Het hele Dakar-avontuur is volgens Dave Klaassen opgedeeld in een paar stukken: “De voorbereiding is 33 procent, tot de rustdag is 66 procent en op de finish hebben we 100 procent.” Na de achtste etappe van zondag is ook het tweede deel afgevinkt voor het duo van Daklapack Rallysport.

“Er is ontzettend veel gebeurd, waar moet je beginnen”, zegt Klaassen over de eerste Dakar-week. De achtste etappe bracht Klaassen en zijn navigatrice Tessa Rooth terug naar Riyadh, waar ze vrijdag ook al waren toen de rit naar Al Duwadimi aangepast werd. “We wilden heel thuiskomen en dat is gelukt. Veel mooie tracks, mooie duinen, het ging fantastisch. We begonnen met stenen paden en daar komen we bodemvrijheid tekort waardoor we naast de track moeten rijden.” Er zijn bij de andere auto’s van Red-Lined al verschillende achterassen gesneuveld. Klaassen neemt daarom bewust minder risico, maar dat heeft een keerzijde: “Dan gaat de snelheid eruit. We zijn weer heel binnen en tot nu toe hebben we laten zien dat je ver kunt komen als je aan de veilige kant gaat zitten.”

In de daguitslag eindigde het duo op de 51^ste plek, in het klassement zijn ze inmiddels opgeklommen naar een nette 42^ste plek. Zaterdag stond de etappe in het teken van allemaal kleine probleempjes. Zondag was dat niet anders: “Dat is allemaal niet erg, gelukkig hebben we het probleem met de startmotor opgelost. Als je weet dat de auto niet start, geeft dat niet veel vertrouwen. Vandaag sloeg hij in één keer aan, dat is heel mooi. In de duinen ging het super, echt mooi.”

Ondanks dat Klaassen in de tunnel van de Dakar Rally zit, probeert hij wel wat mee te krijgen van de buitenwereld. Zo ook de berichten die dagelijks via de verschillende kanalen binnenkomen. “Tessa leest er dagelijks een paar voor op de verbinding, dan blijf ik wakker”, gaat Klaassen verder. “Ik kreeg dus een bericht van een oud-collega uit de Luchtmobiele Brigade, waar ik heb gediend in lichting 94-8. Die hele periode ben ik bijna vergeten, maar dat hield me deze week wel bezig. Toen gingen we echt door het stof, het was afzien. Ik heb gezegd, dit nooit meer en dit begint er toch wel op te lijken en ik moet er nog voor betalen ook. Dat is wel een apart iets, maar je merkt gewoon dat het pittig is.”

Het is buffelen en sjouwen, tijd om te genieten is er niet. “We hebben stickers in de auto met ‘Vergeet niet te genieten.’ Maar daar heb je helemaal geen tijd voor, elke minuut die je stilstaat moet je weer knokken om terug te komen. Je slaapt of je staat stijf gespannen, die spanningsboog voor zo’n wedstrijd is enorm. Je staat op scherp, je bent de hele dag aan het turen naar de steen waar je naam op staat en waar je je auto op afschrijft. We hebben vandaag twaalf uur gereden, waarvan zes uur in volle concentratie.”