Erik van Loon behoudt leiding in Morocco Desert Challenge ondanks verkeerde afslag

Gepubliceerd op: 15-04-2019 13:32

Het openen van de proef is een van de moeilijkste facetten in Cross Country. Dat hebben Erik van Loon en navigator Wouter Rosegaar vandaag ook ondervonden. Een verkeerd pad kost hen negentien minuten, maar zij blijven wel aan de leiding in het algemeen klassement. Verder is Van Loon tevreden na drie etappes in Marokko.

“Het ging geweldig eigenlijk,” vertelt Van Loon. “Als je opent dan verlies je altijd wel iets van tijd. Helaas maken we een fout in de navigatie en rijden we een keertje lek en dat kost meteen veel tijd, anders verspeel je slechts een paar minuten. Dat is jammer, want we hadden nu een comfortabele voorsprong kunnen hebben op Ferreira. We blijven er nu ongeveer acht minuten voor, morgen hoeven we niet te openen, maar starten we wel achter een truck.”

Met de Toyota Hilux is Van Loon ook zeer tevreden. “Marokko heeft een van de allerzwaarste terreinen waar je kunt rijden. Die klappen zijn enorm, maar de auto geeft geen krimp. Wat ’n machine! We genieten echt van iedere kilometer.”

Vorige bericht

Klapband levert Gerrit van Werven een zere teen op

Een klapband op topsnelheid leverde een hachelijk moment op voor de Rainbow-equipe van Gerrit van Werven in de tweede etappe van de Morocco Desert Challenge. Toen de band zich niet zonder slag of stoot liet wisselen, probeerde Van Werven ‘m los te krijgen door er een flinke schop tegen te geven. “Gewoonlijk draag ik schoenen met stalen neuzen. Ik was even vergeten dat ik nu raceschoentjes aan had. Nu doet mijn grote teen zoveel pijn dat ik zo maar eventjes langs de dokter ga.” De klapband en later ook nog een langzaam leeglopende achterband maakten dat Van Werven op iets lagere snelheid door het grootste deel van de 400 kilometer lange etappe reed. Dat leverde toch nog een voorlopig 23ste plaats op. Teamgenoot Gerrit Zuurmond reed zonder noemenswaardige problemen naar de vijftiende tijd. Door wat probleempjes op de eerste dag startte Van Werven wat verder naar achter, maar op het snelle terrein boekte hij flink vooruitgang. “Binnen de kortste keren hadden we vier trucks en een stuk of vijftien jeeps te pakken”, vertelt Van Werven. “Na een goede 120 kilometer klapte de band rechtsvoor. We reden op topsnelheid, maar ik kon de Ginaf gelukkig overeind houden en voorkomen dat ie op zijn kant ging.” Het wisselen van de band ging niet van harte en eenmaal weer onderweg bleek de band rechtsachter langzaam leeg te lopen. “We moesten nog 60 kilometer tot de stop voor de lunch. Dat hebben we gered door de band rijdend bij te pompen, maar op volle snelheid kon ik natuurlijk niet meer.” Ook in de laatste 180 kilometer, na de ravitaillering, durfde Van Werven niet harder dan 100, 110 kilometer te rijden. “Ik had geen reservebanden meer, dus dan neem ik ook geen risico’s meer. Veilig aankomen in het bivak is dan het belangrijkste.”
 
Lees verder