Maar liefst 35 motorrijders hebben zich ingeschreven voor het kistklassement van de komende Dakar. Vijf daarvan komen uit Nederland. Deze mannen moeten echt alles zelf doen, zonder verdere assistentie. De èchte helden van de Dakar, wat ook door de organisatie steeds meer onderkend wordt. Ze zijn extra makkelijk te herkennen straks, met rode nummerplaten.

Meedoen aan de Dakar is voor velen de ultieme uitdaging. Finishen een prachtige beloning. Maar om als kistrijder te finishen, gaat die uitdaging nog net even verder.

In een oplegger worden de spullen van de kistrijders vervoerd. Deze oplegger is de basis voor de kistrijders en staat altijd dicht bij de catering tent, zodat er niet ver gelopen hoeft te worden. Want tijd is kostbaar. Bij de truck is er de beschikking over smeermiddelen, lucht, kunnen oliefilters gewassen worden, enz. In de basisbehoeftes is voorzien. In één metalen (Pierre Henry) kist zitten alle spullen die noodzakelijk zijn om iedere dag weer alles op orde te brengen. Extra motorkleding, klein gereedschap, onderdelen, noem het maar op. Die kist is heilig, en iedere rijder heeft weer z’n eigen systeem om de beperkte ruimte die er is zo goed mogelijk te gebruiken en in te delen. Verder nog één tas met kleding en slaapspullen, één tent en één set velgen met banden. En dat is t dan. 

Niets meemaken

Ervaren Dakardeelnemer op de motor Henk Knuiman riep het ook altijd. ‘Niets meemaken’ is waar het om draait, helemaal als kistrijder. Een kleine crash waarbij er schade aan de motor ontstaat kan grote gevolgen hebben. Want tijd voor grote reparaties is er eenvoudig niet. Als een kistrijder binnenkomt, begint meteen het ritueel van de motor nalopen, het roadbook klaar maken, eten, slapen. En keuze’s maken. Rij ik nog een dag met een set banden, of wissel ik ze om voor verse? Neem ik die roadbookwijzigingen over, of neem ik de gok dat ik het wel zie als ik daar ben en ga ik nu slapen? Als je tijd verliest overdag en laat binnenkomt, begint de strijd tegen de klok. En kun je heel snel achter de feiten aan komen te lopen, wat het lood en loodzwaar maakt. Vooral mentaal moet je als kistrijder sterk in je schoenen staan, en dat is de reden waarom deze mannen vanuit de organisatie maar ook van andere deelnemers veel respect krijgen.

De Nederlandse kistrijders: 

”We zijn een aparte diersoort”

Edwin Straver reed dit jaar zijn eerste Dakar uit, en wist op een hele nette 49e plaats te finishen. Dit jaar is hij er weer bij en Straver weet nu een stuk beter wat hem te wachten staat. 
”Hoewel het nu de tweede keer is, blijft het een grote onderneming. Belangrijkste les van afgelopen Dakar is om rustig te blijven en niks anders te willen doen dan voor je motor zorgen, eten en slapen. Ik wil wel eens teveel, ik moet mezelf af en toe opleggen om met enige reserve te rijden. Afgelopen Dakar trok ik veel op met Hans-Jos Liefhebber en Jurgen van den Goorbergh. De mannen die komend jaar meedoen ken ik nog niet echt, maar dat gaat vast goed komen. 
Je krijgt veel waardering vanuit de organisatie, en van de deelnemers. Kistrijders zijn een aparte ‘diersoort’, de organisatiemensen lopen net iets harder voor ons. Dat blijft bijzonder.”

Edwin Straver levert zijn spullen in voor transport naar Lima vanuit Le Havre. 

Met 11 deelnames op zijn naam behoort Marcel Snijders tot de meest ervaren Nederlandse deelnemers. In 2005 deed hij voor het eerst mee, ook op de motor. De laatste jaren was Snijders vooral actief als navigator. Omdat Frank Tilburgs afgelopen zomer besloot niet te gaan, greep Snijders de kans om een keer de uitdaging aan te gaan als kistrijder en de motor te pakken. ”Ik ben nog vrij fit, en had altijd nog de wens nog één keer met de motor te gaan. Ik zou samen met Hans-Jos Liefhebber gaan maar die zag van deelname af omdat hij te druk is. De route met weinig verbinding en veel zand was de reden om toch wel te gaan. Ik heb de nieuwe KTM Rally-replica, je weet niet wat je meemaakt, wat een fijne motor. Bart van der Velden heeft me advies gegeven in verband met de verdere preparatie. Als kistrijder is het extra zwaar. Vooral psychisch. Als ik niks meemaak, ben ik zo klaar met de motor voor de volgende dag. Ik heb een goede motor, train drie a vier keer per week dus ik ben fit. Alle voorwaarden zijn er om een goede Dakar te rijden.”

Sjors van Heertum was vanaf het eerste uur betrokken bij het Bas Dakar Team. Toch werd de eerste keer zijn inschrijving door de Dakar organisatie afgewezen en moest van Heertum thuisblijven toen o.a. zijn broer Casper zijn eerste Dakar uitreed. Het jaar erop was Sjors wel van de partij en reed zonder problemen uit. Het meedoen als kistrijder is een nieuwe uitdaging. Fysiek gezien is Sjors van Heertum superfit, maar met zelf sleutelen heeft hij weinig ervaring. En van een rijder een monteur maken is niet zo makkelijk. Dus benaderde hij Mark Tielemans, die al vaker sleutelde voor het Bas Dakar Team, of hij mee wilde als een rijdende back-up. Kistrijders mogen absoluut geen hulp van buitenstaanders aanpakken, maar kunnen elkaar onderling wel helpen. Dat maakt mede dat de kistrijders een solidaire groep vormen. 

Sjors van Heertum reed afgelopen oktober de Rallye du Maroc als een soort kistrijder. Hij sliep in een tentje in het servicepark, en deed al zijn onderhoud zelf onder toeziend oog van het Bas Dakar Team. Erg nuttig natuurlijk.
Na de Dakar in 2014, 2015 en 2016 prima uitgereden te hebben, was van Heertum twee jaar afwezig. Druk met het opstarten van zijn eigen bedrijf en een offroad wereldreis in delen op de motor is er een hoop veranderd voor van Heertum. Maar zijn passie voor de Dakar is er nog altijd.
”Ik had wat tijd nodig om andere dingen te doen, maar het was altijd al de bedoeling om weer te gaan als de route uitdagend en interessant zou zijn. Peru stond hoog op mijn lijstje, met de duinen, de landschappen en de mensen. Dit kon ik niet weerstaan. En ook als kistrijder meedoen is weer een mooie nieuwe uitdaging.”
 

Sjors van Heertum in actie tijdens de Rallye du Maroc

Mark Tielemans aan de finish van de Rallye du Maroc afgelopen oktober

Guillaume Martens is een ervaren rijder, die al heel wat kleinere amateurrally’s reed en met goede resultaten de Africa Race uitreed. Maar die Dakarmedaille blijft een doel. In 2015 en 2018 moest hij als kistrijder opgeven. ”Voor mij is meedoen als kistrijder de enige manier. Alleen en zonder hulp. Dat is het echte avontuur en dat is wat me aantrekt in de Dakar. Afgelopen Dakar was er iets te veel avontuur en moest ik simpelweg opgeven omdat ik uitgeput was. Ik heb dus nog wat af te maken in Peru, het avontuur is nog niet voorbij.”