Heel laat pas kwam de Toyota van Gerard van Lieshout en Guido Slaats aan in het bivak bij Foum Zguid. De meeste motorrijders lagen al lang te bed toen het T4F-duo uitklokte aan de finish van de tweede etappe van de Africa Eco Race. Daar moest wel wat gebeurd zijn. “Nou, eigenlijk niet”, zei Slaats nuchter. ‘Helemaal niks’ was het echter niet. Al in de eerste reeks duinen van de 443 kilometer lange proef reed de Toyota muurvast in het mulle zand van Erg Chebbi. En in de tweede reeks gebeurde dat nog een paar keer. Dus toen Van Lieshout en zijn navigator Slaats tegen vijven bij de derde reeks duinen aankwamen, zagen ze dat eigenlijk niet zo zitten. “Je weet dat het snel donker wordt en wij hadden er helemaal geen trek in om dan te staan scheppen. Gerard zag het niet zitten om die duinen in te rijden en ik was het daar mee eens, vooral omdat we hadden gehoord dat je ook links langs die duinen kon. Dat leek ons wel een goede optie.” Op zoek naar een pad om langs de duinen te rijden, raakte het T4F-duo echter het spoor bijster. Welke kant ze ook op reden, er was geen pad. “We kwamen in een gebied terecht dat volkomen onbegaanbaar was. Volgens mij zaten we op een gegeven moment zowat in Algerije. Dat was niet de bedoeling. Daarom besloten we om dan maar de weg op te zoeken, om er zo omheen te gaan en dan de laatste 50 kilometer weer de proef te rijden. Maar de weg vinden was nog een hele opgave. We zijn een paar keer heen en weer gereden en hebben nog een paar keer vastgezeten voordat we het hadden gevonden.” Eenmaal op de weg reden ze nog een keer de verkeerde kant op, via Zagora richting Ouarazate terwijl ze naar Foum Zguid moesten. Van het plan om het laatste stuk van de proef nog te rijden, kwam niets meer terecht. Daarvoor was het al veel te donker. “Maar de auto heeft dus niks”, zei Slaats. “Het enige wat eraan mankeert, is dat ie te zwaar is. Daardoor zijn we steeds vastgereden in de duinen. Ik ben gewend dat ik er met de motor of de quad gemakkelijk overheen kan. Met een buggy kan dat ook makkelijk, maar met deze niet. Die zakt bovenop een duin weg in het zand. Mooi uitzicht hoor, daar is niks mis mee, maar je staat je het schompes te scheppen en elke keer zakt ie weer weg. Dat moeten we dus niet meer doen, er overheen. Dan maar onderaan blijven. Die les hebben we nu wel geleerd. We weten nu wat we kunnen verwachten, wat de auto kan en vooral ook wat ie niet kan. Dus morgen gaan we weer met frisse moed verder.”