Jimmink rijdt op reserve met ‘zjoezjoe’-dag in het vooruitzicht

Gepubliceerd op: 15-01-2019 01:53

Elke avond als Martien Jimmink bij de medische dienst komt om zich te laten verzorgen, maakt hij een praatje met de dokter. Na afloop van de loodzware zesde etappe waarschuwde zij Jimmink niet alleen voor etappe 7, maar ook voor de achtste. “Dat zou een ‘zjoezjoe’-dag worden, zei ze. Ze is Française of Italiaanse, dat weet ik niet precies. Maar ik dacht: dat klinkt als ‘zozo’ en dat lijkt me niet best. Dus ik heb op reserve de zevende etappe gereden, met morgen in het achterhoofd.”

Ook de zevende etappe viel niets mee. De lus van 331 km rond San Juan de Marcona bestond voor minstens een derde uit duinen. “En wat voor duinen. Ik kwam wéér niet boven. Met één duin ben ik een uur aan het vechten geweest. Ik ben eromheen gereden, maar toen miste ik een waypoint. Het ergste was nog dat de trucks er ook kwamen toen ik daar aan het martelen was. Toen die Russische Kamazzen het naar de kloten hadden gegraven, kwam ik al helemaal niet meer boven natuurlijk.”

Jimmink verbaasde zich erover dat overal langs de route tot diep in de duinen aan toe, mensen staan. “De organisatie stopt heel wat spektakelstukken in de route en juist op de moeilijkste stukken staan de meeste mensen. Hoe komen die daar? Ongelooflijk, als je weet wat wij er allemaal voor moeten doen.”

Na zeven dagen is het beste er wel af bij Martien Jimmink, al ging het maandag beter dan zondag, toen hij echt tot het gaatje moest. “Ik heb goed gegeten, goed geslapen, mijn darmen zijn rustiger en ik ben redelijk bijtijds weer in het bivak. Ik ben gezegend met het HT Rally Raid-team. Floor kleurt mijn roadbook, zodat ik rust kan pakken en me kan verzorgen. Ik heb wat last van mijn armen en polsen, dus daar wil ik even voor naar de massage en er een zalfje op laten smeren en dan moet mijn kont nog worden afgeplakt, want die wond gaat maar niet dicht.

“Ik hoop dat het morgen (dinsdag) een beetje meevalt, maar ik zie er tegenop. We starten laat, pas om 10 uur en het is 360 km. Daar heb ik dus tien uur te tijd voor voordat het donker is. Normaal zou je zeggen: ‘Dat kun je fietsen Jimmink’, maar dat is niet zo. Je haalt snelheden van hooguit 65, 70 in die duinen, dus dat wordt krap aan. Ik ben er bang voor.”

 

Vorige bericht

Herwin Hopmans als hulpdienst door etappe 7

In de zevende etappe van de Dakar Rally, een lus van 331 km in de omgeving van San Juan de Marcona, heeft Herwin Hopmans dienst gedaan als wegenwacht. “Ik had al zo’n voorgevoel dat er iets zou gebeuren vandaag, maar ik wist niet wat. Nou, ik heb het geweten.” Hopmans besloot om een beetje kalm aan te starten vanwege dat voorgevoel. Hij wilde zijn krachten sparen. Er was vast ook niet voor niets gezegd dat de zevende etappe een heel zware zou worden. “Ik ben bij Mirjam Pol gaan rijden, als dank voor haar hulp in de vorige etappe. Zonder haar had ik nog in dat duinpannetje gestaan, dus ik dacht: als dat meiske mijn hulp nodig heeft, ben ik in de buurt.” Nog voor de eerste stempelpost op 107 km in de proef had Hopmans al twee motorrijders opgeraapt die waren gevallen. Bij kilometer 150 kwamen Pol en Hopmans een gecrashte motorrijder tegen. Ze bleven hij hem, leidden het aanstormende verkeer om en hielpen de brancard in de helikopter te tillen. Daarna pas kwam het hoogtepunt van de etappe: een enorme duinenstrook. “Dat schoot niet op. Zoveel duinen. Daar kwamen we Sjors van Heertum tegen, die er helemaal doorheen zat. Mirjam en ik hebben Sjors tussen ons in genomen: zij voorop, dan Sjors en dan ik om ze allebei in de gaten te houden. In de duinen heb ik Sjors twee keer opgeraapt. Hij viel gewoon om, zo doodop was hij.” Tot kilometer 308 bleven ze met zijn drieën bij elkaar. Toen vond Hopmans het genoeg geweest. “Ik ben doorgereden en heb in dat laatste stukje nog zeker een man of tien plankgas ingehaald, waardoor ik nu toch wel heel veel voldoening heb over deze etappe.”
 
Lees verder