Klaassen smijt met krachten op ‘epische’ Dakardag

Gepubliceerd op: 13-01-2023 17:52

Op de zijkant van de zwarte #266 staat met grote letters ‘Do Epic Shit’. Zo’n dag was het wel voor Dave Klaassen en Tessa Rooth. De equipe van Daklapack Rallysport trotseerde de grootste duinen die ze tot nu toe tegenkwamen in de Dakar Rally. “Een jaar geleden had ik je voor gek verklaard en misschien nog steeds wel”, zegt Klaassen met een glimlach.

De belofte van de organisatie om de deelnemers een zware marathonetappe voor te schotelen, is aardig uitgekomen. “Het was epic”, zegt Klaassen. “Gisteren dachten we een pittige dag te hebben, maar die viel eigenlijk in het niet met wat het vandaag was.” Dat had te maken met de rijrichting en het feit dat nu de zachte kant van de duinen beklommen moest worden. “Gisteren was elke beslissing raak, vandaag stonden we meteen bij het eerste kleine heuveltje in de tweede duinenpartij muurvast.”

Daardoor was Klaassen meteen een beetje uit zijn doen en werd het een dag op de tanden bijten. “Dankzij Richard de Groot kwamen we er snel weer uit, maar als je eenmaal uit je comfortzone en ritme bent, lukt een aantal dingen nog wel en heel veel dingen lukken ook niet. In een afdaling kwamen we een buggy tegen waar we omheen moesten, daar reden we ons godsgruwelijk vast. Dan kun je eigenlijk niet normaal weg en moet je achteruit.”

Het duo moest met krachten smijten om steeds weer los te komen uit het onvergefelijk zachte poederzand. “Bloed, zweet en tranen”, typeert Klaassen zijn dag. “Dan heb je geen keuze meer dan je banden naar 0.6 of 0.5 bar te zetten om grip te krijgen. Elke keer klim je weer uit de auto om de banden op normale spanning te zetten. Na de neutralisatie kregen we nog wat klimmen waar de buggy’s niet eens meer boven kwamen. Dat was ieder voor zich en gaan. Dat lukte ons dan wel.”

Klaassen en Rooth kwamen als een van de laatste auto’s uit de proef, maar hebben toch wel weer een stap gezet. “Een jaar geleden had ik je voor gek verklaard en gezegd: ‘Dat doe ik niet’. Dat denk ik eigenlijk nog steeds, aan deze dag ga ik nog wel een paar keer terugdenken. Maar we hebben het gedaan en zijn heel erg blij dat we er weer zijn.”

Vorige bericht

Hoondert overtreft zichzelf

Met de marathonetappe achter de rug, zou het ergste en moeilijkste van de Dakar Rally 2023 erop moeten zitten. Adwin Hoondert vond de beide dagen, die samen de marathon vormden, een gevecht. “Maar vandaag was wel de topper. Het zand was zo mul, niet normaal.” Des te opvallend dat Hoondert juist in deze twaalfde etappe zichzelf overtrof met de negende tijd. I het klassement bezet hij inmiddels de twaalfde plaats. De wedstrijdproef was slechts 185 kilometer maar daarom niet minder moeilijk. Nog niet eerder waren de duinen zo hoog, zo zacht en zo moeilijk. “Af en toe hadden we moeite om boven te komen”, vertelde Hoondert na terugkeer in het bivak van Shaybah. “Er zaten duinen tussen, heel groot. Big dune stond er in het roadbook. Daar zijn we met 120 tegenaan geknald, we kijken wel hoever we komen.” Om makkelijker boven te komen is het vaak nodig om de bandenspanning omlaag te brengen, zodat de banden een beetje uitzakken en er een groter loopvlak is, met meer grip. Maar dat was geen optie voor Adwin Hoondert, Jasper Riezebos en Erwin de Vos. “We durfden de bandenspanning niet lager dan 1,8 bar te zetten”, vertelt Hoondert, “want we hadden onze reservebanden ook al op gereden. Zonder banden ben je klaar. Dus daar moest ik zuinig mee zijn. Maar ik werd er ook een beetje nerveus van. Er lagen van die lange, hellende vlakken waar je alles uit de kast moest halen om het te halen. Dan zie je de wangen van die banden vervormen… Dan maar het risico nemen van een wat hogere bandenspanning, we moesten het wel halen natuurlijk. Dat betekende wel dat we een paar keer terug moesten om nog een keer aan te zetten.” Hoondert was toch al enigszins gespannen begonnen aan de etappe vanuit het marathonbivak. “Toen ik uit mijn tentje kroop zag ik op mijn telefoon dat het vrijdag de dertiende is. Ik ben hartstikke bijgelovig. Ik zei al tegen de jongens: ‘Dat wordt niks vandaag’. Maar dat viel dus alleszins mee. Negende, tjonge. Over vrijdag de dertiende hoef ik me nooit meer zorgen te maken.” Spannend was het natuurlijk toch wel onderweg. Zeker als je al een paar keer op de kant hebt gelegen. Je weet immers nooit wat er achter dat duin ligt. De opluchting en vooral de voldoening en trots waren dan ook groot aan de finish – ruimschoots voor het donker. “Als je klaar bent is het mooi”, erkende Hoondert. “Je leert hier wel duinen van rijden. We hebben er genoeg gehad. Het zijn er veel achter mekander.”      
 
Lees verder