Een nachtje doorakkeren bij Team DakarSpeed

Gepubliceerd op: 06-01-2017 05:37

“Geef me maar een overall, ik help wel. Dan maar een nachtje doorakkeren, maar het moet goed zijn.” Maurik van den Heuvel had zulke klappen gehad in de vierde etappe van de Dakar 2017 dat hij er alles voor over had de Scania Torpedo weer in orde te krijgen. Een kapotte schokbreker had ertoe geleid dat de rubbers waarop de cabine steunt waren doorgesleten. Daardoor kreeg de bemanning zulke klappen te verduren, dat Van den Heuvel met hoofdpijn aankwam in het bivak in Tupiza.

Met de zeventiende tijd in de 416 kilometer lange etappe was Maurik van den Heuvel niet tevreden. Zeker niet omdat hij als negende had mogen starten. “Dat betekende dat er nogal wat snelle jongens achter me zaten. We reden hard, we reden flink, tot we verkeerd reden bij een hekje. We gingen linksaf, maar we moesten rechtdoor. Daar hebben we een kwartier verloren bij het zoeken naar het waypoint.”

Dat was niet het enige ‘momentje’. In het tweede deel van de proef kwam de Scania vast te zitten in een modderpoel. “Ik mag de monteur de schuld geven: Wilko riep dat we naar rechts moesten en daar kwamen we vast in de modder. We hadden een rukje nodig van een meter, maar de eerste vier trucks die langs kwamen, lieten ons staan. Dat snap ik wel: dat zijn ook onze concurrenten. Gelukkig kwam Jos Smink als eerste Nederlander langs en die trok ons los. Die twee momentjes hebben ons twee keer een kwartier gekost. In totaal hebben we dus een half uur verloren. Verder hebben we goed gereden.”

Wat eigenlijk vervelender was – en de monteurs in het bivak in Tupiza handenvol werk bezorgde – was dat de schokbreker was afgebroken. Dat zagen Van den Heuvel en zijn mannen in de neutralisatie bij de grens. “Dat had nog wat meer schade aangericht, maar de Scania is sterk dus dat hield het wel vol. Maar in het laatste deel van de etappe zat een stuk met rivierbeddingen met veel stenen. We hadden van onze bandenleverancier de tip gekregen met harde banden te rijden. Dan krijg je harde klappen – dat is niet goed voor je vullingen – maar rijd je minder gauw lek. Maar door die klappen en die gebroken schokbrekers moeten nu wel de cabinerubbers worden vervangen. Dat is nogal een grote klus, maar dat móet gebeuren. Dus ik help wel, want morgen moeten we weer 500 kilometer en dan moet het opgelost zijn.”

Wat het klassement betreft, waarin Van den Heuvel op de twaalfde plaats staat, maakt hij zich geen zorgen. “Er is nog van alles mogelijk, het is niet erg dat we nu weer uit de top 10 zijn gevallen. Je ziet vandaag dat Kolomy problemen heeft en dat De Rooy juist weer plaatsen wint. Het blijft stuivertje wisselen en dat is het mooie van Dakar.”

 

 

Vorige bericht

Arjan Bos per ongeluk toch door de duinen

Eigenlijk had Arjan Bos al besloten dat hij 12 uur straftijd zou pakken en om de duinenpartij in de vierde etappe van de Dakar 2017 heen zou rijden. Maar geconcentreerd als hij was op het roadbook en het rijden, reed hij iets te ver door om de ‘mietjesroute’ te nemen. Eenmaal aan de voet van de duinen kon hij niet meer terug… Vanwege de hoogte – grote delen van de 416 kilometer lange route lagen op 4000 meter hoogte – had Bos een beetje schrik voor de duinen. De motor verliest in de ijle lucht veel vermogen en ook fysiek is het extra zwaar. Het kwam ook een beetje door de hoogte dat hij vergat de omleidingsroute te nemen, dacht Bos. Eenmaal in de eerste duinenpartij viel het goed tegen. “Met zo’n zware rallymotor kun je het vergelijken met optrekken in de vierde of vijfde versnelling. Het was echt niet te doen. Ik ben wel twintig keer lullig omgekukeld. En dan moet je ook elke keer weer die motor oprapen. Daar ga je helemaal van naar de kloten.” Terug gaan was echter geen optie. Teammanager Henk Hellegers van HT Rally Raid had al gewaarschuwd: als er eenmaal waypoints in je gps stonden en je ging terug, werd je gediskwalificeerd. Bos moest dus op de tanden bijten en gewoon door. De eerste duinenpartij was te vergelijken met de duinen in Nederland. Dat bleek maar een voorafje te zijn. De duinen die daarna kwamen waren “fantastisch! Mooi, hoog en groot!” Bos moest een paar keer aanzetten om wat klimmetjes te halen maar reed uiteindelijk zonder vast komen te zitten de duinenpartij door. Met de duinen achter de rug kon Bos meteen weer aan de bak. Niets dan stenen, stenen en nog eens stenen in de vele rio’s die daarna kwamen. “Daar word je op een gegeven moment wel echt moe van. Je moet blijven staan, regelmatig het voorwiel liften om een kuil te ontwijken. Heel vermoeiend. Het laatste stuk in Bolivia reden we langs prachtige canyons met veel publiek langs de route. Duizenden mensen die naar je staan te zwaaien. Dan moet je je niet laten verleiden om terug te zwaaien, maar de focus vasthouden.” Aangekomen in het bivak in Tupiza in Bolivia was Bos er nog niet uit of hij er nu goed aan had gedaan. Het was in elk geval een belevenis geweest en hij was best een beetje trots op zichzelf dat hij er als rookie doorheen was gekomen. “Ik rij niet voor het klassement, maar dat ik de 12 uur straftijd niet aan mijn broek heb, is toch wel mooi. Aan de andere kant heb ik misschien wel veel energie verbruikt die ik later nog nodig ga hebben.”      
 
Lees verder