Straver wint kistklassement maar krijgt het niet cadeau

Gepubliceerd op: 17-01-2019 20:10

Op de laatste dag van de Dakar Rally 2019 werd Edwin Straver winnaar van de Motul Originals, beter bekend als het kistklassement voor motorrijders die het zonder enige vorm van assistentie doen, met alleen een kistje spullen. Straver kreeg de overwinning min of meer in de schoot geworpen, omdat klassementsleider Mark Tielemans op de voorlaatste dag met tien gebroken ribben uitviel. “Maar ik heb het niet cadeau gekregen”, stelt Straver. “Ik heb er alles voor moeten doen.”

To finish first, you first have to finish. Dat bleek maar weer. Zelfs op de laatste dag van de Dakar moesten er nog deelnemers opgeven en donderden mensen bijna letterlijk van het podium. In de 112 km gebeurde nog zat. Het was wat dat betreft een gewone etappe en zeker geen rondje rond de kerk. “Je moet ook de laatste etappe finishen en ook bij mij had het nog mis kunnen gaan”, zegt Straver. “Ik heb stenen geraakt, vast gestaan in de duinen, ik hoorde voortdurend van alles rammelen aan de motor. Ik was zo bang dat ie nog kapot zou gaan. Ik heb de hele nacht liggen denken of ik het wel goed had gedaan, of ik niets vergeten was, of ik er wel olie in had gedaan.”

De finish halen was het belangrijkste doel dat de 47-jarige onderhoudsmonteur uit het Brabantse Rijswijk steeds voor ogen hield. Het klassement was bijzaak. “Ik heb op 70 procent gereden, op aankomen, en blijkbaar werkt dat. Ik heb vast wel sneller gereden dan vorig jaar, toen het allemaal nieuw voor me was. Daardoor was ik vaak ook eerder binnen en had ik meer tijd voor alles en meer rust. Alles ging makkelijker, soepeler.”

Uiteraard had ook Straver mindere dagen, maar daar hield hij rekening mee. Hij probeerde ook niet om verloren tijd goed te maken; hij weet dat dat meestal het tegenovergestelde effect heeft. “Als ik geen vertrouwen had, draaide ik het gas dicht. Als het vertrouwen terug was, schroefde ik het tempo weer op. Langzamer rijden werkt niet in de woestijn, maar je moet wel een tempo vinden waarbij je je prettig voelt. Vandaag ging het ook niet vanzelf. Tot halverwege de laatste proef reed ik met stront in mijn broek. Pas de laatste 50 kilometer kon ik de spanning loslaten en ging het beter.”

Door het winnen van het kistklassement heeft Straver zijn inschrijfgeld voor de Dakar voor volgend jaar al bijna terugverdiend, maar of dat er van komt, daar moet hij nog eens goed over nadenken. “Eerst dit allemaal maar eens laten bezinken, een feestje vieren en dan kijken wat het me gebracht heeft. Over volgend jaar ga ik daarna eens nadenken.”

 

Vorige bericht

Een gemengd gevoel voor Erik van Loon aan de finish

Vooraf hebben Erik van Loon en Harmen Scholtalbers een doel voor ogen: finishen in de top vijf. Helaas is het deze Dakar niet gelukt om die verwachting waar te maken. Teveel en te vaak zijn er dingen onderweg die niet kloppen voor Van Loon. Het rijden gaat goed, met name in de duinen, maar met het resultaat is Van Loon niet tevreden. De laatste etappe paste nog goed in deze Dakar, het was een lastig proefje vond Van Loon: “Hij was geen simpel rondje om thuis te komen. Een paar moeilijke klimmetjes, die vervelende rio met die keien en ik had wat last van de zon en dus wat slecht zicht. We worden vandaag vijftiende op tien minuten van Sainz, het gaat uiteindelijk nergens meer om en we wilden graag finishen. Zo hebben we ook wel de laatste dagen een beetje gereden.” Maar finishen is eigenlijk al lang niet meer het doel bij Van Loon. “Nee, zeker niet. Dit was mijn tiende Dakar en je eerste Dakars kom je voor de finishmedaille. Maar in 2015 werd ik vierde en in 2016 noteerden we een tweede tijd op een stage. Dus er is potentie om in de top vijf te rijden. Daarvoor moet alles op zijn plaats vallen en dat deed het dit jaar niet. We hebben teveel meegemaakt waardoor je eigenlijk niet in het ritme komt. We begonnen prima, maar op stage drie begonnen de problemen. Ik heb vier keer een jack krom gereden, daar worden nu in het team wel wat grapjes over gemaakt. Ze noemen me sindsdien ook Captain Jack, maar dat is me eigenlijk nog niet eerder gebeurd. Dus dat is wel jammer. De navigatie was dit jaar ook echt lastig, daar verlies je ook wel eens wat tijd mee.” In de duinen heeft Van Loon echt genoten. “We hebben 700 à 800 kilometer duinen gehad dit jaar en daar zijn we zonder grote problemen doorheen gekomen. We hebben daar een keer vast gestaan toen ik dat probeerde te voorkomen, maar verder niet. Dus die duinen liggen me wel. Zeker als je kijkt naar de vorige Dakars met de gravelpaden, dat ligt me niet zo. Daar gebeurt ook gewoon wat minder, in deze duinen is iedere dag wel wat gebeurd. Zelfs vandaag kon je nog serieus in de problemen komen. Dit is hoe een Dakar hoort te zijn.” Of Van Loon volgend jaar weer aan de start staan van Dakar, weet hij nog niet zeker. “Ik bekijk het van jaar tot jaar. Mijn rug is eigenlijk al een paar jaar een probleem, gisteren kreeg ik daar een klap op en daar heb ik echt last van gehad. Maar deze sport heeft meer wedstrijden dan alleen de Dakar. In april gaan we naar de Morocco Desert Challenge, dat belooft een leuk evenement te worden. Ik vind het te leuk om te doen, dus je zult me zeker vaker zien. Ik ben er nu een jaartje tussenuit geweest en dat merk je meteen. De rest heeft gewoon gereden, dus je loopt daarin wat achter. Maar ik ga het thuis eens allemaal op een rijtje zetten.” Na middernacht gaan de deelnemers nog over het finishpodium in Lima. “Dat is altijd een happening op zich. De mensen in Zuid-Amerika zijn zo enthousiast en energiek, dat is geweldig om te zien.”
 
Lees verder