De Rooy rijdt ziek uit dertiende etappe, Van Genugten zit vast in de duinen
Vier of vijf keer moest Gerard de Rooy uit de truck in het eerste deel van de dertiende etappe van de Silk Way Rally, om over te geven. Lijkbleek en drijfnat van het zweet – terwijl het in de ochtenduren met zo’n 12 graden ronduit fris was – hing De Rooy in zijn stoel. In de verbinding naar het tweede deel van de special moest monteur Darek Rodewald rijden, zodat De Rooy wat kon slapen en een beetje bijkomen. Maar bij de start van het tweede deel bleek het stuurhuis van de Iveco niet goed te werken. “Toen was de beslissing makkelijk: over de weg naar het bivak.”
Daar aangekomen – in Zhongwei liep de thermometer inmiddels op richting 41 graden in de schaduw – ging De Rooy meteen even bij de dokter langs. Die vermoedde een lichte hersenschudding als gevolg van de klappen die De Rooy de afgelopen dagen maakte in de specials. Gisteren sloeg hij immers opnieuw met zijn hoofd tegen de rolkooi en ging even het licht uit. “Ik voelde me echt beroerd. Misselijk, hoofdpijn. Ik moest steeds overgeven, maar er kwam niks uit.”
Aanvankelijk baalde De Rooy als een stekker, want deze etappe had de zijne moeten worden. In het eerste deel ging hij als een speer. “Het was echt ons ding. Alleen maar zand. Het waren geen moeilijke duinen en ze waren nat, omdat het zo veel heeft geregend de afgelopen nacht. Maar ik heb er geen moment plezier in gehad. Toen we stil stonden, kwam er niks of niemand voorbij. Ik had dus al best een gaatje geslagen. Bij de start van de tweede special wilde ik een bocht maken en dat ging niet. Stuurhuis kapot. Echt jammer, want vanaf de weg naar het bivak zagen we 300 kilometer lang alleen maar duinen. Daar werd ik nog zieker van…”
Pas toen hij hoorde wat hij allemaal had gemist – een hoop gebonk door kamelengras en heel steile, afgekapte duintjes – voelde hij zich iets beter. “Het is een verstandige keuze geweest. Als we waren doorgereden, was ik in de helikopter geëindigd.” Nu kan De Rooy in elk geval nog de laatste etappe rijden, met een special van 100 kilometer. “Ik ben toch al laatste, maar dan wil ik wel over het podium rijden. Die 100 kilometer zal wel lukken, op het gemakje. Met 300 uur straftijd maakt dat allemaal niks meer uit. Darek kan desnoods de verbinding rijden.”
Ton van Genugten begon, evenals De Rooy, goed aan de dertiende etappe. Dat de duinen nat waren, maakte ze zeker niet gemakkelijker, vond hij. “De Iveco moest hard werken om er doorheen te komen”, vertelde Van Genugten. “Kwamen we nog vast te zitten ook, op een heel gemeen spits duintje. Ik ging er net iets te voorzichtig overheen. Met twee schoppen en een touw en hulp van Martin Kolomy zijn we eruit gekomen. Heeft wel 20 minuten gekost. Maar ik was nu wel blij dat ik vorige week Kolomy heb geholpen toen hij vast stond. Ik had nog iets van hem tegoed.”
De tweede proef van de etappe begon snel, maar daarna kwam er een strook kamelengras – inclusief kamelen (echte, met twee bulten) langs de kant – en duinen. “Het was me toch een gebonk door dat kamelengras. Die duinen waren moeilijk, omdat ze heel steil en puntig waren. We zagen her en der auto’s vast staan. De laatste 10 kilometer duurden wel 100 kilometer.”
