tot wel 200 meter. Dan mag je de remmen niet aanraken want anders ga je over de kop. De afgelopen week hadden we veel meer van die hoekige dingen.” Twee uitersten Willems vond het mooi dat hij in zijn Toyota Hilux op dezelfde dag twee uitersten kreeg gepresenteerd. “Van de duinen gingen we binnen een paar kilometer naar de stenen. Je kon het landschap zien veranderen. Dus daar was het banden sparen. Maar de auto heeft zich perfect gehouden. We hadden geen lekke banden. Die Toyota is een perfect ding.” Zodoende kon hij monter concluderen dat zijn tiende Dakar Rally vooralsnog uitermate voorspoedig blijft verlopen. Willems is nog nooit echt in de problemen gekomen. “Het gaat ook goed. Maar de auto kan het morgen begeven. Daarin moet je realistisch zijn. We hebben nog een kwart te gaan. De etappes zijn op dit moment echt erg lang, zoals het vijf jaar geleden voor het laatst was.” Ook dinsdag wacht hem een lange etappe. Die beslaat 639 kilometer waarvan 417 kilometer special. De rally-karavaan zet dan koers naar Alula, waar de wedstrijd op 5 januari is gestart. “Ja, we kunnen aan de bak, morgen!”

Het was een lange dag voor de heren in de MAN rallytruck. In totaal moest er in ieder geval 874 kilometer worden afgelegd. Het laatste stuk werd afgewerkt met invallende duisternis. Dat maakte het navigeren lastig en er moest daardoor een aantal keer een stuk teruggereden worden. Al met al zal er dus zeker 900 kilometer gereden zijn.   De uitgezette route was afwisselend met flink wat stuiterpaden, dirt-tracks en ook wat mooie duinen. De truck geeft geen krimp en volgens Gerrit Zuurmond kan de MAN meer aan dan hijzelf. Vooral het gestuiter was zwaar voor het menselijk lichaam.   Mooiste nieuws van de dag was de beslissing van de organisatie om het Rainbow Truck Team “gewoon” te laten rijden in het normale klassement. Een fijne opsteker, want nu zitten de heren Zuurmond, Kwakkel en Van Ballegooij op koers voor de felbegeerde Dakar medaille. Teams die verder moeten in de experience klasse kunnen zo’n medaille op hun buik schrijven. Er wachten nog veel zware kilometers, maar deze etappe kon weer worden afgevinkt. Op naar de volgende.

De langste etappe van deze Dakar Rally (873 kilometer) begon zondag goed voor Gert Huzink en eindigde minder. Maar in het Saoedische bivak in Al Duwadimi kon de truck-coureur van het Jongbloed Dakar Team toch met een lach op het gelaat de bedstede opzoeken. Hoe dat zat? Wel, later op de avond kreeg hij van organisator ASO te horen dat ze hem samen met acht andere teams weer in het officiële wedstrijdklassement had opgenomen. Ondanks het missen van tal van waypoints tijdens de zesde etappe, de monsterrit over twee dagen die door het fabelachtige Empty Quarter voerde. Tevredenheid “Officieel doen we weer mee”, kon de coureur tot zijn tevredenheid melden. Waarom precies? “Dat weet ik niet.” Hij had er geen uitleg bij gekregen. Deerde hem ook niet. De boodschap was een prettige meevaller. Al wist hij ook wel dat het eindklassement geen doel meer is door de grote achterstand die hij met name tijdens de zesde achterstand had opgelopen.   De zevende etappe van zondag hielp wat dat betreft ook niet, ondanks de prettige mededeling van de organisatie. “Het begon met een rotsige proef, echt veel stenen. Veel stof ook. Maar we zaten er in het begin goed bij qua tijd”, blikte Huzink terug. “Na verloop van tijd verloren we wat doordat we brandstofproblemen hadden. Een leiding was geknikt en hadden we geen vermogen meer. Het duurde een uur voordat we dat hadden opgelost.” Pikkedonker Het gevolg was dat hij in het pikkedonker door de duinen moest. “Het was niet gemakkelijk, het waren zware duinen. We hebben nog een paar vrachtwagens die vaststonden geholpen en een paar auto’s losgetrokken.” Ook zijn eigen Renault-truck bleef niet gevrijwaard van averij. “Op een gegeven moment brak een reactiestang af, dus moesten we rustig rijden, anders liepen we kans op een gebroken vooras. Er moest dus even een tandje af.” En dan was er nog het navigeren met het licht van de truck als enige ondersteuning. “Het was heel lastig navigeren in het donker en er was ook heel veel stof. We hebben een paar keer hetzelfde paadje opnieuw moeten beginnen. Het was geen gelukkige dag voor ons. Uiteindelijk hebben we te veel tijd verloren door die akkefietjes.” Groot nadeel Een groot nadeel daarvan is dat Huzink morgen achterin moet starten. “Dat wordt weer hard werken. Ik had vanmorgen veel trucks ingehaald, maar als je zelf problemen krijgt lever je alles weer in.” Wie weet kan hij maandag tijdens de achtste etappe zelf uit de problemen blijven. Wie weet ligt er dan een mooie daguitslag in het verschiet…

Ook de langste etappe van de 46ste Dakar Rally overleefde Stefan Carmans zonder noemenswaardige problemen. Toch was het woord ‘overleven’ passend om de omstandigheden van de zevende etappe in de Saoedische woestijn te duiden. De autocoureur van CSA Racing noemde het de zwaarste rit tot dusver. “Die special was niet de makkelijkste”, sprak hij ietwat eufemistisch over de maar liefst 873 kilometer lange etappe van de Saoedische hoofdstad Riyad naar Al Duwadimi. “We hebben serieus moeten rijden. We hebben een paar navigatiefouten gemaakt veel tijd verloren, en nog in het donker gereden. We hebben geen goede dag gehad.” Euforisch gevoel Tegelijkertijd kon hij tevreden concluderen dat hij ook tijdens de zevende etappe geen problemen heeft gehad met zijn Red-Lined REVO+. Al maakte dat niet alles goed, bekende hij. “Na het Empty Quarter had ik op de rustdag euforisch gevoel: we zijn halfweg en het Emtpy Quarter overleefd. Maar op een dag als vandaag is dat heel snel vergeten. De Dakar stopt niet, die gaat verder. De ritten worden niet minder. De organisatie zal ons nog zware etappes voorschotelen.” En daar hoorde de zevende etappe dus zeker bij. Maar liefst 485 kilometers aan special met ‘zeker zeventig, tachtig kilometer duinen’, zo wist Carmans. “Ik dacht op een gegeven moment: ik ben terug in het Empty Quarter, want we zaten zo lang in de duinen. Dan gaat het tempo omlaag. Daardoor hebben we uiteindelijk tachtig kilometer in het donker moeten rijden.” Uitdaging op zich Dat was een uitdaging op zich, zo werd al snel duidelijk. “Daardoor kwamen we in de knoei met de navigatie. We zijn de etappe toch nog goed doorgeraakt, maar het was een zware dag. Voor mij was dit de zwaarste dag van allemaal. Ik ben blij dat ik binnen ben. Verder denk ik er niet zo over na. Morgenvroeg mogen we op tijd vertrekken. We zijn over de helft, nog vijf dagen. We zijn nu aan het aftellen.”

Zwaar was-ie zeker, en ontiegelijk lang, maar André Thewessen kende een uitstekende zevende etappe van de 46ste Dakar Rally. De SSV-coureur van ATS Rally kwam zondag fysiek ‘kapot’ aan de finish en noteerde en passant een keurige dertiende tijd in zijn klasse. En dan te bedenken dat hij nog tien minuten verloor door een oponthoud waar vermoedelijk zeer weinig Dakaristen mee te hebben hebben gehad.   Om dat laatste maar meteen te duiden: Thewessen verloor die tijd omdat hij, jawel, zijn bril niet kon vinden. “Ik rijd overdag altijd met een zonnebril, maar toen het donker werd, wilde ik mijn gewone bril opzetten. Ik kon hem niet vinden”, legde hij uit. “Ik heb de auto stilgezet en de bril gezocht. Uiteindelijk bleek-ie onder mijn stoel te liggen. Morgen stop ik hem in een mapje in de deur. Dat gaat me niet meer gebeuren.” Eenmaal weer scherpziend was het weer volgas voorwaarts. En hoe. “We hebben ongeveer honderd kilometer in het donker gereden. Ik rijd in het donker niet veel minder dan overdag. Ik kon best goed knallen. We hebben nog vier man ingehaald. Dat was op zich wel leuk. Op het laatste moment hadden we een sectie die ik me kon herinneren van twee jaar geleden.” Enorm lange etappe Behalve door een bril die zoek was, werden Thewessen en zijn navigator Dmytro Tsyro zondag ook uitgedaagd door een enorm lange etappe van 873 kilometer, waarvan 483 special. “De eerste 250 kilometer hebben we over de weg moeten rijden tot aan de start. Die heeft Dmytro gereden. Zo kon ik fris beginnen aan de proef. Al met al ging het goed. Ook in de duinen.” Tsyro, navigator van beroep, was voor de verandering zelfs scheutig met complimenten. “Hij zei: good job, you’re driving much better than before. Daar ben ik wel blij mee. Hij wilde dat ik supervoorzichtig reed en dat heb ik gedaan. We kwamen nog langs een brandende SSV. We hoorden dat mensen dachten dat de onze in brand stond, maar die staat hier volledig intact in het bivak.” Andere moeilijkheid Thewessen kwam onderweg wel een andere moeilijkheid tegen. “We moesten achter de trucks starten. Dat geeft altijd problemen. Toen we er eenmaal voorbij waren, maakten we een navigatiefout en zaten de vrachtwagens weer voor ons”, constateerde hij tot zijn volmaakte droefenis. Dat resulteerde er uiteindelijk in dat ze een deel van de special in het donker moesten afleggen en de toestand met zijn bril een dingetje werd. “We zaten toen in de duinen.” Al met al was het een zware dag, erkende hij. “Ik ben kapot. Het was heel intensief. Ik heb nu echt slaap nodig voor morgen.” Voordat hij zijn bed opzocht, wilde hij graag zijn monteurs nog een groot compliment maken. Ze hebben topwerk geleverd. Dat hele ding is uit elkaar geweest. Ik ben dan altijd bang dat er iets niet goed teruggezet wordt, maar het is allemaal top gegaan.”

Maik Willems is met overtuiging de tweede week van de Dakar Rally in gedenderd. De autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team kwam zondag tijdens de zevende etappe van de fameuze woestijnrally als 46ste over de finish na een 873 kilometer lange rit, de langste van deze Dakar. En dat zonder ook maar enige problemen met zijn Toyota Hilux. “Het was een mooie Dakardag. De etappe was veel afwisselend. Alles zat erin, duinen, stenen, zand, rotsen”, zei Willems tevreden. “We hebben het redelijk gedaan. Het laatste halfuurtje hebben we in het donker gereden, maar het was geen moeilijke route.”   Eerder op de dag was die dat zeker wel geweest. “De navigatie was extreem moeilijk vandaag omdat er heel veel paden waren waaruit je kon kiezen. Dat vereiste de nodige aandacht.” En dan was er nog het ‘momentje’ met een andere deelnemer. Greppel “Een SSV voor ons donderde in een greppel midden in het racepad. Mensen sprongen voor onze auto en riepen: opzij, opzij, opzij! Wij boven op de rem, maar we konden redelijk snel weer verder. Daarna hebben we nog een Ford-fabrieksauto overeind getrokken, want die lag op zijn kop.” En zo hadden Willems en zijn navigator Robert van Pelt een enerverende start van de tweede week van de 46ste Dakar Rally. Die begon meteen een fikse opgave, want met 873 kilometer was het niet alleen de langste etappe, de 483 kilometer aan special was bovendien een uitputtingsslag. “Maar het ging wel”, zei Willems, die genoeg vertrouwen had opgedaan voor de resterende vijf dagen. “In de tweede week gaan we altijd beter rijden. Het is hier geweldig, het begint erop te lijken.” Krassen op het bodywork Wat zijn vertrouwen sterkte, is dat hij de etappe doorkwam zonder ook maar enige technische problemen. “Nee, geen bijzondere dingen. Alleen wat krassen op het bodywork. De mannen zijn nu druk bezig met de auto. Maar er zijn geen grote dingen aan.” De tactiek voor de komende dagen blijft dezelfde. “Gewoon rustig doorrijden, dan komt het goed.” Willems kan het weten, hij deed al negen keer eerder mee aan de Dakar. “Het gaat me nu gemakkelijker af.  Ik heb nu natuurlijk veel meer ervaring dan in het begin. Ik heb veel dingen al tig keer meegemaakt. Dan weet je nu wel hoe je erop moet reageren, wat je moet doen.” Zoals bij het dwingen van een steile duinpan. “Je weet dat als je in de duinen komt je rustig moet toeren. Je wordt daar een stuk beheerster in. Dat is het voordeel van ervaring.” Inmiddels staat Willems op een respectabele dertigste plek in het algemeen klassement bij de auto’s. “Dat ik nu dertigste sta, verbaast me niet echt. We zijn al een keer 24stegeworden in het eindklassement (in 2018, red.). Maar laten we maar eens kijken hoe we er over een weekje voorstaan!”