Lieverdink slalomt door ‘grote puinhoop’

Gepubliceerd op: 10-01-2019 01:11

De derde etappe van de Dakar Rally was een slagveld. Grote namen uit de top van de klassementen vielen weg, er werden flinke gaten geslagen in de ranglijsten. Juist van die puinhoop genoot Gerben Lieverdink met volle teugen. “Het was een fantastisch schouwspel.”

In de duinen van de Arica-woestijn wist Lieverdink aanvankelijk niet wat hij meemaakte. “Duinen! Zo hoog heb ik ze nog nooit gezien. En overal lagen of stonden auto’s en motoren. Het leek wel een enorme mierenhoop waarin alles door elkaar heen krioelde. Auto’s die niet boven kwamen, motoren die vast zaten. Ik heb nog nooit zo’n puinhoop gezien.”

Lieverdink zelf maakte van de bende geen deel uit. Hij slalomde overal rustig tussendoor. Slechts één keer kwam hij niet van de eerste keer boven en moest hij even terug voor een nieuwe poging. “En één keer moest ik terug om een waypoint te halen, maar ik geloof niet dat me dat veel tijd heeft gekost. Ik heb het super naar mijn zin gehad. De ene dag is nog mooier en indrukwekkender dan de andere.”

Die gedachte hield Lieverdink vast op de lange en saaie verbinding van de finish van de special naar het bivak in Arequipa, in het uiterste zuiden van Peru. “De rally is leuk, maar die verbindingen zijn een verschrikking. 460 km door de bergen: daar zit je echt niet op te wachten als je net zeven en een half uur over een proef van 330 km hebt gedaan.”

Vorige bericht

Willems: klem in doodlopende vallei en vijf kapotte banden

Je kon er eigenlijk niet verkeerd rijden, zo smal was de canyon waar de auto’s in de derde etappe van de Dakar Rally doorheen moesten. Maar Maik Willems slaagde er toch een doodlopende inham uit te zoeken, waar hij minstens een kwartier in vast stond. “Het was te smal om te draaien en 50 meter achteruit terug ging ook niet vanzelf. Daar hebben we wel even staan rotzooien. Ach ja, kan gebeuren.” De wedstrijdproef van 331 km op de route van San Juan de Marcona naar Arequipa was een taaie, waar menig topcoureur niet zonder kleerscheuren doorheen kwam. Willems en zijn navigator Rob van Pelt hadden in vergelijking daarmee niet te klagen. “Natuurlijk zijn wij ook aan het zoeken geweest in het begin, net als iedereen”, zei Willems. “Het waren mooie duinen, best stevige dingen. Daar kwamen we wel goed doorheen.” De Bastion Toyota kwam in elk geval niet vast te zitten, zoals aantal toppers. Wel hadden Willems en navigator Rob van Pelt te maken met drie lekke banden plus twee die eraf liepen. “Ik had de keus: of een heel diep gat, of het risico van aflopen van de voorwielen. Het werd het laatste. En later nog een gewone lekke band en een dubbele klapper, inclusief de velgen naar de kloten, bij het passeren toen ik – dom, dom – uit het spoor ging. Bij deze klapper kwamen we dus reservebanden tekort, want die hadden we al gebruikt. Rob, met de gouden handen, is er in geslaagd zonder materiaal een band weer op een velg te krijgen en zo konden we dus de laatste 150 km rustig naar de finish rijden.”
 
Lees verder