Tim en Tom halen medaille op na hectische slotetappe

Gepubliceerd op: 15-01-2021 15:22

Elf etappes lang hadden Tim en Tom nauwelijks problemen, maar op de slotdag van de Dakar 2021 kwamen ze allemaal tegelijk. “We hebben in deze laatste 200 kilometer meer meegemaakt dan in de hele Dakar”, verzuchtte Tom. “Het ging helemaal nergens over.”

Twee keer zat The Beast vast in het zand, twee keer bleef het gaspedaal hangen en moesten Tim en Tom eruit om de kabel te fiksen, één keer miste Tom een waypointje en moesten ze even terug om dat af te vinken, en één keer reed Tim een lekke band. “We hebben een hele Dakar in één dag van 200 kilometer gepropt”, vatte Tom samen. Door de reeks – gelukkig niet al te serieuze – problemen leverden de broers op de laatste dag nog een plaats in wat het klassement betreft, maar dat deerde hen niet zoveel. Met de behaalde 26ste plaats en vooral met de manier waarop, waren ze dik tevreden.

Het gedoe begon in de twaalfde etappe al een kilometer na de start, vertelt Tim. “We kozen een verkeerd spoor en door de regen van de afgelopen dagen waren de duinen zo modderig, dat we meteen wegzakten. Dus moesten we graven. Daarna konden we volle patat iedereen weer inhalen, totdat we moesten stoppen omdat de gaskabel vast zat.” Dat gebeurde even later nog een keer, maar dat euvel kon vlot worden verholpen.

Aan het einde van de etappe kwam The Beast nog een keer ramvast te zitten in het zand. “Op een pad tussen de rotsen door”, vertelt Tim. “Daar waren al wat trucks doorheen gegaan en die hadden het zand, dat al zwaar was door de regen, helemaal naar de kloten gereden. Stonden we weer tot ons middel in het zand te graven. Gelukkig waren we er redelijk snel weer uit en konden we in één streep door naar de finish.”

Op ruim een uur achterstand van de top 3 kwamen de broers Coronel over de streep, opgelucht. Voor Tim was het de vijftiende Dakar, voor Tom de achtste. “Maar ik heb in acht Dakars niet zo weinig meegemaakt als nu”, zegt hij. “Het was een mega-Dakar: moeilijk, zwaar, zoals het hoort. Maar zonder technische problemen. We hebben twee keer door eigen schuld een lekke band gehad, doordat we te hard over de stenen reden. The Beast heeft zich voorbeeldig gehouden. Het enige wat er op aan te merken is de snelheid. We kunnen maximaal 160, met de wind mee. Dat zou zeker 180 moeten zijn, willen we meedoen in dit sterke veld tussen al die dikke auto’s. Wij kunnen daarin mee, in dat veld, maar onze auto niet. Daar moeten we de komende tijd dus maar eens goed over na gaan denken.”

Terug naar overzicht

Vorige bericht

Olaf Harmsen met veel voldoening aan de finish

De Dakar Rally van 2021 zit erop voor Olaf Harmsen. Met veel voldoening bereikte hij de finish van de twaalfde etappe. “Samen met de drie rijders met wie ik de afgelopen dagen steeds samen heb gereden, en fijn heb gereden bovendien”, vertelde hij. “Dat maakte het nog veel mooier.” Aan de finish bij de Rode Zee kwam een voorlopig einde aan een traject van twee, drie jaar, waarin Olaf Harmsen zich voorbereidde op de Dakar. Omdat het vorig jaar al na drie dagen klaar was, besloot hij er een jaar aan vast te plakken. “Die medaille móest ik hebben. Dat het nu gelukt is, is super.” De fout van vorig jaar was de beste les die Harmsen kon krijgen. Deze Dakar hield hij zich strikt aan de wet die hij zichzelf oplegde: rustig aan, niet harder dan je eigenlijk kunt, je niet laten verleiden. “Dat geeft de meeste voldoening: dat ik me aan dat plan heb gehouden. Het maakte niet uit wie er voorbij kwam, ik bleef mijn eigen tempo rijden en heb me niet gek laten maken. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik zo gedisciplineerd heb gereden. En toch heb ik lekker gereden, ondanks dat ik me heb ingehouden.” Van de 101 motorrijders die begonnen aan de Dakar, kwamen er 63 aan de finish. Zelfs op de laatste dag was er nog een uitvaller (Yamaha-rijder Adrien van Beveren). Harmsen reed weliswaar vanaf het begin tot het einde in de achterhoede, maar kwam geen moment echt in de problemen. Hij finishte uiteindelijk als nummer 57. Dat geploeter in de achterhoede is de belangrijkste reden tot nadenken over een mogelijk vervolg. Dagelijks werd de 45-jarige Bosschenaar gepasseerd door auto’s en trucks, waardoor hij grote delen van de etappes in het stof reed en de omgewoelde paden het nóg moeilijker maakten. “In Zuid-Amerika waren veel routes gescheiden voor motoren en auto’s/trucks. Als ze dat in Saoedi-Arabië ook doen, kom ik terug. Anders niet, want dan rijd ik te veel in het stof van de auto’s en dat is te gevaarlijk. Maar die overwegingen zijn van later zorg. Nu eerst mijn medaille ophalen!”

Lees verder