HARADH  – Het ging lange tijd erg snel, maar een vlekkeloze rit kon Stefan Carmans de negende etappe van de Dakar Rally toch ook niet noemen. De coureur van CSA Racing knalde op een kei, die zich in een bocht had verstopt. Toen de consternatie die dat opleverde achter de rug was, kon hij probleemloos doordenderen naar Haradh. Daar finishte hij als 45ste in de T1+ klasse. “We hadden heel veel fast tracks, en wat hobbelpaden. Dat ging allemaal vrij goed”, blikte Carmans vanuit het bivak terug op de rit van dinsdag. “Maar 45 kilometer voor het eind maakte ik een verkeerde inschatting in een bocht en raakte ik een kei. Twee banden en twee velgen kapot, rechtsvoor en rechtsachter.” Hachelijk moment Dat was bepaald een hachelijk moment. “Je gaat dan ineens op twee wielen terwijl je 140 kilometer per uur rijdt. Dan is het ineens alle hens aan dek om de auto onder controle te houden en tot stilstand te brengen. Toen we de wielen hadden gefikst, zijn we in een relatief rustig tempo naar de finish gereden.” Dat was een logische beslissing, want nóg een lekke band zou een paar uur wachten op een volgtruck betekenen. “En dan zouden we heel veel tijd verliezen. Verder was het een heel fijne dag, een heel mooie rit. Die is vlot verlopen verder.” Hij vervolgde: “Het was ook een leuke etappe om te doen. Het tempo zat er goed in, de snelheden lagen hoog. De special was met 357 kilometer ook niet te lang, en we zijn op tijd kunnen starten. Wel hadden we 120 kilometer verbinding bij het wegrijden en bij het terugkomen. Maar eigenlijk is dat allemaal goed te doen.” Grote zandbak Zoetjesaan komt de finish tamelijk dichtbij. Er zijn immers nog maar drie van de twaalf etappes te gaan. Uiteraard, zoals het een Dakarist betaamt, stelde Carmans dat voorzichtigheid nog altijd geboden was. “We moeten eerst nog door een grote zandbak, het Empty Quarter. Morgen gaan we heel vroeg vertrekken voor een verbindingsrit van 500 kilometer. Daarna krijgen we 120 kilometer duinen. Daarmee zullen we drie of vier uur zoet zijn.” De duinen in het Empty Quarter zijn van de buitencategorie, wist Carmans uit ervaring. “Die zijn soms zo hoog als de Eifeltoren. Vorig jaar heb ik ze ook gedaan. Het geeft gezonde adrenaline, maar ik heb daar geen schrik van. Ik rijd dat gewoon.” “En het geeft een kick als je het gedaan hebt. En aan het begin een beetje zenuwachtigheid. Ze zijn heel sierlijk als je ze ziet liggen, maar ze kunnen je ook heel fijn afstraffen. Het is te hopen dat we ze steeds goed inschatten en dan er goed doorheen komen.”