Hij moest er even geduld voor hebben en daarom is Ton van Genugten nu zeker zo blij dat hij aan de start staat van de Dakar Rally 2018 met een Iveco Powerstar. Na aankomst in Lima ging hij er nog even een testrondje mee rijden voordat hij samen met de rest van Team De Rooy naar de keuring moest. Zaterdagochtend mag hij er weer in klimmen: dan begint de Dakar 2018 met een korte proef van 31 kilometer.

Een vrije rol met een Torpedo: Ton van Genugten heeft deze Dakar alles wat zijn hartje begeert. Hij hoeft op niemand te wachten en kan voor eigen kansen rijden. “Helemaal super natuurlijk. Zeker nu ik met Iveco-met-neus kan rijden. Dat wilde ik al zo lang. Het gevoel met deze auto was meteen goed. De Powerstar rijdt veel gemakkelijker dan de Trakker. Doordat je verder naar achter zit, krijg je minder klappen, waardoor je wat makkelijker hard kunt rijden.”

Behalve Van Genugten staan ook Artur Ardavichus en Federico Villagra met een Iveco Powerstar zaterdag aan de start in Lima. De bedoeling is dat in elk geval één van de drie op de podium finisht. Van Genugten verwacht dat de kaarten al in de eerste week van de Dakar grotendeels worden geschud. “We gaan zaterdag meteen de duinen in. Daar kun je de Dakar misschien niet winnen, maar je kunt in dat losse zand in Peru wel veel verliezen. De eerste vijf, zes dagen zouden daardoor wel eens bepalend kunnen worden, dus die moet je goed zien door te komen.”

Zaterdag begint het feest met 31 kilometer in de duinen: een mooie afstand om er weer even in te komen. Zijn startnummer 509 is wat dat betreft geen nadeel, meent Van Genugten. “Als we in Argentinië zouden starten en de eerste paar dagen alleen maar paden hadden, was het wel een nadeel geweest. Dan rijdt je in het stof en is inhalen vrijwel onmogelijk. Maar in de duinen maakt het startnummer niet zoveel uit. Je moet daar toch zelf je pad zoeken.”

Met de Belgische navigator Peter Willemsen aan zijn zijde heeft Van Genugten daar veel vertrouwen in. “Peter heeft veel ervaring en we verstaan elkaar goed. In de Silk Way Rally reed ik met een Spaanse navigator en dan gaat het in het Engels, maar dat is best lastig. Ik moet dan teveel nadenken en daar is geen tijd voor. In de duinen straks moet ik gewoon heel goed kunnen opletten en niet hoeven nadenken over wat de navigator bedoelt. Het wil hier in Peru nogal eens gebeuren dat er achter een grote duin en paar afgebroken duinen liggen. Dat is alsof je ineens een sloot in duikt. Dat heb ik liever niet.”