Met de 42ste plaats rondde Maik Willems dinsdag weer een solide Dakar-etappe af. De autocoureur van het Bastion Hotels Dakar Team moest daarvoor wel eerst uit een donker Saoedisch gat getakeld worden. Gelukkig kreeg hij tijdens de negende etappe van Hail naar Alula zijn barmhartigheid van twee dagen eerder terugbetaald. Hij kreeg hulp van het team dat hij eerder uit de penarie had geholpen.     “We kwamen langs een gevaarlijk stuk bij een waypoint. Er was daar een greppel van een paar meter diep. Wij vinden het waypoint en kijken waar we heen moesten en ik duik zo een gat in”, blikte Willems terug op het toch wel huiveringwekkende akkefietje. Vriendelijkheid “Alleen de achterwielen staken er nog bovenuit. We hadden waarschijnlijk uren moeten graven om daar uit te komen. Godzijdank betaalde onze vriendelijkheid van eerder deze week zich terug. We hebben toen een Ford van het fabrieksteam overeind gezet. En wie komt daar langs, na vijf of tien minuten? Jawel hoor, een auto van Ford. Die zag het oranje van onze auto, kwam als een speer naar ons toe en heeft ons eruit getrokken. We hadden uiteindelijk alleen wat bodyschade. Wat carbon en lampen waren kapot. We hebben niet zo gek veel verloren en een heel mooie dag gehad.” Dat is Willems dan ook vooral bijgebleven, dat het ‘weer een schitterende etappe’ was. “Ook weer een etappe met twee kanten. Vanmorgen zouden we zogenaamd zandpaden krijgen. Het waren gigantische heuvels die je af en op moest. Het was echt knuppelen om erop te komen. Dat waren dingen van 150, 200 meter hoog. Belachelijk steile afdalingen en heel steile klimmen. En dan tweehonderd kilometer lang. Het was echt flink peren, urenlang. Dat was een lekker opwarmertje.” Heel grote steenplaten Na de neutralisatie veranderde het landschap drastisch. Willems: “Ontzettend veel stenen, enorme joekels, en ook heel grote steenplaten. Het leek wel een natuurstenen vloer, alleen dan heel slecht gelegd, met allemaal hobbels, dingen en toestanden. We moesten geweldig uitkienen waar we heen moesten. Af en toe zie je een stukje zand ertussen met een bandenspoor erin: nou ja, dat zal het spoor dan wel zijn.” En zo eindigde een avontuurlijke etappe met het bekende eind goed al goed voor Willems. In het klassement staat hij op een keurige dertigste plaats. Een paar plaatsen omhoog, is nog mogelijk. De hotelondernemer gaat zich er niet mee bezig houden. “We zien vrijdag wel waar we zijn geëindigd. Wat de anderen doen zien we ’s avonds wel. Als je gaat stressen ga je gespannen rijden en gaan er dingen verkeerd. We rijden gewoon ons eigen tempo.”