Saoedische woestijn biedt rallyrijders oneindige mogelijkheden | Antons Column
Weids, weider, speelweide
Dit is het derde continent waar ik deelneem aan de Dakar Rally. Zowel Afrika als Zuid Amerika waren met Senegal, Mauritanië, Argentinië, Bolivia en Peru, stuk voor stuk geweldige landen met onmetelijke afstanden en vlaktes. Maar Saoedi-Arabië slaat werkelijk alles als het gaat om ruimte. Nu begrijp ik ook wat de ASO, de Dakar en Tour de France organisator, ertoe heeft gebracht om de Dakar in dit land te laten shinen.
Ik zie het helemaal voor me dat zo’n organisatie de kaarten bekijkt en een oneindige zandbak voor zich ziet waar je ongebreideld rally proeven uit kunt zetten met alle ondergronden waar je iedere Dakar-deelnemer plezier geeft en tot wanhoop kunt drijven. Het is bij ons allebei gelukt. Daardoor kunnen ze hier ook voor iedere klasse van motoren, auto’s of zelfs de Dakar Classic eigen routes voorschotelen van honderden kilometers, zonder elkaar te overlappen. In het weidse en prachtige landschap kun je ook àlles voorschotelen, zandvlaktes, rivierbeddingen, rotsachtige bergpassages, lange vlaktes en natuurlijk eindeloze duinen. En ze kunnen nog twintig jaar doorplannen met routes, zonder terug te moeten vatten naar eerdere routes, zoals we in Afrika vaak zagen.
Keerzijde is dat er in ons bivak, het Empty Quarter, zoals dit gebied genoemd wordt, geen enkele vorm van internet is. Hele hordes rijden de hele dag 15 kilometer de berg op om een signaal op te pikken. Je zou zeggen dat de Dakar organisatie in deze moderne tijd toch wel in staat is om een verbinding tot stand te brengen.
Maar goed, het einde is in zicht. Het was weer een zware klus, fysiek als emotioneel, afgemat door vroege starts, lange afstanden en dagen, zware klappen op je lijf en vaak graven om uit de hoge duinen te klunen. En zoals Erik van Loon zegt: “Wij zijn zo gek om iedere dag over een zandpad naar de wintersport te rijden.”
~ Anton van Limpt, navigator Dakar Classic (#713)
