Drie dagen waren Maik Willems en Rob van Pelt min of meer van de radar, nadat ze in de vijfde etappe middenin de duinen te kampen kregen met een kapotte versnellingsbak. De rustdag sloegen ze over, in de zin dat er van rust geen sprake was. In plaats daarvan waren ze volle bak aan het klussen om de start van dag 6 te halen. Dat is gelukt. En nog belangrijk: ze haalden ook de finish van die zesde etappe. Het verhaal begint op vrijdagmiddag, om een uur of vier lokale tijd, op een reus van een duin. Maik Willems wil terugschakelen naar de eerste versnelling om het tot boven toe te halen, maar dat lukt niet. “Hingen we daar te bungelen. Ik kreeg ‘m alleen nog in z’n achteruit, dus zijn we achteruit weer het duin af gegaan. Dat was op zich al een aparte ervaring.” Terug beneden begon het grote klussen voor met name Rob van Pelt (foto): wat is er loos en wat moet er gebeuren om het weer werkend te krijgen? “Het Rainbow-team heeft nog geprobeerd om ons te slepen, maar in die duinen was dat niet verantwoord. Rob is een groot deel van de nacht bezig geweest. Hij had nog een matje bij zich van de marathonetappe, ik niet. Maar wat er ’s nachts allemaal nog gebeurt in die duinen is al een avontuur. Lonesome cowboys die maar blijven proberen die duinen op te komen, wat natuurlijk niet lukt. En vanaf een uur of vijf ’s morgens komen de lokalen om te kijken wat er te verdienen of te halen valt. Het is echt wel een ervaring, hoor.” Zo rond tienen op zaterdagochtend is de Toyota wel weer ongeveer in staat tot rijden. Willems en Van Pelt hebben niet meegekregen dat het laatste deel van de etappe is afgelast en de stempelposten zijn niet meer bemand, dus ze rijden door. “Er stond veel wind, overal van die kleine wervelwindjes waardoor je even niks meer ziet”, vertelt Willems. “In zo’n blinde vlek zijn we tegen een grote kei aangereden. Dat ding lag waarschijnlijk al 300 jaar te wachten en zaterdag was zijn dag. De ophanging voor kapot en achter ook veel schade.” Opnieuw moet Van Pelt aan de slag om de auto weer rijdend te krijgen. Ondertussen is er wel contact geweest met de assistentie, die komt helpen. Omdat Willems in de gaten krijgt dat hij eigenlijk voor zes uur ’s avonds in Arequipa moet zijn, en hij begrijpt dat hij dat niet gaat halen, neemt hij contact op met het zenuwcentrum van de Dakar in Parijs. “Daarvan kreeg ik toestemming om de auto te repareren en later in het bivak aan te komen. Om elf uur ’s avonds waren we er. Onze namen stonden op de startlijst, dus om vijf uur zijn we weer aangereden om te starten in de zesde etappe.” Helemaal achteraan begon Willems daaraan, zodat hij in de rotzooi van het complete veld reed. Duinen die toch al ontzettend zwaar waren, werden zodoende nog moeilijker. “Ze waren steil en mul. Heel vervelend wit zand en de zon stond hoog, dus er was geen enkel contrast. Het was reuzemoeilijk, maar ook wonderschoon. Daarna was het meer het gewone zandwerk, maar als er al honderd man overheen is gegaan, is het niet meer zo leuk. Je moet goed het gas erop houden, anders zit je vast. Als extra handicap moest ik schakelen met een waterpomptang. Het pookje was afgebroken.” Desondanks ging het best voorspoedig en leek Willems op weg naar een tijd ergens rond de 25ste, 30ste plaats. “We hebben er heel veel ingehaald en zouden zelfs nog bij daglicht kunnen finishen, maar een paar klojo’s blokkeerden de canyon waar we doorheen moesten. We hebben twee uur staan wachten voordat we erdoor konden, maar we hebben vervolgens nog wel gewoon het waypoint gehaald waar iedereen zo moeilijk over doet. Ik ga ervan uit dat we maandag weer gewoon aan de start staan. Volgens de beschrijving wordt het weer zwaar. Ze waarschuwen dat er mensen in de duinen gaan overnachten. Nou, daar hebben we inmiddels ervaring mee.”