Eurol ondersteund veel deelnemers aan de Dakar Rally 2017. Terwijl zij op weg zijn naar de finish in Buenos Aires, brengen wij je een dagelijkse update over de prestaties van de door Eurol gesteunde deelnemers in de voorlaatste etappe. Erik van Loon kreeg vandaag de beloning van een rally hard werken. Van Loon en navigator Rosegaar verloren kans op een goede klassering vroeg in de rally, maar bleven strijden en maakten geen fouten. Van Loon werd zevende en won een plek in het klassement. Tim en Tom Coronel hadden best een goede dag na veel problemen eerder in de week. Beide Coronel finishten op mooie plaatsen met een 31e en 33e positie, minder dan twee uur achter winnaar Loeb. Kees Koolen was weer sterk onderweg na een aantal moeilijke dagen. In etappe 11 kwam Koolen tot een zesde positie. Koolen heeft hoogte- en dieptepunten meegemaakt in de rally. Het hoogtepunt zal absoluut de etappe-overwinning zijn. Maikel Verkade reed een perfecte race in de voorlaatste proef van de Dakar. Verkade won meer dan veertig plaatsen ten opzichte van de etappe daarvoor. Hij finishte 45e, een plaats beter dan Robert van Pelt die ook een goede dag had. Xavier de Soultrait moest door technische problemen helaas opgeven in etappe 11. Na een opvallende comeback in de rally was Hans Stacey goed onderweg in de elfde etappe. Steven Rotsaert deed het erg goed in etappe 11. De Belg finishte 12e in de etappe waar veel coureurs pech hadden bij de Trucks. Een van de equipes was Vick Versteijnen die uit de wedstrijd ligt met technische problemen. Versteijnen kan tevreden zijn met zijn prestaties de afgelopen weken. Peter Versluis, aanvoerder van het Eurol/Veka MAN Rallyteam, had problemen met zijn bandenaflaatsysteem en moest dat repareren. Dat kostte veel tijd, maar Versluis kwam uiteindelijk gewoon aan de finish. Aad van Velsen finishte 26e en heeft weer een aantal plekken gewonnen in het klassement. Van Velsen staat nu 23e. Jan van de Laar heeft veel problemen gehad op weg naar het bivak maar kwam uiteindelijk binnen en mag starten in de laatste etappe. Het Mammoet Rallysport team had geen beste dag in de Dakar. Pascal de Baar verloor zijn mooie plek in het klassement door een kapotte versnellingsbak en Martin van den Brink verloor veel tijd door een kapot differentieel. Geheel in lijn met de spirit van Dakar vochten zij door naar de finish in Rio Cuarto. Ed Wigman heeft de gestrande deelnemers geholpen bij de finish te komen. Wigman sleepte of helpt met het repareren van trucks in de proef.

De laatste dagen van de Dakar Rally zijn niet de gemakkelijkste voor Team DakarSpeed. Nadat de Scania van Maurik van den Heuvel in de tiende etappe al met een kapotte brandstofpomp stond, ging het in de elfde etappe mis met de turbo. “Het is elke keer wat anders”, verzuchtte Van den Heuvel in Rio Cuarto na afloop van de voorlaatste etappe. Van den Heuvel was om zeven uur in San Juan en reed een uur later weer weg om als 29ste te beginnen aan de bijna 300 kilometer lange proef. Het ging voortvarend: Van den Heuvel reed tussentijden die hem in de buurt van de top 10 brachten. Tot 30 kilometer voor de finish de turbo de geest gaf. “Gelukkig bedacht ik dat we er ook twee dopjes in konden duwen en op die manier zonder turbodruk konden rijden. En gelukkig konden we van een boer uit de buurt wat olie krijgen. Daardoor hebben we maar een half uur, drie kwartier verloren; anders was het weer drie uur vannacht geworden.” Het leverde een 21ste plaats op. Niet waar Van den Heuvel voor kwam, maar beter dan op de voorlaatste dag uitvallen, zoals het zusterteam TopTrucks van Vick Versteijnen overkwam. “Dat wil je niet en dat gun je ook niemand.” Van den Heuvel gaf eerder in de week in niet mis te verstane bewoordingen aan niet blij te zijn met de vele afgelastingen in het wedstrijdparkoers. Inmiddels denkt hij er wat genuanceerder over. “Als je ziet hoe iedereen erbij staat, is het maar goed dat die etappes niet zijn doorgegaan, want er was niemand meer over geweest. Iedereen heeft iets meegemaakt. Dat maakt het ook wel weer mooi. Dit moet een Dakar zijn: trammelant, doorgaan, tegenslagen overwinnen. Ik heb wat zitten vloeken. Als je zelf iets kapot maakt, is het niet zo erg. Maar die mechanische toestanden, daar kan ik niet tegen. Alles klopt, maar de techniek laat ons in de steek. Wat het nou precies is en of het met elkaar te maken heeft, moeten we thuis maar eens rustig gaan uitzoeken en evalueren.” Foto: Condor Media

De laatste loodjes in de Dakar Rally van 2017 zijn zwaar. In de elfde en voorlaatste etappe kregen de deelnemers niets cadeau. Ook Frank Tilburgs niet. Trekkebenend wegens een gebroken bladveer kwam de DAF van Team Tilburgs Truckparts na de proef van bijna 300 kilometer aan in het bivak van Rio Cuarto. “Het venijn zit duidelijk in de staart. Gelukkig zijn we aangekomen.” Met de 22ste tijd kwam Tilburgs aan de finish van de elfde etappe. Dat viel hem alleszins mee. “Het terrein was slecht, maar het was wel een heel mooie proef. Net een enorm crossterrein met niks dan gaten, feshfesh en diepe sporen,” reageert Tilburgs. “We hadden gisteren al gezien dat de bladveer wat gebogen stond en we wisten dus dat we ermee moesten uitkijken. Maar toch brak het veerblad op zo’n zwaar bokkenpad. Gelukkig hebben we ermee door kunnen rijden.” Een groter probleem diende aan vlak voor de start van het tweede deel van de special, op het eind van de bijna 370 kilometer lange verbindingsweg. “Toen liep de motor heet. De multiriem was er afgelopen, waarschijnlijk al in die feshfesh door een steen er tussen of zo. Dat heeft ons een uurtje sleutelen gekost, wat ook weer straftijd opleverde omdat we te laat aan de start van de tweede helft van de special waren.” Dat tweede deel, van ongeveer 170 kilometer, herkende Tilburgs van vorig jaar. “Toevallig reden we hier toen ook rond met een gebroken bladveer en dat ging prima! Ik wist dus dat het moest kunnen. De truck wordt nu klaargemaakt voor morgen, 60 kilometer, en we hopen naar het einde te rijden.”

Jos Smink wilde zand en dat kreeg hij in de elfde en voorlaatste etappe van de Dakar 2017. Met zowel de etappe als het resultaat was Smink uiterst content. Met opnieuw de vijftiende tijd – Smink lijkt er patent op te hebben – sloot hij de bijna 300 kilometer lange special tussen San Juan en Rio Cuarto af. In de algemene rangschikking klom Smink op naar de twaalfde plaats. “Ook daar ben ik heel tevreden mee.” Er gebeurden nog een hoop gekke dingen in de voorlaatste etappe, maar Smink deed aan de gekkigheid niet mee. Heel stabiel stuurde hij de Ginaf door het zware zand in het eerste deel van de proef. “Het waren niet echt duinen, maar het was wel heel los zand”, vertelde Smink. “De auto moest hard werken en wij ook.” De vering van de Ginaf kreeg het flink te verduren op de hobbelige paden met her en der grote keien. “Van die vieze hobbels: als je er eentje pakt, kom je op de verkeerde weer terecht. De auto en de vering hebben het goed gehouden. Wij hebben wel een keer geknetterd onderweg, maar dat hoort erbij.” Het tweede deel van de etappe, na een lange, saaie verbindingsweg, was een stuk lastiger. Op de smalle paden in de bergen kregen nu de remmen het zwaar te verduren. “Tegen het eind zat er veel feshfesh in en dus veel stof. We hebben 25 kilometer achter een auto gezeten die niet aan de kant wilde. Dat was wel een beetje jammer, maar ik ben desondanks tevreden.”

Na de bizarre wendingen van de tiende etappe, met Hans Stacey die uit de Dakar Rally stapte, maar er een halve dag later toch weer in zat, kende ook de elfde etappe verrassende ontwikkelingen voor het Eurol Veka MAN-team. Peter Versluis kukelde van de vijfde naar de elfde plaats, terwijl Hans Stacey juist met stip de top 10 weer binnenkwam. Vrijdag de dertiende sloeg bij de équipe van Peter Versluis genadeloos toe. “De versnellingsbak heeft ons de hele week al in de steek gelaten en vandaag helemaal”, vertelde Versluis in het bivak van Rio Cuarto, waar hij met meer dan drie uur vertraging aankwam. “Daarnaast ging het bandenaflaatsysteem kapot en daardoor heb ik meer lekke banden gereden dan ik aan reserve bij me had.” Op de verbindingsroute tussen de twee delen van de etappe in werd het bandenaflaatsysteem van de MAN gerepareerd en kreeg Versluis de reservebanden van zijn Kazachse teamgenoot Artur Ardavichus. “Vervolgens moesten we in het donker het tweede deel van de proef doen. Dat was ook geen pretje”, constateerde Versluis teleurgesteld. “We zijn vertrokken met het idee om de vijfde plaats te verstevigen, maar in plaats daarvan zijn we zelfs nog uit de top 10 gevallen.” Op de voorlaatste dag van de Dakar werd het klassement nog aardig overhoop gehaald. Hans Stacey verloor ruim 36 minuten op dagwinnaar en klassementsleider Eduard Nikolaev in de bijna 300 kilometer proef. Dat leek geen best resultaat, maar door problemen bij anderen, onder wie Versluis, stoomde Stacey zowaar weer de top 10 in: van de elfde plaats waarop hij door de wedstrijdleiding weer in de wedstrijd was genomen, naar de negende plaats. “Dit zijn niet de resultaten waar we op hadden gehoopt”, zei EVM-teammanager Marcel van Vliet. “We hebben gegokt en verloren. We komen met alle drie de trucks aan de finish – daar ga ik tenminste wel vanuit, met nog één dag te gaan – maar niet op de plaatsen die we graag hadden gewild.”    

En hop: weer twee plaatsen winst zonder dat Maik Willems er iets voor hoefde te doen. Behalve dan zorgen dat hij zijn Bastion Toyota heelhuids aan de finish van de elfde etappe van de Dakar kreeg. In die voorlaatste etappe kreeg niemand iets cadeau: het was ouderwets buffelen over de bijna 300 kilometer lange proef. Dat buffelen, daar houdt Willems wel van. In die zin was de etappe dus wel een cadeautje. Toch was hij na afloop in Rio Cuarto tamelijk gesloopt. “Ik was kapot na de proef. Je moest zo geconcentreerd rijden. Vanmorgen hadden we eerst een proef met allemaal mulle zandpaden en heel steil. Dan moest je steeds over zo’n topje en dan besluiten wat te doen: links, rechts of rechtdoor. Het tweede deel van de eerste proef was echt schitterend met feshfesh. ’s Morgens was hartstikke mooi met paden met ontzettend veel troep. Als je er naar keek, dan zakte je auto al weg. De hele tijd van links naar rechts en dan weer een stukje pad pakken om maar vaste grond onder de wielen te houden.” Na een verbindingsweg die met bijna 370 kilometer nog langer was dan de special stage werd het helemaal genieten. Eigenlijk had het weinig met Dakar te maken, vond Willems, “maar het was zo’n mooie proef. Eerst moesten we een bergpas af met allemaal schitterende bergpaden. Af en toe keek je zo ver de diepte in dat ik dacht: ‘maar even niet…’ En daarna ook weer mooie en snelle paden. Het was heel stoffig, maar we hebben echt wel heel veel alleen gereden. In het laatste anderhalf uur hebben wij geen andere auto gezien. Ik vond het een superdag! Echt! Qua rijden heel afwisselend en leuk.” Aan het eind van de rit had Willems de 31ste tijd genoteerd, en toch steeg hij naar de 26ste plaats algemeen. Vooraan in het klassement vielen twee Mini’s uit. Te hard geprobeerd nog wat verschil te maken. “We hebben vandaag geen idiote risico’s genomen. Het is zonde om het feestje nu nog te verpesten. Laten we alsjeblieft een beetje normaal doen, er is toch niet meer echt iets te winnen. Feitelijk moeten er morgen nog 25 auto’s uitvallen en dan staan we zomaar op het podium. Zo simpel is het.”

De Dakar beginnen met een mooi resultaat is leuk, maar ‘m afsluiten met een prettige uitslag is minstens zo fijn. Met de zesde tijd in de elfde en voorlaatste etappe was Ton van Genugten best tevreden. Niet in de laatste plaats omdat de etappe van San Juan naar Rio Cuarto weer een ‘Kamazproef’ was.

Slechts 52 seconden bleef Federico Villagra verwijderd van de overwinning in de elfde etappe van de Dakar Rally. De Argentijn van Petronas Team De Rooy Iveco had zijn zinnen gezet op deze special stage, die hij kent als zijn broekzak, maar een ondoordringbare stofwolk veroorzaakt door een niet zo snelle auto weerhield hem daarvan. Villagra moest genoegen nemen met de tweede plaats, op 52 seconden van de Rus Eduard Nikolaev. Het parkoers van bijna 300 kilometer tegen de klok van San Juan naar Rio Cuarto is de thuishaven van Federico Villagra. “Ik voelde me ook echt goed op deze tracks”, zei de Argentijn aan de finish. “Dit terrein ligt me goed en ik had het vertrouwen dat ik kon winnen. Het was zeker niet gemakkelijk. Er waren diepe sporen ontstaan, met overal onder het feshfesh verborgen stenen aan de zijkanten.” Vooral in het tweede deel van de proef, na een verbinding van zo’n 370 kilometer over het asfalt, ging Villagra los. In de tussentijden liep hij snel in op Nikolaev en op één meetpunt was hij ruim een minuut sneller. “Maar vervolgens zat ik 30 kilometer lang in het stof van een auto. Ik kon er door het stof niet dichtbij genoeg komen om er langs te gaan. Niks aan te doen.” Ook Gerard de Rooy had zich kapot zitten ergeren aan het stof. In de laatste 100 kilometer zat hij gevangen achter twee auto’s waar hij niet voorbij kon. “Behalve stof waren er ook nog bomen. Daar was niet in te halen. Op dat tweede deel van de proef kon je alleen maar de auto afschrijven en dat was ik niet van plan. Ik wist dat ik toch niet genoeg zou kunnen inlopen op de twee Kamazzen voor me in het klassement. Dan ga ik ook niet riskeren dat ik nog meer tijd verlies door een lekke band of een ongeluk. We zijn er al twee keer afgegaan in haakse bochten die niet duidelijk stonden aangegeven in het roadbook.” In het eerste deel van de proef had De Rooy het weinig naar zijn zin. Op de knippenpaden door de duinen, met overal stenen en andere rotzooi, kreeg niet alleen zijn Iveco Powerstar veel te verduren maar ook zijn gekneusde rib. “Helemaal niet fijn”, oordeelde De Rooy, die aanpikte bij Villagra en zo aan de vijfde tijd van de dag kwam. Daarmee was De Rooy net iets sneller dan teamgenoten Ton van Genugten (zesde) en Wuf van Ginkel (achtste). In het klassement veranderden de eerste vier posities niet. Het verschil van De Rooy met klassementsleider Nikolaev werd iets groter: 38.58. “Dat ik nog iets kan met die eerste twee plaatsen, heb ik uit mijn hoofd gezet, al is in de Dakar pas iets zeker na de laatste finish.” Achter hem werd het gat met Villagra op de vierde plaats iets kleiner: zo’n 20 minuten. “Maar ik denk niet dat Federico me op de laatste 60 kilometer van de Dakar nog gaat aanvallen”, grinnikte De Rooy. 

De voorlaatste etappe van de Dakar 2017 was bepaald geen kinderachtige. 288 kilometer wedstrijdproef, bestaand uit twee delen die waren gescheiden door een verbindingsweg van 370 kilometer. Doodmoe kwam Arjan Bos aan in het bivak in Rio Cuarto. “Ze proberen je op zo’n laatste dag gewoon nog kapot te maken”, zuchtte de Dakar-debutant. “Nou, het was bijna gelukt.” Met volle tanks ging Bos van start in de elfde etappe. Met de wijsheid achteraf was dat wellicht niet nodig geweest, maar vooraf weet je zoiets niet en waarom zou je dan het risico nemen in de woestijn zonder benzine te komen staan? “Op een pad van wel 30, 40 kilometer door de duinen was dat veel te zwaar. Ik werd gesloopt. Ik voelde dat ik tegen oververhitting aanliep en heb overal mensen om water gevraagd voor verkoeling. Gelukkig werd het daarna iets vloeiender en ging het beter.” De 370 kilometer over een lange, rechte weg deden Bos bijna de das om. “Het is geestdodend saai”, zegt hij. “En weer met zo’n warme föhn in je gezicht. Ik dreigde in slaap te vallen. Ik ben maar gewoon gestopt: foto’s maken met mensen langs de kant van de weg, ijswater in mijn nek laten kieperen, allemaal rare dingen om maar een beetje bij de les te blijven.” In het tweede deel van de etappe was het een parkoers een stuk technischer en dat deed de concentratie goed. “Omhoog en omlaag door de bergen. Dat was wel leuk. Ging ook best goed. Het laatste stuk ben ik op de cruise control naar huis gereden. Dat mijn meisje in het bivak op me stond te wachten, was het mooiste van deze Dakar.” ‘Bijna’ bestaat niet in de Dakar, maar met nog slechts 64 kilometer proef te gaan, begint de finish nu wel heel dichtbij te komen voor Bos. “Ik heb een pijntje aan mijn schouder. Daar ga ik nog even mee langs de dokter van het Veka-team. Die 60 kilometer van zaterdagochtend zal ik hoe dan ook halen. Al moet ik de motor op mijn nek leggen!”   

Erik van Loon had het al gezegd: “Ik wil graag nog een keer een top 10-klassering rijden.” In de voorlaatste etappe van de Dakar 2017 deed hij dat. En hoe. Van Loon finishte niet alleen met de zevende tijd, maar pakte ook nog twee plaatsen winst in het klassement. Op bepaalde stukken in het 288 kilometer lange traject tegen de klok was Van Loon zelfs sneller dan negenvoudig WRC-kampioen Sébastien Loeb, die de etappe won. Lag het er nou aan dat zijn vriendin was gearriveerd in Argentinië of dat hij zijn baard van anderhalve week eraf had gehaald, dat Erik van Loon precies nu zijn beste resultaat van deze Dakar behaalde? “Misschien wel allebei”, grinnikte Erik van Loon. “Ze vond het niks, dat baardje, dus ik heb het er maar afgehaald. Maar anders was het misschien wel net zo goed gegaan, hoor.” De elfde etappe was er eentje naar zijn hart, zei Van Loon. Een echte Dakar-etappe, zeker geen eenvoudig toetje. “Een serieuze proef, met duinen, snelle WRC-tracks en veel stof. We zijn er eens goed voor gaan zitten.” Er waren er meer die dat idee hadden en (te) grote risico’s namen, omdat het de laatste serieuze kans was om nog iets te bewerkstelligen in het klassement. Van Loon en zijn navigator Wouter Rosegaar profiteerden daar goed van, in de eerste plaats door zelf foutloos en hard te rijden. Al meteen vanaf de start zaten ze er goed bij en gaandeweg de etappe ging het eigenlijk alleen maar beter. Bij het ingaan van de neutralisatie – een verbindingsroute van liefst 371 kilometer naar het tweede deel van de proef – lag Van Loon achtste. “Geloof het of niet, maar die verbindingsweg was het moeilijkste van de hele dag. 360 kilometer rechtuit. Stomvervelend.” Een paar concurrenten van Van Loon in het klassement bleven steken in juist die neutralisatie. Bij het ingaan ervan stond Van Loon nog zestiende, maar hij kwam er op de veertiende plaats uit. In het tweede deel pakte hij bovendien tijd en reed hij van de achtste naar de zevende tijd. “Het ging perfect”, vond Van Loon. “Het gaat in deze sport vaker fout dan goed, maar vandaag was het helemaal goed. Was het maar vaker zo gegaan! Dit hadden we even nodig, zo’n resultaat. Het is fijn om met zo’n etappe en zo’n resultaat af te sluiten.”

De elfde etappe in de Dakar 2017 is nog steeds in volle gang. Bij de trucks lijkt Federico Villagra af te stevenen op een dagzege. De afgelopen uren is er veel gebeurd. De feiten op een rij: Stephane Peterhansel bijna zeker van eindzege net als Sergei Karyakin bij de quads. Federico Villagra snelste bij vijfde meetpunt De strijd bij de trucks in de elfde etappe is nog in volle gang. Lange tijd ging klassementsleider Eduard Nikolaev aan kop, maar bij WP5 is de Rus afgelost door Federico Villagra. De Argentijn heeft waarschijnlijk van kopman Gerard de Rooy te horen gekregen dat hij voor de dagzeg mag gaan rijden. Volg de voortgang en ontknoping van de voorlaatste proef in Dakar 2017 via het Rallymaniacs-Liveblog Stephane Peterhansel op drempel 13de Dakar-titel Stephane Peterhansel heeft de Dakar-winst zo goed als zeker binnen. De Fransman eindigde vrijdag in de elfde etappe als tweede, maar concurrent voor de eindzege, team- en landgenoot Sebastien Loeb, was in de proef over 292 kilometer tussen San Juan en Rio Cuatro kon het verschil niet overbruggen en was slechts 18 seconden sneller. Nadat Peterhansel donderdag werd uitgeroepen tot winnaar van de tiende etappe wist Loeb wat hem te doen stond: aanvallen. En de voormalig WRC-kampioen deed dat ook. Echter, het was geen gemakkelijke opdracht. Loeb moest minstens 5’51 goed maken op Peterhansel om de leiding in het algemeen klassement over te nemen. Tijdens de elfde etappe was de maximale voorsprong van Loeb nog geen drie minuten. Na de neutralisatie ging Loeb nog even de fout in, juist op het terrein waarin hij zou moeten excelleren. Peterhansel kroop dichterbij waarna het verschil zo rond de anderhalve minuut schommelde. Met de finish in zicht besloten beide rijders geen risico meer te nemen. Met nog één proef op het programma lijkt de 13de eindzege in de Dakar voor Peterhansel een feit. Hij begint zaterdag met een voorsprong van 5’32 op Loeb aan de laatste 62 kilometer van de rally van 2017. Veel deelnemers zitten nog op de proef. Erik van Loon is tot nu toe de enige Nederlander bij de auto’s die de finish heeft gehaald. Op een achterstand van 13’48 van Loeb staat Van Loon voorlopig op een zevende plaats. Derde dagsucces voor Sergei Karyakin Met zijn derde dagzege heeft Sergei Karyakin een voorschot genomen op zijn eerste Dakar-titel bij de quads. De Rus, die donderdag ook al de snelste was in de tiende etappe, leek ontketend. Karyakin ging als eerste van start in de elfde proef en noteerde bij elk meetpunt de snelste tijd. Op de finish bedroeg zijn voorsprong op Daniel Domaszewski bijna 21 minuten. Rafal Sonik, die de derde tijd noteerde, gaf bijna 24 minuten toe.,/p> Karyakin verstevigde zijn leidende positie in het algemeen klassement omdat Axel Dutrie en Ignacio Casale, repectievelijk de nummer drie en twee, veel tijd verloren. Casale behield zijn tweede plaats, maar zag zijn achterstand groeien tot meer dan een uur. Dutrie raakte zijn derde plaats kwijt na problemen met zijn quad. Hij verloor al vroeg in de etappe al meer dan een uur. Na de rampdag gisteren nam Kees Koolen een klein beetje revanche. Hij sloot de elfde etappe af als zesde op ruim 39 minuten van Karyakin. Teamgenoot en waterdrager Bastiaan Nijen Twilhaar is nog onderweg naar de finish. Maikel Verkade snelste Nederlander bij motoren Maikel Verkade heeft de elfde etappe afgesloten als beste Nederlander. Hij eindigde als 45ste, één plaats hoger dan Robert van Pelt, die ongeveer zes minuten langer over de proef deed. Ook Arjan Bos is gefinisht, op positie 79, en dat betekent dat alle Nederlandse motorrijders binnen zijn.

De elfde etappe bij de auto’s heeft pas de beslissende fase bereikt. Alle feiten tot nu toe op een rij met de vijfde dagzege voor Honda en een pechdag voor Mammoet Rallysport. Paulo Goncalves pakt vijfde dagzege voor Honda Paulo Goncalves heeft vandaag voor het vijfde dagsucces voor Honda gezorgd. Goncalves won de elfde etappe naar Río Cuarto met een voorsprong van 1’09 op zijn teamgenoot Joan Barreda. Adrien van Beveren moest genoegen nemen met de derde plaats, nadat hij in de beginfase snel opende. In het klassement kwam Sam Sunderland niet echt in de problemen, hoewel hij even tot stilstand kwam in het tweede deel van de etappe. Zijn grootste concurrent, teamgenoot Matthias Walkner, verloor meer tijd en heeft waarschijnlijk op Sunderland gewacht. Pechdag voor Mammoet Rallysport De elfde etappe was nog maar even onderweg toen de pechduivel voor Mammoet Rallysport toesloeg. Zowel Martin van den Brink als Pascal de Baar verloren flink wat tijd in het eerste deel van de special stage. Van den Brink kwam langs WP1 met een achterstand van 2 uur, 30 minuten en 40 seconden. De Baar kwam bij WP1 als zesde door maar verloor in het stuk daarna 2 uur, 24 minuten en 39 seconden. Met dit tijdverlies gaat De Baar waarschijnlijk zijn positie in de top tien kwijtraken. Over de aard van het tijdverlies is nog niets bekend op dit moment. Etappe bij auto’s en trucks nog in volle gang Door de neutralisatie van 371 kilometer zijn de auto’s en trucks nog niet lang geleden begonnen aan het tweede deel van de etappe. Volg de voortgang en ontknoping van de voorlaatste proef in Dakar 2017 via het Rallymaniacs-Liveblog

Met potlood was al voorzichtig een streep door de namen van Maurik van den Heuvel en Vick Versteijnen gezet. Beide Scania’s stonden met terminale problemen in het eerste deel van de tiende etappe vast. Vanochtend vroeg meldden ze zich toch in het bivak in San Juan, waar de eerste deelnemers aan de Dakar Rally alweer vertrokken waren om te beginnen aan de elfde etappe. “Het wordt hard werken, maar we gaan het proberen te halen.” Om half 5 (lokale tijd) kwam Vick Versteijnen het bivak in sukkelen, Van den Heuvel kwam om kwart over 7 binnen. Beiden hadden ze sinds gisterochtend in de proef van de tiende etappe gestaan, ieder met andere problemen. “Ik dacht dat het klaar was”, zegt Maurik van den Heuvel. “Ongeveer halverwege het eerste deel van de etappe ging de hogedrukpomp van de brandstof kapot. Dan kun je niks meer.” Bij Vick Versteijnen, die eerst al Van den Heuvel was gepasseerd, maar niets kon doen, was het probleem elektrisch. “Zo’n 50, 60 kilometer van waar Maurik stond, viel de auto stil. Hij deed helemaal niks meer. We hebben alles doorgemeten, maar konden het niet vinden. Uiteindelijk kreeg ik de auto nog wel gestart, maar hij liep alleen stationair. Met een gangetje van 5 kilometer per uur zijn we door de etappe getutterd. Bergaf haalden we soms net de 50 en kon ik opschakelen. Dat was luxe.” De assistentieploeg van TopTrucks stond Versteijnen in het geneutraliseerde deel van de etappe op te wachten. “We hebben volop staan schroeven. We konden het probleem niet oplossen, maar we kregen de truck wel weer aan de gang. Met 40, 50, 60 kilometer per uur heb ik de finish gehaald”, vertelt Versteijnen. Maurik van den Heuvel ging achterop de crossmotor van een Argentijn naar de bewoonde wereld om hulp en onderdelen te halen waarmee het DakarSpeed-team aan de gang kon. En zowaar kregen ze de auto aan de praat. Om 3 uur ’s nachts begon Van den Heuvel aan het tweede deel van de etappe. “En nu zijn we er. Ik ga even een uurtje slapen en dan hopen we weer te kunnen starten. Er moeten nog nieuwe banden onder de truck en een van de verstuivers is kapot, zodat ‘ie nog maar op vijf cilinders loopt. Maar we kunnen rijden en dus kunnen we finishen en dat is beter dan niet finishen.” Het TopTrucks-team heeft nog wel wat meer werk aan de Scania. “Er is nog heel veel werk en ik weet niet of we het gaan redden. Onze starttijd van 11 uur halen we zeker niet”, dacht Versteijnen. “Het wordt sowieso laat, maar we doen wat we kunnen. We zijn een stelletje taaie rakkers.”

De duinen van San Juan in de eerste vijftig kilometer van de proef zijn het begin van de finale van Dakar 2017. Zij die het beste ‘surfen’ op de duinen en de beste lijn kiezen op de WRC-tracks die volgen zullen voordeel hebben. Iedereen weet dat er op elk moment een verrassing kan komen.

Het lijkt er sterk op dat het nu dan toch echt over en uit is voor het Rainbowteam. De truck is vannacht door de organisatie om veiligheidsredenen uit de proef van de tiende etappe gehaald en staat niet op de startlijst voor de elfde etappe. Ginaf Rally Service-teammanager Iginio Voorhorst hield nog een kleine slag om de arm (vandaar het vraagteken) en wilde nog wel een poging wagen de wedstrijdleiding te bewegen tot coulance, maar besefte ook dat dat een kansloze missie is, aangezien de truck nu twee keer niet is gefinisht. Officieel zijn Gerrit van Werven, Gerrit Zuurmond en Henk Schuiling zelfs niet gestart in de tiende etappe, waaraan ze gisteravond rond half 8 lokale tijd toch nog zijn begonnen. De mannen hadden er toen 48 uur onafgebroken doorgaan op zitten, nadat ze dinsdag in de achtste etappe met een kapotte turbo waren komen te staan. Na een rit van meer dan 24 uur, waarin ze ook nog eens verdwaalden, kwamen ze gisteravond aan in Chilecito in Argentinië. Daar hadden ze om 11 uur ’s ochtends van start moeten gaan, maar Voorhorst had met veel praten voor elkaar weten te krijgen dat ze later mochten starten. Formeel mag dat tot een uur nadat de laatste is vertrokken. Die laatste vertrok om kwart voor 1. Urenlang bleef het stil en was de Rainbow-truck spoorloos, maar om half 8 kwam er ineens een berichtje van Gerrit van Werven: ‘We gaan nu rijden’. De 406 kilometer lange proef kostte de snelste trucks een uurtje of zes en de trucks in de achterhoede tien uur. Bij daglicht. “Eigenlijk is het onverantwoord, maar ik begrijp wel dat ze het koste wat het kost willen proberen”, zei Voorhorst. “Zou ik zelf ook doen. Opgeven kan altijd nog.” Maar zover kwam het niet. De organisatie haalde de Rainbow-truck diep in de nacht uit de proef. “Om veiligheidsredenen”, aldus Voorhorst. “Ze waren als enige nog onderweg, als allerallerlaatste. Zelfs de bezemwagen was de proef al lang uit. Er was dus niets of niemand meer om te helpen als er iets zou gebeuren. Bovendien dreigde er onweer.” Tegen de ochtend kwam de Rainbow-truck aan in San Juan. “Ik ben blij dat de mannen er zijn. We hebben ze niet gezien sinds maandagochtend. De truck ziet er redelijk goed uit”, zei Voorhorst om half 8 lokale tijd vanochtend. “Hun eigen assistentie is nog onderweg, maar we hebben nog wel wat monteurs die kunnen doen wat nodig is. Gerrit, Gerrit en Henk zijn nu even slapen. Ik ga proberen of ik de organisatie nog kan bewegen tot enige coulance, maar aangezien ze niet op de startlijst staan, ligt het niet voor de hand dat ze nog mogen starten. We hebben al gekkere dingen meegemaakt deze Dakar, dus zeg nooit nooit.”

Eurol is volop aanwezig in de Dakar dit jaar. De zwaarste rally van de wereld is inmiddels terug in Argentinië voor de finale. We brengen je de dagelijkse update over de prestaties van de Nederlanders. Erik van Loon is gemotiveerd nog een goed dagresultaat te scoren na de brandstofproblemen in de eerste week. Van Loon kwam dichtbij in de tiende etappe die erg lastig was. De Nederlander finishte op een twaalfde plaats. Tim en Tom Coronel brachten lange tijd door in de special van donderdag. Terwijl de andere deelnemers al begonnen aan de route richting de volgende etappe, moesten de Coronels snel ontbijten om hun weg weer te vervolgen richting Buenos Aires. Robert van Pelt werd de beste Nederlander bij de motoren. Van Pelt scoorde een 54e plaats in een bloedhete etappe naar San Juan. Van Pelt staat nog altijd in de top 50 van het algemeen klassement. Maikel Verkade had een zware dag op de motor met een 94e plaats aan het eind van de dag. Xavier de Soultrait had als een van de koplopers bij de motoren een moeilijke dag. De Soultrait staat nog altijd bij de eerste tien van het klassement. Na het winnen van de achtste etappe op dinsdag moest Martin van den Brink vooraan starten in etappe 10. Ondanks de lastige navigatie werd Van den Brink elfde. Teamgenoot Pascal de Baar zat er zeer dicht achter maar kwam er net niet voorbij. De Baar werd twaalfde. Peter Versluis was blij met de etappe die vol zat met uitdagingen. Versluis werd veertiende. Hans Stacey vroeg de organisatie om de joker in te zetten na de technische problemen eerder in de week. Stacey wilde vooraan starten voor zijn veiligheid en die van anderen. Bij de start van de etappe, hij mocht niet op de juiste plek starten die hem door de organisatie in het bivak gewezen was. Stacey weigerde te starten en verliet de rally. De organisatie heeft inmiddels haar verontschuldigingen aangeboden en Stacey mag morgen als negende starten in etappe 11. Frank Tilburgs pakte zijn beste resultaat van de rally in etappe 10. Tilburgs werd 18e waar hij zeer tevreden mee kan zijn na een hete en zware etappe. Aad van Velsen deed het goed. Nadat hij veel tijd verloor in het eerste deel van de etappe, werd hij alsnog 24e. Jan van de Laar finishte op een 27e plaats, drie uur na de winnaar van de etappe. Vick Versteijnen is in de problemen gekomen in etappe 10 en het is nog altijd niet duidelijk of hij van start kan gaan in etappe 11. Kees Koolen kreeg te maken met technische problemen in de beginfase van etappe 10. Koolen haalde de tankstop waar zijn teamgenoot Bas Nijen Twilhaar op hem gewacht had. Koolen werd gesleept door de rest van de etappe en haalde de finish.

Ben van de Laar baalde. Hij wist heel, heel, heel zeker dat hij goed zat. Maar toch konden hij, zijn broer Jan aan het stuur van de DAF en monteur Dolf Huijgens de uitgang van een canyon niet vinden. Daardoor kwam het team Van de Laar op flinke achterstand als 27ste over de finish van de tiende etappe van de Dakar Rally. “Dat wil je als navigator niet op je geweten hebben.” In de tiende etappe, met 406 kilometer tegen de klok, was navigatie doorslaggevend. Ben van de Laar miste nog geen waypoint. “Nu ook niet, maar we hebben er wel drie kwartier naar moeten zoeken”, vertelt hij in het bivak in San Juan. “De doorgang door de vallei was prachtig. Het ging ook prima. We zaten perfect op koers, dacht ik. Alle notes klopten. Maar we konden de uitgang niet vinden. Daar hebben we jammer genoeg heel veel tijd mee verloren.” Toen ze de uitgang eindelijk hadden gevonden, ging het voorspoedig. Jan van de Laar trapte het gaspedaal van de DAF diep in en voerde de snelheid op. “Totdat we in de spiegels ineens zagen dat de bak van de truck los hing. Dat was wel even schrikken. Je wilt niet met een halve auto thuis komen”, verklaarde Ben. Met spanbanden en tiewraps maakten de mannen een noodconstructie om de bak van de truck op z’n minst op zijn plaats te houden. Daarmee moest wel de snelheid flink omlaag. “We zijn op heelhouden naar de finish gereden”, zegt Van de Laar. “Hartstikke jammer, want dit was eindelijk weer eens een echte Dakardag. Een magnifieke proef, die echt wel de moeite waard was. Raar eigenlijk: we zijn bijna op het einde van de Dakar en we hebben het gevoel dat het nog maar net is begonnen. De eerste week ligt al zo ver achter ons en in de tussenliggende dagen hebben we zo weinig wedstrijdkilometers gemaakt, dat het helemaal niet aanvoelt alsof we er al bijna zijn.” Foto: Dakarworld / Willy Weyens

Na niet te zijn gestart in de tiende etappe is Hans Stacey toch terug in de race. Die bizarre wending kwam nadat de wedstrijdleiding van de Dakar Rally diep door het stof ging, nadat Stacey de start van de etappe was geweigerd door miscommunicatie. Stacey werd als negende geklasseerd in de uitslag van de etappe en kwam op de elfde plaats in het klassement te staan. Daarmee is hij het niet eens, maar hij besloot toch om in de elfde etappe van start te gaan.

“Eigenlijk begrijp ik zelf niet hoe ik door deze dag heen gekomen ben”, zegt Arjan Bos hoofdschuddend in het bivak in San Juan na afloop van de tiende etappe van de Dakar Rally. “Maar ik ben er. We strepen er weer eentje af.” Nagenoeg zonder navigatie volbracht de debutant de 406 kilometer tegen de klok, na meer dan tien uur op de motor.  Het rijden ging prima bij Bos, maar al bij de start van uitgerekend een etappe die volledig om navigatie draaide, merkte hij dat zijn capmeter, het digitale kompas, het niet deed. “Die bleef op nul staan. Daar heb je niks aan als je op koers moet rijden. Dan heb je wel een back-up van de organisatie, maar die zat vol condens, dus daar kon ik niets op zien. En ook de dagteller stopte ermee en dat overkomt je dan ook precies op een dag met ontzettend moeilijke navigatie. Jongensjongens.” De twijfel sloeg toe op een lang knippenpad, vol keien, met scherpe bochten naar links en rechts. “De reserve-kilometerteller klopte niet met wat er in het roadbook stond. Ik reed in een rivierbedding, maar op een gegeven moment zag ik helemaal niks meer dat nog klopte met wat er in mijn roadbook stond. Langzaam aan word je dan bang dat het over is. Eerder had ik al twee waypoints gemist – die ik verder maar heb gelaten voor wat ze waren, want ik zag er helemaal geen eind meer aan – en nu had ik ook allang een stempelpost tegen moeten komen. Dat is gewoon einde rally, dacht ik. Over drie jaar rijd ik hier nog in de rondte.” Bos reed toch maar door en kwam tussen andere zoekende motorrijders terecht. “Niet de minsten. Echt een paar toppers die daar aan het zoeken waren. Zo kwam ik toch bij het checkpoint uit. Ik was zo blij als een kind!” Op de neutralisatie tussen de twee delen van de etappe stond het serviceteam weliswaar te wachten, maar die konden ook zo gauw het euvel niet verhelpen. “Dan is het: prettige wedstrijd en tot vanavond.” In het tweede deel van de etappe ontdekte Bos dat de groenvoorziening in dit deel van Argentinië wordt onderhouden door Iveco’s, Kamazzen en een enkele Renault. “En die snoeien niet zo netjes als wij thuis in Nederland gewend zijn. Die ploegen overal doorheen en alles ondersteboven. Ik nam een keer een krap bochtje vlak langs een boom en dat deed al zeer. Daar heb ik weinig aandacht aan geschonken tot een bocht of twee, drie verder. Daar deed het weer zeer, terwijl ik niets raakte. Bleek dat ik een afgebroken stuk tak langs mijn kniebeschermer in mijn been had gekregen.” Behalve dat was het ook erg warm geweest. Bloedverziekend heet, aldus de paprikakweker die tegen zijn gewoonte in zelfs van mensen langs de route drinken aannam. “Dat doe ik nooit, want je weet niet wat erin zit en voor je het weet ben je ziek. Maar nu was het zo heet dat ik wel moest. Niet te harden. Ik heb misschien wel twaalf liter gedronken en wel dertig, veertig liter over me heen laten gooien.” De finish van de proef was een absoluut hoogtepunt voor Arjan Bos. “Na een reeks dieptepunten. Dit was echt een dag om uit te vallen. Ongelofelijk dat ik hier doorheen ben gekomen zonder navigatie. Ik juich nog niet, maar het komt nu wel zachtjes aan in beeld: Buenos Aires. Morgen nog een pittig dagje en ook die laatste van zaterdag wil ik niet onderschatten. Er kan nog van alles gebeuren.” Foto: Shakedown    

Op welk knopje op de iritrack hij dan had gedrukt, was de vraag die Maik Willems kreeg toen hij bij de wedstrijdleiding van de Dakar Rally tijd terug ging vragen voor het overeind zetten van een omgevallen ambulance. “Weet ik veel of ik op een groen, oranje of paars knopje heb gedrukt. Sodemieter op met je knopjes! We hebben die ambulance overeind gezet en daardoor zijn we een kwartier te laat bij de start van het tweede deel van de proef gekomen. De auto voor ons reed gewoon door. Wij hebben tenminste nog het fatsoen om te stoppen en te helpen.” Hoogst geïrriteerd fietste Maik Willems door het bivak in San Juan. Zijn uitbarsting bij de wedstrijdleiding had uiteindelijk wel tot het gewenste effect geleid: hij kreeg zijn tijd terug voor het verlenen van assistentie. En dat terwijl de heren van het Bastion Hotels Dakar Team zelf al genoeg problemen hadden gehad. Op het eind van het eerste deel van de special brak de aandrijfas linksvoor. Op alleen de achterwielaandrijving haalden ze de neutralisatie. Extra vervelend was dat ze de snelle service van Kornelis Offringa moesten missen. Offringa was meteen na de start omgedraaid en uit de proef gereden, omdat hij ziek was. Een snelle-assistentietruck mag één keer de finish missen. Van die regel maakte Offringa gebruik. Willems’ navigator Rob van Pelt heeft echter gouden handjes en met hulp van een alleraardigste Argentijn werd de as in een kwartiertje tijd weer onder de Toyota gezet. Het waren kleine incidenten die de pret van het rijden niet konden verpesten. “De proef was echt ontzettend mooi”, vond Willems. “Er zaten hele mooie stukken trial tussen. Zo steil dat ik af en toe wel even moest slikken. Echt bijzonder.” Veel deelnemers hadden moeite met navigeren maar Willems moest Van Pelt een groot compliment geven. “Rob is echt een goede navigator. We hebben vandaag een keertje afgekeken toen we iets verkeerd zaten, maar toen haalden we toch ook dat waypoint op. Eentje waar een uur straftijd tegenover stond, dus daar gingen onze harten toch sneller van kloppen toen we die hadden.” De heren kwamen in de tiende etappe als 28ste aan de finish en staan 28ste in het algemeen klassement, tot tevredenheid van Maik Willems. “Als dit zo kan blijven, heb ik mijn eerste doel van dit jaar al gehaald.” Foto: Shakedown

De tiende etappe was een martelgang, maar wel een heel leuke. Frank Tilburgs had er volop van genoten in elk geval, ook al ging het lang niet allemaal van een leien dakje tijdens de 406 kilometer. Tilburgs parkeerde zijn truck gehavend in het bivak in San Juan.

Na bijna zeven uur sturen bij tropische temperaturen was Jos Smink na afloop van de tiende etappe van de Dakar wel toe aan een koud colaatje. Niet alleen was het terrein in de 406 kilometer lange special bar slecht, het was aan boord van de Ginaf loeiheet geworden. “Het drinken onderweg wordt dan al maar warmer en dat ben je op den duur zo zat.” Smink heeft wel airco in de truck, maar het was in de woestijn tussen Chilecito en San Juan zo heet, dat die het niet trok. In de hitte stak ook het probleem met de koeling van de motor weer de kop op. “Nu komt dat weer terug. Even stilstaan, dan weer rustig aan. We denken dat het in de waterpomp zit, dat kan haast niet anders. We gaan er een klepje op maken zodat er meer lucht in kan. Wel jammer, want zonder dat gedoe had ik best nog wel wat verder kunnen komen”, dacht Smink. Met de zeventiende tijd (later gecorrigeerd omdat Hans Stacey door de wedstrijdleiding als negende werd geklasseerd) had Smink het nog lang niet verkeerd gedaan. Ook navigator Daniël Bruinsma en monteur Peter Nieuwenburg hadden onderweg hun handen vol. “Het was best pittig”, vertelt Smink. “Er zijn een hoop verkeerd gereden en wij ook een keer wel twintig minuten. We hadden nog een band lek, maar dan ben ik mee door blijven rijden. Die konden we door blijven pompen en zo hielden we ‘m hard. Met de brandstof kwamen we ook maar net aan. We zaten niet helemaal vol omdat de jongens er vanochtend niet waren in het bivak in Chilecito. Peter zei de laatste 50 kilometer: ‘Doe maar iets rustiger aan, anders redden we het niet.’ Maar ik kon het net halen.” Foto: Condor Media

Zes uur en een paar minuten volle bak. Dat is de korte samenvatting van Ton van Genugten van de tiende etappe van de Dakar Rally, een rit van 406 kilometer tegen de klok die de TonTrans-équipe afsloot met de dertiende tijd. “Ik heb handen en voeten nodig gehad om de Iveco op het pad te houden”, vertelde Van Genugten in het bivak in San Juan.

De tiende etappe was niet de dag van Petronas Team De Rooy Iveco. Gerard de Rooy verloor 23 minuten en 43 seconden op de Rus Eduard Nikolaev, die zich stevig aan de kop van het klassement nestelde met een marge van 24 minuten op De Rooy die derde staat. Zoeken naar een waypoint en twee lekke banden deden De Rooy de das om. Dat het zou aankomen op de navigatie in de tiende etappe, van Chilecito naar San Juan met 406 kilometer tegen de klok, was vooraf al duidelijk. Bij de motoren en de auto’s die vóór de trucks waren gestart, ging de een na de ander de fout in. “Wij reden een rio in en ik had al het gevoel dat we verkeerd zaten”, zegt Gerard de Rooy. “Al snel kwam er een Mini ons tegemoet gereden, met nog twee auto’s in zijn kielzog. Wij zijn ook weer omgedraaid en hebben toen vrij snel de goede afslag gevonden en het waypoint gepakt.” Bij het zoeken naar het tweede waypoint ging het mis. De Iveco Powerstar was te ver naar links afgeweken en was met nog een stuk of acht andere trucks aan het rondcirkelen. “Ik reed door de bosjes terug en reed daarbij een band lek. Ton van Genugten was er snel bij en heeft geholpen met wisselen. Zij hadden wel het waypoint al gevonden, dus daar reden we zo naartoe. Maar toen reed ik wéér lek. Op een steen of zo, ik heb het niet gezien.” Samen met Van Genugten, die op 12 kilometer in de proef op De Rooy had gewacht, was het wisselen snel gepiept, maar ondertussen had De Rooy zo veel tijd verspeeld dat hij tussen de minder snelle auto’s en trucks belandde, die niet aan de kant gingen. “In pogingen naast het pad er voorbij te gaan heeft de truck zulke klappen gemaakt, dat ik een rib heb gekneusd”, vertelt De Rooy. “Op de neutralisatie stond gelukkig onze service, met dokter Gust van Montfort, op ons te wachten. Gust heeft meteen een spuit gezet tegen de pijn, anders had ik het tweede deel niet gered. Ik ging kapot van de pijn.” In het tweede deel van de proef reed De Rooy zo hard mogelijk om tijd goed te maken, maar in het stof kwam hij niet zo vooruit als hij wilde. “Ik zat achter Ales Loprais en Peter Versluis en die gingen niet aan de kant. Zij rijden niet voor de winst, Loprais al helemaal niet. Je zou denken dat ze beter zouden weten. Ik heb 170 kilometer in het stof gezeten. Pas 10 kilometer voor de finish kon ik er langs.” De uitslag is een forse domper voor De Rooy. Met nog twee etappes te gaan, lijkt prolongatie van zijn titel moeilijk te worden. “Ik heb vandaag gewoon goed gereden, maar door die lekke banden ben ik in het stof terecht gekomen. Ontzettend balen. Ik geef nog niet op, maar ik ga morgen niet alles riskeren met kans op nog meer lekke banden.”   Federico Villagra finishte als negende op 30.27 van Nikolaev en staat in het klassement nog altijd vierde, op 57.47. Ton van Genugten zette de dertiende tijd neer op 35.02. Wuf van Ginkel werd vijftiende.  Foto: Dakarworld/Willy Weyens