Hoondert: Een lange, maar snelle zevende etappe

Gepubliceerd op: 09-01-2018 16:20

Halverwege de proef van 486 kilometer vroeg Adwin Hoondert al aan navigator Jac Gillis hoe ver het nog was. De zevende etappe van de Africa Eco Race was een heel eind, vond de Zeeuwse coureur. Vijf uur en veertig minuten zat hij achter het stuur. Dat was goed voor de zesde tijd bij de trucks en de twintigste algemeen.

De etappe van en naar het bivak bij Chami had een boel variatie in zich, maar was uiteindelijk toch weer heel snel. “Wij hebben een gemiddelde van 85 km/u”, rekende Hoondert voor. “Haal daar de stukken met duinen vanaf en je weet het wel. Op die snelle stukken komen we topsnelheid tekort. Ik had de hele tijd een Belg om me heen zwermen, maar ik kon hem net niet bijhouden of er voorbij. Laat maar gaan dan. In de duinen kwamen we hem weer tegen.”

Een paar kleine duinenpartijen kende de etappe. “Niet van dien aard dat je zegt ‘poehpoeh’, maar wel dusdanig dat je goed moest opletten, want je butst van de ene kant naar de andere. De kunst was om een goede flow te vinden. Dat is best aardig gelukt.”

In het laatste deel van de etappe kwam Hoondert nog een aantal verraderlijke stukken tegen, “waar je je naar kon vergissen met de navigatie. Eén keer per ongeluk rechtdoor rijden en je was aan het dwalen. Dat is gelukkig heel redelijk gegaan. En de auto is ook nog heel. Dat is fijn, want vanavond mogen we er niet aan werken. De truck staat in het parc fermé.”

 

 

Vorige bericht

Smits ziet af in loeizware vierde etappe

Compleet uitgewoond kwam Maikel Smits aan de finish van de vierde etappe van de Dakar Rally. De 330 kilometer lange lus bij San Juan de Marcona had zijn tol geëist. “Het was loei- en loeizwaar. Ik heb echt niets cadeau gekregen vandaag.” De etappe begon met een massastart op het strand, waarbij de motoren in rijen van vijftien tegelijk startten. Smits besloot het rustig aan te doen. “Ik ben in de achterste helft van mijn groep gaan zitten. Het ging zó hard. Ik vond het te gevaarlijk.” Het nadeel van die strategie was dat hij de eerstvolgende 120 kilometer in het stof zat van de rijders voor hem. “Dat eerste stuk was bloedlink. Het was supersnel, met alleen maar stof.” Ruimte om even bij te komen was er niet. Dat snelle stuk bleek slechts het voorgerecht voor de rest: 100 kilometer duinen. “Ontzettend zwaar”, vond Smits. “Ze waren zo zacht, dat ik elke keer tot het balhoofd met mijn voorwiel in het zand zakte. Op een gegeven moment was ik zo kapot dat ik even ben gestopt om op adem te komen en een gelletje te pakken. Veel tijd heb ik niet verloren, want even later kwam ik het groepje weer tegen waar ik eerder bij zat.” Het laatste deel van de etappe was weer snel, maar wel met overal gaten en kuilen. “Ik heb de proef heel rustig uitgereden. Al had ik gewild, harder kon ik niet. Fysiek heb ik een jas uitgedaan vandaag.” Desondanks kwam Smits met een keurige 38ste tijd aan de finish. In het klassement staat hij na vier etappes 36ste.
 
Lees verder