Aangekomen in Salta, diep in de nacht, wist Arjan Bos niet meer wat voor of achter was. Hij wilde nog maar één ding: slapen. Dat hij de twee dagen die samen de marathonetappe vormden goed was doorgekomen, beschouwde de Dakar-debutant als pure winst. Met de negende etappe van vandaag afgelast kon Bos even een beetje bijkomen van zijn avonturen in Bolivia.

Het eerste deel van de marathonetappe (etappe 7, maandag) was Arjan Bos ronduit tegengevallen. De motorrijder had in het hooggebergte van Bolivia veel last gehad van de ijle lucht. “Een recht zandpad leek wel een bord spaghetti. Het ging alle kanten op. Dat was echt niet goed. Ik ben gestopt bij een medische auto van de organisatie en heb daar een poosje aan het zuurstof gelegen. Toen ging het wel weer.”

Als een van de laatste motorrijders kwam Bos (om een uur of twee ’s nachts) aan in het marathonbivak in Uyuni. Nadat hij had gegeten, zijn motor van wat noodzakelijk onderhoud had voorzien en zijn roadbook voor de volgende dag gereed had gemaakt, zocht Bos de slaapzaal op in de kazerne die voor de motorrijders beschikbaar was gemaakt. “Maar zo laat was de slaapzaal natuurlijk vol”, constateerde Bos. “Ik vroeg aan iemand van de organisatie waar ik kon slapen. Het antwoord was: ‘Buiten misschien?’ Maar dat zag ik totaal niet zitten. Ik ben verder gaan vragen en heb nog wat mensen aangesproken en daarvan heeft iemand een matrasje voor me geregeld, zodat ik in elk geval een beetje fatsoenlijk kon liggen.”

Van slapen kwam uiteraard niet veel in een zaal met nog vijftig man, waarvan een aantal om vier uur alweer op moest om te vertrekken. Met amper slaap vertrok ook Bos weer voor de volgende etappe, de achtste. In de achterhoede is het terrein al niet meer al te best en wordt het steeds moeilijker, maar Bos sloeg zich er kranig doorheen. “We hebben alles gehad onderweg: doorwadingen van een halve meter diep, stof, zand, modder, warmte, zon, hagel, kou. Het was best gevaarlijk, want het was spekglad op sommige stukken. Ik heb een lullig schuivertje gemaakt op de linkerkant. Koppelingshendeltje krom, maar dat was het, dacht ik. Bij de neutralisatie in de proef, de grens naar Argentinië over, wees iemand me op de achterkant van de motor. Toen zag ik pas dat de uitlaatdemper los hing. Ik heb het met wat tiewraps, een spanbandje en ijzerdraad een beetje vast gezet en met een kwispelende uitlaat, als de staart van een hond, ben ik verder gereden.”

Op de verbinding na de finish van de proef stond een busje van Bos’ serviceteam HT Rally Raid te wachten om hem op te vangen en de uitlaat beter vast te zetten. Zo kon hij beginnen aan de lange weg naar Salta, via een omleidingsroute door de bergen. De normale weg was wegens een aardverschuiving afgesloten en iedereen werd via een zandweg over een pas op 5000 meter hoogte naar het bivak gestuurd. Daar kwam Bos rond drie uur ’s nachts aan. “40 kilometer liaison, 175 kilometer proef, toen weer 180 liaison de grens over, 250 kilometer proef en toen nog eens 350 kilometer om naar het bivak”, telde hij op. “Dat was een lange dag. Ergens vond ik het onverantwoord om nog in het donker over zo’n slingerend weggetje door de bergen te rijden. Ik was doodop, er kwamen auto’s en trucks voorbij. Door de vermoeidheid en de hoogte kunnen er akelige ongelukken gebeuren dan. Maar ik ben blij dat ik er ben.”

Met de negende etappe afgelast (wel een rit van bijna 1000 kilometer over de weg naar Chilecito, met wat stukken offroad erin) durfde Bos voor het eerst voorzichtig aan de finish te denken. “Vandaag kom ik wel door en dan is het nog drie dagen tot Buenos Aires, geloof ik. Dat moet ik op karakter kunnen halen.”