Eerste etappezege voor Ton van Genugten

Gepubliceerd op: 13-01-2018 21:59

Donderdagavond, de avond voor de rustdag, sprak Ton van Genugten de wens uit dat hij deze week eindelijk eens een etappe zou winnen. Bij de eerste de beste gelegenheid, de zevende etappe van de Dakar Rally, kwam zijn wens uit. Van Genugten won de etappe, De Rooy Iveco-teamgenoot Federico Villagra werd op 2 minuten tweede.

Onderweg in de voor de trucks 369 kilometer lange etappe van La Paz naar Uyuni had Van Genugten nog niet in de gaten dat hij aan het winnen was. “Ik was drie minuten achter Martin Kolomy gestart en die had ik halverwege in het vizier, dus daar ben ik naar toe gereden. Ik wist dat ik toen alleen Villagra nog voor me had, maar wat er achter me gebeurt weet ik natuurlijk niet. Ik hoopte wel op een één-tweetje, maar daar was ik vorige week ook te enthousiast over, dus daar ben ik maar een beetje voorzichtig mee.”

De proef over overwegend snelle, maar modderige rallypaden lag Van Genugten goed. In de modder voelt hij zich in zijn element, zo bleek voorgaande jaren al. “Er stond overal veel water, maar het laatste stuk was het meer gravel en bochten. De laatste 150 kilometer ben ik plankgas naar de finish gereden.”

Daar was het nog even wachten op de andere trucks om zekerheid te hebben. In het klassement schoof Van Genugten door naar de vijfde plaats. Zijn voorsprong op nummer 6, Airat Mardeev, is echter maar een minuut en 20 seconden.

In Uyuni moesten Van Genugten, Peter Willemsen en Bernard der Kinderen aan de bak. In een marathonetappe – de zevende etappe was het eerste deel daarvan – is assistentie niet toegestaan. De deelnemers moeten alles zelf doen. “Bernard gaat de truck nalopen, en ook die van Villagra, Peter gaat het roadbook voor morgen doen, en ik ga de tentjes opzetten”, sprak de kersverse etappewinnaar. “We moeten in elk geval de ruitensproeier bijvullen, want die zal wel helemaal leeg zijn. De truck ziet er niet uit.”

Federico Villagra, die als winnaar van de zesde etappe de proef opende, was blij voor zijn Nederlandse teamgenoot en gunde hem de overwinning van harte, maar baalde een beetje omdat hij zelf een fout had gemaakt. “Dit soort etappes liggen mij goed: ik ben een rallyrijder. Maar we maakten een domme fout. De trucks hadden een iets andere route dan de auto’s en wij volgden het pad van de auto’s.”

De etappezege was voor Villagra van minder belang, de tijd des te meer. Voor het klassement is elke minuut meegenomen en Villagra won slechts 3 minuten op klassementsleider Eduard Nikolaev. “Ik sta maar 49 minuten achter”, rekende de Argentijn uit. “Dat is niet zo veel met wat er nog komt. We krijgen nog een paar stevige etappes, we krijgen Fiambalá nog. Als Ton en ik kunnen samenwerken, is er nog veel mogelijk. Ik denk dat Kamaz zich vandaag rustig heeft gehouden.”

Vorige bericht

Maikel Smits doet wel twee jasjes uit in zware etappe 7

Wie dacht dat de Dakar Rally gemakkelijker werd in de tweede week, op de paden op de Altiplano van Bolivia, kwam bedrogen uit. De zevende etappe sloeg grote gaten in de rangschikking. Maikel Smits had ruim anderhalf uur meer nodig dan etappewinnaar Joan Barreda (die met een ernstige knieblessure aan de finish kwam) om de 42ste tijd te noteren. In het marathonbivak in Uyuni, waar de Dakardeelnemers geen assistentie hebben en alles zelf moeten doen, kwam Maikel Smits buiten adem aan. “Ik heb vandaag niet één jasje uitgedaan, maar minstens twee. Het was echt heel zwaar.” De dag begon al niet lekker, in La Paz. Smits had zich iets verslapen en toen hij wilde vertrekken, bleek zijn helm te zijn gestolen. Onderweg naar de start van de proef regende het pijpenstelen, maar daar was Smits op gekleed. “Het eerste stuk ging best goed. Totdat ik omviel op een duintje en mijn motor met geen mogelijkheid overeind kreeg. Op die hoogte (4000 meter) is alles zwaar en de minste inspanning is ineens een enorme opgave. Ik heb er een paar minuten naar staan kijken en toen nog een keer geprobeerd. Dat lukte, maar het ging zeker niet vanzelf.” Een eind verderop kwam Smits nog een keer vast te staan, in de modder deze keer. Op een stuk met veel plassen en veel sporen, kwam hij precies in het verkeerde spoor terecht. “Ik reed 50, 60 en stond ineens stil”, vertelt hij. “Ik hing voorover over het stuur, maar ging er net niet af. Ik heb wel vijf, zes minuten in die blubber gestaan. Ik kreeg die motor er echt niet in mijn eentje uit. Gelukkig was er iemand zo aardig om me te helpen.” In Uyuni, waar de deelnemers de nacht doorbrengen in militaire barakken, had Smits weinig puf meer om nog veel aan zijn motor te doen. “Ik kijk even naar de olie en het luchtfilter en verder doe ik er niks aan. Ik moet het er nog maar een dag mee doen. Ik ga douchen, eten en op mijn bedje liggen.”    
 
Lees verder