Dakar 2019

Het weer overeind zetten van Maurik van den Heuvel leek Ton van Genugten veel tijd te kosten in de achtste etappe van de Dakar Rally, maar leverde hem uiteindelijk toch nog de tweede plaats op. Na het optellen en aftrekken van de penaltytijden bleek dat Van Genugten slechts 22 minuten had toegegeven op etappewinnaar Dmitry Sotnikov. Het omvallen in de duinen kostte Van den Heuvel wel veel tijd. Hij werd geklasseerd als elfde op een achterstand van 4.52.42. Met de wetenschap dat zijn Petronas Team De Rooy Iveco-teamgenoot op de kant in de duinen lag, ging Van Genugten als een speer van start in de achtste etappe, als tweede truck in de tweede golf. Vijf trucks, waaronder Gerard de Rooy, Federico Villagra en Maurik van den Heuvel, waren al een uur of drie eerder gestart. Omdat Van den Heuvel de laatste van de vijf was, moest hij dus uren wachten tot Van Genugten er was. “Het eerste stuk van pakweg 100 km was heel snel, met feshfesh-paden. Daar kwamen we wel aardig doorheen, ondanks dat er een dichte mist hing”, vertelt Van Genugten. “Bij kilometer 132 hebben we Maurik overeind gezet. Dat kostte een half uur, maar het ging toch vrij goed, dus dan rijd je er met een goed gevoel weer vandaan.” Foto: Red Bull Content Pool Van Genugten reed vanaf dat moment vol gas door om zoveel mogelijk tijd weer goed te maken. Tot 40 km voor de finish – op bijna hetzelfde punt als waar eerder teamgenoot Villagra een lekke band kreeg – reed Van Genugten een band kapot. “Dat was jammer, maar blijkbaar kan het niet één dag helemaal vlekkeloos gaan deze Dakar. Uiteindelijk was het toch wel een goede dag, blijkt later. Morgen gaan we er in elk geval nog eens goed voor zitten.” Er was nog de stille hoop dat zou blijken dat Sotnikov een waypoint had gemist, maar dat lijkt niet zo te zijn. ’s Avonds laat, toen Van Genugten zijn tijd had teruggekregen, was er nog geen sprake van een penalty voor de Rus. Hij behoudt dus in elk geval voorlopig zijn etappeoverwinning en de leiding in het klassement. De uitslag van de etappe: 1    4h38m06s 2            IVECO             501 – SIARHEI VIAZOVICH (BLR)               MAZ             503 – GERARD DE ROOY (NLD)               IVECO             505 – FEDERICO VILLAGRA (ARG)   +00:27:06 11  IVECO             514 – DMITRY SOTNIKOV (RUS)               KAMAZ             500 – EDUARD NIKOLAEV (RUS)               KAMAZ             503 – GERARD DE ROOY (NLD)               IVECO             505 – FEDERICO VILLAGRA (ARG)   +04:09:27 5            IVECO          513 – MAURIK VAN DEN HEUVEL (NLD)   +11:07:15

Weer 360 km afgevinkt. Nog twee dagen met in totaal 423 km wedstrijdkilometers te gaan. Martien Jimmink werd wel blij bij die gedachte. “Nu moet ik het niet meer verkloten. Dat heb ik de hele dag al tegen mezelf gezegd”, vertelt Jimmink in het bivak van Pisco na afloop van de achtste etappe. Het is overleven voor Jimmink, al gaat het fysiek en mentaal al een stuk beter dan een paar dagen geleden. Na de zevende etappe ging hij vroeg naar bed. “Iedereen heeft alles voor me gedaan. Zoveel, dat ik zelf ben vergeten om te tanken. Ik kwam bij de start en daar zag ik dat ik een litertje of zes, zeven nodig had. Ik ben terug het dorp ingereden en bij een boer met een pickup kon ik een paar liter krijgen.” Een beetje te laat terug bij de start zette Jimmink er de sokken in. In de verte zag hij mist rond de heuvels hangen en daar wilde hij niet in zijn eentje in terecht komen. Net voor hij de wolken in dook, vond hij aansluiting bij quadrijder John Maragozidis. “Een boer uit Australië die amandelen kweekt”, ontdekte de loonwerker uit Kolhorn. “Hij navigeerde zo goed door de mist, dat ik besloot om bij hem in de buurt te blijven. We hebben de hele route samen gereden. Soms moest hij even op mijn wachten omdat ik een duin niet opkwam, dan moest ik weer even op hem wachten, omdat mijn snelheid hoger ligt dan de zijne. Maar samen zijn we goed door de dag heen gekomen. Bij de finish zei hij: ‘This is a gift’, maar als je er zoveel voor moet doen vind ik het geen cadeautje.” Jimmink liet opnieuw een zootje waypoints links en rechts liggen. In het klassement heeft hij inmiddels de meeste straftijd van alle motorrijders: 13 uur en 45 minuten. Daar trekt hij zich niets van aan. Dat het betekent dat hij elke dag helemaal achteraan moet starten, is het enige wat hij er vervelend aan vind. “Ik heb wel het gevoel dat de dagen minder zwaar worden”, zegt hij. “Zo viel het me vandaag wel mee. Het was te doen.” Jimmink was in elk geval voor het donker werd aan de finish. Dat gaf hem ’s avonds de tijd om zijn to do-lijstje af te werken: douchen, eten, naar de dokter (‘Ze vindt het altijd wel gezellig’), roadbook kleuren, nog een keer eten en dan op tijd naar bed. De etappe van woensdag is de voorlaatste, maar dat wil niet zeggen dat het appeltje-eitje wordt. De lus door de duinen van de Ica-woestijn bij Pisco telt 313 km tegen de klok en een verbinding van 96 km.

Na slechts dertig kilometer in de achtste etappe raken Erik van Loon en Harmen Scholtalbers op hoge snelheid een steen in het stof van een truck. Daarbij ontstaat schade aan de ophanging. Wanneer zij de auto omhoog zetten op een redelijk vlakke ondergrond, zakt de jack in het zand. Daarbij raakt voor de vierde keer deze Dakar de jack krom. Het tweede deel van de stage maken zij geen enkele fout in de duinen en houden zij de schade beperkt. Met name over het tweede stuk is Van Loon tevreden: “Na de neutralisatie volgde er tweehonderd kilometer met serieuze duinen. Van de kopgroep zaten daar wat mensen vast, dus hebben wij daar extra opgelet en de banden afgelaten. Daardoor verliezen we over heel dat stuk maar een kwartier. Complimenten voor Harmen, die heeft geen fout gemaakt. Dat maakt die problemen in het begin extra zuur.” De Toyota Hilux was erg lastig te besturen na de schade. “Door die klap raakt de draagarm krom en is er een wiel kapot, doordat die jack in het zand zakt, buigt deze. Dus hebben we op de T4 moeten wachten en samen de jack afgeslepen. Daarna stuurde de auto niet goed en dan moet je nog 330 kilometer. Gelukkig hebben we de schade beperkt weten te houden en zijn er nog twee etappes te gaan. We zullen hem naar de finish brengen!” Foto: Van Loon Racing / Fotop

Dat had Herwin Hopmans nog nooit meegemaakt: worden ingehaald door het stof dat hij zelf opwerpt met de motor. In de achtste etappe van de Dakar Rally deed hij deze merkwaardige ervaring op. “De wind kwam van achter, waardoor het stof over me heen sloeg, maar in de mist bleef het overal aan plakken. Heel raar.” Ongeveer 70 km lang reed Hopmans door de mist die in de heuvels aan de kust hing tussen San Juan de Marcona en Pisco. Het was een bijzonder lastig stuk in de 360 km lange proef. “Heel diepe, losse feshfesh en dan in die mist: ik zag helemaal niks. Mijn bril schoonmaken kon ook eigenlijk niet, want met twee handen aan het stuur was het al hard werken, en stoppen in die rommel kan ook niet. Je moet gang houden, anders zak je erin weg.” Bij de tankstop, waar Hopmans eindelijk zijn bril eens goed kon schoonmaken, hoorde hij dat kistrijder Mark Tielemans was gevallen en problemen had met het luchtfilter. “En ja hoor: bij kilometer 170 zag ik hem staan in de duinen. Hij kreeg de motor niet meer aan de gang. Ik heb het sleepkabeltje eraan gehangen en de motor voorzichtig naar beneden getrokken, zodat ie weer recht stond. Hij sloeg meteen aan.” De volgende 280 kilometer reden ze samen, maar nadat Hopmans op een duintje was gevallen, scheidden de wegen. “Dat is ook wel goed voor mij, alleen rijden, vanwege het navigeren. Ik vond het niet erg tenminste. Op die eerste 100 kilometer na, was het weer best een mooie dag.”

Geduld, regelmaat, vloeiend rijden door de duinen, goed navigatiewerk en een perfecte truck.’ Dat waren de ingrediënten voor de hoofdschotel van Mammoet Rallysport in de achtste etappe. Janus van Kasteren diende het ‘vijf-sterren gerecht’ op in het bivak van Pisco. Het ‘dagmenu’ van dinsdag was pittig, maar smaakt zeker naar meer. ,,Het was een fantastisch dag voor ons,’’ zo liet Janus rond 17.30 uur (plaatselijke tijd) vanuit Peru weten. ,,We hebben heel constant gereden en geen grote problemen gehad. We hebben een kwartier verspeeld, omdat we vast hebben gestaan op een duin. Maar verder ging het bijzonder goed. Het is mijn beste klassering en beste etappe in twee Dakar Rally’s.’’ Ook teameigenaar Martin van den Brink reageerde verheugd. ,,Een vijfde plaats op 45 minuten achterstand na zo’n pittige etappe is echt top! Ik ben heel erg tevreden en zal iedereen blijven motiveren om dit nog twee dagen vast te houden.’’ ‘In de mist moet je blind navigeren’ Janus van Kasteren en zijn co-piloten Erwin van den Bosch en Frank van Hoof begonnen met nogal wat ‘zorgen’ aan de etappe van San Juan de Marcona naar Pisco. ,,In het begin was het nogal mistig. Dat was lastig rijden. Erwin heeft uitstekend genavigeerd. Je ziet niets en moet blind navigeren. Ik vertrouw hem volledig en dat pakte goed uit. De mist speelde de eerste 40 à 50 kilometer een belangrijke rol. We moesten, ondanks de mist, de gang erin houden. Op de stukken met fesh-fesh moet je snelheid blijven houden anders sta je zo vast.’’ Na 150 kilometer en de verplichte pauze van 15 minuten bij de neutralisatie kwamen Janus en zijn manschappen in het spoor van Ton van Genugten te rijden. ,,We gingen samen met Ton de duinen in. We hebben daar zo verschrikkelijk fijn en goed gereden. Het ging heel soepel en vooral vloeiend. Ja, dat was nu echt genieten geblazen.’’ In het laatste deel moesten de mannen van Mammoet Rallysport, die bij het vierde meetpunt zelfs 20 seconden sneller waren dan Gerard de Rooy, toch wat terrein prijsgeven. ,,We hebben een kwartiertje verloren, omdat we vast stonden op een duin. Jammer, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn heel blij met de vijfde plaats in de etappe.’’ De ritwinst na 361 zware kilometers was voor Dmitry Sotnikov (Kamaz). Achter Viazovich (Maz) eindigden de Iveco-mannen Gerard de Rooy en Federico Villagra nog net voor de Renault-brigade van Mammoet Rallysport. ‘Truck en motor deden het fantastisch’ Voor de serviceploeg van Mammoet Rallysport is er vanavond en vannacht voldoende tijd om de Renault te prepareren voor de negende etappe. ,,De truck en de motor deden het fantastisch. De motor was weer 100% en dat was goed te merken in de duinen. We hopen dat de truck morgen (woensdag) hetzelfde presteert als vandaag.’’ De negende etappe brengt de rallykaravaan morgenavond terug in het bivak waar ze nu ook zijn. Het rondje Pisco – Pisco telt overigens nog wel 410 kilometer. Daarvan wordt er 313 kilometer tegen de klok gereden. de equipe van Janus begint woensdag als vijfde aan de rit. ,,Daar zijn we ook heel blij. We hebben dan minder last van stof. Het is fijn om net achter de toppers te mogen starten. ‘’ De eerste truck begint om 14.57 uur (Nederlandse tijd) aan de voorlaatste etappe. ,,Het aftellen is voor ons nu ook echt begonnen,’’ aldus een razend enthousiaste Janus, die zich met zijn teamgenoten na het smakelijke dinsdag-menu mag opmaken voor het ‘toetje’.

De Dakar Rally 2019 keert tijdens de achtste etappe terug naar Pisco. De startvolgorde is aangepast voor de proef. De snelste tien motoren, tien auto’s en vijf trucks uit de zevende etappe starten als eerste in de 360 kilometer lange etappe. Rallymaniacs houdt u in het liveblog uiteraard op de hoogte van de laatste ontwikkelingen op de proef, maar ook in het bivak.

“Dat we hier nou acht dagen op hebben moeten wachten.” Lyrisch was Paul Spierings over de achtste etappe van de Dakar Rally, een proef van 360 km terug naar Pisco. “Dit was echt zo vet. 200 km dikke duinen en het liep geweldig.” Spierings volbracht de etappe met de 31ste tijd en was opnieuw als eerste Nederlander aan de finish. Slechts één klein minpuntje kon Spierings ontdekken aan de dag en dat was dat hij 10 km voor de finish even moest zoeken naar een zogenaamd hidden waypoint. “Dat viel me tegen van mezelf.” In de beginfase van de wedstrijd hadden de motorrijders in de bergen veel last van mist en feshfesh. Spierings besloot het daar even rustig aan te doen. “Er kwamen wat jongens voorbij, maar die heb ik laten gaan. Of ze zijn gewoon echt sneller, of ik zie ze later wel liggen.” Na de mist kwamen de duinen. “Zo ontzettend mooi. Echt prachtig. Dit had ik wel acht dagen gewild, in plaats van paden met stenen waarop je je gezicht kapot valt.” Spierings reed een groot deel van de dag in een groepje van een man of vijf, zes, die meer ervaring hadden dan hij. Hij leerde er veel van. “Ik heb eerst eens gekeken hoe zij dat doen en daarna heb ik een versnelling opgeschakeld. Toen ging het eigenlijk nog veel beter en makkelijker. Ik heb nog niet vaak zó lekker gereden.” Met nog twee dagen te gaan is Spierings aan het aftellen. De finish komt nu wel heel dichtbij. Voor het zover is, staat er nog wel 400 km wedstrijd op het menu. “Eigenlijk ben ik al aan het aftellen sinds ik ben gevallen. Dat was zo’n moment dat het afgelopen had kunnen zijn. Ik ben blij dat het niet is gebeurd, want dan had ik deze dag gemist.”

In een zenuwslopend spannende achtste etappe heeft Gerard de Rooy zijn achterstand in het klassement van de Dakar Rally verkleind. Eduard Nikolaev raakte de leiding kwijt doordat hij bijna een uur vastzat in de duinen. De Rooy kwam echter ook een kwartiertje vast te zitten en reed in de slotfase met een krom voorwiel, zodat de Rus de schade ten opzichte van De Rooy kon beperken tot 40 minuten en 54 seconden. De grote winnaar was echter Kamaz-rijder Dmitry Sotnikov. Hij profiteerde maximaal en greep de leiding in het klassement met 26.49 op Nikolaev en 1.07.43 van De Rooy. De top 5 van de trucks startte tussen de snelste tien motoren en tien snelste auto’s van de zevende etappe. Petronas Team De Rooy Iveco zat met drie man bij die top 5, zodat De Rooy zich gesteund wist door Federico Villagra en Maurik van den Heuvel. Daar stond tegenover dat Nikolaev op zichzelf aangewezen was, omdat teamgenoot Dmitry Sotnikov, op de tweede plaats in het klassement, in de tweede groep startte. De vijfde truck in de kopgroep was de Maz van Siarhei Viazovich. Al op ongeveer 150 km in de 360 km lange proef werd het spannend, toen Nikolaev muurvast kwam te zitten, en Maurik van den Heuvel op zijn kant ging, terwijl het zeker twee uur zou duren voor er hulp bij hen was. Nikolaev kon op eigen kracht los komen, maar verspeelde 55 minuten. De Rooy was een van zijn secondanten kwijt. Dat kwam hem op een kwartier te staan toen hij in de tweede serieuze duinensectie zelf vast kwam te zitten. “Het duurde lang voordat de volgende truck kwam, dus ik wist dat ik goed zat”, vertelt De Rooy. “We hadden de auto zelf al bijna los toen de Maz kwam. Die heeft me het laatste rukje gegeven.” Dat hij vast was gereden, weet De Rooy aan zichzelf. “Eigen stomme fout. Voor een duinenetappe pak ik altijd een pilletje tegen wagenziekte, maar die was ik vergeten, dus ik was misselijk.” Ondanks het kwartiertje graven had De Rooy een marge van meer dan een uur opgebouwd op Nikolaev. Op de bumper van de Maz reed De Rooy het tweede deel van de proef. “In het stof van Viazovich maakten we een klap in een greppel, waardoor het voorwiel krom stond. In de laatste snelle sector heb ik daardoor tijd laten liggen.” Nikolaev wist op dat stuk door plankgas naar de finish te rijden de schade te beperken. Hij kwam op 36 minuten van Viazovich en 34 minuten van De Rooy over de finish.

“De zwaarste etappe tot nu toe”, beoordeelde Edwin Straver de achtste etappe van de Dakar Rally, de zogeheten Super Ica. Het was niet de afstand van 360 km die het zwaar maakte. Ook niet de duinen. Het feit dat de snelste tien motoren en auto’s en de snelste vijf trucks als een gemengde kopgroep voor de rest uit waren gestart: dat maakte het zwaar. Doordat er al tien auto’s en vooral ook vijf trucks overheen waren gegaan, was het feshfesh diep omgewoeld. “Het eerste stuk van pakweg 100 km was het alleen maar feshfesh: loodzwaar en nog diep ook. Ik ben een keer gevallen en alleen de ene helft van het stuur stak er nog bovenuit. Verder lag alles diep in het feshfesh gezakt.” Het uitgraven van de machine vergde nogal wat tijd en energie en maakte dat Straver ook zelf van top tot teen onder het poeder kwam te zitten. “Alles zat onder: mijn helm zat vol, mijn bril zat vol. Ik heb vanaf kilometer 30 tot aan de tankstop op kilometer 166 zonder bril gereden, want het was niet te doen zoveel van die rommel zat erin.” Nadat hij bij de tankstof zijn bril had kunnen schoonmaken, ging het een stuk soepeler. “Er kwamen een boel grote, maar wel mooie en glooiende duinen daarna. Dat ging goed. Op het laatste stukje feshfesh tot aan de finish heb ik extra voorzichtig gereden.” Het bracht Straver als tweede Nederlander aan de finish, op een achterstand van 1.42.22 van de winnaar. In het klassement staat hij nu 35ste, maar in het Originals-klassement bezet hij nu de tweede plaats achter Mark Tielemans.      

Mirjam Pol kon na een goede nachtrust de zevende etappe goed beginnen. Het eerste gedeelte van de etappe ging goed. Mirjam: “Gelukkig ben ik na de dag van gisteren snel hersteld en was ik, na een goede nachtrust, weer klaar voor vandaag. Tot aan de tankstop ging het prima. Lekker tempo gereden en een groot aantal rijders ingehaald.” 30 kilo zwaarder Met een volle tank ben je toch al snel weer zo’n 30 kilo zwaarder en dat ging ook gelijk fout, vertelt Mirjam: “Ik ging ook ongeveer gelijk twee keer achter elkaar op mijn plaat! Daar lag ik tussen de stenen, eerst links om en vervolgens rechts om. Daardoor brak mijn hendeltje af, ik was bang dat ik dat moest gaan repareren maar gelukkig kon ik er nog net met twee vingers bij!” Twee vingers bij het hendeltje Na de tankstop en een volle tank ging ik vervolgens ook gelijk twee keer ‘op m’n plaat’ tussen de stenen. Mijn voorwiel vloog weg en daardoor brak mijn koppelingshendeltje af maar ik kon er nog net met twee vingers bij. En toen kwam het zand en dit waren mijn duinen, niet zoals gisteren, pfff. Ik heb Sjors van Heertum geholpen. Hij had pech, nu ben ik niet zo technisch maar vragen of ik kon helpen was wel het minste. Hij bleek zo’n dag te hebben als ik gister had. Zo’n dag dat je denkt; alles lijkt fout te gaan! Hij vroeg me of het akkoord was als hij achter mij aan reed, dat is toch minder vermoeiend. Herwin Hopmans reed al achter mij, dus zo vormden we ineens een trio-treintje door de duinen.” Eerste hulp Deze etappe lag haar duidelijk een stuk beter. Samen met Hopmans heeft Mirjam een gecrashte motorrijder geholpen. “Vlak voor mij maakte een motorrijder een gigantische crash, de rijder was nog wel goed aanspreekbaar maar zijn alarmknop werkte niet. Er stonden twee andere rijders bij die eigenlijk niets deden, gevalletje; ‘ik stond erbij en ik keek ernaar’. Toen heb ik maar mijn eigen alarmknop ingedrukt om de helikopter op te roepen. Hopmans regelde het verkeer, de twee andere rijders zijn uiteindelijk verder gereden. Ik ben bij de gecrashte motorrijder gebleven tot hij door de helikopter werd opgehaald, terwijl Herwin nog steeds voor verkeersregelaar speelde.” Met deze reddingsactie hebben de twee Nederlanders veel tijd verloren maar het is te verwachten dat deze tijd gecompenseerd wordt. Terwijl Mirjam ons dit verhaal aan de telefoon vertelt, komt ze in het bivak toevallig de gecrashte motorrijder tegen en het valt, op een paar gebroken botten na, redelijk mee met de schade van de coureur. Nu is het wachten tot de organisatie de tijd compenseert die zij verloor met het verlenen van hulp. Als er meer informatie is hierover laten we dat weten.

Tim en Tom Coronel zorgen altijd voor mooie verhalen en de zevende etappe was geen uitzondering. De beide heren eindigden de proef uit op een mooie 26ste plaats nadat ze de nacht ervoor nog in de woestijn geslapen hadden. Eurol volgt de teams die meedoen aan de Dakar Rally. De broers Coronel haalden een nacht door in de duinen nadat ze in de zesde etappe problemen kregen. Toen de zon op maandagochtend weer verscheen, haastten de heren zich met ‘The Beast’ naar de finish van de proef en het bivak. Een korte servicebeurt later konden de Huizenaren hun weg vervolgen naar de start van de zevende etappe en vanaf dat moment ging het allemaal voortvarend bij de broers. Op een lekke band en een probleem met het bandenaflaatsysteem na kwamen de heren probleemloos door de etappe. Zij eindigden op een 26e plaats. Nasser Al-Attiyah kon zijn leidende positie in het klassement behouden in de zevende etappe. Hij kwalificeerde zich tevens voor de eerste startgroep in de Super Ica-etappe van dinsdag met de vierde plaats in de etappe. Giniel de Villiers en Bernhard ten Brinke hadden opnieuw een goede dag wat hen een plaats in de top-tien opleverde. Janus van Kasteren verloor vroeg in de etappe tijd, maar reed daarna een prima rit. De coureur kwam op een elfde plaats aan de finish met iets meer dan twee uur achterstand. Gert Huzink en Ed Wigman vervolgden maandag hun weg in de semi-marathon voor coureurs die in de eerste week uitvielen. Huzink had problemen in de duinen en verloor daar veel tijd.

Het zat er al aan te komen, maar het is nu definitief bevestigd: Maik Willems en Rob van Pelt liggen uit de Dakar Rally. De jury diskwalificeerde Willems omdat hij te laat in het bivak van Arequipa was op de rustdag. Volgens de reglementen moeten deelnemers uiterlijk om 18.00 uur in het bivak zijn. Willems kwam daar pas om 23.00 uur zaterdagavond aan. Ondanks dat hij overleg had gehad met ‘Parijs’ en men daar had gezegd dat het goed was dat Willems de Bastion Toyota op de verbindingsroute liet repareren, was de commissie van FIA-stewards onverbiddelijk: regels zijn regels. Reglement 36P6 in dit geval. Willems probeerde maandagavond laat in San Juan de Marcona urenlang om de jury op andere gedachten te brengen, maar vergeefs. “Ze zeggen gewoon: ‘Wat Parijs zegt, boeit ons niet. U kunt afspraken maken wat u wilt en met wie u wilt, maar daar hebben wij niets mee te maken.’ En dan kun je hoog en laag springen; je hebt niets te willen. Het is een bittere pil.” Ondanks dat Willems niet op de startlijst stond voor de zevende etappe ging hij toch van start. “Ik heb in elk geval nog een heerlijke dag gehad, ook al bleek het voor spek en bonen. Ik had graag nog drie dagen gereden. Ze hebben me aangeboden in het semi-klassement te starten, maar aan die Mickey Mouse-competitie doe ik niet mee. Ik heb al een oranje auto, ik hoef geen oranje sticker.” Wat de pijn iets verzacht is dat ze in elk geval niet zijn uitgevallen. “Ik kijk hoe dan ook met een goed gevoel terug op deze Dakar”, zegt Willems. “We hebben zes, zeven dagen hartstikke goed en fijn gereden, we hebben een hoop gezeik weten te overwinnen en dat feestje laat ik niet verpesten door een of ander onbenullig regeltje. Het was een lekkere taart, we hebben er drie kwart van op en de kers ontbreekt, maar het is zoals het is.”

Met drie Iveco’s versus één Kamaz en een Maz heeft Gerard de Rooy gunstige kaarten in handen voor de achtste etappe van de Dakar Rally. In deze zogenoemde Super Ica starten de top 10 van de motoren, de top 10 van de auto’s en de top 5 van de trucks van de zevende etappe samen vóór de rest. Dankzij de vierde plaats van Federico Villagra en de vijfde plaats voor Maurik van den Heuvel weet etappewinnaar Gerard de Rooy zich gesteund door een sterk team. Er staat nogal wat op het spel in de achtste etappe, die te boek staat als de koninginnenrit van de Dakar 2019. Gisteravond laat kreeg De Rooy te horen dat hij toch niet de winnaar was van de zesde etappe, maar dat die zege op naam komt van Kamaz-rijder Dmitry Sotnikov met een verschil van 21 minuten. De wedstrijdleiding was vergeten dat te verwerken in de ranglijsten, zodat na de winst van De Rooy in de zevende etappe het klassement er vreemd uit zag. Inmiddels zijn alle resultaten van etappe 6 wel goed verwerkt, maar dat betekent wel dat De Rooy er iets minder gunstig voorstaat dan het zich liet aanzien. Het verschil met Sotnikov is geen 15 minuten, maar bijna drie kwartier. Op de Russische klassementsleider Eduard Nikolaev heeft De Rooy 1.15.28 goed te maken. Juist in de Super Ica zou dat mogelijk kunnen zijn, zeker nu Nikolaev er alleen voor staat – en slechts mag hopen dat de Wit-Rus Siarhei Viazovich bereid is te assisteren wanneer dat nodig is – en De Rooy twee secondanten bij zich heeft. Dat heeft hij vooral te danken aan Maurik van den Heuvel, die een uitstekende zevende etappe reed. “Alles was top”, zei Van den Heuvel. “De auto was top, de motor was top, in de cabine was alles top. Ik geloof niet dat ik ooit zo’n zware etappe heb meegemaakt, maar het ging hartstikke lekker. Eén keer zijn we een verkeerde vallei ingereden en we hebben een lekke band gehad, maar verder geen trammelant. Het is zo fijn rijden als er weer vertrouwen is in de techniek.” Die is er weer. Het lek lijkt namelijk boven. De motorstoring waarmee Van den Heuvel te kampen had, en waardoor hij maar op half vermogen kon rijden, is verholpen. “Het sensortje op het spruitstuk moet een bepaalde lengte hebben en bij het type in mijn auto is dat net iets anders: het moest twee millimeter korter zijn. Dat is nu opgelost en het rijdt fantastisch.” Voor Van den Heuvel is het de eerste keer dat hij in de Super Ica-kopgroep start. “Het is best spannend. Ik weet nog niet goed wat ik ervan moet verwachten. Het is belangrijk dat wij er met zijn drieën zijn. Het teambelang staat voorop.” Ton van Genugten had een mindere dag. Hij finishte als zevende en kwam net drie seconden tekort op Sotnikov om voor de Rus te starten. Ook Van Genugten had problemen met de vallei. “Ik kwam niet boven. Na vijf keer proberen zijn we eromheen gereden.” In de duinen liep een band langzaam leeg en omdat het al druk zat was met het in de gaten houden van de bandenspanning besloot monteur Bernard der Kinderen dat het verstandiger was de band te wisselen. Daarna weigerde het bandenaflaatsysteem echter dienst, zodat Van Genugten met een bandenspanning van 1 bar de rest van de etappe reed. “Op de snelle stukken konden we daardoor maximaal 90 in plaats van 120 omdat ik anders de banden aan flarden zou rijden.” Van Genugten begint zodoende een stuk later aan de Super Ica dan de andere drie Iveco’s. Na de kopgroep van 25, die door elkaar starten op basis van de tijden van de zevende etappe, vertrekken eerst de rest van de motoren en dan de auto’s en de trucks. Dat wil niet zeggen dat Van Genugten de etappe niet zou kunnen winnen, maar om assistentie te verlenen aan Gerard de Rooy of de andere twee Iveco’s zit hij er te ver achter.

Elke avond als Martien Jimmink bij de medische dienst komt om zich te laten verzorgen, maakt hij een praatje met de dokter. Na afloop van de loodzware zesde etappe waarschuwde zij Jimmink niet alleen voor etappe 7, maar ook voor de achtste. “Dat zou een ‘zjoezjoe’-dag worden, zei ze. Ze is Française of Italiaanse, dat weet ik niet precies. Maar ik dacht: dat klinkt als ‘zozo’ en dat lijkt me niet best. Dus ik heb op reserve de zevende etappe gereden, met morgen in het achterhoofd.” Ook de zevende etappe viel niets mee. De lus van 331 km rond San Juan de Marcona bestond voor minstens een derde uit duinen. “En wat voor duinen. Ik kwam wéér niet boven. Met één duin ben ik een uur aan het vechten geweest. Ik ben eromheen gereden, maar toen miste ik een waypoint. Het ergste was nog dat de trucks er ook kwamen toen ik daar aan het martelen was. Toen die Russische Kamazzen het naar de kloten hadden gegraven, kwam ik al helemaal niet meer boven natuurlijk.” Jimmink verbaasde zich erover dat overal langs de route tot diep in de duinen aan toe, mensen staan. “De organisatie stopt heel wat spektakelstukken in de route en juist op de moeilijkste stukken staan de meeste mensen. Hoe komen die daar? Ongelooflijk, als je weet wat wij er allemaal voor moeten doen.” Na zeven dagen is het beste er wel af bij Martien Jimmink, al ging het maandag beter dan zondag, toen hij echt tot het gaatje moest. “Ik heb goed gegeten, goed geslapen, mijn darmen zijn rustiger en ik ben redelijk bijtijds weer in het bivak. Ik ben gezegend met het HT Rally Raid-team. Floor kleurt mijn roadbook, zodat ik rust kan pakken en me kan verzorgen. Ik heb wat last van mijn armen en polsen, dus daar wil ik even voor naar de massage en er een zalfje op laten smeren en dan moet mijn kont nog worden afgeplakt, want die wond gaat maar niet dicht. “Ik hoop dat het morgen (dinsdag) een beetje meevalt, maar ik zie er tegenop. We starten laat, pas om 10 uur en het is 360 km. Daar heb ik dus tien uur te tijd voor voordat het donker is. Normaal zou je zeggen: ‘Dat kun je fietsen Jimmink’, maar dat is niet zo. Je haalt snelheden van hooguit 65, 70 in die duinen, dus dat wordt krap aan. Ik ben er bang voor.”  

Hij stond net op het punt om weer even bij de dokter van Team De Rooy langs te gaan. De knie van Marcel Snijders houdt zich goed, maar verzorging en op zijn tijd nieuwe tape om het spul te stabiliseren zijn wel nodig. “In de zesde etappe heb ik er nog wel last van gehad, maar vandaag eigenlijk nauwelijks”, zei Snijders na afloop van de zevende etappe in het bivak van San Juan de Marcona. Snijders had opgezien tegen de twee dagen na de rustdag. “Als ik dag 7 doorkom, red ik het wel”, had hij zaterdag gezegd. Inmiddels kan hij terugkijken op twee helemaal niet zo verkeerde dagen. “Het gaat boven verwachting goed”, vindt Snijders. “Als ik door een gat rijd voel ik het natuurlijk wel en als ik in de duinen de motor overeind moet trekken, is het ook niet fijn. Maar verder valt het reuze mee. Als ik eenmaal rijd, is er geen probleem.” Snijders is blij dat beide etappes uit vooral zand en duinen bestonden. Dat valt tenminste niet hard. “Ik heb alleen een paar omvalmomentjes gehad, op heel lage snelheid. Stelt niks voor. Al heb ik inmiddels wel al drie handkappen kapot, vandaag gelukkig de rechter, want die moet je kopen in setjes van twee. Dus een rechter kap had ik nog.” De motor staat er verder goed en kost Snijders niet veel tijd. “Ik heb respect voor de motor. Het is af en toe zulk zwaar zand, maar daar komt de KTM prima doorheen. Ik heb niet alle duinen gehaald. Soms moest ik zo vaak aanzetten, dat ik er maar omheen ben gereden. Tegen mijn principes in heb ik ook een waypoint gemist. Tot op 120 meter kwam ik erbij, maar steeds niet dicht genoeg. Na anderhalf uur zwoegen vond ik het welletjes. Het kostte zoveel tijd dat ik toch al in het donker kwam te rijden. Vandaag (dag 7) gelukkig niet. Ik had eindelijk weer eens tijd om te douchen, voor het eerst in vier dagen.”  

De zevende etappe in de Dakar Rally 2019 brengt de deelnemers terug in het bivak van San Juan de Marcona. Daardoor hoeven de teams slechts 64 kilometer verbinding af te leggen. De proef is flink langer met 323 kilometer in lengte. Naar verwachting gaan de duinen een flinke rol spelen. Rallymaniacs houdt u in het liveblog uiteraard op de hoogte van de laatste ontwikkelingen op de proef, maar ook in het bivak.

Na de bizarre etappe van gisteren moeten Erik van Loon en Harmen Scholtalbers als zevenenveertigste starten. De organisatie waarschuwde voor opnieuw een erg zware etappe, maar die mening deelt Van Loon niet aan de finish. De hele dag rijden zij stabiel rond de twintigste positie en uiteindelijk worden ze negentiende. Een goede uitgangspositie voor de laatste drie etappes. Van Loon is dan ook erg tevreden met zijn dag: “Het ging gewoon goed. We zijn vrijwel achteraan gestart en komen als 19e binnen. Dat zullen we ook wel blijven, want als je daar start dan is er eigenlijk niemand meer sneller. Ik ben erg blij met de Toyota, hij geeft geen krimp en hij heeft wel echt klappen gehad. De problemen met de jacks kan de auto niet zoveel aan doen. Ook Harmen doet het erg goed, we rijden sterk en we kunnen in de top tien rijden. Dat willen we nog gaan proberen in het slot van de rally.” Morgen gaat de rally van San Juan de Marcona naar Pisco. Tijdens die proef starten de top tien van de motoren, top tien van de auto’s en top vijf van de trucks voor de rest van het veld. “Het is misschien wel gunstig dat wij niet in dat groepje zitten. In de voorgaande jaren is toch vaak de dagwinnaar uit de reguliere starters gekomen. Vooraan is het zo makkelijk om een foutje te maken, de sporen zijn minimaal en de proef is vaak nog wel lastig. Dit jaar is er niet een proef echt makkelijk, dus dat zal morgen ook niet zo zijn. Ik hoop dat wij een mooie tijd gaan neerzetten.” Foto: Van Loon Racing / Fotop

In de zevende etappe van de Dakar Rally, een lus van 331 km in de omgeving van San Juan de Marcona, heeft Herwin Hopmans dienst gedaan als wegenwacht. “Ik had al zo’n voorgevoel dat er iets zou gebeuren vandaag, maar ik wist niet wat. Nou, ik heb het geweten.” Hopmans besloot om een beetje kalm aan te starten vanwege dat voorgevoel. Hij wilde zijn krachten sparen. Er was vast ook niet voor niets gezegd dat de zevende etappe een heel zware zou worden. “Ik ben bij Mirjam Pol gaan rijden, als dank voor haar hulp in de vorige etappe. Zonder haar had ik nog in dat duinpannetje gestaan, dus ik dacht: als dat meiske mijn hulp nodig heeft, ben ik in de buurt.” Nog voor de eerste stempelpost op 107 km in de proef had Hopmans al twee motorrijders opgeraapt die waren gevallen. Bij kilometer 150 kwamen Pol en Hopmans een gecrashte motorrijder tegen. Ze bleven hij hem, leidden het aanstormende verkeer om en hielpen de brancard in de helikopter te tillen. Daarna pas kwam het hoogtepunt van de etappe: een enorme duinenstrook. “Dat schoot niet op. Zoveel duinen. Daar kwamen we Sjors van Heertum tegen, die er helemaal doorheen zat. Mirjam en ik hebben Sjors tussen ons in genomen: zij voorop, dan Sjors en dan ik om ze allebei in de gaten te houden. In de duinen heb ik Sjors twee keer opgeraapt. Hij viel gewoon om, zo doodop was hij.” Tot kilometer 308 bleven ze met zijn drieën bij elkaar. Toen vond Hopmans het genoeg geweest. “Ik ben doorgereden en heb in dat laatste stukje nog zeker een man of tien plankgas ingehaald, waardoor ik nu toch wel heel veel voldoening heb over deze etappe.”

In de duinen van de zevende etappe van de Dakar Rally heeft Gerard de Rooy een tik uitgedeeld aan de concurrentie. Met grote overmacht schreef de kopman van Petronas Team De Rooy Iveco de etappe op zijn naam. Hij pakte 34 minuten op klassementsleider Eduard Nikolaev. Iveco-teamgenoot Federico Villagra kwam als derde truck aan de finish op 43 minuten van zijn kopman. Halverwege de etappe leek er een stunt in de maak, toen de vier Iveco’s als 1, 2, 3 en 4 doorkwamen in de tussenstanden, met Ton van Genugten als snelste van het kwartet. Ook Maurik van den Heuvel had een poosje de snelste tussentijd in handen. Dat was echter nog voor de zwaarste duinensectie van de dag, waar De Rooy als onbetwist de sterkste voor de dag kwam. Voor de duinen reed hij samen op met teamgenoot Federico Villagra, met de beide Kamazzen van Eduard Nikolaev en Dmitry Sotnikov een paar minuten achter de Iveco’s. Halverwege de duinen verloren De Rooy en Villagra elkaar uit het oog. De Argentijn kwam even later wel zij aan zij met Nikolaev door het volgende meetpunt. Sotnikov, de nummer 2 in het klassement, zag zijn marge op De Rooy toen al slinken van 1 uur 40 naar virtueel twaalf minuten. “Het waren moeilijke duinen, waarop je veel kon verliezen”, vertelde De Rooy direct na de finish van de proef van 331 km, waar hij 4 uur, 47 minuten en 27 seconden voor nodig had. “We hebben zelf ook geluk gehad. Eén keer zaten we bijna vast. Als ik één seconde later was geweest, hadden we moeten graven. Eventjes daarvoor lagen we bijna op de kant.” Dat was voor De Rooy het signaal om het tempo wat te laten zakken. “Een beetje. We hebben flink doorgereden, maar niet te veel geriskeerd. Het laatste stuk, toen we uit de duinen waren, heb ik wel gepusht. Daar mag je niets laten liggen.”

Na de klapper die Paul Spierings maakte in de zesde etappe stond hij een beetje beurs aan de start van de zevende rit van de Dakar Rally: een special stage van 331 km. Na afloop daarvan was hij dan ook blij dat hij de dag goed door was gekomen. Meer dan goed zelfs: Spierings kwam als snelste Nederlander aan de finish op de 37ste plaats. Spierings had zich na afloop van de zesde etappe bij de teamarts van Team De Rooy laten behandelen aan zijn verwondingen. Zo werd zijn verdraaide knie strak ingetapet, zodat hij er zo min mogelijk last van had. “De eerste 100 km heb ik het nog wel gevoeld en had ik moeite met schakelen”, vertelt Spierings. “Ik ben aan het wiel van Edwin Straver gaan zitten. Die weet het wel: het is zijn tweede Dakar. Toen ik weer een beetje in het ritme was gekomen, ben ik gaan versnellen.” De zevende etappe stond te boek als een bijzonder zware. In de beschrijving had de organisatie met een overvloed aan uitroeptekens gewaarschuwd dat er zeker mensen in de duinen zouden moeten overnachten. “Als dit zo’n zware moest zijn, viel het wel mee”, vindt Spierings. “Het was veel zand, er waren veel duinen, maar niet overdreven moeilijk. Wat het lastig maakte, was een zandstorm, maar ook daar ben ik goed doorheen gekomen.” In het klassement staat Spierings ondertussen op de 35ste plaats.

“Stel je even voor dat je in dichte mist rijdt, met maximaal 50 meter zicht”, zegt Edwin Straver aan de finish van de zevende etappe van de Dakar Rally. “Er hing zoveel stof dat je op sommige plaatsen maar 30 kon rijden, terwijl 120 mogelijk was geweest. Dat doe je dan maar, want je wilt niet op een steen klappen.” Ondanks het slechte zicht, veroorzaakt door stof en een zandstorm, waardoor de etappe zelfs even stilgelegd werd, had Edwin Straver een goede dag. Vooraf was de zevende etappe aangekondigd als een zeer zware, maar de motorrijder uit het Brabantse Rijswijk vond het alleszins meevallen. “Ze hadden ons bang gemaakt, maar het waren vooral veel lange, snelle paden. Er zaten ook best veel duinen in, iets van 100 km, maar die waren lang niet zo moeilijk en steil als de duinen van gisteren. Ze waren mooi glooiend, zodat je er goed goed rijden.” Straver kwam als tweede Nederlander aan de finish na 331 km special, op 1.14.52 van de snelste man van de dag. “Ik heb lekker gereden: geen grote fouten gemaakt, niet eraf gegaan, en mooi op tijd binnen dus. Ik begin alleen een beetje last te krijgen van zere handen en van mijn knie, maar ik heb nu tijd om even een massage te pakken en mijn knie te laten intapen, zodat ik morgen weer fris verder kan.”

Ze is helemaal kapot maar in deze 6de etappe die loeizwaar was weet Mirjam de etappe toch met een prima 62ste tijd te finishen. Voor de start van de zevende etappe staat zij op een hele mooie 60ste plaats in het algemeen klassement en is zij nog steeds tweede in het damesklassement. Starend in het donker Als we Mirjam diep in de nacht (Nederlandse tijd) spreken is ze helemaal gesloopt. Ze is weer terug in het bivak, zit achter een grote kom pasta en laat de etappe van vandaag nogmaals de revue passeren. “Ik zit hier tegen een hek aan, het donker in te staren. Ik ben helemaal stuk! Ik kon gewoon niet door die duinen komen. Het heeft zoveel energie gekost. Het eerste gedeelte van de special vandaag was slopend, er kwam geen eind aan. Op een gegeven moment ben ik er zelfs bij gaan zitten, helm af, bril af, om te kijken en te bedenken hoe ik hier toch doorheen moest gaan komen”, vertelt Mirjam uitgeput. Waar moet ik beginnen te vertellen? Er is zoveel gebeurd in de etappe dat ze niet meer weet waar ze moet beginnen met vertellen. Haar prima finishtijd verbaast haar bijna. Mirjam: “Ik heb zo vaak vast gezeten, omgevallen, andere deelnemers geholpen. Centimeter voor centimeter motoren uit duinpannen gehaald.” “In het neutralisatiegedeelte heb ik echt de tijd genomen om weer op adem te komen en weer energie te krijgen. Het tweede gedeelte van de special ging beter maar bekroop mij vervolgens de angst dat ik wel eens met te weinig brandstof zou kunnen komen te zitten. Gelukkig heb ik in dat gedeelte niet vast gezeten in de fesh fesh of met andere problemen te kampen gehad waardoor het me uiteindelijk gelukt is om niet zonder benzine te staan.” Gevreesde zandberg met een waypoint De grote angst om in het donker op de special te zitten bekruipt haar steeds meer. Het begon al te schemeren. Met nog 40 kilometer special voor de boeg ziet Mirjam op haar roadbook drie grote uitroeptekens, tekens die aangeven dat er een groot gevaar komende is. Uiteindelijk blijkt dat een hele grote, steile en lange afdaling te zijn die ze nog herkend van één van de vorige etappes. “En ja hoor, op die afdaling van een paar kilometer lang, ligt iets verder naar links een waypoint dat ik moet hebben en hoe ik ook probeer meer naar links te komen, dat lukt dus niet. Tja, ik wil geen straftijd krijgen omdat ik dat punt mis. Dus ben ik, al laverend, werkelijk weer omhoog gereden en heb het waypoint gepakt!”

Nasser Al-Attiyah heeft opnieuw een goede prestatie neergezet in de strijd om de overwinning in de Dakar Rally. De coureur gaat nu aan de leiding in het klassement, maar heeft nog vier lange dagen te gaan. Eurol volgt de dappere deelnemers aan de Dakar Rally en doet verslag van de prestaties. Al-Attiyah vocht voor de overwinning tijdens de zesde etappe richting San Juan de Marcona. Zijn positie in het klassement was nog belangrijker, hij pakte een paar extra minuten ten opzichte van de grootste concurrenten. De coureur heeft de leiding in het klassement, maar ook nog een aatnal zware dagen voor de boeg. Giniel de Villiers werkte een solide dag af zondag. De Zuid-Afrikaan reed mee om de bovenste plaatsen, maar uitdagingen in de navigatie maakten het lastig. Uiteindelijk kwam de coureur als achtste aan de finish. Bernhard ten Brinke had hetzelfde als zijn teamgenoot en eindigde op een negende plaats. Janus van Kasteren kende een pittige zesde etappe waarin hij lange tijd bezig was met het eerste deel van de proef. Hij eindigde op een veertiende plaats in misschien wel de zwaarste beproeving van de Dakar Rally. Gert Huzink en Ed Wigman stroomden na de rustdag weer in. De beide truckers doen mee in het halve marathon-klassement en haalden de finish.

Na slechts vijftien kilometer in een van de moeilijkste stages die Erik van Loon ooit heeft meegemaakt in Dakar, belanden hij en zijn navigator Harmen Scholtalbers in een duinpan. Terwijl zij proberen om de Toyota Hilux los te krijgen, ontstaan er problemen met de jack. Deze buigt en moet worden gedemonteerd. Hierdoor verliezen zij veel tijd. Door goed te managen, halen ze de finish, maar de hoop om te klimmen in het klassement is verdwenen. Van Loon baalt enorm na het tijdsverlies van vandaag: “We hoopten om deze week nog tijd goed te maken, niet om meer te verliezen. We probeerden om los te komen, maar het pannetje was net te scherp. Dus we hadden de rijplaten en jacks nodig om ons te bevrijden. Maar dat ging helemaal mis. Voor de tweede keer deze rally buigt de jack en moeten we deze onder de auto uithalen. In dat losse en mulle zand is dat geen pretje. Dat heeft ontzettend veel tijd gekost, maar uiteindelijk lukte dat en konden we verder rijden.” Dat was echter niet gemakkelijk. “Het was echt een van de moeilijkste proeven die ik ooit heb gezien. Echt alles zat er in, zand, valleien, rio’s. Noem het maar op. We hebben nog 100 kilometer in het donker gereden door de duinen, gelukkig zijn we daar heelhuids uit gekomen. We hadden nog een zandstorm onderweg, de intercom deed het niet en als kers op de taart: bijna geen licht op de  auto. Gelukkig zijn we binnen, morgen wordt het ook megazwaar. We moeten als 76e starten namelijk.”