Maikel Smits doet wel twee jasjes uit in zware etappe 7
Wie dacht dat de Dakar Rally gemakkelijker werd in de tweede week, op de paden op de Altiplano van Bolivia, kwam bedrogen uit. De zevende etappe sloeg grote gaten in de rangschikking. Maikel Smits had ruim anderhalf uur meer nodig dan etappewinnaar Joan Barreda (die met een ernstige knieblessure aan de finish kwam) om de 42ste tijd te noteren.
In het marathonbivak in Uyuni, waar de Dakardeelnemers geen assistentie hebben en alles zelf moeten doen, kwam Maikel Smits buiten adem aan. “Ik heb vandaag niet één jasje uitgedaan, maar minstens twee. Het was echt heel zwaar.”
De dag begon al niet lekker, in La Paz. Smits had zich iets verslapen en toen hij wilde vertrekken, bleek zijn helm te zijn gestolen. Onderweg naar de start van de proef regende het pijpenstelen, maar daar was Smits op gekleed. “Het eerste stuk ging best goed. Totdat ik omviel op een duintje en mijn motor met geen mogelijkheid overeind kreeg. Op die hoogte (4000 meter) is alles zwaar en de minste inspanning is ineens een enorme opgave. Ik heb er een paar minuten naar staan kijken en toen nog een keer geprobeerd. Dat lukte, maar het ging zeker niet vanzelf.”
Een eind verderop kwam Smits nog een keer vast te staan, in de modder deze keer. Op een stuk met veel plassen en veel sporen, kwam hij precies in het verkeerde spoor terecht. “Ik reed 50, 60 en stond ineens stil”, vertelt hij. “Ik hing voorover over het stuur, maar ging er net niet af. Ik heb wel vijf, zes minuten in die blubber gestaan. Ik kreeg die motor er echt niet in mijn eentje uit. Gelukkig was er iemand zo aardig om me te helpen.”
In Uyuni, waar de deelnemers de nacht doorbrengen in militaire barakken, had Smits weinig puf meer om nog veel aan zijn motor te doen. “Ik kijk even naar de olie en het luchtfilter en verder doe ik er niks aan. Ik moet het er nog maar een dag mee doen. Ik ga douchen, eten en op mijn bedje liggen.”
