In de derde etappe van de Dakar Rally 2020 reden Bernhard ten Brinke en Tom Colsoul tientallen kilometers in het stof van andere deelnemers. Eénmaal uit het stof begon het duo van het door Eurol ondersteunde Toyota Gazoo Racing aan een opmars. Na 427 heftige kilometers bereikte de Toyota Hilux met startnummer 307 als tiende auto de finish in Neom. Door het solide dagresultaat klimmen Bernhard en Tom twee plaatsen in het algemeen klassement, naar een zeer mooie 8e plaats. Na de eerste Eurol-overwinning van gisteren, waren de Toyota Gazoo-teams ook vandaag weer heel dichtbij, alle auto’s kwamen vandaag in de Top 10. Vooral Nasser Al-Attiyah maakte nog lang kans op de overwinning, maar uiteindelijk lukte dat net niet, maar eindigde hij wel op een podiumplaats als tweede van de dag, op 3,5 minuut van de winnaar. Daarnaast was er ook enorme progressie bij Fernando Alsonso, die de hartslag van de woestijn steeds beter begint te voelen. Hij scoorde een geweldige vijfde plaats, nadat hij door het inzetten van zijn joker een betere startpositie dan de uitslag van gisteren had bemachtigd. Ook Giniel de Villiers zat er na zijn overwinning van gisteren goed bij, na een wat langzaam begin herstelde hij in het latere deel van de dag met een negende plaats. Tim & Tom hadden een rustige dag, nadat ze het lichte vermogensverlies van gisteren hadden opgelost. Ook Peter van Merksteijn bleef uit de zorgen, met een nette 31ste plaats als resultaat. Trucks Bij de trucks was het Pascal de Baar die een solide prestatie neerzette, met plaats tien was hij de snelste Eurol-truck van de dag, met -net als gisteren- Martin van den Brink in de Mammoet-truck weer kort erachter. Bij Gert Huzink in de experimentele Renault C460 Hybrid, is het vandaag vooral een technisch gevecht geweest. 125 kilometer voor de finish knalde een lager en liep een moer los, wat veel tijd kostte. Wel is duidelijk dat de racesnelheid er absoluut is, nu alleen nog een probleemloze dag om in de top 10 kunnen finishen. Ed Wigman zorgde dat hij met zijn snelle assistentie weer een stabiele dag neerzette, met een mooie balans tussen assistentie verlenen en snelheid houden. Kees Koolen en Jurgen van den Goorbergh hadden het vandaag iets lastiger in de steeds populairder wordende side-by-side klasse, op een 37ste plek waren ze ruim twee uur langzamer dan de snelste SSV, terwijl ze gisteren nog dik in de Top 20 reden.

Immense rotsen van wel honderd meter hoog: de omgeving waarin de derde etappe van de Dakar Rally 2020 zich afspeelde was adembenemend. Ook het team Van de Laar was onder de indruk van de streek in het noordelijke puntje van Saoedi-Arabië. “Ze zeiden dat dit een prachtige proef zou worden. Er was niets van gelogen”, vond Ben van de Laar. De équipe van Fried van de Laar Racing legde de 427 km in de omgeving van Neom af in iets minder dan vijf uur en noteerde daarmee de achttiende tijd. “Het was een leuke dag”, vertelde Jan van de Laar. “Wel een taaie. Alles zat erin: stenen, rotsen, smerige afstappen. Tot de neutralisatie op 125 km zaten we in het stof van de ssv’s die ons gisteren voorbij waren gekomen, toen we niet harder dan 80 konden. In die valleien bleef een gordijn van stof hangen. Toch hebben we eruit gehaald wat erin zat, denk ik.” De versnellingsbak die gisteren problemen veroorzaakte was vervangen en daarmee was er wat dat betreft geen vuiltje meer aan de lucht. “Liep als een zonnetje”, volgens Jan van de Laar. “Ik kon vanaf het begin gas geven. Ik ben heel tevreden met hoe het vandaag is gegaan.” Voor de chauffeur was het hard werken vandaag, maar voor navigator Ben van de Laar ook. Het roadbook werd ook vandaag pas kort voor de start uitgereikt. “De navigatie was uitdagend. In het laatste stuk van de proef zat een moeilijk punt. Ik begreep dat velen er problemen mee hadden. Wij hebben daar even rustig aan gedaan en hadden binnen dertig seconden het goede pad gevonden. Dat was mooi. Daar hebben we waarschijnlijk veel tijd mee goedgemaakt.”  

De derde etappe van de Dakar Rally 2020, een lus van 427 km bij Neom, was zo mooi dat iedereen bij Petronas Team De Rooy Iveco ervan onder de indruk was. Behalve het landschap in de noordelijke punt van Saoedi-Arabië stemden ook de resultaten tot tevredenheid. Een lekke band kostte Janus van Kasteren weliswaar de vierde plaats, maar met plaats 8 was hij niet ontevreden. Vick Versteijnen stoomde op van 28 naar 12, Michiel Becx van 27 naar 17. Albert Llovera nestelde zich er tussenin op de zestiende plaats. Na de uiterst moeizame tweede etappe was de vier équipes er alles aan gelegen om uit de problemen te blijven. In de proef die tot dichtbij de grens met Jordanië kwam, in een bergachtig gebied met een piek tot 1400 meter, kon heel veel mis gaan, maar Van Kasteren, Versteijnen, Becx en Llovera hielden de schade beperkt tot een lekke band en een geknapte turboslang. Janus van Kasteren, gestart vanaf de elfde plaats, zat meteen goed in het ritme en bouwde de snelheid aardig op met doorkomsten op de zesde, vijfde en vierde plaats. “Jammer genoeg kregen we 25 kilometer een lekke band, waardoor we iets terugvielen”, vertelde hij aan de finish. “In de laatste 100 km was de navigatie ingewikkeld. Daar hebben we een paar keer een rondje moeten draaien.” Met de achtste tijd in de etappe won Van Kasteren in het klassement één plaats: van 8 naar 7. Omdat hij moest sturen, had Van Kasteren niet heel veel gelegenheid om om zich heen te kijken. “Maar wat ik heb gezien, was heel mooi. Naast me hoorde ik voortdurend ‘Oh! Wat mooi hier!’” Ook Vick Versteijnen & co. genoten van de omgeving. “Het is mooier dan Zuid-Amerika”, vond Versteijnen. “Heel gaaf om hier te rijden.” Ook hij kwam prima uit de startblokken: van 28 naar 7 en 8. Een geklapte turboslang kostte een minuut of tien, waardoor hij iets terugviel. “Een paar kilometer voor de finish klapte er nog één. Daar zijn we niet voor gestopt. Zonder turbodruk hebben we de finish gehaald. Het is jammer, maar als we hiermee twaalfde zijn geworden, heeft de rest dus veel meer meegemaakt.” Michiel Becx hoefde vandaag niet te stoppen om assistentie te verlenen en kon dus lekker doorrijden. “Wij rijden niet met het mes tussen de tanden, zoals Janus en Vick”, vertelde hij. “Het is belangrijker dat ik zelf niks stuk rijd, zodat ik die jongens kan helpen met onderdelen. Bij de finish hebben we een turboslang aan Vick gegeven om naar het bivak te kunnen rijden. Dat was het voor vandaag.” Becx krijgt steeds meer gevoel bij de Iveco Trakker. Bij de verplichte stops tussendoor paste hij de vering een tikje aan, waardoor de truck beter reageert. “Vanavond gaan we de cabine nog even beter afstellen. Zo gaat het elke dag ietsje beter. Ik ben in mijn element.”

“Eerst was er een hard stuk van 50 kilometer, de rest was eigenlijk goed te doen voor me. Ik heb op dat eerste stuk vandaag wel meerdere ongelukken gezien onderweg, Olaf Harmsen en Martien Jimmink zag ik liggen. Ja, daar wordt je niet vrolijk van, zeker niet als je nog zo’n eind moet. Ik hoop echt dat het goed me ze gaat. Ik vond het vandaag verder wel een leuke dag, alleen op het laatste stuk lagen er weer genoeg van die klere-stenen. Mijn schouder doet nu wel zeer, vooral het laatste stuk met die keien, dan begint alles uit te werken en wordt het een stuk ingewikkelder. Rijden gaat dan allemaal niet even soepel meer en dan gaat het wel pijn doen allemaal. Maar, het is weer gelukt om niet te vallen en daar ben ik blij mee! Dus eigenlijk heb ik het toch goed naar m’n zin gehad… Nu even een uurtje uitrijden naar het bivak, het is nog een kilometer of 70. Lekker kalm aan, maar een klein beetje opschieten want het wordt hier razendsnel donker. Ik heb licht op mijn ‘brommertje”, nu eerst even wat te drinken scoren en dan snel op weg.”

In de derde etappe van de Dakar Rally 2020 reden Bernhard ten Brinke en Tom Colsoul tientallen kilometers in het stof van andere deelnemers. Eénmaal uit het stof begon de fabrieksequipe van Toyota Gazoo Racing aan een opmars. Na 427 heftige kilometers bereikte de Toyota Hilux met startnummer 307 als tiende auto de finish in Neom. Door het solide dagresultaat klimmen Bernhard en Tom twee plaatsen in het algemeen klassement, naar de 8e plaats. Vandaag wachtte de Dakar karavaan een special stage rondom Neom, die was opgedeeld in drie delen. Bernhard en Tom begonnen de etappe als vijftiende en dat had nogal consequenties. “Al na 40 kilometer reden we in het stof van een aantal langzamere coureurs”, vertelt de Toyota-coureur. “Inhalen heb je echter ook niet zomaar gedaan, dus pas na ongeveer 25 kilometer konden we er voorbij en hadden we eindelijk vrij zicht.” Juist op dat moment stak een pechduiveltje de kop op en reed de Belgisch/Nederlandse equipe een lekke band. “En toen zaten we weer in het stof en konden we opnieuw beginnen.” Tijdens het tweede deel van de special haalden Bernhard en Tom ondanks weer een lekke band (en dus rijden in het stof) flink wat auto’s in. “De Hilux liep geweldig. Het ging zo soepel dat we zelfs konden genieten van het prachtige landschap.” Het laatste deel van het ‘rondje’ Neom moesten Bernhard en Tom nog even zoeken naar een lastig waypoint, maar daarna kon de opmars naar voren worden voorgezet. Tussen het vijfde waypoint en de finish (wp7) klom de Toyota equipe liefst vier posities. “Een heel lastige dag zijn we zonder grote drama’s doorgekomen”, concludeerde Bernhard ten Brinke. “Een tiende plek is prima gezien de stof. De stijging van 10 naar 8 in het algemeen klassement is ook goed. Morgen hebben we een betere startpositie. Dus zijn we zeer waarschijnlijk verlost van de stofwolken.” Bernhard ten Brinke staat nu 8e op 33:23 min.

In de tweede etappe had Edwin Straver al ruzie met een waypoint, op de derde dag van de Dakar Rally was het regelrecht oorlog. Het waypoint won. Althans, zo leek het. Niet lang nadat Straver de 427 km lange lus bij Neom had volbracht, kwam het bericht dat de laatste 25 km komen te vervallen. Toch een overwinning voor de motorrijders dus. Met de stoom uit zijn helm kwam Edwin Straver over de finish. Boos en teleurgesteld. Waypoint nummer 53, op 25 kilometer voor de finish had hem veel tijd gekost. “Ik heb lang gezocht, veel geprobeerd, maar heb het niet gevonden. Ik heb het wel gezien, want de pijl ging open: bovenop een berg. Ik heb van drie kanten geprobeerd erbij te komen, maar het is niet gelukt. Ik heb het maar gelaten. Het zou het eerste waypoint ooit zijn dat ik mis. Daar zou ik wel heel erg van balen.” Maar dat hoefde dus niet. Na klachten van andere rijders gaf de organisatie toe dat er een fout in de gps zat en herzag de uitslag. De laatste 25 km werden uit de tijdwaarneming geschrapt. Voor de klassering van Straver maakte dat niet veel uit, voor de tijd wel. Het gevecht met waypoint 53 drukte de stemming nogal bij Straver, die verder een uitstekende dag had gehad. “Het was echt heel mooi. Een prachtige route, ik heb ervan genoten. Het rijden gaat steeds beter. Gisteren heb ik de vering van de KTM iets aangepast en dat geeft meer rust en vertrouwen bij het rijden. Ik zit goed in het ritme.”

De derde etappe van Dakar 2020 is er eentje waarin van alles gebeurd. Moeilijke navigatie, verschillende landschappen en tot op heden de mooiste etappe van de rally. Erik van Loon en Sébastien Delaunay starten goed en komen in een treintje van auto’s terecht. De etappe heeft enkele moeilijke waypoints, waardoor Van Loon ongeveer vijftien minuten heeft moeten zoeken en twaalfde wordt. “We begonnen snel aan de etappe,” vertelt Van Loon. “Ik was dan ook verbaasd dat Alonso zo snel achter me zat. Die heb ik na de neutralisatie voorbij gelaten, maar die kon ik goed volgen. Daarna kwamen we in een treintje met Krotov, Prokop en nog een paar jongens. Dat was stuivertje wisselen terwijl we zochten naar de waypoints, daarmee hebben wij vijftien minuten verloren. Morgen weer een dag!” De etappe van morgen gaat van Neom naar Al Ula. De stage is 453 kilometer lang met veel zand en gravel. De navigatie zal wederom lastig worden, de eerste auto vertrekt rond 9:40 (7:40 NL tijd) en wordt aan de finish verwacht rond 15:50 (13:50 Nederlandse tijd).

Nani Roma eindigde gisteren in zijn Borgward BX7 EVO op de twaalfde plaats en verbeterde daarmee direct zijn prestaties van de eerste dag. Net als in de vorige etappe had de tweevoudig Dakar-winnaar wat navigatieproblemen die wat tijd kosten. De Spaanse legende stond vanmorgen op de dertiende positie in de algemene ranglijst. Nani Roma na de etappe van gisteren: “Het was weer een zware etappe, erg leuk maar niet gemakkelijk om te rijden. We hebben wat tijd verloren met het vinden van een waypoint in het midden van de proef, maar de meeste coureurs hebben deze problemen. Onze uitgangspositie is best goed, maar we blijven het per dag bekijken. Afgezien van wat kleine problemen was er met de Borgward BX7 EVO erg goed te rijden. We hebben op de eerste dag wat kleine verbeteringen gevonden, die ons vandaag al echt hielpen.” Ook Ricardo Porém verbeterde zijn resultaat van de eerste dag met een 18e plaats op dag twee, hij staat nu 17e in het algemeen klassement. Ondanks dat hij veel in het stof van de vrachtwagens moest rijden, had Porém flink de snelheid in de Borgward BX7 EVO en kon hij -net als zondag- de etappe op een goede manier afsluiten. Ricardo Porém: “Het was een zware dag. De hele dag zaten we in het stof van de vrachtwagens. Verder hadden we twee lekke banden. Maar de Borgward BX7 EVO werkte vandaag heel goed. Navigatie was weer erg moeilijk, maar mijn navigator heeft het geweldig gedaan. We zijn blij met de auto en erg blij om in de top 20 te staan.”

De tweede etappe van de Dakar 2020 was niet zo’n leuke dag voor de équipe van Fried van de Laar Racing als de eerste. Al na 10 kilometer in de 367 kilometer lange proef kreeg de versnellingsbak van de DAF kuren. “Ik had alleen nog één, twee en drie”, vertelde Jan van de Laar aan de finish in Neom. “Dan kun je niet harder van 80, 85. Het was dus een heel lange, rustige rit.” En het begon zo goed, met een start vanaf de veertiende plaats, dankzij het resultaat in etappe 1. Maar die pret was dus snel over. Jan en Ben van de Laar en monteur Simon Stubbs gingen nog wel op zoek naar het euvel maar al snel was duidelijk dat ze het ermee moesten doen. “We wisten dat het niets mechanisch was”, zei Jan van de Laar. “Alle essentiële dingen klopten wat dat betreft. Het moest dus iets in de elektronica zijn, maar in de proef in niet uit te dokteren welk stekkertje of sensortje het dan kan zijn. Dus dan maar in z’n drie naar het bivak hobbelen.” Voor navigator Ben was het op die snelheid goed bij te houden, maar echt prettig vond hij het niet. “Ik heb toch liever dat we wat harder gaan en dat het wat moeilijker is. Onderweg was er voortdurende discussie: gaan we sleutelen of rijden we door? Wat kan het zijn? Rijden we niets heel erg kapot? Dat leidt af. De adrenaline is er ook niet, dus je bent minder scherp. Het kakt allemaal wat in. We hadden vlot alle waypoints, ook die ene lastige op het eind. Daar waren we anders misschien ook wel een half uur op verloren.” Ondanks de 21ste plaats waren de broers Van de Laar achteraf blij met het besluit door te rijden. Op de technische stukken leverden ze nauwelijks in, maar op de snelle stukken werd de DAF links en rechts gepasseerd. “Gelukkig zaten er veel technische stukken in en weinig stukken waar je het vermogen voor nodig hebt”, stelde Ben vast. “Maar één klimmetje. Dus als er één dag was waarop dit misschien niet de slechtste dag was, was het vandaag.”

Het ligt in de woestijn van Saoedi-Arabië vergeven van de stenen. Vele duizenden, in alle soorten en maten. Maar één is genoeg om een hele Dakar te vergallen en Teun Stam heeft er in twee dagen tijd al twee geraakt. De finish van de 367 km lange tweede etappe bereikte hij met forse schade aan de Toyota Landcruiser. “Maar we zijn er wel.” Nog vóór wereldster Fernando Alonso bovendien. Dat was een kleine pleister op de wonde. De monteurs van Schijf Rally hebben vannacht een stevige kluif aan de auto. In het bivak somde Stam op wat er zoal aan mankeert. “De vooras krom, de bouten van de diff afgebroken, de aandrijfas krom, een grote scheur in de bodemplaat en nog wat kleinigheidjes. Dat is best veel werk inderdaad. Maar we hebben een goed clubje bij elkaar om het te fiksen.” Teun Stam en René Bargeman waren in gevecht met een ssv waar ze maar niet voorbij konden in het stof. Juist op het moment dat er wat ruimte ontstond en Stam gas gaf om de buggy te passeren, knalde hij vol op een grote steen. “Op zo’n 80 kilometer voor de finish. Een enorme knal en daarna een hoop geluid en gekraak. Ik dacht dat de Toyota dwars doormidden brak, maar hij bleef rollen, dus we zijn God-zegene-de-greep doorgereden naar de finish.” Het voornemen om uit de narigheid te blijven is dus niet helemaal gelukt in de etappe van Al Wajh naar Neom, maar het doel om voor het donker binnen te zijn is wel behaald. “Wij rijden wat verder achterin. Dan is alles al aan puin gereden en je zit de hele dag vol in het stof. Je móet wel behoudend rijden dan. Maar een kans om uit het stof te komen, laat je ook niet lopen. Tja… We hebben nu twee stenen geraakt van de duizenden die er liggen. Gisteren één en vandaag één. Laten we hopen dat het hierbij blijft. René was naar de briefing en daar werd gezegd dat we morgen in het mooiste natuurgebied van Saoedi-Arabië komen. Ik ben benieuwd. Tot nu toe hebben we alleen nog maar stenen gezien. Ik hoop dat morgen wat anders is.”

Gerrit Zuurmond, Jasper Riezebos en Klaas Kwakkel hebben deze Dakar Rally een goed ritme gevonden. Ze sloten de tweede etappe af op een keurige zestiende plaats. “We kunnen goed bijblijven”, stelde Zuurmond tevreden vast na afloop van de 367 km lange proef. Goed samenwerken in de cabine was cruciaal in de proef tussen Al Wajh en Neom. Doordat de route dwars door rivierbeddingen vol met stenen ging, was het hard werken voor chauffeur Zuurmond, maar ook goed opletten voor de bandenspanning voor monteur Kwakkel. Navigator Riezebos had zijn handen vol aan het zoeken naar de juiste valleien en rivierbeddingen. Juist die samenwerking verliep perfect aan boord van de Rainbow-truck. “Het was een intensieve proef om te sturen”, vond Zuurmond. “Het was zaak om niet lek te rijden en dat is gelukt. Eén band hebben we uit voorzorg gewisseld omdat er een steentje in zat. De navigatie ging ook prima. Alleen op 5 kilometer voor de finish hebben we even echt moeten zoeken.” De Rainbow-truck was ietsje van de route afgedwaald, gaf Riezebos toe. “We zaten wat te ver naar rechts op de piste. Daardoor kwamen we in de verkeerde rivierbedding terecht. We hebben wat tijd verknoeid met zoeken maar zijn toch in de goede terecht gekomen. Het barstte er van de sporen en er reden er nog een aantal rondjes, dus we waren zeker niet de enigen. Als je dan ziet waar we uitkomen, op de zestiende plaats, hebben we het best aardig gedaan en niet te veel verknoeid. Het is nog een best stukkie, maar als we zo blijven doorrollen, komt het best goed.”

De tweede etappe van de Dakar 2020 was een zware dag, waarop heel veel mis kon gaan. Stof en stenen maakten het de motorrijders moeilijk en juist daarom besloot Olaf Harmsen om het wat rustiger aan te doen. De finish halen is immers het enige wat telt voor de Dakardebutant uit Den Bosch. De 367 km van El Wajh naar Neom volbracht Harmsen zonder kleerscheuren. “Ik heb geen risico’s genomen”, vertelde hij na aankomst in het bivak. “Ik heb er genoeg zien liggen om rustig aan te doen. Het was een zware dag door de vele en ook flinke stenen. Je kon er niet omheen, dus je moest er wel overheen. Maar ze waren heel link.” Harmsen deed het zo rustig aan dat een heleboel motorrijders hem voorbij kwamen. “Maar bij de tankstop en later ook bij de finish kwamen ze ná mij binnen! Dat was erg grappig. Blijkbaar heb ik het niet zo verkeerd gedaan.” Door de relatief lage snelheid was het ook makkelijker navigeren. Alleen op het einde van de etappe maakte Harmsen een foutje. “Mijn roadbook werkte niet meer. Het draaide niet meer door. De rol was iets te dik, denk ik. Ik ben achter een truck aan gereden, maar die reed verkeerd. Dat was een beetje jammer.” In het stof was het lastig rijden, zeker achter die truck. “Achter een motor gaat het nog, achter een auto is het bijna niet te doen, achter een truck kun je beter even stoppen want je ziet geen steek.” De naweeën van een voorhoofdsholteontsteking maakten het er ook niet gemakkelijk op. In de eerste etappe had Harmsen nog barstende hoofdpijn, vandaag was hij misselijk. “Ik hoop dat het gaandeweg beter gaat. Op het resultaat heeft het geloof ik weinig invloed, zolang ik maar een beetje rustig aan doe.”

De tweede etappe van de Dakar 2020 was geen beste dag voor Petronas Team De Rooy Iveco. Twee lekke banden leverden  Janus van Kasteren een verlies van veertig minuten op. Vick Versteijnen verloor anderhalf uur met een gat in de versnellingsbak, en Michiel Becx daardoor ook. Zij kwamen op een achterstand van 2 uur en 29 minuten aan de meet na 367 km. Albert Llovera kwam als hoogst geklasseerde De Rooy Iveco over de finish op de elfde plaats. Van Kasteren baalde aan de eindstreep. Als derde gestart kon hij vaart maken en inlopen op de Kamaz voor hem. Totdat een lekke band linksachter hem tot stilstand dwong. De tien minuten die het kostte om de band te wisselen maakten dat hij in het stof kwam te rijden. “De hele dag stof, stof, stof. Dan kun je helemaal niks meer, want je rijdt maar op 60 procent.” Het zoeken naar een waypoint en een tweede lekke band, 8 kilometer voor de finish, maakten de baaldag voor Van Kasteren compleet. “Geen idee waardoor we die banden kapot hebben gereden. Misschien een steen, ik weet het niet. Ze waren gewoon allebei ineens kapot.” In het klassement duikelde Van Kasteren naar de achtste plaats op 42 minuten van klassementsleider Siarhei Viazovich. Llovera staat elfde in de rangschikking. De Andorrees had een prima dag en reed, net als in de eerste etappe, met verstand. Vanwege zijn handicap kan hij niet de auto uit om te helpen als er een band of iets anders kapot gaat, dus de boel heel houden is van extra groot belang. “Het was een bijzondere dag”, vond Llovera bij aankomst in het bivak bij Neom. “Ferran, mijn navigator, had een superdag. Alle waypoints hadden we snel gevonden. De enige vertraging – 15 tot 20 minuten – kwam van een probleempje met het stuur. Dat kon snel verholpen worden.” Llovera gaf gas waar het kon, maar reed uiterst voorzichtig door de stukken die bezaaid lagen met stenen. “Een lekke band heb je zo en dat kost meer tijd dan heel rustig rijden. Ik denk dat we het prima hebben gedaan zo.” Vick Versteijnen ging erg goed van start en reed tijden die hem dik in de top 10 leken te brengen. “We startten als 22ste truck, tussen de auto’s en ssv’s en dat gaf veel stof. Ik wilde er zo snel mogelijk voorbij en dat lukte heel aardig. We konden zelfs een paar trucks inhalen. Bij de verplichte stop zag ik Gerrit Zuurmond en een MAZ staan en daar hadden we onze zinnen al op gezet, toen ik zag dat er olie onderuit de auto stroomde.” Nader onderzoek wees uit dat er een gat in de versnellingsbak zat, waarschijnlijk door een steen. “Ik schrok me kapot”, vertelt Versteijnen. “Zonder olie in de versnellingsbak is het einde race.” Michiel Becx, met monteur Bernard der Kinderen aan boord, was kort na Versteijnen gestart en zat er dus niet ver achter. “Bernard had alles bij zich wat nodig was om Vick te helpen”, vertelt Becx. “Met kneedbaar aluminium, rubber lappen en spanbanden hebben we de boel zo goed en zo kwaad als mogelijk dichtgemaakt.” Dat duurde al met al ruim anderhalf uur, maar toen kon de Iveco Powerstar wel weer rijden, tot opluchting van Versteijnen. “We moesten nog wel twee keer stoppen om olie bij te vullen en de bak maakte een raar geluid, maar met samengeknepen billen hebben we toch de finish gehaald. Het klassement is na twee van dit soort dagen wel naar z’n grootje, maar we weten dat het erin zit. Van 22 naar 7 naar 28: dus morgen wordt weer een inhaalrace in het stof. Dat is wel jammer. Maar we weten dat het erin zit en we rijden nog; dat is het belangrijkste.”

Vandaag ging etappe twee van de Dakar 2020 vooral over rotsige ondergrond, met veel losse stenen en scherpe rotspunten. Voor alle deelnemers leverde dit de nodige problemen op, vooral omdat het lekke banden regende. Bernhard ten Brinke en Tom Colsoul hadden maar liefst vier keer een “flat”, waardoor ze zelfs nog een band van teamgenoot Giniel de Villiers moesten vragen om aan de finish te komen. Dat kostte vooral veel tijd, met een vijftiende plaats voor de Nederlander als gevolg. Binnen het team waren er echter ook volop blije gezichten, want De Villiers werd winnaar van de etappe, ondanks het stoppen bij Ten Brinke, waarmee de eerste overwinning voor een Eurol-rijder in de Dakar 2020 een feit is! Gazoo-teamgenoot Nasser Al-Attiyah had maar 12 minuten langer nodig voor de 393 geklokte kilometers, goed voor een keurige vijfde plaats. Dit was de eerste keer dat het roadbook pas zeer kort voor de etappe was uitgereikt, wat door alle navigatoren dus zeer goed was opgepikt, te zien aan de resultaten. Fernando Alonso maakte kennis met de harde realiteit in de zwaarste rally ter wereld. Hij raakte een steen, moest lang wachten op de assistentietruck en ging zelf in de weer met ducktape en tie-wraps. Een nogal andere situatie dan hij in de Formule 1 gewend was. Achter de Gazoo-kanonnen beleefden Tim & Tom ook een sterke dag in The Beast. Met een 26ste plaats waren ze het tweede Nederlandse team in de rally van vandaag, een topprestatie van de tweeling. Pascal de Baar had ook al zo’n superdag in de Renault truck. Hij reed bij een aantal waypoints zelfs op een zesde plaats, maar aan het einde van de dag verloor hij toch wat tijd bij een verstopt waypoint waar veel deelnemers moeite mee hadden. Resultaat: een achtste plaats waarmee de Riwald-chauffeur de snelste Nederlander bij de vrachtauto’s was. Direct daarachter kwam Mammoet Rallysport al binnen, ook Martin van den Brink en zijn crew hadden een uitstekende special stage achter de rug. Na een zeer lastige dag gisteren, kwam de Renault C460 Hybrid Edition van Gert Huzink vandaag zonder grote problemen uit de proef, de twaalfde plek van vandaag voelde dan ook terecht als een revanche. De Riwald Dakar Team “Fast Assistance” MAN van Ed Wigmans werd 27ste. Door Peter van Merksteijn werden er met een 51ste plek in het autoklassement geen bijzonderheden gemeld, wat ook gezegd kan worden van Kees Koolen in de side-by-side; ex-MotoGP coureur Jurgen van den Goorbergh navigeerde hem naar een sterke zeventiende plaats.

“Dat was een lastige dag zeg! Het begon al gelijk vol in het stof, weer met heel veel stenen. Daar deed ik vooral extra voorzichtig met mijn schouder, het is gewoon veel te gevaarlijk omdat ik bang ben te vallen. Als ik op mijn schouder val, kan ik weer naar huis toe, daar heb ik nog geen zin in. Dus ik heb gewoon mijn eigen ding gedaan vandaag, relatief rustig aan. Ook vandaag was het qua terrein een kopie van Marokko, met diezelfde paden door de stenen. In het spoor kan je rijden, maar daarbuiten gewoon niet, omdat daar zo ontzettend veel stenen liggen. Als je naast het parcours raakt en een steen raakt, dan ga je er op de kop af. Gisteren is er mijn Engelse teammaat al naar huis gegaan, eigenlijk door een hele l*llige val, dat moet ik niet hebben. Het werd nog veel lastiger, want als je achteraan start en langzaam rijdt, komen je na een tijdje de auto’s en vrachtwagens achterop. eerst een Mini en daarna vrij snel achter elkaar nog veel meer. Dan moet je aan de kant om ze erlangs te laten.  Dat is best vervelend als je net lekker in je ritme zit en steeds moet stoppen omdat je opzij moet. Sommige vrachtwagens maken dan ook nog eens enorm veel stof, dan is het even wachten omdat het anders levensgevaarlijk is. Vandaag was echt niet de dag om hard te gaan, het was vooral gewoon je ding doen en finishen.” Maar: goeie dag toch vandaag!? “Ja absoluut! Ik wist dat ik vandaag tijd genoeg had, dus dat ik voor het donker binnen kon zijn en dat is het enige wat telt hier. Op het laatst hadden ze een waypoint helemaal verstopt, maar ik had hem wel. Dat vond ik erg leuk want iedereen was aan het zoeken daar, dat was niet normaal hoeveel sporen er stonden. Het plaatje in het roadbook klopte niet helemaal achteraf. Iedereen was aan het kijken waar hij heen moest en iedereen ging de verkeerde kant op. Het was voor mij een beetje ‘gok de goals’ maar dat ging super, ik kon door naar de finish en een kopje soep hier in het bivak.” Nog wensen? “Ik hoop dat het in de tweede week wat meer zand wordt, met die stenige stukken heb ik niks. Die mogen ze van mijn part allemaal opruimen, dus mochten er vrijwilligers zijn, laat ze hier komen en alles aan de kant gooien.”

Een listig waypoint in de slotfase van de tweede etappe van de Dakar 2020 kostte Edwin Straver veel tijd. Foeterend en balend kwam de kistrijder uit Rijswijk over de finish in Neom. Op een achterstand van iets meer dan twee uur sloot hij de proef van 367 kilometer af op de 83ste plaats. Met een gezicht als een oorwurm zette Edwin Straver zijn KTM op de afgesloten parkeerplaats. “Ik voel me prima, maar ik heb wel ontzettend de ziekte in over dat waypoint”, vertelde hij. “Een half uur heb ik verkloot met zoeken. Ik heb nog nooit een waypoint gemist, maar nu heb ik serieus overwogen om ‘m te laten liggen en naar de finish te rijden.” Straver baalde vooral van het tijdverlies. “Bij de tankstop (op km 236) zat ik nog tien minuten voor Mirjam Pol. Nu was ze een paar minuten voor mij aan de finish. Daar gaat het me niet zozeer om, maar zoveel tijd verliezen betekent dat ik morgen verder naar achter start en dus weer in het stof moet rijden. Er was vandaag al zoveel stof. Bizar gewoon. Maar ja, het is niet anders.” Straver kan vanavond in elk geval vroeg zijn tentje in. Hij mocht maximaal tien minuten aan de motor werken voordat die het parc fermé in moest en het roadbook krijgt hij, net als vanochtend, pas bij de start.

De tweede etappe van Dakar 2020 beginnen Erik van Loon en Sébastien Delaunay erg sterk. Zij komen als zevende de verplichte pauze in, ondanks een lekke band. Daarna hebben zij last van het stof van een aantal quads, waardoor er nog twee banden lek raken. In het laatste deel van de proef verliezen ze ongeveer dertig minuten doordat zij moeten zoeken naar een lastig waypoint. In totaal verliezen zij vijfenveertig minuten op dagwinnaar De Villiers. Van Loon kijkt dan ook met gemengde gevoelens terug naar de etappe van vandaag. “We begonnen heel sterk, als we in dit veld rond de zevende plaats kunnen rijden, dan doen wij het erg goed. Na de pauze zijn de gaten naar andere deelnemers helemaal anders dan daarvoor en daar hadden we nu last van. In het stof hadden we twee lekke banden. Uiteindelijk reden wij vooraan in een groepje van auto’s en trucks, tot we het waypoint niet konden vinden. Daar hebben we een half uur naar gezocht, jammer. Maar, morgen gaan we er weer tegenaan!” De etappe van morgen start en finisht in Neom. De route gaat richting de grens van Jordanië door valeien, bergen en het zand en de Dakar bereikt haar hoogste punt op 1400 meter. De proef is 414 kilometer lang, de eerste auto vertrekt rond 9:15 (7:15 NL tijd) en finisht rond 14:12 (12:12 NL tijd).

Bernhard ten Brinke en Tom Colsoul beleefden vandaag een heftige tweede Dakar dag. Tijdens de special stage over 367 km werd de fabrieksequipe van Toyota Gazoo Racing geplaagd door lekke banden. Met dank aan teamgenoot Giniel de Villiers, die een band afstond, hielden Bernhard en Tom de schade beperkt met een 16e plaats en 26 minuten tijdverlies op diezelfde Giniel de Villiers. De Zuid-Afrikaan bezorgde Toyota de dagzege. Onderweg van Al Wajh naar Neom teisterden forse en scherpe stenen de deelnemers in het autoklassement. Ook de Toyota Hilux met startnummer 307 moest eraan geloven. Bernhard ten Brinke: “Na 20 kilometer reden we onze eerste band lek. Na het wisselen stonden we 20 kilometer later weer stil om een andere band te wisselen. Vanaf dat moment knijp je ‘m, want je hebt dan nog meer één band over en moet nog dik 325 kilometer…” Ondertussen werd alle navigatietalent van Tom Colsoul aangesproken. Deze tweede etappe was namelijk de eerste keer dat de navigatoren pas kort voor de start het roadboek ontvingen. “Tom heeft vandaag hele lastige vraagstukken op moeten lossen en dat deed hij zo goed als foutloos. Eén keer zijn we verkeerd gereden. Net als heel veel anderen trouwens. Dat kostte ons ruim vijf minuten.” Op het laatste en tweede deel van special van 80 kilometer kreeg de Toyota-equipe opnieuw te maken met een lekke band. Zo werd ook de laatste van drie reservebanden gebruikt. “Je raadt het al: net 10 kilometer onderweg kregen we een slow puncture; een langzaam leeglopende band.” Nadat een noodreparatie met anti-lek vloeistof niet werkte, besloten Bernhard en Tom te wachten op een achteropkomende Toyota-equipe. Tien minuten later stopte teamgenoot Giniel de Villiers om één van zijn banden te doneren. “Dankzij Giniel hebben we de stage uit kunnen rijden en de schade beperkt kunnen houden”, benadrukt Bernhard. “Deze teamspirit toont maar weer eens aan, dat we bij het juiste team zitten.” De reeks aan lekke banden zorgde voor 26:05 min. tijdverlies op dagwinnaar Giniel de Villiers. “Jammer, van alle lekke banden, want op zich liep de dag goed. De Toyota was snel en betrouwbaar en Tom bleek in topvorm. Over het tijdverlies maak ik me nog niet zo’n zorgen. Ten opzichte van gisteren zie je veel verschuivingen in het klassement. De wedstrijd is nog lang, dus er liggen nog heel veel kansen. Laat de dag van morgen maar komen!” In het algemeen klassement zijn Bernhard ten Brinke en Tom Colsoul te vinden op de 10e plaats met iets meer dan 21 minuten achterstand op leider Orlando Terranova.

Martien Jimmink kon het aan de finish bijna niet geloven. Nog vóór Mirjam Pol en Edwin Straver geëindigd? Tweede Nederlander aan de meet dus? Maar het was echt zo. Als 69ste meldde Jimmink zich aan de streep na de 367 km special van de tweede etappe. De vraag is alleen of hij alle waypoints heeft gehaald. Het begin van de Dakar 2020 verloopt uitermate voorspoedig voor Martien Jimmink. Na een prima eerste etappe was ook de tweede, van Al Wajh naar Neom, een opperbeste dag voor de 59-jarige loonwerker uit Kolhorn. “Het ging zó goed. Het was gewoon enduro rijden.” Dat de snelheid er zo lekker in zat lag ook wel een beetje aan het feit dat Jimmink de navigatie af en toe overslaat. Regelmatig rijdt hij gewoon achter anderen aan in de hoop dat die wel weten waar ze heen moeten. Soms gaat het ook simpelweg op gevoel. “Op punten waar iedereen aan het zoeken is, blijf ik even staan om te kijken wat er gebeurt. Als er een auto terugkomt, was dat dus niet goed. Als er een andere auto de andere kant op gaat, is dat meestal wel goed en dan ga ik daar achteraan. Meestal klopt het wel.” Het is wel een risico, maar Jimmink neemt dat voor lief. “Ik vind het zonde van het ritme en de snelheid. En ik vind het gevaarlijk. Er is zo enorm veel stof en er liggen zoveel stenen. Soms rijden er dan ook nog mensen in de weg. Op één stukje had ik het zo aan de stok met een andere motorrijder, die steeds maar weer voorbij kwam. Daar ben ik op een gegeven moment met een rotgang voorbij gegaan, zo beu was ik het. Je moet constant heel goed opletten. In de laatste kilometers draaide mijn roadbook sowieso niet meer, dus moest ik wel achter anderen aan, maar die hele groep ging van het paadje.” Jimmink besloot daarom maar om naar een rode zwaailamp toe te rijden. Die bleek toe te behoren aan een truck die terug kwam rijden. Jimmink besloot er toch maar achteraan te rijden en pikte zodoende nog een waypointje op dat hij aanvankelijk had gemist. Aan de finish wordt de gps uitgelezen en op basis van het aantal gemiste waypoints worden tijdstraffen toegekend. Hoe dat uitpakt, wordt vanavond bekend. Jimmink en de monteurs van HT Rally Raid hebben vanavond vrijaf. De motor moest tien minuten na aankomst bij het bivak in een parc fermé worden gezet. Er mag niet aan worden gesleuteld. Het roadbook wordt ook pas morgenochtend uitgereikt, net als vandaag.  

De Dakar Rally 2020 is voor Petronas Team De Rooy Iveco met wisselend succes van start gegaan. Janus van Kasteren behaalde een uitstekende derde plaats in de eerste etappe. Albert Llovera kwam binnen met de twaalfde tijd. Vick Versteijnen en Michiel Becx daarentegen liepen ruim een uur vertraging op door een kapotte stuurarm bij de truck van Versteijnen. Van Kasteren kwam met de Iveco Powerstar goed uit de startblokken. Met startnummer 505 vertrok hij als zesde truck, om na 319 kilometer van Jeddah naar Al Wajh met de derde tijd aan te tikken, 3.09 achter de Kamaz van Shibalov en anderhalve minuut achter de MAZ van Viazovich. “We zijn alle drie heel blij met deze toch wel verrassende derde plaats, op slechts 3 minuten”, zei Van Kasteren. “We hadden het onderweg wel een beetje in de gaten, want we waren Loprais en een Kamaz gepasseerd. Het ging goed. We hebben lang in het stof gezeten van de Iveco van Macik; anderhalf uur zeker. Het snelheidsverschil was niet zo groot en dus was het moeilijk om te passeren, maar uiteindelijk is dat wel gelukt.” Van Kasteren, navigator Marcel Snijders en monteur Darek Rodewald lieten een minuutje liggen bij het zoeken naar een waypoint, waar meer trucks en auto’s moeite hadden. “We moesten een kilometertje terug en hadden het toen rap gevonden, dus we konden snel door. Martin van den Brink was daar ook aan het zoeken en die kwamen we pas 10 kilometer later weer tegen. Het was een leuke proef, maar er was wel veel stof, wat het soms lastig maakte. De truck heeft het perfect gedaan. Op de stenen merk je heel goed het verschil tussen een fronttruck en de Powerstar.” Domme pech Versteijnen Vick Versteijnen reed met zijn Powerstar op een grote steen en brak daarbij de stuurarm. Met hulp van de snelle assistentie van Michiel Becx kon dat wel weer worden gerepareerd, maar Versteijnen verloor er ruim een uur mee. Hij kwam op 1.27.46 als 21ste aan de streep. Bij het zoeken naar een waypoint reed Versteijnen in het stof. Bij het ontwijken van een boompje brak de achterkant van de truck weg en voor Versteijnen het wist doemde een grote steen pal voor zijn neus op. Gevolg: de stuurarm gebroken en de vooras verschoven. “Geen ontwijken aan”, vertelt hij. “Gelukkig zat Michiel niet ver achter ons. Zijn monteur Bernard der Kinderen heeft fantastisch werk geleverd, zodat we toch relatief snel weer verder konden. Dit was gewoon domme pech, maar die steen heb ik wel honderd keer vervloekt.” Het tijdverlies was extra zuur omdat Versteijnen in het eerste deel van de proef als een speer ging. Bij het ingaan van de neutralisatie na 86 km had hij de tiende tijd in handen. “Gigantisch”, vond Versteijnen. “Het tempo zat er goed in, we hebben geen ‘oei-momentjes’ gehad. Dan ga je te hard. Maar daar was geen sprake van. Ook het tweede deel ging het voortreffelijk, totdat we die steen tegenkwamen. Het is jammer dat zoiets op dag 1 al gebeurt, maar vandaag zijn wij het, morgen een ander.” Michiel Becx kwam ongeveer een kwartiertje na de botsing bij zijn teamgenoot en ging meteen aan het werk. “Ik denk dat we er drie kwartier hebben gestaan”, rekende navigator Edwin Kuijpers uit. “Ook bij ons ging het prima. Het eerste deel verliep soepel en ook het tweede deel was best goed. Met een truck is het echt heel anders dan met de auto. Veel vergevingsgezinder. Maar voor Michiel was het ook wennen: na een weekje testen volle bak voor het echie in de Dakar.” Llovera twaalfde Albert Llovera zette met de twaalfde tijd een keurig resultaat neer. De Andorrees plande zijn rit goed. “Snel waar het kon, voorzichtig waar het moest”, vertelde hij. “Ik kan me geen lekke banden veroorloven, want vanwege mijn handicap kan ik niet helpen met wisselen. Een proef met zoveel stenen is voor mij dus extra moeilijk, omdat ik alle klappen moet opvangen met mijn armen, terwijl ik ook alles met mijn handen moet doen: gas, remmen, alles. Daarom ben ik heel blij met deze tijd. Ik had niet verwacht dat we zo snel zouden zijn.” Nu Versteijnen en Becx een heel eind naar achter moeten starten, is het zaak voor Llovera om te proberen enigszins bij Van Kasteren in de buurt te blijven. “Maar dat wordt lastig”, vreest de voormalig Olympisch skiër. “Hij is zo geweldig snel, dat kan ik nooit bijhouden. De twaalfde tijd geeft weliswaar vertrouwen, maar voor de tweede etappe kunnen we niets voorbereiden omdat we pas bij de start het roadbook krijgen. De rit indelen, zoals vandaag, is nagenoeg onmogelijk, omdat we geen idee hebben wat er komt.” Gemengde gevoelens Gerard de Rooy keek met gemengde gevoelens terug op de eerste dag. “Janus heeft het heel goed gedaan. Albert zit er met de twaalfde plaats het dichtste bij, dus hij heeft morgen voor zover mogelijk een dienende rol voor Janus. Michiel moet bij Vick blijven en samen moeten ze proberen wat naar voren te komen. Anderhalf uur verliezen op de eerste dag is veel, maar in de Dakar kan altijd iets voorvallen. Ik heb lang bij CP2 gestaan vandaag en daar zaten overal grote gaten. Iedereen klaagde over gaten, stenen, lekke banden. Er is niet veel nodig om tijd te verliezen.”

De eerste dag is nooit zijn beste, waarschuwde Teun Stam. Met de 64ste plaats in de eerste etappe van de Dakar 2020 mocht hij nochtans best tevreden zijn. “Het ging ook super, op één akkefietje na, met een steen zo groot als een olifant. Dat was een beetje zonde.” De etappe van 319 km tussen Jeddah en Al Wajh was opgedeeld in twee stukken, met een neutralisatie na km 86. Net voor dat stuk asfalt ging het even niet volgens plan bij Teun Stam en René Bargeman van Schijf Rally. Een navigatiefoutje kreeg grote gevolgen. “We kwamen uit de duinen, kropen omhoog tegen een berg op en aan de andere kant weer omlaag, tussen een rotspartij door”, vertelt Stam in het bivak in Al Wajh. “Bijna beneden lag een steen zo groot als een olifant: niet te missen. Achteruit terug naar boven heeft een uurtje gekost. Dat is zonde, want verder was het een hartstikke leuke dag. Buiten dat dingetje hebben we soepel gereden. Ook in de duinen, die heel zacht en mul zijn en waar we met het gewicht van deze auto een paar pk extra zouden kunnen kunnen gebruiken.” De proef was gevarieerd, met duinen, snelle stukken, veel sporen en veel stenen. Het leek wel een beetje op Marokko. “Daar hebben ze nog iets meer stenen neergekwakt, maar hier zijn ze groter en gemener. Dat breekt je op. De onderkant van de auto heeft aardig schade opgelopen. Daar zijn de monteurs wel even zoet mee.” Ook navigator Bargeman werd aan het werk gezet. Hij had immers een vrije avond, omdat de roadbooks pas bij de start van de tweede etappe worden uitgereikt. “Anders zit ie zich maar te vervelen”, grinnikte Stam. “Voor ons maakt het weinig uit of de roadbooks de avond vooraf of pas bij de start worden uitgedeeld. Ze zijn al voorgekleurd. Het is nu zaak om het ritme en het tempo een beetje op te bouwen en geen foutjes te maken.”

Binnen een uur achter de dagwinnaar stuurde Gerrit Zuurmond de Rainbow-truck over de finish van de eerste etappe. Met een keurige achttiende plaats begon de équipe goed aan de Dakar Rally 2020. Zuurmond was dan ook ‘uitermate tevreden’, zeker omdat er ook nog assistentie werd verleend aan Martin van den Brink waardoor Zuurmond zelf geen reserveband meer had en dus op eieren richting Al Wajh moest. Er zat van alles wat in de 319 km wedstrijdproef: duinen, snelle paden, veel stenen. “Een Marokkaanse proef, zoals we die kennen uit de Morocco Desert Challenge, maar dan in het groot”, vond Zuurmond. “Het ging heel aardig. De MAN heeft zich ook prima gehouden.” Toch had het nog beter gekund. De Rainbow-truck reed één keer lek. Met nog maar één reserveband over besloot Zuurmond toch om die aan Martin van den Brink te geven. Bovendien hielpen ze de Mammoet-crew met het wisselen van twee lekke banden. “Maar onze laatste band afgeven, betekende wel dat we zeer behoudend moesten rijden. We zijn bij elkaar gebleven – wij voorop en Van den Brink achter ons aan – zodat we elkaar konden helpen als er nog iemand lek zou rijden. Zo zijn we op eieren naar de finish gereden.” De openingsrit van de Dakar was dus zeker geen gemakkelijke. Ook de navigatie was best listig. Navigator Jasper Riezebos ging één keer de fout in. “Maar dat was een kwestie van één keer goed aanhalen en we zaten weer op het goede pad”, aldus Zuurmond. Over de tweede proef kon Zuurmond nog niets zeggen. Alle deelnemers krijgen het roadbook pas bij de start. In de briefing waarschuwde de organisatie wel voor ‘100 procent gecompliceerde navigatie’. “Maar we staan allemaal gelijk aan de streep”, stelde Zuurmond. “Het is voor iedereen onbekend terrein, niemand kan zich voorbereiden. We gaan gewoon proberen morgen vol te houden wat we vandaag zijn begonnen.”

Het zag er gisteren niet makkelijk uit voor Gerben Lieverdink. Met een nog niet herstelde blessure ging hij vanmorgen toch gewoon van start, waarop hij na bijna 6,5 uur rijden in het bivak van Al Wajh aankwam. De wetenschap dat het dus wèl kan, doet hem zichtbaar goed. “Dat was zeker geen makkelijke dag. Als je dan weer ziet wat er allemaal gebeurt onderweg, ik heb drie keer een helikopter gezien die mensen kwam ophalen! Een teamgenoot van ons is gevallen, daar heb ik nog bij gewacht, dus ik krijg die tijd waarschijnlijk nog terug. Er is dus al een hoop gebeurd op de route. Het was dan ook heel tricky, met name in het begin. Veel grote stenen, in begin was het ook nog eens erg glad. Plus, ook nog eens héél veel kleine stenen, ik moest echt donders goed oppassen. Het is zo verraderlijk hier, je ziet iemand zomaar even vallen, sleutelbeentje stuk, je bent zo weer onderweg naar huis toe. Ook onder het losse zand lagen stenen, met mijn “rare” arm was dat vooral in het laatste stuk funest, maar ik ben er wel doorheen gekomen.” “Het lijkt hier veel op Marokko, veel stenen maar ook heel veel afwisseling. Grote duinen, kleine duintjes, veel los zand, het was zo nu en dan echt genieten! Het laatste stuk je wel in het donker en het werd al wel fris, daar had ik me wat in vergist. De verbindingsroute heb ik maar in één stuk doorgereden, dat was een grote weg, een lang recht stuk. Ik heb geen risico genomen, gewoon mijn eigen ding gedaan om de finish te halen en dat is gelukt.” OK, dat klinkt dus goed! Maar, hoe is het met je schouder nu? “Ik ben zeker niet ontevreden over vandaag qua lichamelijke gesteldheid, ik moet alleen mijn vertrouwen weer een beetje opbouwen. Ik hoop dat alles nu zo blijft, dat ik zo door kan gaan. Als ik kijk waar ik nu sta en waar ik half november stond, vind ik wel dat ik nu al ergens gekomen ben. Ik had het veel erger verwacht. Morgen is er de Supermarathon, de Elite-rijders mogen dan maar tien minuten sleutelen maar ik mag gewoon alles doen aan de motor. Ik had soms helemaal niet gedacht nog zo ver te kunnen rijden, ik bekijk het nu van dag tot dag en elke dag is anders.”

Totaal verrast waren Jan en Ben van de Laar en Simon Stubbs aan de finish van de eerste etappe van de Dakar Rally 2020. De veertiende tijd, op een half uurtje van dagwinnaar Shibalov: dat hadden ze niet verwacht. Gas terugnemen waar het nodig was en zo de banden sparen was het geheim, naast puik navigatiewerk. Jan van de Laar was zeer te spreken over de etappe van Jeddah naar Al Wajh, met een proef van 319 km. “Een superleuke dag. Alles zat erin. Het was heel mooi om te rijden. Mooie afstand ook, om mee te beginnen.” Duintjes werden afgewisseld met valleien en snelle paden maar ook stukken met grote, scherpe stenen. “In zo’n maanlandschap met zwarte stenen hebben we serieus gas teruggenomen”, vertelt Van de Laar. “We zagen er verschillende stilstaan om banden te wisselen. Sommige twee of drie banden zelfs. We waren het er met z’n drieën meteen over eens dat we daar met de grootste voorzichtigheid doorheen moesten om de banden te sparen. Een kapotte band kost zo een kwartier, zeker als je een beetje rottig staat. Dat maak je niet zomaar goed.” Het bleek een uitstekende keuze te zijn om de strook van een kilometer of 30 op half gas over te steken, want Van de Laar kwam met alle banden intact aan de finish, waar hij tot zijn verrassing hoorde dat hij veertiende was geworden. “Het ging haast vanzelf vandaag. We hebben een goed ritme met ons drieën. Ben heeft foutloos genavigeerd. Eén keer, bij een punt waar meerdere valleien samen kwamen en weer uitwaaierden en waar veel stof hing, zijn we tien meter te ver doorgereden. Hij had het meteen in de gaten, dus met een klein bochtje zaten we weer goed. Er zijn er veel verkeerd gereden. Nummer 510 (Szustkowski, red) zijn we wel drie keer tegengekomen bij het zoeken naar een waypoint, dat aan de andere kant van de berg lag. Ik denk dat we tevreden mogen zijn.” Het resultaat betekent dat Van de Laar in de tweede etappe als veertiende truck mag vertrekken: twaalf plekken winst ten opzichte van de eerste dag. “Iets verder naar voren starten heeft als gevolg dat er minder sporen zijn, dat er minder kapot is gereden en dat je om de minuut mag starten, waardoor je iets minder stof hebt. Alleen maar voordelen dus, die het rijden iets gemakkelijker maken. Het zou mooi zijn als we het zo vol kunnen houden.”