Harite Gabari won op verrassende maar overtuigende wijze de Morocco Desert Challenge bij de motoren. Het was de eerste keer dat een Marokkaanse motorrijder de rally won. “Ik had nooit verwacht dat ik zou kunnen winnen”, zei Gabari na afloop. “Op nationaal niveau heb ik wel wat gewonnen, maar nog geen grote, internationale wedstrijd. Toen ik het nummer 101 kreeg, zag ik dat als een mooi eerbetoon aan het feit dat ik de enige Marokkaanse deelnemer in de Morocco Desert Challenge ben. Dat ik het startnummer nu heb kunnen bevestigen, is het mooiste cadeau dat ik had kunnen wensen. Niet alleen voor mezelf, ook voor mijn land en voor de rally.”

“Doordat ik twee dagen ziek ben geweest, had ik alle hoop opgegeven. Die twee dagen waren extra zwaar. Ik heb serieus gedacht aan afstappen, ben op wilskracht doorgegaan en daarmee heb ik geluk gehad. Ik heb het mede aan het EAO-team te danken dat ik het heb gered: ze hebben me zo goed geholpen en begeleid, nog los van de perfecte staat waarin ze mijn motor hebben gehouden.”

“De laatste twee dagen was het heel spannend. Pedro Bianchi Prata is een betere rijder dan ik, maar hij heeft in het begin van de week problemen gehad en had niet genoeg tijd om die goed te maken. Ik heb niet alleen hard maar ook tactisch en zeer goed geconcentreerd gereden. Vandaag heb ik na de start op Pedro gewacht en ik ben bij hem gebleven. Ik heb geen enkel risico genomen. Zo kon er weinig meer mis gaan.”

Pedro Bianchi Prata: ‘Ik heb het zelf verknoeid’

“Het was een fantastische strijd met Harite. Ik heb niets af te dingen op zijn overwinning. Hij heeft fantastisch gereden. Dat ik op de eerste dag ziek werd, is domme pech. Dat heeft een uur gekost. Maar daar heb ik het niet op verloren – Harite is ook ziek geweest. Ik heb het zelf verknoeid. Ik had in de duinen meer moeten winnen. Ik ken de duinen van Merzouga als mijn broekzak, want ik rijd daar veel. Daar had ik moeten toeslaan. Op de voorlaatste dag maakte ik zelf een fout. Harite heeft het tactisch goed gespeeld. Hij reed zo sterk dat ik hem op geen enkele manier kon afschudden. Zelfs in de laatste etappe hebben we nog snelheden van 157 kilometer gehaald.”

Mark Smits: ‘Ik was liever zesde geworden achter Kim en Rob’

“Hèhè, het zit erop. Fysiek ben ik nog fit, maar mentaal voel ik het wel. Het navigeren viel me tegen. Ik zag het gewoon niet. Dat kostte snelheid. Ik rijd liever iets harder dan ik de afgelopen week heb gedaan, maar dat ging niet omdat ik zo druk was met navigeren.

In de voorlaatste etappe verloor ik nog zomaar 20, 25 minuten met zoeken naar een waypoint en zelfs in de laatste etappe was het nog speuren naar het juiste pad. Er liepen tig paden door elkaar en dan is het zo moeilijk om te bepalen welke je moet hebben. Maar ja, dat is ook het spelletje natuurlijk. Als het achter een pijltje aan rijden zou zijn, zou dat ook niet leuk zijn.

Ik vond het een mooie rally. Ik heb elke dag lekker gereden en weinig meegemaakt. Het voordeel van minder hard rijden, is dat het fysiek ook wat gemakkelijker is. Ik ben geen 20 meer hè. Van de hitte heb ik geen last gehad. Het enige jammere is dat Kim de Rycker en onze Rob zijn uitgevallen. Ik was liever zesde geworden achter die jongens dan vierde zonder hen.”

Marcel Snijders: ‘Het was zeker geen vakantieweekje’

“Ik was hier niet voor de prijzen, maar ik ben wel blij met de vijfde plaats en dat ik het veteranenklassement heb gewonnen. Pas op de laatste dag en het scheelde niet veel, maar toch. Veel meer dan dit zat er ook niet in. Ik heb niet hard genoeg kunnen rijden. Het motortje kan niet harder en ik wilde de boel heel houden. Ik heb de hele week op hetzelfde setje banden gereden. Ze zijn nu wel helemaal op.

Ik was hier vooral voor de navigatie en daar heb ik mijn handen aan vol gehad. Eén dag ben ik de mist in gegaan met navigeren. Stom van me, maar het geeft wel aan hoe moeilijk de navigatie was. Het was sowieso een serieuze rally. Een vakantieweekje was het zeker niet. De eerste dag was het zwaarst. Ik wist niet wat ik meemaakte. Zo’n zware dag heb ik nog nooit gehad.”