Maik Willems heeft nu wel even genoeg duinen gezien
Ja, oké. Hij wilde graag een Dakar Rally met zand en duinen. Maar na de vierde etappe vindt Maik Willems het eigenlijk wel weer even welletjes. “Een hele week biefstuk gaat ook vervelen. Dan wil je ook wel weer eens iets anders, toch?”
In de 330 kilometer van de vierde etappe kwam er geen eind aan. Het begin van de proef was weliswaar een snel stuk, maar daarna begon het: duinen, duinen, duinen. “Ik heb nog nooit zoveel duinen meegemaakt in de Dakar, laat staan op één dag. En zo was het al de vierde dag. Zelfs toen we uit de duinen kwamen en dachten dat het voorbij was, kwam er nóg een portie duinen. En daarna nog een lading feshfesh. Ik dacht dat het wel eens minder zou worden, maar het houdt niet op.”
En dan nog: je hebt duinen en duinen. Grote en kleintjes, heel zachte of wat hardere, rode, gele, grijze, witte, steile of glooiende. “Dit waren heel zachte, zware en hoge duinen. Je moest heel goed kijken en even uitrekenen wat voor aanloop je moest nemen, waar je een bocht moest maken, hoe je er het beste overheen kon”, vertelt Willems in het bivak in San Juan de Marcona. “Wat het extra gecompliceerd maakte, was dat het witte duinen waren en dat de zon hoog stond. Je ziet geen contrast dan. Er zijn geen schaduwen, dus je moet heel ingespannen kijken of je niet per ongeluk een randje of een richeltje over het hoofd ziet. Dat is best moeilijk. Bovendien stond er een stevig windje, waardoor er voortdurend een soort mist van zand hing. Alsof je achter vijf trucks reed. Je had nooit goed zicht.”
Willems en zijn navigator Rob van Pelt haalden opgelucht adem toen de duinen achter hen lagen en ze aan het laatste stuk van de etappe konden beginnen. Maar ze hadden zich verkeken op het feshfesh wat er nog kwam. Het cementachtige poederzand was verraderlijk diep doordat er een heleboel auto’s en trucks overheen waren geweest die alles hadden losgewoeld. “Daarom is het zoveel fijner om wat verder naar voren te rijden. Dat is ook wat we de laatste jaren een beetje gewend waren geraakt, dus we zijn er in gestonken. Tot de knieën in het feshfesh, zo diep was het. En dan raak je ook alles kwijt. Een rijplaatje vind je nooit meer terug. Het was een bende.”
Daardoor kostte het ook nogal tijd om er doorheen te geraken, wat Willems de 41ste tijd opleverde. In het klassement kwam hij op plaats 37 te staan. “Dit was zo’n dag waarvan je denkt ‘het was niet geweldig’, maar de ellende van anderen zie je niet. Uiteindelijk blijkt het dan toch allemaal wel weer mee te vallen. We zijn onderweg ook heel weinig anderen tegengekomen. Het grootste deel van de dag hebben we alleen gereden. Als je er dan een paar uur later op terugkijkt, was het toch wel een bijzondere en mooie dag.”
In de vijfde etappe wacht Willems en Van Pelt nog wat meer zand, al is de verwachting dat het niet zo’n heel moeilijke dag zal worden. Na de proef van 268 kilometer wacht de deelnemers immers nog een verbinding van bijna 600 kilometer.
