MDC 2019

Ronald Schoolderman en Marcel Blankestijn konden opgelucht ademhalen in het bivak in de buurt van Assa, na afloop van de derde etappe van de Morocco Desert Challenge. Pas toen de auto op de bokjes stond bij de monteurs van 4×4 Centrum Ermelo zagen ze dat één van de banden tot op het karkas was doorgesleten. “Dat die niet is geklapt onderweg, daar hebben we geluk mee gehad”, wist Schoolderman. Een klapband was een smetje geweest op de ‘superdag’ die Schoolderman en Blankestijn hadden. De 374 kilometer lange etappe van Smara naar Assa was een bijzondere, vond Schoolderman. “In het begin wat zwaarder, met grote rotsen en rivierbeddingen. Lekker technisch, dat was wel ons dingetje. Daarna was het sneller terrein, maar ook dat ging van een leien dakje. We hadden goed de snelheid te pakken met ons dieseltje.” Ondanks dat het nog niet helemaal zijn terrein was, is Schoolderman tevreden met hoe de Morocco Desert Challenge tot nu toe verloopt. In het klassement staat hij twintigste. “We rijden elke dag zo’n beetje tussen de vijftiende en de twintigste plaats, en onze teamgenoot Lieven den Brabant zit niet ver achter ons, en hebben eigenlijk nog niets meegemaakt. We tokkelen gewoon rustig door, met zo min mogelijk fouten. Dat laten we aan anderen over.” De vierde etappe biedt tot Schooldermans spijt nog geen duinen. “Daar had ik eigenlijk wel op gehoopt, maar die komen overmorgen pas. Ik verwacht dat het een beetje hetzelfde wordt als wat we vandaag hebben gehad. Ook goed, als het maar lekker technisch is.”

Op een paar plaatsen in de 374 kilometer lange etappe van Smara naar Assa ging het goed fout wat betreft de navigatie. Al in het eerste deel van de derde etappe gingen de motorrijders massaal in de fout. Paul Spierings had zijn slag kunnen slaan, maar reed achter de anderen aan. Erik van Loon kwam daardoor met zijn Toyota als allereerste aan bij de lunchstop halverwege. Na de lunchstop verspeelde Ton van Genugten een vrijwel zekere etappewinst bij de trucks. Motoren Een tijdlang leek het erop dat de derde etappe een verrassende winnaar zou krijgen bij de motoren, nadat de koplopers massaal verkeerd waren gereden. Op snelheid haalden zij echter de wat langzamere deelnemers weer in, zodat uiteindelijk Skyler Howes en Joan Pedrero opnieuw 1 en 2 werden, gevolgd door Robbie Wallace en Betrand Gavard. Paul Spierings kwam met de derde tijd aan de finish, maar kreeg een tijdstraf, zodat hij als vijfde werd geklasseerd. In het klassement staat de Nederlander nog wel derde, achter de Amerikaan en de Spanjaard. “Ik ben dom geweest”, zei Spierings. “We reden in een rivierbedding en er stond niet aangegeven dat we eruit moesten, maar de kompaskoers wees wel links naar boven. Ik reed omhoog en stond daar nog even te kijken hoe ik verder moest, en ik zag de anderen allemaal naar rechts rijden. Ik ben er achteraan gereden. We zijn met z’n allen 15 kilometer te ver doorgereden. Had ik mijn eigen plan maar getrokken, in plaats van er achteraan te rijden, dan had ik nu dik aan de leiding gestaan.” De fout kostte veel tijd, ongeveer een half uur. “Het was een moeilijke etappe”, vond Skyler Howes, die als eerste verkeerd reed. “De navigatiefouten kostten veel tijd en dat is jammer. Maar aan de andere kant: het was een mooie etappe, geen crashes, de motor heel, en het is pas dag 3.” Ad Hofmans, die op dag 2 verrassend derde was geworden, kwam nu met de 32ste tijd aan de finish in Assa. Hij was blij dat hij er was. “Alles doet pijn”, zei hij. “Vooral mijn handen, van het opvangen van de klappen die maakt. Aan de motor ligt het niet, die doet het prima, maar ikzelf ben de zwakke schakel. Het navigeren ging niet slecht, maar doordat je steeds opzij moet voor de passerende trucks en dan in een grote wolk stof terecht komt, raak je helemaal uit het ritme en dan schiet het niet op. Je moet ook nog uitkijken voor grote stenen en in het stof helemaal.” Van stenen ‘zo groot als halve koelkasten’ had ook Pascal de Baar last gehad. De Baar geniet vooral bekendheid als bestuurder van een truck, maar zijn wortels (en zijn hart) liggen bij de motoren. In de Morocco Desert Challenge rijdt hij met een tweetakt-machine en omdat die maar een kleine brandstoftank heeft, heeft De Baar geen water in zijn camelbag, maar 4 liter benzine. “Daar haal ik het net mee. Maar ik ben ook aan het experimenteren met banden en dat geeft meer problemen. Als die kapot gaan, kan ik het gat niet zien en dus niet repareren. In een etappe als deze, met van die halve koelkasten onderweg, is dat bijzonder lastig.” Auto’s De derde etappe kwam bij de auto’s op naam van Jean-Pascal Besson. In de tweede etappe had hij nog grote problemen door een gebroken vooras van de Peugeot. Als gevolg daarvan startte hij als elfde en dat bracht hem grote voordelen, omdat hij zo de fouten kon vermijden die de koplopers maakten. “We konden meteen al wat concurrenten inhalen”, vertelde Besson aan de finish. “We zagen bij de pauze dat Erik van Loon ver voor lag, maar dat we in tijd sneller waren. We hebben verstandig gereden om geen lekke banden te krijgen en niets kapot te maken. Het navigeren ging uitstekend. Ik ben erg blij, zeker na de teleurstelling van gisteren.” Koploper Van Loon kwam als allereerste aan bij de lunchstop, nog vóór de motorrijders. Ook hij reed verkeerd waar de motoren massaal de fout in gingen, maar kon die fout sneller herstellen, zodat hij alleen aan de leiding kwam. “Dat betekende wel dat wij het spoor moesten uitzetten voor alle anderen”, verklaarde de Nederlander. “We maakten een foutje waardoor we 20 minuten rondjes hebben gereden voordat we de weg terug hadden gevonden. Door dat rondjes rijden kwamen we achter een buggy en wat motorrijders terecht, waardoor we geen snelheid meer konden maken.” Van Loon kwam met de vijfde tijd aan de finish, maar behield zijn leidende positie in het klassement en liep zelfs een beetje uit, doordat naaste concurrent Paulo Ferreira nog meer tijd verloor. Vincent Thijs kwam met de derde tijd aan de finish. Het gevarieerde terrein van de derde etappe was hem goed bevallen. “Het was vrij technisch, met veel stenen, maar erg leuk”, vond de Belg. “We konden een constant vlot tempo aanhouden, hebben geen navigatiefouten gemaakt en geen lekke banden gehad. Ik ben zeer content.” Trucks Een stuk of twintig schapen die toevallig net aan het oversteken waren, hebben Ton van Genugten een mogelijke dagzege gekost. Doordat iedereen op de schapen lette, zagen Van Genugten en navigator Anton van Limpt een afslag naar links over het hoofd. In de haast om terug op de juiste route te komen, maakte de coureur van Team De Rooy een kleine snelheidsovertreding, die hem op een straftijd kwam te staan. Tot aan de lunchstop – op kilometer 251 van de 347 – ging alles volgens plan en reed Van Genugten de snelste tijd. De dagzege lag voor het grijpen. “Tijdens de lunchpauze hebben we preventief de achterbanden gewisseld, in de hoop klapbanden te voorkomen. Op de stenen krijgen de banden het zó voor hun kiezen, dat ze snel slijten. Lekke banden zijn een groot deel van de oorzaak van onze achterstand in het klassement.” Het was niet genoeg, want 15 kilometer voor de eindstreep klapte een achterband alsnog. Dat was nog nadat in een dorpje een boer met zijn schapen rondwandelde, waardoor ze het pad naar links misten, te ver doorreden en zodoende de dagwinst verloren ging. Met een tijdstraf van een minuut eindigde Van Genugten als derde. Die dagwinst ging naar MAZ-rijder Aliaksei Vishneuski, die Roeland Voerman passeerde toen die een navigatiefout maakte. “Het rijden was zwaar, maar vooral de navigatie was moeilijk”, vertelde Voerman. “Er waren nogal wat lastige momentjes, waarbij iedereen aan het zoeken was. De MAZ had het voordeel dat die wat later was gestart en zodoende kon hij profiteren van de fouten van anderen. Wij reden op kop, dus hij kon er voorbij toen wij een foutje maakten.” Behalve op het punt van navigatie was het ook wat rijden betreft zwaar, vond de rijder van Veka MAN. “Een mooie etappe, maar veel stuurwerk en veel gaten, zodat je helemaal uit elkaar getrokken wordt door het schudden van de truck.” Igor Bouwens dacht onderweg dat hij veel tijd verloor, maar hij kwam uiteindelijk toch met de achtste tijd aan de finish en daarmee was de coureur van Gregoor Racing niet ontevreden. “We hebben geprobeerd aan te klampen en dat ging best goed, maar onderweg een lekke band kost toch vijftien minuten. Nu hadden anderen ook zat problemen: Versluis stond kapot, Ton van Genugten had een kapotte band. Onderweg is alleen Van Genugten ons voorbij gekomen. Dat is al met al toch niet slecht.” Dat ‘problemen’ relatief zijn, bleek ook uit wat Maurik van den Heuvel overkwam in de derde etappe. De lijst van malheur aan de Scania is lang: “Eerst al na 40 kilometer een lekke band en een lekke radiatorslang. Deze repareren kostte een uur. Toen na 20 kilometer de tweede lekke band en weer 100 kilometer verder liep de derde band leeg. We hebben twee banden kunnen lenen van andere teams, zodat we verder konden. Bij de lunchpauze nog een schokbreker moeten maken en toen konden we weer. Maar 40 kilometer voor de finish plofte de turbo. Gelukkig konden we nog door naar de finish met 30 km/u. 10 kilometer voor het einde brak ook nog de motorkapbevestiging af.”

Twee klapbanden, een steen op de voorruit en een kapotte airco maakten dat de derde etappe van de Morocco Desert Challenge niet als een vlekkeloze dag de boeken in gaat voor Ronald van Loon en Erik Lemmen. Met de zeventiende plaats waren ze desondanks dik tevreden. In het klassement staan Van Loon en Lemmen na de derde etappe negentiende, op slechts een half uurtje van de top 10. “We liggen aardig op schema”, meent Van Loon. “Zolang anderen de fouten maken, kunnen we elke dag een beetje opschuiven.” Maar uit de problemen blijven is geen vanzelfsprekendheid in Marokko. Daarvoor liggen er te veel stenen en zijn er te veel verborgen verraderlijkheden. Dat merkten Van Loon en Lemmens ook in de etappe van Smara naar Assa, over 374 kilometer. “Eigenlijk hebben we de hele dag alleen door de woestijn gereden, met af en toe een paar motorrijders. In het begin zagen we in de verte nog wel trucks, maar die reden verkeerd en die hebben we niet meer terug gezien.” Maar alleen rijden wil niet zeggen dat je geen problemen kunt krijgen. Het begon met een steen op de voorruit, die dus kapot is. Daarna volgden twee klapbanden. “De eerste moeten we hebben opgelopen door een steen die in een bocht in het zand lag verstopt”, vermoedt Van Loon. “Na die bocht reden we met 140 over een lang, recht zandpad, en zwabberde de auto alle kanten op. We hadden niet gemerkt dat de band lek was. Pas toen we rubber roken kwamen erachter. De band was helemaal aan flarden.” De tweede band die kapot ging vloog zelfs in brand. “Dat hebben we geblust met sportdrank – je moet wat. De band moest eerst afkoelen voordat we ‘m konden inladen; je moet banden meenemen. Als je ze achterlaat, krijg je een flinke boete.” Tussen de kapotte banden door ging ook de airco nog kapot. “Het werd best warm in de auto. Met de airco wordt het echt niet koud, maar een graad of tien koeler dan de buitentemperatuur wordt het wel en dat draagt bij aan de concentratie. Het bleek dat er een riempje gebroken was.” En toch vond Van Loon het een mooie dag, met een prachtige proef. “Ik heb heerlijk gereden. Flat out 175 over een vlak zoutmeer. Dat vond de Nissan niet zo heel fijn, maar het was lekker om het gaspedaal even helemaal in te trappen en te kijken wat die auto allemaal kan.”

Een boer met een stuk of twintig schapen die toevallig net aan het oversteken waren, hebben Ton van Genugten een mogelijke dagzege in de derde etappe van de Morocco Desert Challenge gekost. Doordat iedereen op de schapen lette, zagen Van Genugten en navigator Anton van Limpt een afslag naar links over het hoofd. In de haast om terug op de juiste route te komen, maakte Van Genugten een kleine snelheidsovertreding, die hem op een straftijd kwam te staan. “Jammer”, vond de rijder van Petronas Team De Rooy Iveco die bij aankomst in het bivak in Assa aanvankelijk te horen kreeg dat hij 10 minuten aan zijn broek kreeg. “Met zo’n tijdstraf heb je het gevoel dat je de hele dag voor niks je best hebt gedaan. We wilden iets afsnoepen van onze achterstand van 29 minuten in het klassement, maar dat is op deze manier niet gelukt.” Tot aan de lunchstop – op kilometer 251 van de 374 – ging alles volgens plan en reed Van Genugten de snelste tijd. De dagzege lag voor het grijpen. “De lunchpauze is verplicht een half uur”, vertelt Van Genugten. “Die tijd hebben we onder meer benut om preventief de achterbanden te wisselen, in de hoop klapbanden te voorkomen. Op de stenen krijgen de banden het zó voor hun kiezen, dat ze snel slijten. Lekke banden zijn een groot deel van de oorzaak van die 29 minuten achterstand.” Het was een goed plan, maar het was toch niet genoeg, want 20 kilometer voor de finish voelde Van Genugten toch weer onbalans in de truck en 15 kilometer voor de eindstreep klapte een achterband alsnog. Dat was nog nadat in een dorpje een boer met zijn schapen rondwandelde, waardoor ze het pad naar links misten, te ver doorreden en de spoed op de weg terug bestraft zagen met een penalty van een minuut. Daardoor miste Van Genugten de etappewinst, en kwam hij uit op de derde plaats. “Jammer, want het ging supergoed. De auto doet het ook geweldig”, complimenteerde Van Genugten de Iveco Powerstar met onafhankelijke wielophanging. “De vooras vangt al die butsen zo goed op; echt super. Het sturen mag nog wat lichter en met een paar kleine andere aanpassingen is het een prima autootje.”

De 374 kilometer van Smara naar Assa zijn prima verlopen voor Gerrit Zuurmond en zijn mannen. De Rainbow-MAN noteerde in de derde etappe van de Morocco Desert Challenge de twaalfde tijd. Gerrit van Werven stuurde de Ginaf als twintigste truck over de finish. “Het is bijzonder goed verlopen”, vertelde Zuurmond na aankomst in het bivak, waar de assistentie nog niet gearriveerd was. “Het was wel een boel hotsen en knotsen en veel korte navigatie, maar daar zijn we goed doorheen gekomen.” Zuurmond had het goed naar zijn zin gehad in het zuiden van Marokko, waar een gevarieerd landschap wachtte. “Snelle paden, veel stenen, feshfesh, rivierbeddingen: alles zat erin”, vertelde Zuurmond. “Er was zat ruimte om te rijden, ook op de paden. Inhalen was geen probleem, maar dat is eigenlijk ook niet nodig geweest. We zijn nu een paar dagen onderweg en de auto’s om ons heen hebben ongeveer hetzelfde tempo. Iedereen heeft nu wel zo’n beetje zijn plaats in het veld gevonden. Daardoor hadden we wel een beetje last van stof, maar niet zoveel dat het vervelend of gevaarlijk was. Dus ja: een perfecte dag.”

Het openen van de proef is een van de moeilijkste facetten in Cross Country. Dat hebben Erik van Loon en navigator Wouter Rosegaar vandaag ook ondervonden. Een verkeerd pad kost hen negentien minuten, maar zij blijven wel aan de leiding in het algemeen klassement. Verder is Van Loon tevreden na drie etappes in Marokko. “Het ging geweldig eigenlijk,” vertelt Van Loon. “Als je opent dan verlies je altijd wel iets van tijd. Helaas maken we een fout in de navigatie en rijden we een keertje lek en dat kost meteen veel tijd, anders verspeel je slechts een paar minuten. Dat is jammer, want we hadden nu een comfortabele voorsprong kunnen hebben op Ferreira. We blijven er nu ongeveer acht minuten voor, morgen hoeven we niet te openen, maar starten we wel achter een truck.” Met de Toyota Hilux is Van Loon ook zeer tevreden. “Marokko heeft een van de allerzwaarste terreinen waar je kunt rijden. Die klappen zijn enorm, maar de auto geeft geen krimp. Wat ’n machine! We genieten echt van iedere kilometer.”

Welkom in het liveblog van de derde etappe van de Morocco Desert Challenge 2019. Ook op de derde dag van de rally krijgen deelnemers te maken met nieuwe tracks. Het parcours is technisch maar de belangrijke elementen op de Afrikaanse savanne overheersen. De special is 372 kilometer lang.

Een klapband op topsnelheid leverde een hachelijk moment op voor de Rainbow-equipe van Gerrit van Werven in de tweede etappe van de Morocco Desert Challenge. Toen de band zich niet zonder slag of stoot liet wisselen, probeerde Van Werven ‘m los te krijgen door er een flinke schop tegen te geven. “Gewoonlijk draag ik schoenen met stalen neuzen. Ik was even vergeten dat ik nu raceschoentjes aan had. Nu doet mijn grote teen zoveel pijn dat ik zo maar eventjes langs de dokter ga.” De klapband en later ook nog een langzaam leeglopende achterband maakten dat Van Werven op iets lagere snelheid door het grootste deel van de 400 kilometer lange etappe reed. Dat leverde toch nog een voorlopig 23ste plaats op. Teamgenoot Gerrit Zuurmond reed zonder noemenswaardige problemen naar de vijftiende tijd. Door wat probleempjes op de eerste dag startte Van Werven wat verder naar achter, maar op het snelle terrein boekte hij flink vooruitgang. “Binnen de kortste keren hadden we vier trucks en een stuk of vijftien jeeps te pakken”, vertelt Van Werven. “Na een goede 120 kilometer klapte de band rechtsvoor. We reden op topsnelheid, maar ik kon de Ginaf gelukkig overeind houden en voorkomen dat ie op zijn kant ging.” Het wisselen van de band ging niet van harte en eenmaal weer onderweg bleek de band rechtsachter langzaam leeg te lopen. “We moesten nog 60 kilometer tot de stop voor de lunch. Dat hebben we gered door de band rijdend bij te pompen, maar op volle snelheid kon ik natuurlijk niet meer.” Ook in de laatste 180 kilometer, na de ravitaillering, durfde Van Werven niet harder dan 100, 110 kilometer te rijden. “Ik had geen reservebanden meer, dus dan neem ik ook geen risico’s meer. Veilig aankomen in het bivak is dan het belangrijkste.”

Het is nog niet vaak voorgekomen in de Cross Country carrière van Erik van Loon dat hij echt de sporen moet uitzetten op een proef. Met slechts een paar motoren voor hem en Wouter Rosegaar zetten ze de eerste sporen. Het lukt tevens om de stage te winnen met een voorsprong van veertien minuten. “Ja, daar word je wel even blij van,” vertelt Van Loon. “De etappe openen en winnen is het lastigste wat er is. Wat het nog mooier maakt, is dat we de tijdstraf van gisteren daarmee teniet doen. Ferreira was voor ons gestart, maar voor de neutralisatie waren we daar al voorbij. Het was een erg snelle proef, we hebben de 191 aangetikt. Geweldig!” De tijdstraf gisteren werd veroorzaakt doordat ze te snel hebben gereden in een speedzone. Rosegaar is het niet helemaal eens met de organisatie: “Het was na een checkpoint, dus als het gevaar al is geweken. Daar kregen we één piepje en zijn we meteen van het gas gegaan. In Dakar krijg je daar hooguit een minuut straf voor, en na de situatie laten ze hem ook regelmatig varen. Dus dan is tien minuten wel erg zwaar bestraft. Daar gaan we het nog wel over hebben met de organisatie, maar eerst even genieten van vandaag.”

Ronald Schoolderman wist van tevoren dat de tweede etappe van de Morocco Desert Challenge een snelle zou zijn en daarom zag hij er wel een beetje tegenop. Met zijn eigen achtcilinder bij zich had hij er naar uitgekeken, maar met de geleende zescilinder diesel zou het niet ideaal zijn. “Maar dat viel uiteindelijk reuze mee”, merkte Schoolderman. Een snelle auto is niet per se een voordeel in een rally waar ook de navigatie een grote rol speelt. “Die snelle mannen maken ook eerder navigatiefouten”, zagen Schoolderman en zijn copiloot Marcel Blankestijn. “Kwamen ze ons voorbij, en na een lastig stukje navigatie nog een keer. Wij komen topsnelheid tekort, maar door goed te navigeren en geen foutjes te maken, komen we een heel eind.” Met de voorlopig 22ste tijd (de straftijden worden later op de avond pas uitgedeeld) was Schoolderman dan ook niet ontevreden. Voor de auto was de proef eigenlijk te snel. “Er zaten een paar meer technische stukken in en die vond ik erg leuk, maar ook hele saaie stukken, met de volgende note pas na 20 kilometer. Daar schuilt ook het gevaar in, als je plankgas rijdt en een gat over het hoofd ziet. Zo’n gat zien wij dan met de wat lagere snelheid wél. Een snelle auto is dus ook niet alles.” De monteurs van 4×4 Centrum Ermelo hebben in het bivak van Smara naar verwachting niet heel veel werk, want de auto had weinig te lijden van de 400 kilometer. “We zitten in een goede flow en waren lekker op tijd binnen, zonder schade. Als we dit ritme kunnen vasthouden, gaan we ongetwijfeld nog goede zaken doen.”

Een oeps-momentje op hoge snelheid was een waarschuwing die Ronald van Loon en Erik Lemmen ter harte namen in de tweede etappe van de Morocco Desert Challenge. De 400 kilometer lange etappe van Abetteh naar Smara was overwegend snel en Van Loon trapte het gaspedaal van de Nissan dan ook diep in. “Het ging hard en misschien wel iets te hard”, erkende hij bij aankomst in het bivak. Van Loon begon voortvarend en wist al snel wat auto’s in te halen die voor hem waren gestart. Maar toen hij op een snel stuk achter een ssv kwam te zitten en die naast het pad wilde passeren, ging het bijna mis. “Met dik over de honderd naast de track zagen we een paar grote gaten over het hoofd”, vertelde Van Loon. “In eentje hebben we op de neus gestaan: het Nissan-logo zijn we verloren. Het liep goed af, maar we zijn er wel van geschrokken.” Na het incident besloot Van Loon het rustiger aan te doen en daardoor ging het tot zijn verrassing eigenlijk een stuk beter. “Het was een fijnere flow, we maakten minder fouten, Erik kon het beter bijhouden met navigeren en ik kon adequater reageren. We zagen anderen fouten maken die wij met een iets lagere snelheid konden voorkomen, simpelweg omdat we ietsje meer tijd hadden om te kijken. Dat was wel een goede les: steady rijden is de truc.” Op die manier kwam Van Loon met de zeventiende tijd aan de finish: een prestatie waarmee hij heel tevreden was.

De tweede etappe van de Morocco Desert Challenge was een snelle. Te snel naar de zin van Ton van Genugten. 4 uur en 31 minuten had de rijder van Petronas Team De Rooy Iveco nodig voor de 401 kilometer van Abetteh naar Smara in het uiterste zuiden van Marokko. Daarmee reed hij de (voorlopig) zevende tijd. De gemiddelde snelheid (88,5 km/u) van Van Genugten werd in de laatste 90 kilometer van de etappe ook nog eens flink gedrukt door een klapband en een onheilspellende rubberlucht die tot in de cabine te ruiken was. “Dat is niet fijn, zeker niet als je net op snelheid een klapband hebt gehad”, vertelde Van Genugten. Die klapband was rechtsachter en had al de platen aan de zijkant van de Iveco Powerstar weggeslagen. Na het vervangen van de kapotte band bleef de bemanning verbrand rubber ruiken en besloot Van Genugten om het tempo terug te schroeven tot 70, 80 procent. “De auto trilde helemaal, dus we wisten dat er iets niet goed was.” Aan de finish bleek dat ook de binnenkant van de band linksachter kapot was. Ton van Genugten, Anton van Limpt en Ramon Peters waren juist goed op weg na de toch wat teleurstellende eerste etappe. De start van etappe 2 was lastig vanwege de dichte mist aan de kust. In die mist bleef het stof lang hangen waardoor het zicht nog slechter was. Toen de mist na een uurtje rijden was opgetrokken en het zonnetje doorbrak, was dat een wereld van verschil. “Maar het was wel heel snel”, zei Van Genugten. “Pas het laatste stukje tot de tussenstop – geweldig idee trouwens, verplicht even stoppen voor een broodje – was het wat technischer. Dat ligt mij goed, daar kun je verschil maken. Op die snelle stukken niet.” Na de lunch was het nog 180 kilometer tot de finish en halverwege dat laatste deel klapte de achterband. “Verder hebben we geen issues gehad vandaag. Het zijn van die dagen waar je doorheen moet, het is niet anders. Maar ik vind het wel een prettig idee dat het vanaf morgen wat technischer wordt, want daar kan ik tijd op winnen.”

Welkom in het liveblog van de tweede etappe van de Morocco Desert Challenge 2019. In de 402 kilometer lange tweede etappe komen de deelnemers op vergeten routes van de ouderwetse Dakar Rally en krijgen de deelnemers een echte beproeving in de Westelijke Sahara. window.setInterval("reloadIFrame();", 3000); function reloadIFrame() { document.frames["frameNameHere"].location.reload(); }

‘Een heel avontuur’ vond Ronald van Loon de eerste etappe van de Morocco Desert Challenge. Als 20ste was hij eraan begonnen, als 23ste kwam hij over de streep na 218 kilometer door de woestijn in het zuiden van Marokko. Nou ja, het had 218 kilometer moeten zijn, maar Van Loon en navigator Erik Lemmen reden er heel wat meer. Op een pad van 6 kilometer reden ze al drie keer op en neer voordat ze uiteindelijk uitkwamen in de juiste rivierbedding, waar ze ook nog een tijdje moesten zoeken. Ze waren echter niet de enigen die worstelden met de navigatie. “Iedereen was daar aan het zoeken”, vertelde Van Loon. “Motoren, auto’s, trucks: alles en iedereen. We hebben de neus van de Toyota van Maik Willems minstens drie keer gezien.” Het was toch al een avontuur omdat Van Loon en Lemmen nog niet eerder met dit systeem hadden genavigeerd, met een roadbook en een officiële ERTF-gps. “Dan ligt de snelheid ook nog eens een stuk hoger, dus Erik moest behoorlijk aanpoten”, zag Van Loon. “Toch ging het best goed. We zaten er lekker in, totdat we bij dat ene lastige punt kwamen waar het zoeken begon.” Vanaf de start al ging het super. Op het strand van Plage Blanche ging het plankgas. De snelheidsmeter van de Nissan kwam niet onder de 150 en tikte soms de 170 aan. Harder durfde Van Loon niet. “Op het strand kon dat ook makkelijk. Maar ook de rest van de etappe ging het fantastisch. De auto rijdt zo soepel, het is alsof je gewoon op de A2 rijdt.” Dat ze nogal wat tijd waren verloren met zoeken, nam Van Loon voor lief. “Ik had graag iets verder naar voor gezeten, maar op zo’n eerste dag wil je ook niet alle risico’s nemen. Ik denk dat er heel wat zijn die gewoon gestopt zijn met zoeken en zijn doorgereden, dus misschien schuiven we nog een beetje op. En morgen kunnen we vast wel weer iets goedmaken, nu we het systeem van navigatie beter begrijpen.”

Alleen het eerste stuk op het strand was het rustig voor Jasper Riezebos, de navigator van Gerrit Zuurmond. In de overige 200 kilometer van de etappe van Plage Blanche naar Abetteh moest Riezebos vol aan de bak met een roadbook ter dikte van een telefoonboek. “Het was wel goed opletten, ja.” De navigatie was listig in de eerste etappe van de Morocco Desert Challenge en veel teams verloren tijd met zoeken. Met de veertiende tijd was de equipe van Gerrit Zuurmond dan ook best tevreden. “Zeker in dit veld”, vond Riezebos. “Moet je kijken wat hier allemaal meerijdt. Onderweg zijn we ze ook werkelijk allemaal tegengekomen, want iedereen was aan het zoeken. Dan hebben we het nog niet zo verkeerd gedaan, dacht ik.” Ook Riezebos moest een paar keer zoeken en was niet altijd even zeker van zijn zaak. “Omdat de situatie in het roadbook niet meteen duidelijk was. Het klopte wel, maar dat bleek pas als je de situatie al voorbij was. Daardoor ga je twijfelen.” Een extra complicatie was dat de intercom aan boord van de MAN het niet deed, zodat Riezebos zijn aanwijzingen voor Gerrit Zuurmond de hele dag luidkeels door de cabine moest schreeuwen. De andere Rainbow-truck, met Gerrit van Werven aan het stuur, kwam pas een stuk later aan in Abetteh. Een klapband en een uurtje zoeken waren daarvan de oorzaken. Voor navigator Niek Oude Luttikhuis is het de eerste rally en met dat gegeven in het achterhoofd was een uurtje zoeken nog best meegevallen, vond Van Werven. “Het hele circus was daar rondjes aan het draaien. Niek heeft zijn vuurdoop gehad. Die jongen heeft het echt niet gemakkelijk gehad vandaag, maar hij heeft het goed gedaan en hij vond het zelf geweldig.” De klapband ongeveer halverwege de etappe was even schrikken. “Bij een snelheid van 140 kilometer zo’n truck in bedwang houden: dat was spannend”, vond zelfs Van Werven. “Je moet dan echt rustig blijven en de controle over de truck houden, anders gaat het heel erg mis. Maar het is allemaal goed gegaan. Het kostte alleen wat tijd om die band te wisselen. En met daarna nog een uur zoeken, tja, dan ben je wat later binnen. Maar dat geeft niet. We hebben een heerlijke dag gehad en het was fijn om weer te rijden.”  

De Morocco Desert Challenge van 2019 opende met een etappe van 216 kilometer van Plage Blanche naar Abetteh en dat was bepaald geen gemakkelijk begin. Het was niet zozeer het terrein dat lastig was, maar de navigatie des te meer. De winnaars van de openingsetappe – Joan Pedrero bij de motoren, Philippe Pinchedez bij de ssv’s, Erik van Loon bij de auto’s, Martin van den Brink bij de trucks – noemden allemaal de navigatie als het cruciale punt. Motoren Joan Pedrero reed vrijwel de hele dag samen met Skyler Howes, die op 11 seconden tweede werd. “Het was lastig navigeren omdat iedere roadbookmaker anders werkt en ik dit roadbook moest leren lezen”, vertelde de Spaanse motorrijder. “Dat is nu vooral belangrijk, omdat ik morgen de proef moet openen. Dat is best lastig, maar deze eerste dag was een goede training en openen is de consequentie van het winnen. Een etappe winnen, en zeker de eerste etappe, is altijd goed voor het vertrouwen.” Howes had het ook wel naar zijn zin gehad. De Amerikaan was zeer te spreken over de rit. “Het was leuk! De samenwerking met Pedrero was ook goed, we hebben elkaar steeds geholpen en samen genavigeerd. Er zaten heel wat listige stukken in wat navigatie betreft en de track was wat steniger dan ik had verwacht, maar het was een leuke dag.” Voor de nummer 3, Paul Spierings, was het gemakkelijker omdat hij al twee sporen voor zich had. “Ik ben snipverkouden en had daar nogal last van, dus ik heb die twee laten gaan. Ik heb rustig gereden, heb goed gekeken en zag meestal wel snel waar die andere twee foutjes hadden gemaakt. Met het resultaat ben ik meer dan tevreden.” SSV’s  Bij de ssv’s ging de eerste zege naar Philippe Pinchedez. “Het was een mooi begin van de rally”, vond de Fransman. “De ssv heeft zich heel goed gehouden. Ik ben heel tevreden. We zijn voorzichtig begonnen, omdat we niks kapot wilden maken. We hebben in het begin ook anderen voorbij gelaten.” Navigator Jean Brucy moest even wennen aan het roadbook en ook dat was een reden om niet te hard van start te gaan. “Maar het is een goed roadbook”, meende de ervaren navigator. “Het zit goed in elkaar en is heel precies.” Marc Lauwers, die alleen rijdt, had zijn handen vol aan het rijden én navigeren. De Belg moest de proef openen en verloor daardoor wat tijd, maar met de achtste tijd was hij niet ontevreden. “Het was wennen om alles alleen te doen. Als je een fout maakt, kun je alleen op jezelf vloeken. Maar het was wel een plezante rit. Het autootje doet het prima: er rammelt niks, de vering is goed.” Auto’s  Bij de auto’s namen Erik van Loon en Paulo Ferreira al snel de leiding over van Tomas Ourednicek en Maik Willems. “Het was een mooie proef”, vond Van Loon, die de etappe op zijn naam schreef en het grootste deel van de dag vooraan reed. “Dat viel niet mee. We hebben een paar keer moeten zoeken en Ferreira reed gewoon achter ons aan, dus die heeft er niet van geprofiteerd.” Ourednicek moest zich al snel terugtrekken uit de strijd omdat de motor van de auto en de versnellingsbak kuren vertoonden. “De auto is niet klaar voor de wedstrijd”, oordeelde de Tsjech. “Er kwam voortdurend zoveel rook onder motorkap vandaan dat ik steeds de angst had dat de boel in brand stond. Ik betwijfel of we morgen kunnen starten.” Trucks Bij de trucks hadden Siarhei Viazovich en Maurik van den Heuvel een goede start, maar de MAZ en de Scania moesten de winst aan de Renault van Martin van den Brink laten. Diens navigator Wouter de Graaff vermaakte zich opperbest. “Wedstrijddirecteur Jean-Claude Kaket is een kampioen in het uitzoeken van moeilijke paden. Hij stuurt je van links naar rechts, maar het klopt op de millimeter. Wij zaten ook even verkeerd, maar Martin bleef rustig en daardoor kon ik ook goed blijven opletten. Ik had het pad snel gevonden en ondertussen gingen Viazovich en Maurik van den Heuvel plankgas de verkeerde kant op.”

De Morocco Desert Challenge begint goed voor Erik van Loon en navigator Wouter Rosegaar. In de Toyota Hilux zijn zij achttien seconden sneller dan de Portugees Ferreira en ruim dertien minuten sneller dan de nummer drie. Ondanks tricky navigatie gaat Van Loon al vroeg aan kop en opent de proef tot en met de finish. “Dit was de start waar we op hoopten,” vertelt Van Loon. “Je merkt dat de roadbooks hier anders zijn dan in FIA wedstrijden of de Dakar. Daar moesten we even aan wennen en daardoor hebben we wat foutjes gemaakt. Hopelijk spelen we daar morgen beter op in en kunnen we onze voorsprong uitbouwen.” De etappe begon met een duostart op het strand: “Voor ons was dat samen met Ferreira. We waren eigenlijk sneller, maar doordat we ons moesten aanpassen kwam hij uiteindelijk weer dichterbij. Ik kijk alweer uit naar de stage van morgen.”

Een spectaculaire start op het strand gevolgd door een mooie dag over snelle pistes: dat is de korte samenvatting van Ton van Genugten van de eerste etappe van de Morocco Desert Challenge. Over de 218 kilometer van Plage Blanche naar Abetteh in het diepe zuiden van Morokko deed hij net iets meer dan drie uur. De 13 minuten die Van Genugten verloor op etappewinnaar Martin van den Brink konden worden verklaard door een kapotte band op 20 km in de etappe. “We startten twee aan twee met de nieuwe MAZ van Viazovich”, vertelde Van Genugten na aankomst. “Dat was wel gaaf, met die twee torpedo’s naast elkaar. Ik trok hem er met de Iveco zonder al te veel moeite uit, maar dat voordeel was ik na het strand weer kwijt. Op ongeveer 20 km raakte ik met de wang van de band een grote, puntige steen. Er zat een groot gat in de band, dus die moesten we wisselen. In die tijd kwam niet alleen de MAZ voorbij, maar ook Maurik van den Heuvel, Igor Bouwens en nog wat trucks.” Van Genugten kon niet anders dan achter aansluiten, maar 100 kilometer verderop bleek dat niet eens zo’n nadeel op een stukje met lastige navigatie. “Alles wat mij voorbij was gekomen, kwam daar teruggereden, dus die tijd had ik zo terug. We moesten ook wel een beetje zoeken, maar niet zo lang als zij. Daarna was iedereen aan het zoeken, dus de hele kluit verloor dezelfde tijd. Het laatste stukje hebben we weer goed kunnen doorrijden.” Het was vooral wennen voor Van Genugten aan het rijgedrag van de Iveco Powerstar met onafhankelijke wielophanging. “In de korte, scherpe bochten stuurt ie wat zwaarder. Ik ben gewend dat ik snel kan reageren en eventueel corrigeren, maar dat is bij deze auto dus iets anders. Maar de vooras is wel ongelooflijk, zoals die veert. Echt super.” Met zijn tijd van 3.00.15 werd Van Genugten negende. Dat was niet wat hij vooraf in gedachten had, maar erg is het ook niet. “Ik moet gewoon nog wennen aan de truck en zo’n kapotte band kan iedereen overkomen. Ik ben wel heel tevreden met hoe het rijden ging, dus het kan alleen maar beter worden.”

Welkom in het liveblog van de eerste etappe van de Morocco Desert Challenge 2019. Na de technische keuringen staat nu de echte start op het programma met een etappe van 218 kilometer. De start is op Plage Blanche en voert de deelnemers naar Abetteh. window.setInterval("reloadIFrame();", 3000); function reloadIFrame() { document.frames["frameNameHere"].location.reload(); }

In alle categorieën staan voormalig winnaars aan de start van de editie 2019 van de Morocco Desert Challenge. En waar winnaars zijn, zijn uitdagers. In deze jaargang zijn dat er meer dan ooit. Op de Place Al Amal in Agadir kwamen ze samen, bekeken ze de concurrentie en wegen ze hun kansen af, voorafgaand aan de officiële start zaterdagmiddag op het inmiddels legendarische Plage Blanche. ‘Testen heeft prioriteit’ In de truckcategorie is de concurrentie het grootst, met 35 racetrucks van topniveau. Ales Loprais is er niet om zijn titel van 2018 te verdedigen, maar er zijn meer dan genoeg kanshebbers, onder wie de winnaar van 2016 en 2017: Martin van den Brink. Toch is ‘winnen’ niet het eerste waar de Nederlander voor naar de Morocco Desert Challenge is gekomen. ”We willen vooral vertrouwen opdoen en de motor testen. In de Dakar Rally in januari vielen we uit door een defect aan de motor. Daar is nu veel aan vernieuwd. In Marokko gaan we testen en weten we mogelijk meer. Natuurlijk wil ik zo goed mogelijk presteren. Als het kan, wil ik winnen, maar het testen van het nieuwe materiaal is de eerste prioriteit.” Ook Team De Rooy is in ‘testmodus’ naar Agadir gekomen, al is rijder Ton van Genugten zich er terdege van bewust dat dat niet veel betekent. “Iedereen zegt dat, maar als de helm op gaat, gaan ze allemaal plankgas. Ik ook. Eigenlijk is dat natuurlijk ook de bedoeling. Geen betere testomstandigheid dan een wedstrijd waarin het er volle bak op gaat.” Van Genugten komt aan de start met de Iveco Powerstar met onafhankelijke wielophanging; een heel andere wagen dan die met starre assen, die hij gewend is. Een groot verschil is de tractie, legt Van Genugten uit. “Door de onafhankelijke wielophanging ‘plakt’ de auto veel meer aan de grond. Dat vraagt een andere manier van sturen, alles reageert anders. Het zal een paar dagen wennen zijn. En juist in Marokko moet je goed bij de les blijven, zeker in dit veld. Deze rally staat bekend om de gezelligheid – en dat zal het ook zeker wel zijn – maar als je ziet wat hier in Agadir allemaal staat, dan begint het toch aardig serieus te worden.” ‘Geen walk in the parc’ Bij de auto’s kon Tomas Ourednicek vorig jaar al op de eerste dag prolongatie van zijn titel van 2017 vergeten na een enorme crash. De wagen van de Tsjech vloog maar liefst negen keer over de kop op Plage Blanche. “Op de avond van 15 april 2018 had ik niet gedacht dat ik hier nu weer zou staan”, zegt Ourednicek. “De film van de crash is het afgelopen jaar duizenden keren voorbij gekomen en elke keer weer schrik ik ervan. Mijn eerste gedachte voor dit jaar is dan ook niet aan winnen. Het eerste doel is om elke dag aan de start te staan. Na acht keer zien we dan wel waar we zijn uitgekomen.” Ourednicek reed ondertussen al diverse andere rally’s, waaronder de Dakar Rally. Het resultaat was niet onaardig, maar hij heeft geen goede herinneringen. “Het was een vervelende rally, waarin door een gebrekkig roadbook veel ongelukken zijn gebeurd. Ik heb daar niet fijn gereden. Met de wetenschap dat in de MDC de roadbooks echt perfect zijn en dat dit de beste race ter wereld is, wilde ik hier graag weer rijden, onder meer om vertrouwen op te doen. De auto is niet getest, dus er kan van alles gebeuren en kapot gaan, maar dat is niet erg zolang we maar gewoon elke dag weer heel aan de start staan.” Een van de grote favorieten voor de eindoverwinning is de Nederlander Erik van Loon, die in de Dakar Rally al eens vierde werd. De favorietenrol past Van Loon wel en hij loopt er ook zeker niet voor weg. “Maar het is niet vanzelfsprekend dat wij hier wel even gaan winnen”, stelt hij nuchter. “Er doen nog een paar serieuze auto’s mee en het wordt bepaald geen ‘walk in the parc’. Dat is geen enkele wedstrijd in Marokko, want als je ergens de auto goed kapot kunt rijden is het hier.” Voor de ervaren Van Loon en zijn navigator Wouter Rosegaar is het de eerste kennismaking met de Morocco Desert Challenge, dat de deur voorheen gesloten hield voor rijders van dit niveau, omdat de organisatie het vriendelijke karakter van een amateurrally niet in de waagschaal wilde stellen. Van Loon heeft hoge verwachtingen van de organisatie. “Dat er geen verbindingen zijn en dat we ’s middags stoppen voor een broodje is ook wel eens leuk, hoewel ik geen hekel heb aan verbindingen. Deze rally kan wel eens een heel goede leerschool voor ons zijn, om weer eens mee te maken hoe het is om vooraan te rijden. Dat is toch anders dan wanneer er al veel sporen staan. Dit is ook voor ons een nieuwe uitdaging.” ‘Een ssv is speelgoed’ Nieuwe uitdagingen zocht ook Marc Lauwers. In 2018 won hij het ssv-klassement, nadat hij in 2017 al tweede werd. Deze editie staat hij weer bij de ssv’s aan de start, maar in zijn eentje: zonder navigator naast zich. Vorig jaar won hij door bekeken te rijden en dat is ook voor dit jaar het plan. “Een ssv is speelgoed, maar je moet wel weten waar de grens ligt”, zegt de Belg. “Ook een ssv kun je op de eerste dag kapot rijden en dan ben je klaar. Het veld is nog sterker dan vorig jaar, dus ik verwacht dat het een fikse battle wordt, maar ik blijf bij mijn tactiek van rustig en bekeken rijden. Juist ook omdat ik nu alleen ben.” Lauwers heeft veel ervaring met navigeren en reed ook al rally’s op de motor, maar in de side by side is dat toch anders. Het roadbook heeft hij op een rol, zoals de motorrijders. “Het zal een beetje wennen zijn, maar ik verwacht er niet veel problemen mee. Het grootste probleem zou zijn als ik vast rijd, in de duinen bijvoorbeeld. Een ssv is een superding in de duinen, maar als je vast zit kun je ‘m in je eentje niet zo snel weer los krijgen. Dat moet ik dus zien te voorkomen.” ‘Als diesel door lange etappes’ Een uitdaging staat ook Harite Gabari te wachten. De Marokkaan was de verrassende winnaar bij de motoren in 2017. Hij is terug na een jaar afwezigheid door een slepende blessure en als extra complicatie koos hij ervoor om als kistrijder mee te doen aan de Morocco Desert Challenge, dus zonder assistentie van monteurs. “2017 was de eerste keer dat ik meedeed en het was een geweldige ervaring. Niet alleen omdat ik won, het hele evenement was fantastisch. Ik heb enorm genoten. Ik wilde daarom per se terugkomen, maar in het najaar van 2017 raakte ik gewond bij een crash in de Rally du Maroc. Dit is pas weer de eerste serieuze rally die ik rijd sinds het ongeval.” Gabari gaat er niet vanuit dat hij ook dit jaar weer voor de winst kan meedoen. De concurrentie is groot, van onder anderen Joan Pedrero, maar bovendien moet Gabari enige reserves inbouwen omdat hij geen monteur heeft en geen vrachtwagen vol reserve-onderdelen. “Het worden lange dagen”, weet hij. “Lange etappes vind ik niet erg. Daar ligt juist mijn kracht: ik ben een diesel, kan heel constant rijden. Daarmee kan ik ver komen. Maar na de etappe moet ik ook nog aan het werk aan de motor, wanneer

Eigenlijk had Ronald Schoolderman met een nieuwe ORD 150 met V8-benzinemotor aan de Morocco Desert Challenge willen meedoen. Maar die auto kwam zo goed uit de testwedstrijden die hij ermee reed, dat ie al verkocht is. Dus staat Schoolderman in Agadir aan de start met een geleende diesel, wel uit de eigen 4×4 Ermelo-stal. “Het is een wat andere insteek dan we in gedachten hadden”, bevestigt Schoolderman op de Place Al Amal waar de keuringen zijn. “Misschien hadden we de wedstrijd in Borger niet moeten winnen met de nieuwe auto, want meteen daarna is hij verkocht. We zijn wel twee nieuwe ORD 150’s aan het bouwen, maar die zijn nog niet klaar.” Toch wilden Schoolderman en zijn navigator Marcel Blankestijn (links op de foto) graag rijden in de Morocco Desert Challenge, al was het maar om meer ervaring op te doen met de diverse ondergronden en vooral de duinen. Dus vroeg hij aan Willem Zeelen of hij diens auto mocht lenen. “Die auto komt uit onze eigen stal en stond toch bij ons. Gelukkig vond Willem dat geen probleem. We hebben de auto aangepast naar onze settings.” Een V6-diesel is wel even iets anders dan een V8-benzine, maar het hoeft geen nadeel te zijn, stelt Schoolderman. “In de duinen is een diesel zo gek nog niet. Het is minder een raceauto, maar wel heel betrouwbaar. Er staan hier heel wat ongelooflijke snelle achtcilinders, dus het zal wel druk worden vooraan, maar die snelle jongens moeten eerst nog maar eens zien aan te komen. We weten inmiddels dat je in een rally niet altijd 180 hoeft te rijden, maar dat het vooral belangrijk is om te blijven rollen. Als we een beetje constant kunnen rijden en elke dag netjes op tijd aan de finish komen, zijn we misschien wel zeker zo goed af.”

Eigenlijk is dat natuurlijk ook de bedoeling. Geen betere testomstandigheid dan een wedstrijd waarin het er volle bak op gaat. “Zeker in Marokko, waar een grote mix van ondergronden is. Op de stenen hier krijgen de vering en de ophanging hardere en andere klappen dan in de duinen. Dat is dus goed om te testen.” Van Genugten probeerde de auto wel een paar keer tijdens tests, ook in Marokko, maar was daar niet zo over te spreken. “Dat was naast mijn eigen auto. Maar deze truck rijdt totaal anders dan een met starre assen. Het rijgedrag is heel anders. Ik heb nu al een tijdje niet gereden, dus ik kan er nu lekkerder in rijden, denk ik.” Onder de concurrentie bevinden zich onder meer het team van MAZ met twee trucks, Veka met twee trucks, Martin van den Brink van Mammoet Rallysport, Gert Huzink van Riwald Dakar en Maurik van den Heuvel die hier weer met zijn eigen Scania meedoet. De eerste van de acht etappes is zaterdag, met de start vanaf 12.00 uur op het spectaculaire Plage Blanche aan de Atlantische oceaan.    

Ze zijn voor zover bekend geen familie van elkaar, maar als alles meezit staat aan het eind van de Morocco Desert Challenge zowel Erik van Loon als Ronald van Loon ergens hoog in het klassement. Van de ene Van Loon, die al eens vierde werd in de Dakar Rally, mag je niet anders verwachten, van de andere Van Loon zou het best een verrassing zijn. “Je weet het natuurlijk nooit, want in een rally kan er zoveel mis gaan, maar als alles klopt, zouden wij wel met de top 5 mee moeten kunnen”, stelt Ronald van Loon aan de vooravond van de MDC. Op de Place Amal in Agadir staat de Red Liner Nissan er glimmend bij, klaar voor 3000 kilometer dwars door Marokko. Ronald van Loon uit Son en Breugel (links op de foto) en zijn navigator Erik Lemmen (rechts) zijn er net zo klaar voor. “De auto staat er zo mooi bij dat het bijna zonde is om ermee te gaan rijden”, grinnikt Van Loon. “Maar dat gaan we wel doen. We weten niet precies wat ons allemaal te wachten staat, maar dat het mooi wordt, is zeker.” Het is de eerste keer dat het duo meedoet aan de Morocco Desert Challenge, maar niet de eerste keer in Marokko. Daar reden ze al drie keer de Carta Rally. Vorig jaar wonnen ze die wedstrijd zelfs, met de oude Bowler van Tim Coronel. “Dat was leuk, maar ook het signaal dat we toe waren aan de volgende stap, met meer tegenstand en meer uitdaging. In de Carta Rally hadden we concurrentie van twee topteams, hier rijden we met veertig topteams. Aan strijd en uitdaging geen gebrek.” Om die volgende stap te zetten, kocht Van Loon eind vorig jaar de Red Liner Nissan. Het Sabertooth Team deed met die auto al mee aan onder meer de Dakar en de Silk Way Rally, finishte vorige week in de Abu Dhabi Desert Challenge nog als negende in een zeer competitief en internationaal veld en staat nu dus met onder andere Van Loon en Lemmen aan de start van de MDC. Met andere woorden: het is niet de minste auto. “Binnen twee dagen nadat we de auto hadden gekocht, was er niks meer van over”, vertelt Van Loon. “We hebben ‘m helemaal uit elkaar gehaald en helemaal opnieuw opgebouwd. Het chassis is gespoten, de versnellingsbak is gereviseerd, de differentiëlen, de schokbrekers, de elektronica: alles is vernieuwd. Daarna zijn we in Frankrijk gaan testen en zijn de veringen volledig opnieuw afgesteld door de specialist van Donerre. De auto doet niet onder voor de topauto’s in dit veld.” De Morocco Desert Challenge is op veel punten anders dan de Carta Rally die Van Loon gewend is. De navigatie is volgens het FIA-systeem, met ondersteunende apparatuur die ook in de andere grote rally’s wordt gebruikt. “Alles is een stuk professioneler”, merkte Van Loon al meteen in Agadir, waar de MDC zaterdagochtend van start gaat. “Aan het navigeren zullen we even moeten wennen. Daarom ga ik de eerste twee dagen niet te gek doen en gaan we rustig van start. Maar als alles goed gaat en de techniek laat ons niet in de steek, zie ik geen reden waarom we niet vooraan mee zouden kunnen doen. We gaan voor het maximale. Ik hoop dat dat de top 5 is, maar het is moeilijk in te schatten.”

Het plan was om met een nieuw concept aan de start van de MDC te staan. Met een ‘mid-engine’ motor en het gewicht meer op de achterkant. Helaas ging het qua tijd niet lukken om de truck wedstrijd klaar te hebben, en dus doet Eimbert Timmermans komende week met een zijn oude vertrouwde machine mee aan de Morocco Desert Challenge. Vorig jaar mei begon Timmermans aan het nieuwe project. Al zijn ervaring van het jarenlang racetrucks bouwen wil hij nu gebruiken om wat hij bedacht heeft als de ideale truck. We spraken Eimbert over het hoe en wat. “Het bouwen is net zo leuk als het rijden”, zegt hij. “Ik heb veel trucks gebouwd, stuk of 15 à 16. Een prima truck om rally’s mee te rijden, maar geen winnaar. Ik denk ook niet dat ik dat wil, daar zou ik slapeloze nachten van hebben omdat ik te perfectionistisch ben. Dan moet je ook wel een professioneel team hebben. Zonder een fabriek achter je, is het niet mogelijk. Daar ben ik van overtuigd.  Eimbert werkt zonder uitgebreide tekeningen. Het zit allemaal in zijn hoofd. “De basis is het chassis dat we hadden, dat is ooit door Hans Becx bedacht. Ik wilde een smallere cabine hebben, met die Amerikaanse look. We hebben zelf een motorkap gemaakt, waar een mal van getrokken is. De motor wilde ik achterin hebben, andersom. Ik kom uit de motorcross, en bij een crossmotor is de achterkant zwaarder dan de voorkant. Dat wil ik met deze truck ook. Het kan best zijn dat ik zoveel onderstuur heb dat het niks is, maar misschien heb ik het gouden ei ontdekt. Het kan zijn dat over vijf jaar iedereen zo rond rijdt, maar het kan ook dat ik er over anderhalf jaar zelf de slijptol in zet om ‘m kapot te slijpen.’’ Hij vervolgt: “Eind mei vorig jaar ben ik er aan begonnen, maar ik heb me er toch wel een beetje in vergist. In ’t begin gaat het vlug, maar dan kom je in de details die ik nog nooit eerder gedaan heb. Dat soort dingen kosten zoveel tijd. Ik ben de meeste tijd alleen bezig, er zijn echt heel veel uren in gaan zitten. Ik had me echt voorgenomen om de MDC met deze truck te gaan rijden, maar het gaat niet lukken.’’    Het drastisch gewijzigde concept zorgde bovendien voor een aantal technische uitdagingen. ”De lucht naar achteren krijgen (vanwege de motor die achterin ligt) was een grote uitdaging. Ik heb een rechte tunnel onder de cabine door gemaakt. De aandrijving zit nu voor de motor, daar moet de tussenbak op aangepast worden en ook dat is een flinke uitdaging. Het zal moeten blijken of we voldoende koeling kunnen creëren. Er zijn aardig wat mensen komen kijken, en die hebben er allemaal hun eigen mening over. Ton van Genugten, Maurik van den Heuvel, William de Groot, Pascal de Baar, Martin van den Brink, noem ze maar op. Het wachten is op de tussenbak. En dan zullen we hier in de buurt gaan testen.” Hoewel het een domper is dat Timmermans de nieuwe truck nog niet kan gebruiken in de komende MDC, is hij gewoon van de partij. “Ik ben wel teleurgesteld dat we het niet gaan redden om de MDC met deze truck te gaan rijden”, stelt hij. “Maar de truck van vorig jaar staat er nog, die pakken we mee. Want gaan doen we sowieso!’’