Paul Spierings gehavend door zesde etappe

Gepubliceerd op: 13-01-2019 22:40

Neus kapot, helm kapot, bril kapot, schade aan de motor: Paul Spierings kwam gehavend aan de finish van de zesde etappe van de Dakar Rally 2019. Op kilometer 34 van de 336 km lange special klapte hij met zijn gezicht op de navigatietoren van zijn motor. “Gelukkig zijn mijn tanden nog heel.”

De etappe van Arequipa naar San Juan de Marcona was een heftige. Niet alleen voor Paul Spierings. In elk geval twee van de elf resterende Nederlandse motorrijders moesten de strijd staken en zij waren zeker niet de enigen. Vier duinenpartijen stonden de deelnemers te wachten, en dat waren bepaald niet de minste. Zowel aan het begin als aan het eind zaten duinen die zo hoog en steil waren, dat er veel voor nodig was om boven te komen.

In de eerste zone ging Spierings op zijn gezicht. “De motor kwam met de kont omhoog en terwijl ik dat probeerde op te vangen, kwam de voorkant los”, vertelde hij na aankomst in het bivak in San Juan de Marcona. “Ik klapte vol met mijn gezicht op de navigatietoren. Alles kapot. Ik heb daar een kwartiertje gezeten om bij te komen en de boel enigszins te repareren. Met maar één, half-kapotte kilometerteller was het lastig navigeren.”

Aan het eind van de etappe zat nog een gebied met enorme duinen. Met eentje had Spierings veel moeite. “Ik schoof elke keer naar beneden. Nog eens proberen: weer niet. Het ging gewoon niet. Maar toen zag ik auto’s, die me hadden ingehaald, ergens anders naar beneden komen. Als zij naar beneden kunnen, kan ik ook naar boven, dacht ik. Dus ik ben daar naar boven gereden en daar sprong het waypoint erin op de gps.”

Als de donder reed Spierings weer naar beneden om naar het volgende punt te racen, een bruggetje 13 kilometer verderop. Maar daar aangekomen bleek dat hij toch een waypoint had gemist. “Dat had ik kunnen weten”, verweet hij zichzelf. “Ze moeten op volgorde en ik was tegen de richting in gereden. Dus moest ik 13 kilometer terug, het waypoint valideren en weer 13 kilometer terug naar het bruggetje.”

De zesde etappe had Spierings veel geleerd, vond hij. “Door schade en schande word je wijs, zeggen ze toch? Met de motor komt het wel goed; daar zorgen de monteurs van het HT Rally Raid-team wel voor. Ik moet nu even voor mezelf zorgen en met mijn gezicht en mijn knie naar de dokter. Dan komt dat ook wel goed.”

Vorige bericht

Straver vreest voor mindere rijders in etappe 6

Blazend en puffend kwam Edwin Straver in het bivak in San Juan de Marcona aan, na 336 pittige kilometers. “Niet dat ik nou zo’n goeie rijder ben, maar de mindere rijders gaan echt sneuvelen op deze etappe”, vreesde Straver voor zijn collega’s. Met de 35ste tijd was Straver de tweede Nederlandse motorrijder aan de finish, achter collega-kistrijder Mark Tielemans. “Het was serieus heftig”, vertelde Straver. “De eerste 60 km waren het heel zware, hoge duinen. Het was worstelen, dus voor mensen die toch al moeite hebben met duinen, wordt het bar moeilijk.” Het was sowieso een extreem lange dag met meer dan 800 km in totaal. De motorrijders legden daarvan zaterdagavond al een deel verbinding af en brachten de nacht door in een soort extra marathonbivak. “Een voetbalstadionnetje met een tentzeil er overheen. Was best te doen.” In alle vroegte reden zij het laatste stuk liaison naar de start van de proef, die meteen de duinen in ging. Voor de motorrijders was er bovendien een extra lus door de duinen, die er voor de auto’s en trucks niet was. Straver kwam daar goed doorheen. “Ik ben eigenlijk door de hele etappe wel goed heen gekomen”, analyseerde hij. In het kistklassement kroop Straver naar de derde plaats. Daar wilde hij het voorlopig nog niet over hebben. “Pas op de voorlaatste of laatste dag ga ik daar naar kijken. Eigenlijk wil ik het voor die tijd nog niet weten, want zelfs op de laatste dag kan er nog van alles gebeuren.”
 
Lees verder