Geen medaille, wel veel plezier voor Van der Valk

Gepubliceerd op: 15-01-2021 15:20

Helaas, Gert-Jan van der Valk en Branco de Lange mochten geen medaille ophalen na afloop van de twaalfde etappe van Dakar 2021, maar dat komt een andere keer nog wel. Daarvan zijn de twee overtuigd en dat is ook een krachtige motivatie voor de volgende keer. In de Dakar Experience, buiten competitie, leerden ze ontzettend veel en bewezen ze voor zichzelf fat het er wel degelijk in zit.

“We hebben onze stinkende best gedaan om die medaille te verdienen, maar één dag boordevol pech gooide roet in het eten”, blikte Van der Valk terug, aan de finish van de slotetappe, die ze op een 28ste plaats afsloten. Van der Valk hoefde zich niet te schamen. “Het was een zware Dakar. Er is ongelooflijk veel kapot gegaan: vrachtwagens op hun kant, auto’s op hun dak, buggy’s in de prak.”

In de vijfde etappe vonden Van der Valk en De Lange hun voorlopige Waterloo, toen de ssv zo ongeveer uit elkaar viel van ellende. Na de rustdag pakten ze in de zevende etappe de draad weer op in de Dakar Experience en sindsdien ging het eigenlijk best goed. Elke dag kwamen ze aan de finish en elke dag hadden ze plezier. “We hebben veel geleerd, maar inderdaad ook veel genoten. Naast die dag waarop alles mis ging, blijft vooral dat me bij”, vertelt Van der Valk. “De prachtige landschappen, de mooie acties, de leuke dingen in de duinen, waar we met een paar andere buggy’s om ons heen onderlinge wedstrijdjes hadden.”

Van der Valk heeft vooral geleerd van de fouten en die worden straks na thuiskomst uitgebreid geëvalueerd. “Zo hopen we een volgende keer de pech thuis te kunnen laten. Dan kunnen we écht iets bereiken, is mijn idee. Daarom komen we ook zeker terug. De Dakar is niet te vergelijken met andere evenementen die we hebben gedaan. Dit is echt wel het langste en zwaarste wat ik heb gedaan. Dat komt ook door de verbindingsstukken: als je klaar bent met de proef moet je nog eens twee uur over de weg naar het bivak. Dan is de adrenaline weg en ben je moe. Dat is gewoon niet leuk. Maar ik heb wel alles zelf gereden.”

 

Vorige bericht

Tim en Tom halen medaille op na hectische slotetappe

Elf etappes lang hadden Tim en Tom nauwelijks problemen, maar op de slotdag van de Dakar 2021 kwamen ze allemaal tegelijk. “We hebben in deze laatste 200 kilometer meer meegemaakt dan in de hele Dakar”, verzuchtte Tom. “Het ging helemaal nergens over.” Twee keer zat The Beast vast in het zand, twee keer bleef het gaspedaal hangen en moesten Tim en Tom eruit om de kabel te fiksen, één keer miste Tom een waypointje en moesten ze even terug om dat af te vinken, en één keer reed Tim een lekke band. “We hebben een hele Dakar in één dag van 200 kilometer gepropt”, vatte Tom samen. Door de reeks – gelukkig niet al te serieuze – problemen leverden de broers op de laatste dag nog een plaats in wat het klassement betreft, maar dat deerde hen niet zoveel. Met de behaalde 26ste plaats en vooral met de manier waarop, waren ze dik tevreden. Het gedoe begon in de twaalfde etappe al een kilometer na de start, vertelt Tim. “We kozen een verkeerd spoor en door de regen van de afgelopen dagen waren de duinen zo modderig, dat we meteen wegzakten. Dus moesten we graven. Daarna konden we volle patat iedereen weer inhalen, totdat we moesten stoppen omdat de gaskabel vast zat.” Dat gebeurde even later nog een keer, maar dat euvel kon vlot worden verholpen. Aan het einde van de etappe kwam The Beast nog een keer ramvast te zitten in het zand. “Op een pad tussen de rotsen door”, vertelt Tim. “Daar waren al wat trucks doorheen gegaan en die hadden het zand, dat al zwaar was door de regen, helemaal naar de kloten gereden. Stonden we weer tot ons middel in het zand te graven. Gelukkig waren we er redelijk snel weer uit en konden we in één streep door naar de finish.” Op ruim een uur achterstand van de top 3 kwamen de broers Coronel over de streep, opgelucht. Voor Tim was het de vijftiende Dakar, voor Tom de achtste. “Maar ik heb in acht Dakars niet zo weinig meegemaakt als nu”, zegt hij. “Het was een mega-Dakar: moeilijk, zwaar, zoals het hoort. Maar zonder technische problemen. We hebben twee keer door eigen schuld een lekke band gehad, doordat we te hard over de stenen reden. The Beast heeft zich voorbeeldig gehouden. Het enige wat er op aan te merken is de snelheid. We kunnen maximaal 160, met de wind mee. Dat zou zeker 180 moeten zijn, willen we meedoen in dit sterke veld tussen al die dikke auto’s. Wij kunnen daarin mee, in dat veld, maar onze auto niet. Daar moeten we de komende tijd dus maar eens goed over na gaan denken.”  
 
Lees verder